Postać MIKOŁAJ I ROMANOW biografia

Kim był MIKOŁAJ I ROMANOW co zrobił: 6 lipca 1 7 9 6 - 2 marca 1 8 5 5 Urodził się w Gatczynach, koło Sankt Petersburga. Był synem cara Pawła I. Dostał wychowanie wojskowe i inżynieryjne. Niespodziewanie dla siebie samego objął tron cara Rosji w 1825 r. Przejął także tron króla Polski (koronacja w 1829 r.) i wielkiego księcia Finlandii. Było to wywołane bezpotomną śmiercią jego brata, cara Aleksandra I, i rezygnacją z praw do korony drugiego brata, wielkiego księcia Konstantego. Własne panowanie zaczął od stłumienia stworzenia dekabrystów, buntu młodych oficerów pochodzenia szlacheckiego. Chcieli oni przywrócenia w Rosji monarchii konstytucyjnej. Bez względu rozprawił się z uczestnikami stworzenia. Pięciu oficerów powieszono, pozostałych zdegradował i wysłał do karnych kompanii na Syberii. Po koronowaniu się w 1826 r. przystąpił do powstania mechanizmu, który wykluczyłby jakikolwiek bunt w kraju. Powołał Korpus Żandarmów, który był najwyższą formacją policyjną. Sekretną policją zarządzał III Oddział Kancelarii Osobistej Jego Carskiej Mości. Fundamentem jego samodzierżawia (samowładzy) był mechanizm prawny przygotowany poprzez II Oddział Kancelarii Carskiej. Wydano 15 tomów aktów prawnych, które pozwalały kontrolować wszelakie dziedziny życia. W 1828 r. wprowadził cenzurę prewencyjną i represyjną. Jej celem było niedopuszczenie do publikacji wydawnictw propagujących myśli postępowe i krytyki władzy i Cerkwi prawosławnej. Również w tym roku wydał ustawę zamykającą dostęp do szkół średnich i wyższych młodzieży pochodzenia nieszlacheckiego. W 1850 r. wprowadził zakaz prowadzenia wykładów z filozofii. Samą szlachtę podzielił na ekipy. Każda z nich miała określone przywileje i kompetencje. W polityce zagranicznej dążył do przejęcia wpływów na Półwyspie Bałkańskim i opanowania cieśnin Bosfor i Dardanele. Poparł Grecję w wojnie o niepodległość z Turcją. Flota rosyjska uczestniczyła w bitwie morskiej pod Navarino (1827). W latach 1828-29 prowadził wojnę z Turcją. Na mocy pokoju w Adrianopolu uzyskał wschodnią Armenię, kaukaskie wybrzeża Morza Czarnego i deltę Dunaju. W tym czasie doszło także do konfliktu Rosji z Persją. W jej wyniku do Rosji przyłączono dwa chanaty w Armenii. Na terenie Azji nie chciały się podporządkować władzy cara nie wszystkie górskie plemiona kaukaskie. Do lat pięćdziesiątych prowadził bezwzględną walkę z Czeczenami i Dagestańczykami. W Europie nie spodobały mu się rewolucja lipcowa we Francji (1830) i stworzenie Belgów. Chciał nawet doprowadzić do interwencji zbrojnej. Nie uzyskał jednak wsparcia u innych krajów Świętego Przymierza, a jego siły zbrojne były zaabsorbowane powstaniem listopadowym w Królestwie Polskim. Wojna polsko-rosyjska (1831) skończyła się klęską powstańców. Królestwo Polskie zostało pozbawione konstytucji. Car nadał mu w zastępstwie Statut Organiczny (1832). Pozbawił Królestwo armii, parlamentu, części odrębności administracyjnej. Uczestników walk dotknęły konfiskaty majątków. Na ziemiach polskich włączonych do Rosji represje były jeszcze większe. Powyżej 50 tys. rodzin szlacheckich przesiedlono na Syberię, Kaukaz i Powołże. Car zamknął Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Wileński i Liceum Krzemienieckie. Wybudowana w Warszawie Cytadela stała się symbolem absolutyzmu carskiego. W momencie Wiosny Ludów przyczynił się do stłumienia Stworzenia Krakowskiego (1846) i postania na Węgrzech, gdzie na prośbę cesarza Franciszka Józefa wysłał armię Paskiewicza. Próbując podporządkować sobie Turcję, doprowadził do wojny krymskiej (1853-56). Przestarzała armia rosyjska poniosła w niej klęskę. W czasie walk zmarł w Sankt Petersburgu. Był nazywany Mikołajem I Pałkinem. Jako przeciwnik wszelkich reform i postępowych prądów oparł rządy w kraju na formule: samowładza, prawosławie i ludowość. (KM)