Postać WŁADYSŁAW II JAGIEŁŁO biografia

Kim był WŁADYSŁAW II JAGIEŁŁO co zrobił: o k . 1 3 6 2 –1 4 3 4ogromny książę litewski, władca polski, syn księcia litewskiego, Olgierda Giedyminowicza, i Julianny, księżniczki twerskiej. Po zgonu ojca (1377) początkowo współrządził ze stryjem, Kiejstutem. Wkrótce jednak doszło pomiędzy nimi do konfliktu, z którego Jagiełło w 1382 r. wyszedł zwycięsko. zgon Kiejstuta i pogodzenie się z jego synem, Witoldem, otworzyło mu, wobec zagrożenia zakonu krzyżackiego i Moskwy, drogę do zabiegów o tron polski. W 1385 r. poselstwo litewskie poprosiło w Krakowie o rękę królowej Jadwigi, ofiarując za nią przyjęcie poprzez Jagiełłę chrztu wspólnie z krewnymi i poddanymi, odzyskanie ziem polskich poza granicami królestwa, a w pierwszej kolejności podłączenie do Polski ziem litewsko-ruskich. Warunki te Jagiełło potwierdził, wystawiając w sierpniu tego roku dokument w Krewie. W 1386 r. przybył do Krakowa, ochrzcił się, przyjmując imię Władysław, wziął ślub z Jadwigą i został koronowany. W 1399 r. Jadwiga Urodziła Elżbietę Bonifację, która jednak błyskawicznie zmarła; wkrótce jej los podzieliła Jadwiga. By nie dopuścić do zerwania unii, zaproponowano królowi małżeństwo z Anną Cylejską, wnuczką Kazimierza Wielkiego, podkreślając związki z dynastią piastowską. Wobec sporów z opozycją litewską na czele z Witoldem o zakres związków z Polską, w 1392 r. Jagiełło zawarł ugodę w Ostrowie, na mocy której Witold uzyskał władzę na Litwie. Zakres tej władzy i stopień związków z Polską był zmieniany w uniach polsko-litewskich: wileńsko--radomskiej w 1401 r., na mocy której Witold uzyskał godność wielkiego księcia, a Jagiełło był księciem zwierzchnim, i w Horodle w 1413 r. Pierwszy moment panowania naznaczony był konfliktem z Krzyżakami, którego częściowe rozstrzygnięcie nastąpiło wskutek zwycięstwa w bitwie pod Grunwaldem (15 lipca 1410), w okresie ogromnej wojny w latach 1409–1411. Pokój toruński, zawarty pod naciskiem papiestwa, cesarstwa i licznych państw europejskich, sympatyzujących z Krzyżakami, oddawał Polsce jedynie ziemię dobrzyńską, a Litwie – warunkowo – Żmudź. Wojna była kontynuowana w 1414 i 1422 r., kiedy wskutek pokoju na jeziorem Mełno przyznano Litwie Żmudź. W latach dwudziestych XV w. w polityce wewnętrznej i zagranicznej na czoło wysunął się problem husycki. Jagiełło, obawiając się negatywnej reakcji krajów europejskich, nie zdecydował się przyjąć korony czeskiej z rąk husytów, przystał z kolei na to, aby Witold wysłał do Czech swego namiestnika. Grał jednak poprzez kolejne lata kartą husycką, próbując trzymać w szachu Zygmunta Luksemburskiego, króla węgierskiego i rzymskiego, wspierającego Krzyżaków, któremu husyci odmawiali praw do korony czeskiej. Od chwili narodzin w 1424 r. syna Władysława, a w 1427 r. Kazimierza z małżeństwa z Zofią Holszańską, kluczowym celem w polityce wewnętrznej było zapewnienie im następstwa tronu. Początkowo twarde stanowisko króla, iż tron jego synowie powinni dziedziczyć bezwarunkowo, musiało ulec zmianie po zjeździe w Łucku w 1429 r. Wtedy to Zygmunt Luksemburski, chcąc poróżnić Witolda z Jagiełłą, zaproponował koronę królewską księciu litewskiemu. Gdyż władca polski obawiał się, iż może to doprowadzić do straty dziedzictwa litewskiego dla jego synów, chcąc zyskać poparcie polskiej szlachty, musiał zgodzić się na wydanie w 1430 r. przywileju w Jedlni (potwierdzonego w Krakowie w 1433 r.). W zamian szlachta zagwarantowała tron jego synom, lecz jedynie na zasadzie elekcji. zgon Witolda (1430) i desygnowanie na tron litewski Świdrygiełły wywołało konflikt z Litwą (1431–1432) i z Krzyżakami, którzy poparli separatystyczne dążenia księcia litewskiego. Przeciw zakonowi podjęto razem z husytami zwycięską wyprawę w 1433 r. Jagielle – jednemu z najwybitniejszych polskich władców – nie można również zapomnieć odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego, co uczynił w 1400 r., wypełniając testament królowej Jadwigi.(JS)