Postać JAN KALWIN biografia

Kim był JAN KALWIN co zrobił: 1 0 lipca 1 5 0 9 - 2 7 m a j a 1 5 6 4 Urodził się w Noyon (Pikardia). Początkowo poświęcił się studiom prawniczym i teologicznym i już wtedy zapoznał się z poglądami Marcina Lutra i Ulricha Zwinglego. W 1533 r. musiał uciekać z Paryża z racji na oskarżenie o herezję jednego z jego przyjaciół. W 1534 r. zrezygnował z administrowanych poprzez siebie beneficjów kościelnych i formalnie wystąpił z Kościoła rzymskokatolickiego. Po wygłoszeniu w 1535 r. panegiryku na cześć Lutra był zmuszony do opuszczenia Francji i szukania schronienia w Bazylei, gdzie w 1536 r. opublikował po raz pierwszy własne kluczowe dzieło teologiczne Institutio Christianae Religionis. Decyzyjny dla całego jego późniejszego życia stał się pobyt w Genewie w latach 1536-1538 na zaproszenie działającego tam przedtem reformatora - Guillaume’a Farela. Wziął czynny udział w tworzeniu miejscowej organizacji kościelnej, co potraktował jako powołanie do wypełnienia boskiego dzieła. Jednak jego intencja, aby zaprzysiąc wszystkich obywateli na wierność zasadom sformułowanym poprzez niego w tak zwany Katechizmie genewskim, napotkał na masowy opór. Został wypędzony z miasta wraz z Farelem i przeniósł się do Strasburga, gdzie pełnił przejściowo wymagania pastora. Ponownie zaproszony został do Genewy w 1541 r. Opracował i wdrożył dla mieszkańców miasta nowy porządek kościelny, odpowiednio z którym na czele gminy stał konsystorz ściśle współpracujący z poradą miasta, a jego zadaniem było kontrolowanie nie tylko poglądów religijnych, lecz i stylu życia mieszkańców Genewy. Zakazano między innymi wszelkich rozrywek, zarówno za herezję, jak i za wykroczenia obyczajowe groziły surowe represje, do kary zgonu włącznie (za czasów Kalwina wydano około 60 wyroków zgonu i około 80 mieszkańców skazano na wygnanie; najgłośniejszym echem odbiło się w 1553 r. spalenie na stosie jednego z artystów antytrynitaryzmu, Miguela Serveta). Resztę życia Kalwin poświęcił na propagowanie swoich poglądów. Trzech najwybitniejszych reformatorów Kościoła, Kalwina, Lutra i Zwinglego, podzielił już wówczas pogląd na komunię. O ile Zwingli reprezentował racjonalistyczny pkt. widzenia, widząc w niej tylko znak ofiary ciała i krwi Chrystusa, to Luter podtrzymywał tezę o realnej obecności Chrystusa w komunii. Do poglądów Zwinglego skłaniał się również Kalwin, co wywołało, że Kościół reformowany odciął się od luteranizmu i nie uczestniczył w pokoju religijnym w Augsburgu. Dla szerzenia swych poglądów Kalwin wykorzystywał zarówno własną obfitą korespondencję z duchownymi i humanistami w całej Europie, jak i założoną poprzez niego w 1559 r. Akademię Genewską. Kiedy umierał w Genewie, była ona już centrum kalwinizmu, uznano ją za gminę wyznaniową, gdzie ucieleśniła się boska idea. Kalwin należy do grona ogromnych reformatorów Kościoła katolickiego. Jego zasługą było powstanie jednolitej doktryny teologicznej, która przyjęta została poprzez wszystkie Kościoły ewangelicko-reformowane. Jej kluczowym elementem jest edukacja o predestynacji, głosząca, iż z racji na grzech pierwotny człowiek nie jest zdolny do czynienia dobra i tylko łasce boskiej zawdzięczać może zbawienie albo skazanie na potępienie. W kwestiach kościelnych kalwinizm nie uznaje papiestwa i hierarchii kościelnej, odrzuca kult świętych i obrazów, zakony i celibat księży, akceptuje jedynie 2 sakramenty: chrzest i komunię udzielaną pod 2 postaciami. Nakazuje surowy tryb życia, potępia wszelakie rozrywki i zaleca wiernym częste czytanie Pisma Świętego. W kwestiach organizacyjnych opowiada się za prezbiteriańskim ustrojem kościelnym, to oznacza, iż Kościół jako społeczność stanowi ogół gmin religijnych o dużej autonomii, na jego czele zaś stoi konsystorz. W poszczególnych gminach istotną rolę prócz pastorów odgrywają osoby świeckie, a w szczególności seniorzy. Kalwinizm rozpoczął się rozwijać od 1536 r. w Szwajcarii, a w dalszym ciągu we Francji, Niderlandach, Danii, Szkocji, Czechach, na Węgrzech, w Polsce, potem także w Anglii i Stanach Zjednoczonych. (RK)