Postać Mieszko Plątonogi (Laskonogi) biografia

Kim był Mieszko Plątonogi (Laskonogi) co zrobił: 1132/1146-1211Mieszko, książę raciborski, był drugim synem Władysława II Wygnańca i Agnieszki, córki Leopolda III Babenberga, margrabiego Austrii, bratem Bolesława Wysokiego, Konrada, Alberta i Ryksy. W poezji historycznej do niedawna król ten występował z przydomkiem Plątonogi. Ostatnio jednak część historyków stara się lansować przydomek Laskonogi, tłumacząc zmianę błędami w odczycie i wydaniu średniowiecznych źródeł.w okresie buntu juniorów przeciw Władysławowi II w 1146 r. Mieszko wspólnie z rodzeństwem u boku matki uczestniczył zapewne w nieudanej obronie Krako- wa. Po klęsce ojca przebywał wraz z rodziną na wygnaniu w Altenburgu w Saksonii. Dopiero w 1163 r., wskutek nacisków cesarza Fryderyka I Barbarossy, Bolesław Kędzierzawy, ówczesny senior dynastii, zgodził się oddać synom Władysława Śląsk i ziemię lubuską. Uczynił to jednak w formie własnego nadania, zatrzymując kluczowe grody dzielnicy, co znacząco ograniczyło samodzielność przybyłych tu Bolesława Wysokiego i Mieszka. Ale młodzi Władysławowie, wykorzystując zaangażowanie stryja w wyprawę na Prusy w 1166 r., opanowali grody i odparli jego najazd w kolejnym roku. Wkrótce po tych sukcesach doszło jednak do poróżnienia braci, którego kluczową powodem były aspiracje Mieszka do posiadania własnego księstwa. Książę ten, w tym czasie jeszcze nie żonaty, mógł się gdyż obawiać, iż to nie jemu przypadnie sukcesja na Śląsku, tylko któremuś z potomków starszego brata. Do realizacji swych planów pozyskał najstarszego syna Bolesława, Jarosława, którego macocha Krystyna chciała przeznaczyć do stanu duchownego, a tym metodą odsunąć od dziedzictwa na rzecz swych synów. Obydwaj malkontenci, zyskując poparcie Bolesława Kędzierzawego i Mieszka Starego, błyskawicznie doprowadzili do wygnania w 1172 r. Bolesława Wysokiego z rodziną. Chociaż jeszcze w tym samym albo w kolejnym roku interwencja cesarza przywróciła władzę śląskiemu seniorowi. Książę zmuszony był jednak do zaspokojenia aspiracji swego brata i syna, wydzielając Mieszkowi Racibórz a Jarosławowi Opole.W pierwszych latach panowania Mieszka Starego w Krakowie Bolesław Wysoki i Mieszko raciborski uznawali jego władzę zwierzchnią. Kiedy jednak w 1177 r. wybuchł bunt możnych krakowskich przeciw władzy seniora, drogi braci ponownie się rozeszły. Mieszko raciborski wsparł Mieszka Starego i udzielił mu schronienia w Raciborzu, kiedy ten został pozbawiony władzy w Krakowie, a w dalszym ciągu wygnany z Wielkopolski poprzez syna Odona, związanego z opozycją krakowską. Niewykluczone również, iż pod wpływem tych wydarzeń, w wypadku, kiedy buntownicy z biskupem Gedkiem na czele zaoferowali tron krakowski Bolesławowi Wysokiemu, Mieszko wszczął walki ze swoim bratem. Skutkowało to tym, iż Bolesław, nie tylko nie był w stanie podjąć działań w Krakowie, lecz po raz drugi został pokonany i wygnany z własnej dzielnicy. Tym wspólnie zwrócił się po pomoc do nowego władcy Krakowa, Kazimierza Sprawiedliwego, który doprowadził do pojednania książąt śląskich. Postanowiono, iż Mieszko zwróci Bolesławowi Wrocław i Legnicę (Głogów wydzielono ich młodszemu bratu Konradowi; po jego zgonu powrócił do dzielnicy Bolesława). Zwycięski Mieszko dostał jednak od Kazimierza Sprawiedliwego - jako swoistą rekompensatę - grody w Bytomiu i Oświęcimiu z przynależnościami, wydzielone z Małopolski. Kronika wielkopolska podaje, iż grody te Kazimierz przekazał przy chrzcie syna Mieszka, Kazimierza, którego był ojcem chrzestnym.Po zgonu Kazimierza Sprawiedliwego (1194) Mieszko raciborski i Jarosław ponownie poparli Mieszka Starego, który dochodził swych praw do Krakowa. 13 września 1195 r. spóźnili się wprawdzie na pole bitwy nad Mozgawą koło Jędrzejowa, lecz na pobojowisku zadali jeszcze klęskę - także spóźnionemu - obrońcy praw Leszka Białego, kasztelanowi sandomierskiemu Goworkowi, i wzięli go do niewoli. Nie zmieniło to jednak sytuacji Mieszka Starego, który pokonany rankiem, wycofał się do Wielkopolski, porzucając chwilowo zabiegi o tron krakowski.Kilka lat potem Mieszko raciborski wdał się w następną wojnę. Kiedy pod koniec 1201 r. zmarł Bolesław Wysoki i tron wrocławski przejął jego syn Henryk Brodaty, Mieszko zaatakował jego księstwo. Walka szła o spadek po Jarosławie opolskim (zm. 1201), który jeszcze Bolesław Wysoki włączył do dzielnicy wrocławskiej. W 1202 r. Mieszko zdołał włączyć do swej dzielnicy ziemię opolską, a dalszą wojnę zażegnało pośrednictwo biskupów polskich, na czele z Henrykiem Kietliczem, arcybiskupem gnieźnieńskim. Na mocy zawartego pokoju Henryk zrezygnował z Opola (zachował jedynie kontrolę nad północno-wschodnią rubieżą ziemi opolskiej z Kluczborkiem i Olesnem) i wypłacił 1000 grzywien srebra Mieszkowi; niewykluczone, iż suma ta była opłatą za rezygnację księcia raciborskiego z prawnych roszczeń do schedy po bracie. Układ zatwierdził papież Innocenty III 25 listopada 1202 r.Walka z bratankiem uniemożliwiła Mieszkowi obronę swych praw seniora dynastii do tronu krakowskiego po zgonu Mieszka Starego (1202). Kilka lat potem książę raciborski podjął jednak starania zmierzające do opanowania Krakowa. Bulla Innocentego III z 9 czerwca 1210 r., o którą wystarał się zapewne Henryk Brodaty - widocznie pogodzony już ze stryjem - zalecała episkopatowi Polski ściśle przestrzegać prawa seniora do tronu krakowskiego. Henryk Broda- ty, starając się o bullę, mógł liczyć na rychłą sukcesję po sędziwym stryju; byłby wtedy - w okolicy Władysława Laskonogiego - najstarszym z Piastów. Decyzja papieska, która przywracała porządek polityczno-prawny, nie funkcjonujący w Polsce już od kilkudziesięciu lat, skutkowała dużym zamieszaniem politycznym. W celu jego zażegnania arcybiskup gnieźnieński Henryk Kietlicz zwołał synod, połączony ze zjazdem książąt, do Borzykowej nad Pilicą. Prócz przedstawicieli episkopatu przybyli tam: Leszek Biały, Konrad Mazowiecki, Władysław Plwacz Odonic i Henryk Brodaty. Zdecydowano, iż Kietlicz wyjaśni w Rzymie sprawę bulli i postara się o odwołanie jej postanowień. W czasie gdy Mieszko Plątonogi, który w synodzie nie uczestniczył, korzystając doraźnie z restytucji senioratu, a w pierwszej kolejności z zamieszania w państwie, mając poparcie części możnych krakowskich z rodu Gryfitów, zajął bez oporu Kraków. Miało to miejsce latem albo najpierw jesieni 1210 r. Leszek Biały, książę krakowski, najpewniej nie był w stanie temu przeciwdziałać, gdyż jego wojska w owym czasie interweniowały na Rusi Halickiej. Mieszko jako prawowity senior i król Krakowa władał nim jedynie kilka miesięcy, do swojej zgonu - 16 maja 1211 r.Jan Długosz w swej kronice podał, iż Mieszko został pochowany w katedrze krakowskiej, co wydaje się prawdopodobne. Z małżeństwa z Ludmiłą, pochodzącą najpewniej z czeskich Przemyślidów, pozostawił Kazimierza, księcia opolskiego (zm. 1229 albo 1230), i córki: Ryksę, Eufrozynę, Ludmiłę i Agnieszkę.w trakcie swego panowania Mieszko, który wykazał się niepospolitymi talentami politycznymi i wojskowymi, był także czynny w polityce wewnętrznej. Po 1193 r. sprowadził do księstwa norbertanów z opactwa św. Wincentego na Ołbinie wrocławskim, którym nadał kościoły w Bytomiu i Toszku. Wspomagał także fundację żony Ludmiły, która przed 1207 r. założyła klasztor norbertanek w Rybniku, przeniesiony potem poprzez syna Kazimierza do Czarnowąsów pod Opolem. W Bytomiu z kolei książę wzniósł ok. 1200 r. zamek (zapewne drewniany). Mieszko Plątonogi (Laskonogi), artysta księstwa opolsko-raciborskiego, dał start górnośląskiej linii Piastów.(JS)1163powrót Mieszka Plątonogiego (Laskonogiego) wspólnie z bratem Bolesławem Wysokim z wygnania na Śląsk1172-1173bunt Mieszka i jego bratanka Jarosława przeciw Bolesławowi Wysokiemu; uzyskanie dzielnicy raciborskiej1177-1179drugi bunt Mieszka i Jarosława przeciw Bolesławowi Wysokiemu1179przekazanie Mieszkowi poprzez Kazimierza Sprawiedliwego zachodniej części ziemi krakowskiej z Bytomiem i Oświęcimiem1195bitwa nad Mozgawą1202zajęcie poprzez Mieszka Plątonogiego Opolszczyzny1210-1211rządy Mieszka Plątonogiego w Krakowie1211zgon Mieszka Plątonogiego