Postać Władysław Opolczyk biografia

Kim był Władysław Opolczyk co zrobił: około 1330-1401[wladyslawoplczyk-01.jpg]Władysław był pierworodnym synem księcia opolskiego Bolesława II i Elżbiety, córki Bernarda świdnickiego, wywodził się więc w prostej linii od Mieszka Plątonogiego (zm. 1211), protoplasty Piastów Górnośląskich. Imię dostał po Władysławie Łokietku, który patronował małżeństwu jego rodziców, lub po pradziadku, Władysławie opolskim. Początkowo, wspólnie z bratem Bolkiem III, był dziedzicem niewielkiego księstwa opolskiego.najpierw lat 50. XIV w., idąc śladami innych Piastów śląskich, szukając możliwości wzbogacenia się i zrobienia kariery, książę zjawił się na Węgrzech. Ożenił się wówczas z Elżbietą, córką wojewody siedmiogrodzkiego, Andrzeja Lackifiego. Po jej zgonu drugą żoną księcia została księżna mazowiecka Eufemia (Ofka), córka Siemowita III, którą poślubił najpóźniej w 1366 r. Wkrótce po przybyciu na Węgry książę Władysław został dostrzeżony poprzez króla Ludwika Węgierskiego. Wysłany poprzez monarchę z kilkoma misjami dyplomatycznymi, dał się poznać jako zdolny mediator, a zarazem polityk. Ugruntowało to jego pozycję na dworze królewskim i przysporzyło mu prestiżu. W 1367 r. został palatynem Węgier, głównym świeckim urzędnikiem królestwa, a równocześnie pierwszą po królu osobą w kraju. Do jego kompetencji należało sądownictwo, któremu podlegali wszyscy poddani królestwa węgierskiego. Odtąd, prócz prowadzenia polityki wewnętrznej, brał udział w polityce zagranicznej Andegawenów. W 1368 r. uczestniczył w wyprawie bułgarskiej, a w 1370 r. wchodził w skład poselstwa węgierskiego, które przybyło do Krakowa w pierwszych dniach listopada, by zabezpieczyć objęcie tronu polskiego poprzez Ludwika. Wówczas to Władysław Opolczyk przyczynił się do obalenia testamentu zmarłego Kazimierza Wielkiego. W nagrodę dostał od króla Ludwika ziemię wieluńską i kilka zamków i miast w północno-zachodniej Małopolsce (między innymi Krzepice, Olsztyn i Bobolice). W 1371 r., w czasie sporu luksembursko-andegaweńskiego, z rozkazu Ludwika spustoszył Morawy, z kolei w 1372 r. reprezentował władcę Węgier w pertraktacjach z Luksemburgami. Jednak w tym samym roku Opolczyk, wykazujący sympatie proluksemburskie, w nawiązniu ze zmianą polityki Andegawenów wobec Luksemburgów został pozbawiony urzędu palatyna. Z rozkazu króla przeniesiono go na Ruś Czerwoną, którą władca nadał mu w zarząd już rok przedtem.Jak się wkrótce okazało, objęcie rządów na Rusi poprzez Władysława zapoczątkowało tam moment prosperity gospodarczej. Książę zaczął intensywną kolonizację, sprowadzając osadników ze Śląska, Moraw, ziemi wieluńskiej, a również z innych ziem polskich. Lwów został podniesiony do roli centrum gospodarczo-kulturalnego. Zarządzając Rusią, Władysław Opolczyk utrzymywał bliskie kontakty z przedstawicielami elity Królestwa Polskiego. W 1374 r. sugestia księcia śląskiego przyczyniła się najprawdopodobniej do wydania poprzez Ludwika Węgierskiego przywileju koszyckiego, zapewniającego sukcesję na tronie polskim córkom tego monarchy. Na przełomie 1377/1378 r. Ludwik powierzył Władysławowi Opolczykowi rządy namiestnicze w Polsce. Jednak protesty części Wielkopolan, zachowawcza postawa Małopolan i słabe zaangażowanie księcia wywołały, iż nareszcie 1378 r. władca odwołał go z tej funkcji. Późną jesienią tego roku Ludwik Węgierski odebrał również księciu Ruś Czerwoną, nadając mu w zamian ziemię dobrzyńską i północne Kujawy, z Bydgoszczą i Inowrocławiem.w momencie bezkrólewia po zgonu Ludwika Węgierskiego (1382) Władysław Opolczyk wziął udział w zjeździe szlachty polskiej w Sieradzu w marcu 1383 r., licząc na objęcie tronu polskiego. Starania skończyły się jednak niepowodzeniem, bo przewarzająca część uczestników zjaz-u poparła Siemowita IV mazowieckiego. Ostatecznie jednak postanowiono dochować układów z Andegawenami i oddać tron polski królewnie Jadwidze. Mimo tych niepowodzeń książę opolski miał jednak spore poparcie elity Królestwa Polskiego, skoro na następnym zjeździe, w Radomsku, w marcu 1384 r., zawarto z nim przymierze przeciwko wszystkim wrogom Królestwa Polskiego.Po objęciu tronu poprzez Jadwigę Władysław Opolczyk latem 1385 r. - przez wzgląd na wcześniejszymi zobowiązaniami i z polecenia królowej węgierskiej Elżbiety - na krótko zaangażował się w dopełnienie małżeństwa Wilhelma Habsburga z królową Jadwigą. Po fiasku tych działań książę bardzo błyskawicznie wymienił front i włączył się w układy panów polskich z księciem litewskim Jagiełłą.Gdy na tronie w Polsce zasiadł Władysław Jagiełło (1386), jego relacje z Władysławem Opolczykiem układały się różnie. Władca polski bardzo błyskawicznie podjął działania mające na celu pozyskanie księcia opolskiego. Służyć temu miało w pierwszej kolejności małżeństwo Wigunta, brata Jagiełły, z córką księcia, Jadwigą; do jego finalizacji doszło dopiero najpierw 1390 r. Przedtem jednak książę swoim postępowaniem potrafił bardzo błyskawicznie zrazić do siebie Władysława Jagiełłę i panów polskich. Już gdyż latem 1386 r. próbował w imieniu królowych węgierskich Elżbiety i Marii przejąć władzę na Rusi Czerwonej. Nie można kompletnie potępiać go za podjęcie tych działań, bo Ruś w tym czasie naprawdę należała do Węgier i była zarządzana poprzez starostów węgierskich. Jednak tuż przed wyprawą rewindykacyjną królowej Jadwigi, najpierw 1387 r., wystosował list do mieszkańców Rusi, wzywając ich, aby nie uznawali władzy królowej Polski.Do nagłego pogorszenia stosunków doszło na przełomie lat 1388 i 1389. Na początku Władysław Jagiełło, jeszcze w 1388 r., obiecał przekazać Bydgoszcz, która wchodziła w skład terytoriów księcia opolskiego, książętom pomorskim: Warcisławowi, Bogusławowi i Barnimowi, w zamian za ich służbę wojskową. Natomiast Władysław Opolczyk podjął zabiegi zmierzające do objęcia arcybiskupstwa gnieźnieńskiego poprzez jego bratanka, Jana Kropidłę, nie informując o tym polskiego króla. Kwestie te były omawiane pomiędzy monarchami na zjeździe w Niepołomicach w maju 1389 r., lecz nie przyniosły pozytywnego rozwiązania. Wkrótce po wyjeździe króla polskiego doszło do dziwnego incydentu: straż starosty krakowskiego odkryła na zamku krakowskim ludzi Władysława Opolczyka, których - wspólnie z księciem - aresztowano, oskarżając o próbę zajęcia zamku. Nazajutrz książę został odstawiony do Mogiły, tam jednak Władysław Jagiełło uwolnił go. Powody tego zajścia nie zostały omówione do dnia dzisiejszego, jednakże historycy, raczej bezpodstawnie, zarzucali księciu próbę zamachu stanu.relacje Władysława Opolczyka z Jagiełłą uległy ostatecznemu załamaniu, kiedy 7 maja 1391 r. książę - będąc w kłopotach finansowych - zastawił u Krzyżaków zamek Złotoryję wspólnie z kluczem wsi, co stało się bezpośrednią powodem wybuchu wojny. We wrześniu tego roku wojska polskie uderzyły na krakowsko-wieluńskie posiadłości Opolczyka, zdobywając przewarzająca część zamków, w tym Krzepice i Olsztyn pod Częstochową. Niepowodzeniem z kolei skończyła się próba zajęcia ziemi dobrzyńskiej, bo książę wezwał na pomoc Krzyżaków. Po nieudanych próbach sprzedaży tej ziemi Zakonowi, powiodło mu się ją zastawić w lipcu 1392 r. Również wtedy, w imieniu Zygmunta Luksemburskiego, króla węgierskiego, przedstawił plan rozbioru Polski pomiędzy władców Węgier, Czech, Marchii Brandenburskiej i Krzyżaków. Plan nie doszedł do skutku na skutek nie przystąpienia do niego Zakonu. Wszystko to spowodowało drugą wojnę króla polskiego z księciem opolskim (1393-1394), wskutek której Opolczyk stracił Ostrzeszów. Trzecie i decydujące starcie rozegrało się w 1396 r. Wojska polskie dowodzone poprzez króla obległy Opole, które poddali bratankowie Władysława Opolczyka. Na mocy pokoju musieli oddać Władysławowi Jagielle północne obszary księstwa z Lublińcem i Olesnem i przystać na sojusz z Królestwem Polskim. Przypieczętowało to ostatecznie klęskę starego księcia, który, po ugodzie z bratankami, ostatnie lata swego życica spędził w Opolu, w tak zwany nowym zamku wzniesionym niegdyś poprzez niego. Tam także zmarł w 1401 r. i pochowany został w kościele franciszkanów. Pozostałą po nim część księstwa opolskiego odziedziczyli bratankowie, Jan Kropidło, Bolko IV i Bernard, gdyż książę miał tylko córki.Władysław Opolczyk pozostawił po sobie pamięć z jednej strony wroga Królestwa Polskiego, co jest właściwe z prawdą, jeżeli chodzi o ostatnie lata życia, a z drugiej strony - dobrego gospodarza podległych mu obszarów. Jednak w pierwszej kolejności powinno pamiętać się o nim jako o fundatorze klasztoru paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie. Dokonał tego w 1382 r., a dwa lata potem przekazał zakonnikom obraz Najświętszej Marii Panny, z którego do dnia dzisiejszego słynie ów klasztor. (JS)1367-1372Władysław Polczyk pełni funkcję palatyna na Węgrzech1370Ludwik Węgierski nadaje Władysławowi Polczykowi ziemię wieluńską1372-1378rządy Władysława Polczyka na Rusi Czerwonej1377/1378Władysław Polczyk namiestnikiem w Królestwie Polskim1378Ludwik Węgierski nadaje Władysławowi Opolczykowi ziemię dobrzyńską i Kujawy inowrocławskie1382Władysław Polczyk funduje klasztor paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie1384przekazanie poprzez Władysława Polczyka obrazu NMP paulinom jasnogórskim1391Władysław Opolczyk zastawia Krzyżakom zamek w Złotoryi1392Władyslaw Opolczyk zastawia Krzyżakom ziemię dobrzyńską1391-1396wojny Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem1401zgon Władysława Opolczyka