Postać WINSTON CHURCHILL biografia

Kim był WINSTON CHURCHILL co zrobił: 3 0 listopada 1 8 7 4 - 2 4 stycznia 1 9 6 5 Urodził się w pałacu Blenheim koło Oksfordu w rodzinie konserwatywnego polityka. Po ukończeniu w 1895 r. akademii wojskowej w Sandhurst uzyskał stopień porucznika huzarów. W latach 1895-1896 był obserwatorem i korespondentem wojennym w okresie wojny kubańsko-hiszpańskiej. Służył w oddziałach wojsk kolonialnych w In-diach (1897) i Sudanie (1898). W czasie wojny burskiej (1899-1902) był korespondentem wojennym. W 1900 r. został wzięty do niewoli, zdołał z niej jednak brawurowo zbiec. Po powrocie wykorzystał politycznie swą sławę. Wygrał wybory do Izby Gmin z ramienia Partii Konserwatywnej. W 1904 r. przeniósł się do Partii Liberalnej, protestując przeciw projektowi zbyt wysokiej podwyżki ceł. W latach 1906-1908 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Kolonii. W kolejnych latach był ministrem handlu (1908-10) i ministrem spraw wewnętrznych (1910-1911). W 1911 r. jako Pierwszy Lord Admiralicji zaczął realizację programu modernizacji floty wojennej. W okresie I wojny światowej był autorem operacji przejęcia Dardaneli. Po klęsce w bitwie pod Gallipoli (1915) stracił swój urząd. Obarczono go winą i nazwano "rzeźnikiem z Gallipoli". Krótko walczył na froncie zachodnim, aby w 1917 r. zostać ministrem zaopatrzenia wojskowego. Po zakończeniu wojny był ministrem wojny i lotnictwa (1919-1921) i ministrem kolonii (1921-1922). W 1922 r. przegrał wybory do Izby Gmin. Wrócił w jej skład w 1924 r. ponownie jako konserwatysta. W latach 1924-1929 był kanclerzem skarbu. W 1939 r. ponownie został Pierwszym Lordem Admiralicji. Krytykował politykę ustępstw A.N. Chamberlaina. W maju 1940 r. został premierem i ministrem obrony. W przemówieniu do Izby Gmin stwierdził: "Nigdy się nie poddamy". Odrzucił ofertę układu zaproponowanego poprzez A. Hitlera. Prowadząc wojnę z Niemcami, użył po raz pierwszy terminów: bitwa o Ogromną Brytanię - na ustalenie walk między brytyjski i niemieckim lotnictwem (od lipca do października 1940), bitwa o Atlantyk - na ustalenie walk o opanowanie szlaków morskich od 1941 r. Doprowadził do zbliżenia stosunków dyplomatycznych z USA. W 1941 r. podpisał z F. D. Rooseveltem Kartę Atlantycką, gdzie ustalono zasady polityki obu mocarstw, również po zakończeniu wojny. Po wybuchu wojny radziecko-niemieckiej podpisał, pomimo antykomunistycznego nastawienia, układ sojuszniczy z ZSRR. W 1942 r. wystąpił z koncepcją "miękkiego podbrzusza" (the soft underbelly) - chciał doprowadzić do powstania tak zwany drugiego frontu w basenie Morza Śródziemnego celem niedopuszczenia do rozszerzenia wpływów komunizmu na Bałkanach. Był czynnym uczestnikiem konferencji Ogromnej Trójki w Teheranie (1943), Jałcie i Poczdamie (1945), na których decydowały się powojenne losy świata. Po klęsce wyborczej w lipcu 1945 r. prowadził nadal czynną politykę na arenie międzynarodowej. W swym przemówieniu w Fulton (1946) ostrzegał przed ekspansją komunistyczną. Uznał za potrzebę chwili opuszczenie "żelaznej kurtyny" od Szczecina nad Bałtykiem po Triest nad Adriatykiem. Wystąpienie to uważane jest za symboliczny start zimnej wojny. W latach 1951-1955 ponownie pełnił funkcję premiera rządu i w latach 1951-1952 ministra obrony. Doprowadził do reprywatyzacji przedsiębiorstw upaństwowionych w wcześniejszych latach. Popierał politykę USA i stworzenie bloków militarnych NATO, SEATO i Paktu Bagdadzkiego (CENTO). Do końca życia był posłem do Izby Gmin. Zmarł w Londynie. Jest uważany na najwybitniejszego polityka brytyjskiego XX w. Nosił przydomek Winni. W 1953 r. przyznano mu tytuł szlachecki sir. Również w tym roku dostał Nagrodę Nobla w zakresie literatury, między innymi za sześciotomową Drugą wojnę światową. Odnosił także sukcesy w malarstwie. Znany był z zamiłowania do cygar i whiskey.(KM)