Postać WISŁAWA SZYMBORSKA biografia

Kim był WISŁAWA SZYMBORSKA co zrobił: u r . 2 lipca 1 9 2 3Wisławę Szymborską uznaje się za jedną z najwybitniejszych postaci współczesnej literaturze. Jest ona laureatką wielu prestiżowych nagród, w tym, przyznanej jej w 1996 r., literackiej Nagrody Nobla. Artystka debiutowała w 1952 r. tomem Dlatego żyjemy. Ani jednak tego tomu, ani także kolejnego, noszącego tytuł Pytania zadawane sobie (1954), nie traktuje się jako pełnego wystąpienia, bo podporządkowane one były wymogom poetyki socrealistycznej. Za właściwy twórczy debiut należy uznać, pochodzący z 1957 r., zestaw Wołanie do Yeti, gdzie pisarka porusza wątki charakterystyczne dla całej swej twórczości. Refleksja skupia się zatem na człowieku, jego naturze i sensie istnienia, czyli wszystkich zagadnieniach kwalifikujących lirykę Wisławy Szymborskiej do egzystencjalnego nurtu współczesnej literaturze. Właśnie życie ludzkie, jego w najwyższym stopniu zwykłe przejawy to jeden z naczelnych tematów literaturze artystki. Tworzy ona uniwersalną refleksję, która zawsze jednak ma własne źródło w faktach. Nie idealizując, ukazuje sprzeczność i złożoność ludzkiej natury, a robi to z właściwą sobie dozą ironii, lecz również z nienarzucającym się intelektualnym i filozoficznym zacięciem. Jak stwierdza Stanisław Balbus, pisarka nie jest patetyczna przy podejmowaniu tematu tragicznego - rozdarcia natury ludzkiej. Charakteryzuje ją zdolność spojrzenia z dystansem i dowcipem na świat i człowieka. Właściwością stylu Szymborskiej jest oszczędność i precyzyjność wyrazu. Autorka Wołania do Yeti porusza również w swojej literaturze sprawę, jak nazywa to Stanisław Balbus, "innobytów", nieprzynależących do ludzkiego świata. Przyjęcie takiej perspektywy ubogaca refleksję nad człowiekiem (Rozmowa z kamieniem). Temat współistnienia ludzi, charakteru stosunku pomiędzy nimi poruszany jest w tomie Sól. W zbiorze Sto pociech pisarka pogłębia refleksję nad dziwnością ludzkiego gatunku. Patrzy na niego, samozwańczo wynoszącego się powyżej inne byty, z właściwą sobie pokorą i ironicznym dystansem. Dostrzega jednocześnie tragizm ludzkiego istnienia, ujawniający się w samotności i przemijalności poszczególnego człowieka. Tom Wszelaki wypadek pogłębia filozoficzną refleksję, aczkolwiek autorka nie traci z oczu zdarzeń i rzeczy codziennych. Widoczne dziecinne zadziwienie światem ułatwia dokonywanie jego reinterpretacji. Pytając o rzeczy łatwe, wydawałoby się zrozumiałe, najbliższe naturze ludzkiego bytu, Szymborska dochodzi do prawd ogólnoludzkich. Nie popadając w schematyzm myślenia, odkrywa rzeczywistość na nowo. Zarówno w tym tomie, jak i w kolejnym - Ogromna liczba - wyłania się portret człowieka rozdartego pomiędzy koniecznością a przypadkiem, osadzonego w świecie ogromnej liczby, w świecie równocześnie zbyt uporządkowanym i chorobliwie przypadkowym. Ten motyw jest znaczny również dla tomu Koniec i start. Sama pisarka stwierdza: Moje znaki specjalne / to zachwyt i rozpacz. Właśnie ta druga strona jej literaturze objawia się coraz wyraźniej w owym zbiorze (Kot w pustym mieszkaniu, Nic darowane). Tonacja tego tomu zasadniczo jest różna od właściwej poprzedzającemu go dziełu - Ludzie na moście, gdzie specjalne miejsce zajęła refleksja historyczna nad dziejami człowieka. Pisarka wydała jeszcze Widok z ziarnkiem piasku w 1996 r., potem tom Chwila i w 2003r. Rymowanki. Rolą literaturze odpowiednio z koncepcją Wisławy Szymborskiej jest stawianie naiwnych pytań o naturę rzeczy, obmyślanie świata na nowo. Prócz wierszy, jest ona autorką cyklu tekstów pt. Lektury nadobowiązkowe, które są zbiorem felietonów artystki. Mają one charakter prywatnego dziennika osobistych lektur, nienarzucanych poprzez nikogo, a regularnie zupełnie przypadkowych. (DP)