Co znaczy TĘSKNOŚĆ DO KRAJU:
Franciszek Karpiński napisał tę patriotyczną elegię w okresie pobytu w Wiedniu w drugiej połowie 1771 r. Dla pełnego odczytania wzruszającego utworu niezbędne jest osadzenie go w kontekście biografii autora i w ówczesnych realiach historycznych. Wiosną poprzedniego roku Karpiński opuścił Podole ogarnięte poprzez konfederację barską i pozostał za granicą do zakończenia wojny domowej, która pociągnęła za sobą pierwszy rozbiór Polski. Dramatyczna przypadek polityczna w państwie wywołała falę emigracji. Sprzyjające obrońcom "wiary i ojczyzny" polskie środowisko patriotyczne wykształciło się wówczas w Wiedniu, gdyż tam właśnie zatrzymała się duża ekipa uchodźców. Wyrażone w utworze cierpienie na skutek bolących doświadczeń braci, tęsknota za ojczyzną i patriotyczny niepokój o konsekwencje "bezprawości krajowej" mają zatem uwarunkowania zewnętrzne. Bezpośrednio wiążą się z oddaleniem poety od państwie, a również wynikają z jego osobistych doświadczeń. W 1769 r. Karpiński przebywał w obleganym Lwowie. Oglądał przedmieścia trawione pożarem i inne zniszczenia, które powstały wskutek działań wojennych. Osobiście odczuł także groźbę zarazy szerzącej się na południowo wschodnich krańcach Rzeczypospolitej od wiosny tego roku.
Posługując się czytelną metaforyką, Karpiński przywołuje w elegii dramatyczne wydarzenia, które stały się udziałem narodowej społeczności w momencie konfederacji barskiej. Kreśli obraz materialnych zniszczeń i ludzkich ofiar, w nawiązaniu do wzorca 137 psalmu (Nad rzekami Babilonu):
Naród mój postać swą traci,
Miasta poszły na pustynie.
Nie widzę w ich rozwalinie,
Ledwo część jakąś mych braci.
O doborze przywoływanych w wierszu realiów zdecydowały osobiste doświadczenia i przeżycia poety powiązane z niedaleką przeszłością. Odwołując się do bolących doświadczeń narodu rozdzieranego poprzez walki wewnętrzne, Karpiński nie występuje w utworze w roli reprezentanta emigracyjnej społeczności, nie wyraża jej nastrojów i odczuć. W patriotycznej elegii, odpowiednio z wskaźnikami sentymentalizmu, snuje refleksje z indywidualnej perspektywy.
Już w pierwszej strofie została zarysowana znamienna dla literaturze sentymentalnej przypadek liryczna, która skłania do analizy uczuć i osobistych doznań. Podmiot wyrażający tęsknotę za państwem usytuowany jest z dala od świata i ludzi, w naturalnej scenerii, skłaniającej do szczerych osobistych wynurzeń. W ustronnym miejscu, w ciszy i samotności opłakuje nad brzegiem Dunaju upadającą ojczyznę i losy walczących "braci". Wspomnienia, wywołujące ból i cierpienie, umożliwiają autoanalizę, poszerzają sferę emocjonalnych doznań, pobudzają wrażliwość i umiejętność do wzruszeń. Służą intensyfikacji przeżywania i uczuciowego reagowania na otaczający świat, losy jednostek i doświadczenia zbiorowości. Pisarz dobrowolnie poddał się refleksjom, wprawiającym go w elegijny nastrój. Dopominał się o nie, mówiąc: "Łzy moje, płyńcie".
Karpiński podjął w utworze problematykę patriotyczną, uwzględniając właściwą dla sentymentalizmu normę intymności i schemat osobistego, indywidualnego przeżywania. Odwołał się do dramatycznych wydarzeń i doświadczeń narodowego nieszczęścia, które pociągnęło za sobą dotkliwe osłabienie państwie, a z powodu utratę wolności osobistej i zbiorowej. W patriotycznej elegii można się dopatrzyć pierwiastków profetycznych. Wiersz napisany poprzez Karpińskiego na rok przed pierwszym rozbiorem poprzedza gdyż "wszystkie utwory powiązane tematycznie z doświadczeniami podziału państwie i jego ostatecznym upadkiem" (T. Chachulski).
(Bożena Mazurkowa)
Zobacz także: ELEGIA, SENTYMENTALIZM
Posługując się czytelną metaforyką, Karpiński przywołuje w elegii dramatyczne wydarzenia, które stały się udziałem narodowej społeczności w momencie konfederacji barskiej. Kreśli obraz materialnych zniszczeń i ludzkich ofiar, w nawiązaniu do wzorca 137 psalmu (Nad rzekami Babilonu):
Naród mój postać swą traci,
Miasta poszły na pustynie.
Nie widzę w ich rozwalinie,
Ledwo część jakąś mych braci.
O doborze przywoływanych w wierszu realiów zdecydowały osobiste doświadczenia i przeżycia poety powiązane z niedaleką przeszłością. Odwołując się do bolących doświadczeń narodu rozdzieranego poprzez walki wewnętrzne, Karpiński nie występuje w utworze w roli reprezentanta emigracyjnej społeczności, nie wyraża jej nastrojów i odczuć. W patriotycznej elegii, odpowiednio z wskaźnikami sentymentalizmu, snuje refleksje z indywidualnej perspektywy.
Już w pierwszej strofie została zarysowana znamienna dla literaturze sentymentalnej przypadek liryczna, która skłania do analizy uczuć i osobistych doznań. Podmiot wyrażający tęsknotę za państwem usytuowany jest z dala od świata i ludzi, w naturalnej scenerii, skłaniającej do szczerych osobistych wynurzeń. W ustronnym miejscu, w ciszy i samotności opłakuje nad brzegiem Dunaju upadającą ojczyznę i losy walczących "braci". Wspomnienia, wywołujące ból i cierpienie, umożliwiają autoanalizę, poszerzają sferę emocjonalnych doznań, pobudzają wrażliwość i umiejętność do wzruszeń. Służą intensyfikacji przeżywania i uczuciowego reagowania na otaczający świat, losy jednostek i doświadczenia zbiorowości. Pisarz dobrowolnie poddał się refleksjom, wprawiającym go w elegijny nastrój. Dopominał się o nie, mówiąc: "Łzy moje, płyńcie".
Karpiński podjął w utworze problematykę patriotyczną, uwzględniając właściwą dla sentymentalizmu normę intymności i schemat osobistego, indywidualnego przeżywania. Odwołał się do dramatycznych wydarzeń i doświadczeń narodowego nieszczęścia, które pociągnęło za sobą dotkliwe osłabienie państwie, a z powodu utratę wolności osobistej i zbiorowej. W patriotycznej elegii można się dopatrzyć pierwiastków profetycznych. Wiersz napisany poprzez Karpińskiego na rok przed pierwszym rozbiorem poprzedza gdyż "wszystkie utwory powiązane tematycznie z doświadczeniami podziału państwie i jego ostatecznym upadkiem" (T. Chachulski).
(Bożena Mazurkowa)
Zobacz także: ELEGIA, SENTYMENTALIZM
- Co znaczy TRADYCJA LITERACKA:
- Porównanie traditio znaczy przekazywanie. Tradycja zatem to przekazywanie z pokolenia na pokolenie dziedzictwa przeszłości. Lecz tradycja to również odbieranie przekazywanego poprzez przeszłość dziedzictwa. Nie tęskność do kraju co znaczy.
- Krzyżówka TWÓRCZOŚĆ USTNA:
- Dlaczego misjonarze przybywający do Polski nareszcie X stulecia zastali tu na pewno bogatą kulturę rodzimą wyrastającą z podłoża słowiańskich wierzeń, obrzędów i obyczajów, ograniczoną jednak wyłącznie do tęskność do kraju krzyżówka.
- Co to jest TEATR:
- Jak lepiej które mimo rozmiaru strat ruszyło zaraz po zakończeniu wojny, w roku 1947 zdaje się nabierać pewnej stabilizacji. Wydarzeniem nie tylko artystycznym staje się ogólnopolski Festiwal Szekspirowski tęskność do kraju co to jest.
- Słownik TRADYCJA LITERACKA:
- Kiedy renesansowej decydującą rolę - podobnie jak w średniowieczu czy baroku - odgrywa tradycja literacka, którą odpowiednio z pojęciem Janusza Sławińskiego kojarzymy tutaj jako całokształt doświadczeń tęskność do kraju słownik.
- Czym jest TREMBECKI STANISŁAW (1739-1812):
- Od czego zależy był jednym z najwybitniejszych pisarzy klasycystycznych i osiągnął wybitne efekty artystyczne w wierszach zbliżonych do dworskiego rokoka. Życiową stabilizację i sposobność spokojnego tworzenia tęskność do kraju czym jest.
Czym jest tęskność do kraju znaczenie w Motywy literatura T .
