Postać JÓZEF BECK biografia

Kim był JÓZEF BECK co zrobił: 4 października 1 8 9 4 - 5 czerwca 1 9 4 4 Urodził się w Warszawie w rodzinie urzędniczej. Po ukończeniu V Liceum w Krakowie zaczął studia na Politechnice Lwowskiej. Wkrótce je porzucił, przenosząc się na studia w Akademii Eksportowej w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej i dostał przydział do artylerii I Brygady Legionów. Był także adiutantem Józefa Piłsudskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. W latach 1922-1923 był attaché wojskowym w Brukseli i Paryżu. Po ustąpieniu Piłsudskiego z funkcji Naczelnika Państwa Polskiego pracował w bankowości. W 1925 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną. Dostał stopień pułkownika dyplomowanego artylerii konnej. W okresie przewrotu majowego (1926) był szefem sztabu wojsk Piłsudskiego, a w latach 1926-1930 szefem jego gabinetu w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Poprzez pół roku był wicepremierem w rządzie Piłsudskiego (1930). W latach 1930-1932 pełnił funkcję wiceministra spraw zagranicznych. Po dymisji Augusta Zaleskiego objął tekę ministra spraw zagranicznych (1932). Stał się jednym z głownych polityków sanacyjnych. Jego rola wzrosła po zgonu Piłsudskiego. Do września 1939 r. rządził w państwie razem z prezydentem Ignacym Mościckim i marszałkiem Edwardem Rydzem-Śmigłym. Był także senatorem IV i V kadencji (1935-1939). W nocy z 17 na 18 września 1939 r. wspólnie z naczelnymi władzami państwa przekroczył granicę polsko-rumuńską. Celem była Francja, gdzie zamierzano kontynuować działalność polityczną. Jednak w Rumunii został internowany. W 1940 r. podjął nieudaną próbę ucieczki. Zmarł na gruźlicę w ostatnim miejscu internowania, we wsi Stanesti, koło Bukaresztu. Był jednym z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego. Razem z nim opracował, a potem samodzielnie realizował założenia polskiej polityki zagranicznej. Zakładała ona utrzymanie równowagi między dwoma sąsiednimi mocarstwami: Niemcami i ZSRR. Uważał, iż zbliżenie z którymś z nich wplącze Polskę w konflikt między mocarstwami i uzależni od któregoś z tych krajów. W 1932 r. przyczynił się do podpisania układu o nieagresji z ZSRR (w 1934 r. przedłużony na 10 lat), a w 1934 r. układu o nie-stosowaniu przemocy z Niemcami. Równocześnie dawały one Polsce sposobność prowadzenia bardziej niezależnej polityki od Francji. Część polityków z opozycji antysanacyjnej oskarżała go o prowadzenie polityki proniemieckiej i antyfrancuskiej. Układ o niestosowaniu przemocy i porozumienie prasowe o wyrzeczeniu się agresywnej propagandy i układ o zakończeniu wojny celnej z Niemcami poprawiły wzajemne kontakty między obu krajami, a również polepszyły sytuację mniejszości polskiej w Niemczech. Potwierdzała to deklaracja o zagwarantowaniu praw mniejszości narodowej z 1937 r. W 1938 r., wykorzystując sytuację na arenie międzynarodowej, doprowadził do uznania granicy polsko-litewskiej poprzez Litwę i zajęcia Zaolzia, Spiszu i Orawy. Równocześnie przeciwstawił się koncepcji włączenia Polski do układów zbiorowych, odrzucając plan paktu wschodniego. Popierał z kolei zacieśnienie współpracy z krajami Europy Środkowo-Wschodniej. Utrzymując dobre relacje z Rumunią i Węgrami, wrócił w 1936 r. do koncepcji Pomiędzy-morza - bloku krajów od Morza Bałtyckiego do Morza Czarnego - gdzie Polska odgrywałaby rolę decydującą. W 1938 r. wystąpił z projektem układu Polski z Jugosławią, Rumunią i Węgrami. W momencie od jesieni 1938 r. do wiosny 1939 r. zdecydowanie odrzucił niemieckie żądania odnośnie do Gdańska i Pomorza i propozycję wejścia Polski do paktu antykominternowskiego. W maju 1939 r. stwierdził: "My w Polsce nie znamy definicje pokoju za wszelaką cenę". (KM)