Postać WŁADYSŁAW RACZKIEWICZ biografia

Kim był WŁADYSŁAW RACZKIEWICZ co zrobił: 2 8 stycznia 1 8 8 5 - 6 czerwca 1 9 4 7 Urodził się w Kutaisi (Kaukaz), w rodzinie prawnika i sędziego. Początkowo uczył się w domu, w dalszym ciągu ukończył gimnazjum w Twerze (1903). Po maturze studiował matematykę, a potem prawo na uniwersytecie w Petersburgu. Należał do nielegalnej Organizacji Młodzieży Narodowej, a w dalszym ciągu do Związku Młodzieży Polskiej "Zet". W niebezpieczeństwie aresztowaniem, wyjechał do Dorpatu, gdzie w 1911 r. ukończył studia prawnicze. Tam także odbył służbę wojskową. W 1912 r. uzyskał stopień chorążego rezerwy artylerii konnej. Do 1914 r. prowadził praktykę adwokacką w Mińsku. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii rosyjskiej (1914). Służył w sztabie Frontu Zachodniego. Po rewolucji lutowej w Rosji zaangażował się w tworzenie polskiego wojska z przebywających na terenie Rosji wojskowych pochodzenia polskiego. Został prezesem zarządu Związku Wojskowych Polaków w Mińsku. W czerwcu 1917 r. na I Ogólnym Zjeździe Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie wybrano go prezesem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego (Naczpolu). W lutym 1918 r. w Kijowie stanął na czele Porady Naczelnej Polskich Sił Zbrojnych. Był także pełnomocnikiem Porady Regencyjnej (do kwietnia 1918), która awansowała go do stopnia porucznika. Angażował się w prace Porady Miejskiej w Mińsku. Brał udział w założeniu Polskiej Macierzy Szkolnej. W grudniu 1918 r. przyjechał do Warszawy. Działał w Komitecie Obrony Kresów Wschodnich. Dostał przydział do 10. pułku ułanów Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W dalszym ciągu był w sztabie Wodza Naczelnego, a w maju 1919 r. został zastępcą Komisarza Generalnego Ziem Wschodnich. Po zajęciu Mińska poprzez wojska polskie był naczelnikiem Zarządu Cywilnego Okręgu Mińskiego. W okresie wojny polsko-bolszewickiej organizował ochotnicze oddziały kresowe przy 5. Pułku Strzelców Konnych. We wrześniu 1920 r. został zwolniony poprzez Józefa Piłsudskiego z wojska i mianowany szefem Zarządu Terenów Przyfrontowych i Etapowych. W tym czasie awansował do stopnia majora artylerii. Po utworzeniu poprzez gen. Lucjana Żeligowskiego Litwy Środkowej był delegatem rządu polskiego przy rządzie tego państwa (1920-1921). W 1921 r. poprzez kilka miesięcy był ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Wincentego Witosa, a w dalszym ciągu poprzez 3 lata wojewodą nowogródzkim. W 1924 r. ponownie został delegatem rządu w Wilnie. W latach 1925-1926 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych w rządzie Władysława Grabskiego i Aleksandra Skrzyńskiego. Dokonał reorganizacji ministerstwa, rozgraniczył kompetencje administracji i komend policji. Przedstawił w sejmie projekt utworzenia województwa wileńskiego, którego był wojewodą w latach 1926-1930. Korzystając z protektoratu Piłsudskiego, przyczynił się do rozwoju gospodarczego Wileńszczyzny. W 1930 r. został wybrany senatorem z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Do 1935 r. był marszałkiem senatu. W tym czasie został także prezesem Porady Fundacji Funduszu Szkolnictwa Polskiego za Granicą (1933) i Światowego Związku Polaków (1934). Stał także na czele Obywatelskiego Komitetu Pożyczki Narodowej. W 1935 r. krótko był wojewodą krakowskim, a w dalszym ciągu w latach 1935-1936 ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i do 1939 r. wojewodą pomorskim. Po wybuchu II wojny światowej wyemigrował poprzez Rumunię do Francji. Po wecie Francji wobec kandydatury Bolesława Wieniawy Długoszowskiego na prezydenta Polski, 30 września 1939 r. został mianowany prezydentem RP. Od czerwca 1940 r. przebywał w Ogromnej Brytanii. Z kolejnymi premierami rządu emigracyjnego i przedstawicielami stronnictw politycznych starał się prowadzić działalność polityczną opartą na kompromisie, jednak traktowano go nieufnie. Zmarł w walijskim sanatorium Ruthin. (KM)