Postać WILLIAM SZEKSPIR biografia

Kim był WILLIAM SZEKSPIR co zrobił: 2 3 kwietnia 1 5 6 4 - 2 3 kwietnia 1 6 1 6William Szekspir to dramaturg, którego twórczość należy uznać za najwybitniejsze osiągnięcie angielskiego dramatu elżbietańskiego. Szekspir, choć przewyższający oryginalnością, mnogością i głębią poruszanych tematów sobie współczesnych, w sposób autentyczny przynależał do swoich czasów, gdzie szczególnie widoczne było zachwianie renesansowego humanizmu (reformacja, wojny religijne), swego rodzaju załamanie znamionujące schyłek epoki. Debiutował poematami: Venus i Adonis i Lukrecja. Dał się również poznać jako autor cyklu Sonetów. Przypuszczalnie pierwszą sztuką Szekspira była Komedia omyłek, opowiadająca o mylących się ludziom bliźniakach. Inicjalne komedie, do których należy również Poskromienie złośnicy, charakteryzuje mniejsza dbałość o psychologiczną prawdę przy konstrukcji postaci i znamienne dla farsy przejaskrawienie i przerysowanie sytuacyjne. Szczytem osiągnięć Szekspirowskiego komediopisarstwa jest Sen nocy letniej (1596). Świat w tej sztuce jest terenem nieustannego ścierania się człowieka i sił natury; zjawiska nadnaturalne i czary, dokonując inwazji w ludzki porządek, wywołują całą serię nieprzewidzianych wydarzeń. To przykład komedii osadzonej w konwencji baśniowej, czerpiącej z folkloru Wysp Brytyjskich. W konwencji swoistej sielankowości osadzona jest z kolei inna sztuka Szekspira - Jak wam się podoba. Opowiada ona historię Rozalindy, która - by przekonać się o szczerości uczuć Orlanda - przebiera się za jego kompana. W twórczości komediowej Szekspira poczesne miejsce zajmują również komedie poważne. Dla tej ekipy utworów charakterystyczny jest ton zjadliwej, ocierającej się o cynizm ironii, głębsza refleksyjność i poczucie zagrożenia, wypływające z przeświadczenia o istnieniu sił mącących spokój życia. Grupę tę reprezentują: Miarka za miarkę czy Kupiec wenecki. W dramatopisarstwie Szekspira należy wyróżnić także tak zwany kroniki, zwane także dramatami historycznymi, których kanwę stanowić miały wydarzenia z przeszłości państwie, zaczerpnięte z angielskich kronik. Prezentowały one poglądy historiozoficzne autora: wiarę w konieczność istnienia ładu w kraju i w społeczeństwie. Należy wymienić tu: Ryszarda III, Henryka IV czy Króla Jana. Szekspir czerpał również z dziejów antycznego Rzymu, pisząc sztuki Juliusz Cezar i Antoniusz i Kleopatra. Trzecią, wedle klasyfikacji gatunkowej, grupę utworów uprawianych poprzez Szekspira stanowiły tragedie. Z 1595 r. pochodzi Romeo i Julia, opiewająca romantyczną miłość dwojga kochanków wywodzących się ze zwaśnionych rodów Kapuletich i Montekich. Niemożność pokonania przeszkód piętrzących się na ich drodze staje się powodem tragicznego finału. W latach 1599-1608 powstają największe tragedie Szekspira. Z 1600 r. pochodzi Hamlet. Opowiada on losy księcia duńskiego, który odkrywa, iż jego tata został zamordowany poprzez własnego brata. Aczkolwiek to jest także tragedia zemsty, to jednak należy traktować ją w pierwszej kolejności jako studium ludzkiej natury, badające problem tożsamości, egzystencji i wartości. Wstrząs, jakiemu poddany zostaje kluczowy bohater, zaburza spokój jego duszy i odmienia jego świat, sprowadzając go do absurdu. Natomiast Makbet to tragedia o straceńczej mocy żądzy władzy i zgubnych ambicji. Utrzymany w ciemnej atmosferze dramat opowiada losy Makbeta i Lady Makbet, którzy, aby zdobyć koronę, nie zawahali się przed popełnieniem wielu zbrodni. Lata 1608-1612 zwykło się traktować jako schyłek twórczości Szekspira. Publiczność teatralna tego czasu wymieniła gusta, oczekując lekkich komedii romansowych, opartych na nieprzewidzianych wydarzeniach: przygodach, rozłąkach i odnalezieniach bohaterów. Znakomitym osiągnięciem tego okresu jest Burza (wyst. 1611), prezentująca losy rozbitków, którym na wyspie (pod okiem czarodzieja - Prospera) przyszło się zmagać z swoją małością i ułomnością. (DP)