Co znaczy EMIGRACJA:
Upadek I Rzeczpospolitej i jej zniknięcie z mapy Europy wskutek III rozbioru zapoczątkowało nowe zdarzenie w życiu narodu, jakim stały się następne fale emigracji Polaków, uciekających z państwie przed represjami zaborców albo szukających za granicą możliwości działania na rzecz niepodległości. W drugiej połowie XIX w. w okolicy emigracji politycznej coraz częstsza stawała się także emigracja z przyczyn ekonomicznych.
Pierwszymi emigrantami politycznymi byli niewątpliwie uczestnicy konfederacji barskiej, którzy po klęsce tego szlacheckiego ruchu zbrojnego w 1772 r. i pierwszym rozbiorze Polski szukali schronienia za granicą, jak między innymi Kazimierz Pułaski czy książę Karol Stanisław Radziwiłł.
Zdarzenie emigracji na masową skalę pojawiło się jednak po III rozbiorze, a w szczególności po utworzeniu we Włoszech w 1797 r. Legionów Polskich pod dowództwem gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. Docierające do państwie wieści o stworzeniu polskiego wojska na włoskiej ziemi ożywiły nadzieję na sposobność zbrojnego odzyskania niepodległości i zachęcały wielu młodych Polaków do ucieczki za granicę i wstąpienia w jego szeregi.
Największa i w najwyższym stopniu znacząca fala emigracji miała jednak miejsce w roku 1831, po klęsce stworzenia listopadowego. Emigrację tę nazywa się Ogromną nie tyle z racji na jej liczebność - do Francji przybyło wówczas około 5 tys. polskich uchodźców - ale na skutek wielkiej roli, jaką odegrała ona w kulturze polskiej pierwszej połowy XIX w. W jej szeregach znalazła się gdyż niemal cała elita literacka i artystyczna pokolenia romantyków, lecz również sporo znacznych osobistości generacji poprzedniej, jak na przykład książę Adam Jerzy Czartoryski czy Julian Ursyn Niemcewicz. Z powodu co najmniej poprzez dwa kolejne dziesięciolecia Paryż stał się kluczowym ośrodkiem polskiego życia politycznego i literackiego, tam gdyż skupiła się - pomimo niechęci rządu francuskiego - przewarzająca część polskich emigrantów, których początkowo starano się rozmieścić w różnych regionach Francji. Część Polaków osiedlała się także w innych państwach, w pierwszej kolejności we Włoszech, w Belgii, Szwajcarii i Anglii.
Poprzez długi czas emigranci żyli w poczuciu tymczasowości, oczekując na bliski powrót do ojczyzny i snując historyczne paralele z Legionami gen. J.H. Dąbrowskiego. Wnet okazało się jednak, Iż porządek europejski pozostaje niewzruszony i wszelakie nadzieje na jego zmianę pozostają nierealne. Wstrząsem było dla emigrantów niepowodzenie wyprawy pod dowództwem porucznika Józefa Zaliwskiego, która w 1833 r. wyruszyła do państwie, przedostając się nielegalnie poprzez granicę z myślą o ponownym wznieceniu iskry stworzenia. Uczestnicy wyprawy zostali błyskawicznie aresztowani i skazani na więzienie albo - jak Artur Zawisza - na karę Zgonu.
Od pierwszych chwil pobytu w Paryżu polscy uchodźcy próbowali rozwijać tam różne formy życia politycznego i kulturalnego, zakładając mające służyć tym celom organizacje i instytucje. W grudniu 1831 r. zawiązało się Towarzystwo Naukowe Polaków Tułaczów z udziałem Joachima Lelewela i Maurycego Mochnackiego, a wiosną roku kolejnego Towarzystwo Literackie Polskie. Powstawały również liczne polskie pisma, przeważnie efemeryczne, ukazujące się tylko poprzez kilka tygodni czy miesięcy, jak "Pamiętnik Emigracji Polskiej" i "Pielgrzym Polski". Działalność wydawnicza koncentrowała się wokół dysponującej polskimi czcionkami paryskiej drukarni Augusta Pinarda. Po Zgonu właściciela w 1832 r. firmę przejęły jego córki.
Już w 1833 r. Aleksander Jełowicki założył księgarnię polską, a dwa lata potem powstała z jego inicjatywy organizacja nosząca nazwę Drukarnia i Księgarnia Polska. Pojawiały się również czytelnie i kluby polskie. Z inicjatywy księcia Czartoryskiego 3 maja 1839 r. otwarto w Paryżu Bibliotekę Polską, która stała się jedną z głownych emigracyjnych instytucji życia kulturalnego.
Nareszcie lat 30. ukazywały się różne pisma polskie, normalnie ściśle powiązane z ustalonymi frakcjami politycznymi, między innymi "Nowa Polska", "Kronika Emigracji Polskiej", "Tygodnik Emigracji Polskiej", "Rocznik Emigracji Polskiej", "Demokrata Polski", "Młoda Polska", "Trzeci Maj". Aczkolwiek kwestie życia kulturalnego nie odgrywały w nich pierwszoplanowej roli, to jednak na ich łamach ukazywały się regularnie omówienia i recenzje, informujące o życiu literackim na emigracji. Coraz więcej miejsca poświęcano także problematyce krajowej.
W latach 40. istotnym zjawiskiem w życiu polskich emigrantów stał się towianizm. Andrzej Towiański został wprawdzie po krótkim czasie wydalony z Paryża poprzez władze francuskie, pozostawił tam jednak grono swych zwolenników, skupionych w Kole Kwestie Bożej.
Etapowo, wraz ze śmiercią najwybitniejszych postaci emigracyjnego życia politycznego i artystycznego, znaczenie Paryża jako centrum polskiego życia kulturalnego malało, a kluczowy jego nurt w coraz większym stopniu wiązał się znowu z państwem, w szczególności w latach poprzedzających wybuch stworzenia styczniowego i po jego klęsce, która stała się również symbolicznym końcem epoki romantyzmu.
(Jacek Lyszczyna)
Zobacz także: ANTAGONIZM WIESZCZÓW, KRYTYKA LITERACKA, MESJANIZM, TOWIANIZM
Pierwszymi emigrantami politycznymi byli niewątpliwie uczestnicy konfederacji barskiej, którzy po klęsce tego szlacheckiego ruchu zbrojnego w 1772 r. i pierwszym rozbiorze Polski szukali schronienia za granicą, jak między innymi Kazimierz Pułaski czy książę Karol Stanisław Radziwiłł.
Zdarzenie emigracji na masową skalę pojawiło się jednak po III rozbiorze, a w szczególności po utworzeniu we Włoszech w 1797 r. Legionów Polskich pod dowództwem gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. Docierające do państwie wieści o stworzeniu polskiego wojska na włoskiej ziemi ożywiły nadzieję na sposobność zbrojnego odzyskania niepodległości i zachęcały wielu młodych Polaków do ucieczki za granicę i wstąpienia w jego szeregi.
Największa i w najwyższym stopniu znacząca fala emigracji miała jednak miejsce w roku 1831, po klęsce stworzenia listopadowego. Emigrację tę nazywa się Ogromną nie tyle z racji na jej liczebność - do Francji przybyło wówczas około 5 tys. polskich uchodźców - ale na skutek wielkiej roli, jaką odegrała ona w kulturze polskiej pierwszej połowy XIX w. W jej szeregach znalazła się gdyż niemal cała elita literacka i artystyczna pokolenia romantyków, lecz również sporo znacznych osobistości generacji poprzedniej, jak na przykład książę Adam Jerzy Czartoryski czy Julian Ursyn Niemcewicz. Z powodu co najmniej poprzez dwa kolejne dziesięciolecia Paryż stał się kluczowym ośrodkiem polskiego życia politycznego i literackiego, tam gdyż skupiła się - pomimo niechęci rządu francuskiego - przewarzająca część polskich emigrantów, których początkowo starano się rozmieścić w różnych regionach Francji. Część Polaków osiedlała się także w innych państwach, w pierwszej kolejności we Włoszech, w Belgii, Szwajcarii i Anglii.
Poprzez długi czas emigranci żyli w poczuciu tymczasowości, oczekując na bliski powrót do ojczyzny i snując historyczne paralele z Legionami gen. J.H. Dąbrowskiego. Wnet okazało się jednak, Iż porządek europejski pozostaje niewzruszony i wszelakie nadzieje na jego zmianę pozostają nierealne. Wstrząsem było dla emigrantów niepowodzenie wyprawy pod dowództwem porucznika Józefa Zaliwskiego, która w 1833 r. wyruszyła do państwie, przedostając się nielegalnie poprzez granicę z myślą o ponownym wznieceniu iskry stworzenia. Uczestnicy wyprawy zostali błyskawicznie aresztowani i skazani na więzienie albo - jak Artur Zawisza - na karę Zgonu.
Od pierwszych chwil pobytu w Paryżu polscy uchodźcy próbowali rozwijać tam różne formy życia politycznego i kulturalnego, zakładając mające służyć tym celom organizacje i instytucje. W grudniu 1831 r. zawiązało się Towarzystwo Naukowe Polaków Tułaczów z udziałem Joachima Lelewela i Maurycego Mochnackiego, a wiosną roku kolejnego Towarzystwo Literackie Polskie. Powstawały również liczne polskie pisma, przeważnie efemeryczne, ukazujące się tylko poprzez kilka tygodni czy miesięcy, jak "Pamiętnik Emigracji Polskiej" i "Pielgrzym Polski". Działalność wydawnicza koncentrowała się wokół dysponującej polskimi czcionkami paryskiej drukarni Augusta Pinarda. Po Zgonu właściciela w 1832 r. firmę przejęły jego córki.
Już w 1833 r. Aleksander Jełowicki założył księgarnię polską, a dwa lata potem powstała z jego inicjatywy organizacja nosząca nazwę Drukarnia i Księgarnia Polska. Pojawiały się również czytelnie i kluby polskie. Z inicjatywy księcia Czartoryskiego 3 maja 1839 r. otwarto w Paryżu Bibliotekę Polską, która stała się jedną z głownych emigracyjnych instytucji życia kulturalnego.
Nareszcie lat 30. ukazywały się różne pisma polskie, normalnie ściśle powiązane z ustalonymi frakcjami politycznymi, między innymi "Nowa Polska", "Kronika Emigracji Polskiej", "Tygodnik Emigracji Polskiej", "Rocznik Emigracji Polskiej", "Demokrata Polski", "Młoda Polska", "Trzeci Maj". Aczkolwiek kwestie życia kulturalnego nie odgrywały w nich pierwszoplanowej roli, to jednak na ich łamach ukazywały się regularnie omówienia i recenzje, informujące o życiu literackim na emigracji. Coraz więcej miejsca poświęcano także problematyce krajowej.
W latach 40. istotnym zjawiskiem w życiu polskich emigrantów stał się towianizm. Andrzej Towiański został wprawdzie po krótkim czasie wydalony z Paryża poprzez władze francuskie, pozostawił tam jednak grono swych zwolenników, skupionych w Kole Kwestie Bożej.
Etapowo, wraz ze śmiercią najwybitniejszych postaci emigracyjnego życia politycznego i artystycznego, znaczenie Paryża jako centrum polskiego życia kulturalnego malało, a kluczowy jego nurt w coraz większym stopniu wiązał się znowu z państwem, w szczególności w latach poprzedzających wybuch stworzenia styczniowego i po jego klęsce, która stała się również symbolicznym końcem epoki romantyzmu.
(Jacek Lyszczyna)
Zobacz także: ANTAGONIZM WIESZCZÓW, KRYTYKA LITERACKA, MESJANIZM, TOWIANIZM
- Co znaczy EMIGRACYJNA LITERATURA A KRAJ:
- Porównanie literatury polskiej od czasów konfederacji barskiej można mówić o rozdziale literatury narodowej na literaturę krajową i emigracyjną, aczkolwiek pełny wymiar owych mechanizmów zarysowany został w emigracja co znaczy.
- Krzyżówka ELEGIA:
- Dlaczego niejasnej etymologicznie nazwie, powstały w starożytnej Grecji, wywodzący się z pieśni żałobnych. Przeważnie o melancholicznym charakterze. Pieśń realizowana z towarzyszeniem fletu emigracja krzyżówka.
- Co to jest ELEGIA:
- Jak lepiej jednym z najwyżej cenionych (w okolicy ody) gatunków lirycznych. Utwory realizujące wyznaczniki elegii nazywano także trenami, żalami, heroidami i dumami. W tekstach nostalgicznych, melancholijnych emigracja co to jest.
- Słownik ESTETYZM:
- Kiedy ekspansywnych tendencji sztuki i literatury w momencie Młodej Polski. Stanowiła ona reakcję na utylitaryzm jako składnik programu pozytywistycznego. Nowa sztuka miała być dziedziną autonomiczną emigracja słownik.
- Czym jest ELEGIA MIŁOSZA:
- Od czego zależy swoich utworów regularnie podaje dokładną specyfikację gatunkową. Przypomnieć można choćby traktaty (Traktat poetycki i Traktat moralny), piosenki (na przykład Piosenka o końcu świata, Piosenka emigracja czym jest.
Czym jest emigracja znaczenie w Motywy literatura E .
