Co znaczy LAURA I FILON:
Najsłynniejsza, dialogowa sielanka Franciszka Karpińskiego, wydana w lwowskim tomiku Zabawki wierszem i przykłady obyczajne (1780), jest utworem reprezentatywnym dla poetyki sentymentalizmu. Kanwą wiersza jest scenka nocnego spotkania kochanków pasterzy pod jaworem, z dala od ludzi. Przybyła na spotkanie Laura, nie zastawszy ukochanego, podejrzewa Filona o niewierność, a myśl o zdradzie wywołuje w niej wzburzenie. Na przemian oskarża i usprawiedliwia ukochanego. W czasie gdy Filon wychodzi z ukrycia i po krótkiej sprzeczce oboje zapewniają się o sile wzajemnej miłości, okraszając te wyznania licznymi uściskami. Potajemna schadzka wpisana w rodzimy, idylliczny pejzaż wiejski trwa od późnego wieczoru aż po brzask.
Pisarz zastosował w utworze ludową stylizację, odwołując się do tematycznych i metrycznych wzorców folklorystycznych. Bohaterzy zostali zaopatrzeni w pasterski kostium i powiązane z nim rekwizyty (wianek i kosz z malinami, kij wystrugany poprzez Filona). Z wiejskimi realiami powiązane są także umowne znaki odmierzające czas (naszczekiwanie psów, wieczorna cisza, pianie kura, ranne zorze). Komentując z uznaniem Laurę i Filona w wykładach paryskich, Mickiewicz akcentował właśnie jej rodzimy charakter i ludowość:
Wszystko jest tu narodowe, polskie: krajobraz, naszczekiwanie psów stanowiące muzykę wieczoru w każdej wsi, ten bór zamykający widnokrąg, wszystkie szczegóły, i te maliny, i ta plecionka, wszystko to wzięte z powszechnego życia w Polsce.
Przynależność utworu do pozbawionych dydaktyzmu i moralizatorstwa sielanek "czułych" wynika z eksponowania wewnętrznych przeżyć kochanków i zmysłowej i uczuciowej wrażliwości w kontakcie bohaterów z otoczeniem i we wzajemnych relacjach. Są tu skargi i narzekania, tęsknota i rozgoryczenie, wątpliwość i deklaracje wzajemności, miłość i zazdrość, wzburzenie i uspokojenie, tęskne westchnienia i liryczne wyznania i czułe uściski, pocałunki, słuchanie bicia serca. Sceneria i przypadek liryczna sprzyjają "gotowości przeżywania", która była nadrzędną dyspozycją "człowieka czułego" jako bohatera literatury sentymentalnej. Karpiński posłużył się popularną wówczas 4 wersową strofą, użytkowaną chętnie w tekstach przydzielonych do śpiewania. Wykonywany w utworze wersyfikacyjny i metryczny wzorzec (5 + 5) + 8 + (5 + 5) + 8 eksponuje melodyczne, muzyczne walory poetyckiej wypowiedzi.
Istotną rolę w kompozycji utworu odgrywają liczne zabiegi wykorzystywane teatralizacji. Określone są miejsce (pod borem, pod jaworem) i czas wydarzeń (od wieczora do rannych zórz). Pisarz wskazał przedmioty scenerii (świecący księżyc, jawor, zarośla, za którymi ukrywał się Filon, ranne zorze) i "ruchu scenicznego" (droga Laury na umówione spotkanie, wypatrywanie kochanka, wyjście Filona z ukrycia, próba odejścia rozgniewanej pasterki) i sposób operowania rekwizytami (stłuczenie o drzewo koszyka z malinami, rozerwanie wianka) i "efektami szczególnymi" (odgłosy natury, pianie kura). Teatralne są także formy podawcze (monolog i dialog), a pośród nich między innymi sztuczne nieco wypowiedzi Laury do księżyca, wianka i do miłości. Gdy wskazane zabiegi połączymy z rytmicznością i melodyjnością tekstu, wyraźna staje się analogia dialogowej sielanki do formy operowej. Arię przypomina startowy, długi monolog pasterki, z kolei rozmowa Laury i Filona - naprzemienne, jednozwrotkowe wypowiedzi kochanków - to odpowiednik duetu muzycznego, w obrębie którego paralelnie biegną i rozwijają się dwa wątki. Sielanka cieszyła się sporą popularnością, do czego przyczyniło się połączenie tekstu z muzyką. W XIX i XX w. śpiewano ją w kilku wariantach melodycznych.
(Bożena Mazurkowa)
Zobacz także: KARPIŃSKI FRANCISZEK, SENTYMENTALIZM, SIELANKA
Pisarz zastosował w utworze ludową stylizację, odwołując się do tematycznych i metrycznych wzorców folklorystycznych. Bohaterzy zostali zaopatrzeni w pasterski kostium i powiązane z nim rekwizyty (wianek i kosz z malinami, kij wystrugany poprzez Filona). Z wiejskimi realiami powiązane są także umowne znaki odmierzające czas (naszczekiwanie psów, wieczorna cisza, pianie kura, ranne zorze). Komentując z uznaniem Laurę i Filona w wykładach paryskich, Mickiewicz akcentował właśnie jej rodzimy charakter i ludowość:
Wszystko jest tu narodowe, polskie: krajobraz, naszczekiwanie psów stanowiące muzykę wieczoru w każdej wsi, ten bór zamykający widnokrąg, wszystkie szczegóły, i te maliny, i ta plecionka, wszystko to wzięte z powszechnego życia w Polsce.
Przynależność utworu do pozbawionych dydaktyzmu i moralizatorstwa sielanek "czułych" wynika z eksponowania wewnętrznych przeżyć kochanków i zmysłowej i uczuciowej wrażliwości w kontakcie bohaterów z otoczeniem i we wzajemnych relacjach. Są tu skargi i narzekania, tęsknota i rozgoryczenie, wątpliwość i deklaracje wzajemności, miłość i zazdrość, wzburzenie i uspokojenie, tęskne westchnienia i liryczne wyznania i czułe uściski, pocałunki, słuchanie bicia serca. Sceneria i przypadek liryczna sprzyjają "gotowości przeżywania", która była nadrzędną dyspozycją "człowieka czułego" jako bohatera literatury sentymentalnej. Karpiński posłużył się popularną wówczas 4 wersową strofą, użytkowaną chętnie w tekstach przydzielonych do śpiewania. Wykonywany w utworze wersyfikacyjny i metryczny wzorzec (5 + 5) + 8 + (5 + 5) + 8 eksponuje melodyczne, muzyczne walory poetyckiej wypowiedzi.
Istotną rolę w kompozycji utworu odgrywają liczne zabiegi wykorzystywane teatralizacji. Określone są miejsce (pod borem, pod jaworem) i czas wydarzeń (od wieczora do rannych zórz). Pisarz wskazał przedmioty scenerii (świecący księżyc, jawor, zarośla, za którymi ukrywał się Filon, ranne zorze) i "ruchu scenicznego" (droga Laury na umówione spotkanie, wypatrywanie kochanka, wyjście Filona z ukrycia, próba odejścia rozgniewanej pasterki) i sposób operowania rekwizytami (stłuczenie o drzewo koszyka z malinami, rozerwanie wianka) i "efektami szczególnymi" (odgłosy natury, pianie kura). Teatralne są także formy podawcze (monolog i dialog), a pośród nich między innymi sztuczne nieco wypowiedzi Laury do księżyca, wianka i do miłości. Gdy wskazane zabiegi połączymy z rytmicznością i melodyjnością tekstu, wyraźna staje się analogia dialogowej sielanki do formy operowej. Arię przypomina startowy, długi monolog pasterki, z kolei rozmowa Laury i Filona - naprzemienne, jednozwrotkowe wypowiedzi kochanków - to odpowiednik duetu muzycznego, w obrębie którego paralelnie biegną i rozwijają się dwa wątki. Sielanka cieszyła się sporą popularnością, do czego przyczyniło się połączenie tekstu z muzyką. W XIX i XX w. śpiewano ją w kilku wariantach melodycznych.
(Bożena Mazurkowa)
Zobacz także: KARPIŃSKI FRANCISZEK, SENTYMENTALIZM, SIELANKA
- Co znaczy ŁACINA W KULTURZE EPOKI:
- Porównanie zachodnioeuropejskie to średniowiecze łacińskie: chrześcijaństwo i łacina stają się wówczas kluczowymi filarami europejskiej wspólnoty cywilizacyjnej (christianitas, latinitas). Po upadku Rzymu i laura i filon co znaczy.
- Krzyżówka LITERATURA FAKTU:
- Dlaczego lat 20. i najpierw 30. XX w., w wielu państwach europejskich, z niejednokrotnie różnych przyczyn i przy różnych założeniach programowych, zaczęto interesować się postacią literatury przeciwstawiającą laura i filon krzyżówka.
- Co to jest LALKA:
- Jak lepiej Kurierze Codziennym powieść Bolesława Prusa (wydanie książkowe w 1890 r.) miała początkowo nosić tytuł Trzy pokolenia. Autor pragnął zasygnalizować łączność pomiędzy trzema postaciami idealistów laura i filon co to jest.
- Słownik LIST O GUŚCIE, CZYLI SMAKU:
- Kiedy guście jest Józef Szymanowski (1748-1801), pisarz rokokowy. Tekst Listu włączony został do Listów krytycznych o różnych literatury rodzajach i dziełach, opublikowanych jako bonus do komedii A.K laura i filon słownik.
- Czym jest LITERATURA EMIGRACYJNA WCZORAJ I DZIŚ:
- Od czego zależy poprzez politykę kulturalną końca lat 40. podział na literaturę słuszną (więc posłuszną) i niesłuszną obejmował również twórczość emigracją. Hipokryzja polegała na tym, Iż deklarowano chęć współpracy laura i filon czym jest.
Czym jest laura i filon znaczenie w Motywy literatura L .
