Co znaczy MONACHOMACHIA I ANTYMONACHOMACHIA:
Poemat heroikomiczny Ignacego Krasickiego, wydany w Lipsku w 1778 r. (bez wskazania nazwiska autora), jest uznawany za idealną realizację tego gatunku w polskiej poezji. Pisarz dał w utworze popis niezwykłego talentu komicznego i błyskotliwej ironii. Mistrzowsko parodiując wzorzec eposu zaczął pierwszą pieśń od rozbudowanej inwokacji, z udawaną powagą uzasadniając wybór "sług bożych", "rycerzów bosych i nagich po trosze" na bohaterów poematu. Zwrócił także uwagę na właściwy cel opisu "wojny okrutnej, bez broni, bez miecza", gdzie "miejsce szyszaków zajęły kaptury". Posługując się oktawą, strofą użytkowaną dotąd w poematach heroicznych, opisał podniosłym stylem błahe i zabawne wydarzenia powiązane ze sporem, jaki za podszeptem Jędzy Niezgody rozgorzał pomiędzy karmelitanami i dominikanami w podupadłym miasteczku, gdzie kluczowymi budowlami są trzy karczmy i dziewięć klasztorów. Nudna i bezprzedmiotowa dysputa zakonników, mająca wykazać wyższość jednego ze zgromadzeń, nieoczekiwanie przerodziła się w prawdziwą bitwę. We "wrzawie powszechnej" w ruch poszły pięści, kufle, sandały, talerze, książki, kropidła i inne rekwizyty. Ostatecznie zwaśnionych pogodziło i połączyło uroczyste wzniesienie pełnego po brzegi pucharu - "vitrium gloriosum".
Popisem komicznego portretowania są w poemacie plastyczne, humorystyczne karykatury "świętych próżniaków", którzy zażywają błogiego lenistwa, uroków stołu i w każdej sytuacji (w nagrodę albo za karę) ochoczo raczą się "słodko dzielnym wódczanym likworem" albo "wódką kminkową". Po mistrzowsku, z satyrycznym zacięciem i humorem ukazał także bohaterów w zgiełku, ruchu, wrzawie i rwetesie, błyskotliwie parodiując w opisie bójki mnichów heroiczne sceny batalistyczne, należące do poetyki eposu. Pisarz osiągnął wybitne efekty parodystyczne, między innymi pomysłowo dobierając rekwizyty zastępujące ostrą broń, a również łącząc na zasadzie kontrastu dostojne, ale dziwaczne imiona zakonników z dosadnym słownictwem charakteryzującym ich wygląd i działania:
Tata Remigi, sążnisty a płaski,
Używa żwawo zgrzebnego powroza,
Wziął w łeb Kapistron obręczą od faski,
Dydak półgarncem ranił Symforoza,
Skacze Regulat do oczów, jak żmija,
Longin się z rożnem walecznie uwija.
W wizerunkach mnichów, przejaskrawionych i wyolbrzymionych na prawach hiperboli, Krasicki wyeksponował przywary kompromitujące zakony żebracze i kontemplacyjne: lenistwo, próżniactwo, pijaństwo, obżarstwo, kłótliwość, gadulstwo, porywczość, brak intelektualnych ambicji i socjalną bezużyteczność. Orężem w walce ze społecznymi wadami uczynił w poemacie humor i satyrę. Odpowiednio z zadaniami stawianymi ówcześnie poezji pouczał, wychowywał, a przy tym bawił czytelników. Wyraźnie sygnalizując przez kontrast nadrzędne przesłanie utworu, zachęcał czytelników do okazywania szacunku "mądrym, przykładnym, chwalebnym" i smagania śmiechem głupoty - nawet ubranej w szaty "przewielebnych". Zachęcał do zdrowego krytycyzmu, przestrzegał przed uleganiem pozorom i przekonywał o socjalnej sile śmiechu, jednoznacznie wskazując cel obranej w poemacie strategii satyrycznej:
I śmiech niekiedy może być edukacją,
Kiedy się z przywar, nie z osób natrząsa.
I żart dowcipną przyprawioną sztuką
Zbawienny, kiedy szczypie, a nie kąsa;
Poemat wywołał poruszenie w kręgach duchownych i świeckich, a skandal rozgorzał, gdy wykryto, Iż sam biskup ośmiesza i krytykuje zakony. Poeta, przymuszany do wycofania zarzutów ośmieszających zakonną społeczność, napisał Antymonachomachię (1780) - arcydzieło polemiki. Nadał dziełu znamiona palinodii, tzn. utworu z pozoru odwołującego sądy zawarte w napisanym przedtem tekście ujętym w ramy tego samego gatunku. Sformułował na tyle przesadne pochwały, Iż łatwo uchwycić drwinę i kpinę z "wielebnych próżniaków". Mistrzowsko operując ironią, jeszcze wyraźniej ośmieszył tę społeczność.
W następnym poemacie zakonnicy, poruszeni i oburzeni treścią Wojny mnichów podrzuconej im poprzez Jędzę Niezgody, prowadzą sąd nad pisarzem. Na czele z "wojowniczym" Gaudentym z chęci odwetu planują zemstę. Jak winni dopełnić owego czynu, przewrotnie, z ironicznym podtekstem podpowiada im sam Krasicki, kierując zapewne to wskazanie do wszystkich, których oburzyła Monachomachia: "Najlepiej bajkę i bajarza spalić". Długą debatę zamyka Prawda wyłaniająca się z kielicha. Jej pouczenie skierowane do zakonników: "jeśli potwarz, sama pełznąć zwyczajna; / Jeśli prawda, poprawcie się!", to komentarz, jakim poeta utrzymał w mocy zarzuty sformułowane w Monachomachii.
(Bożena Mazurkowa)
Zobacz także: POEMAT HEROIKOMICZNY
Popisem komicznego portretowania są w poemacie plastyczne, humorystyczne karykatury "świętych próżniaków", którzy zażywają błogiego lenistwa, uroków stołu i w każdej sytuacji (w nagrodę albo za karę) ochoczo raczą się "słodko dzielnym wódczanym likworem" albo "wódką kminkową". Po mistrzowsku, z satyrycznym zacięciem i humorem ukazał także bohaterów w zgiełku, ruchu, wrzawie i rwetesie, błyskotliwie parodiując w opisie bójki mnichów heroiczne sceny batalistyczne, należące do poetyki eposu. Pisarz osiągnął wybitne efekty parodystyczne, między innymi pomysłowo dobierając rekwizyty zastępujące ostrą broń, a również łącząc na zasadzie kontrastu dostojne, ale dziwaczne imiona zakonników z dosadnym słownictwem charakteryzującym ich wygląd i działania:
Tata Remigi, sążnisty a płaski,
Używa żwawo zgrzebnego powroza,
Wziął w łeb Kapistron obręczą od faski,
Dydak półgarncem ranił Symforoza,
Skacze Regulat do oczów, jak żmija,
Longin się z rożnem walecznie uwija.
W wizerunkach mnichów, przejaskrawionych i wyolbrzymionych na prawach hiperboli, Krasicki wyeksponował przywary kompromitujące zakony żebracze i kontemplacyjne: lenistwo, próżniactwo, pijaństwo, obżarstwo, kłótliwość, gadulstwo, porywczość, brak intelektualnych ambicji i socjalną bezużyteczność. Orężem w walce ze społecznymi wadami uczynił w poemacie humor i satyrę. Odpowiednio z zadaniami stawianymi ówcześnie poezji pouczał, wychowywał, a przy tym bawił czytelników. Wyraźnie sygnalizując przez kontrast nadrzędne przesłanie utworu, zachęcał czytelników do okazywania szacunku "mądrym, przykładnym, chwalebnym" i smagania śmiechem głupoty - nawet ubranej w szaty "przewielebnych". Zachęcał do zdrowego krytycyzmu, przestrzegał przed uleganiem pozorom i przekonywał o socjalnej sile śmiechu, jednoznacznie wskazując cel obranej w poemacie strategii satyrycznej:
I śmiech niekiedy może być edukacją,
Kiedy się z przywar, nie z osób natrząsa.
I żart dowcipną przyprawioną sztuką
Zbawienny, kiedy szczypie, a nie kąsa;
Poemat wywołał poruszenie w kręgach duchownych i świeckich, a skandal rozgorzał, gdy wykryto, Iż sam biskup ośmiesza i krytykuje zakony. Poeta, przymuszany do wycofania zarzutów ośmieszających zakonną społeczność, napisał Antymonachomachię (1780) - arcydzieło polemiki. Nadał dziełu znamiona palinodii, tzn. utworu z pozoru odwołującego sądy zawarte w napisanym przedtem tekście ujętym w ramy tego samego gatunku. Sformułował na tyle przesadne pochwały, Iż łatwo uchwycić drwinę i kpinę z "wielebnych próżniaków". Mistrzowsko operując ironią, jeszcze wyraźniej ośmieszył tę społeczność.
W następnym poemacie zakonnicy, poruszeni i oburzeni treścią Wojny mnichów podrzuconej im poprzez Jędzę Niezgody, prowadzą sąd nad pisarzem. Na czele z "wojowniczym" Gaudentym z chęci odwetu planują zemstę. Jak winni dopełnić owego czynu, przewrotnie, z ironicznym podtekstem podpowiada im sam Krasicki, kierując zapewne to wskazanie do wszystkich, których oburzyła Monachomachia: "Najlepiej bajkę i bajarza spalić". Długą debatę zamyka Prawda wyłaniająca się z kielicha. Jej pouczenie skierowane do zakonników: "jeśli potwarz, sama pełznąć zwyczajna; / Jeśli prawda, poprawcie się!", to komentarz, jakim poeta utrzymał w mocy zarzuty sformułowane w Monachomachii.
(Bożena Mazurkowa)
Zobacz także: POEMAT HEROIKOMICZNY
- Co znaczy MECENAT:
- Porównanie pochodzi od nazwiska Caiusa Cilniusa Maecenasa (zmarłego w 8 r. przed naszą erą), arystokraty rzymskiego - protektora pisarzy i pisarzy, szczególnie przyjaciela i dobroczyńcy rzymskiego poety monachomachia i antymonachomachia co znaczy.
- Krzyżówka MATKA SPARTANKA:
- Dlaczego libretta operowego jest Franciszek Dionizy Kniaźnin. W pierwotnej wersji sztuka powstała najpierw 1786 r. (druga red. 1787). Poeta ukazał w sztuce powodzenie czynu zbrojnego podjętego w imię monachomachia i antymonachomachia krzyżówka.
- Co to jest MY I WY ALEKSANDRA ŚWIĘTOCHOWSKIEGO:
- Jak lepiej autorstwa papieża warszawskiego postępu ukazał się w numerze 44 Przeglądu Tygodniowego w roku 1871, w czasopiśmie, gdzie już przedtem pojawiały się artykuły pozytywistów. Brak powstania radykalnego monachomachia i antymonachomachia co to jest.
- Słownik MASKARADY:
- Kiedy nastąpił bezprecedensowy rozrost kultury maskarady. Jedną z istotnych przesłanek takiego stanu rzeczy były znużenie i przesyt, charakteryzujące ówczesne elity Z tego znużenia zrodziła się potrzeba monachomachia i antymonachomachia słownik.
- Czym jest MODERNIZM:
- Od czego zależy najwyższym stopniu ogólnych terminów epoki, który pretendował do rangi ustalenia całego okresu. Znaczy zespół postaw światopoglądowych, nastawień emocjonalnych i technik literackich, który wystąpił w monachomachia i antymonachomachia czym jest.
Czym jest monachomachia i antymonachomachia znaczenie w Motywy literatura M .
