Postać WILHELM I ZDOBYWCA biografia

Kim był WILHELM I ZDOBYWCA co zrobił: 1 0 2 7 l u b 1 0 2 8 - 9 września 1 0 8 7Był nieprawym synem księcia Normandii, Roberta Diabła, ze związku z niejaką Arlette, córką garbarza Fulberta. Stąd również drugi przydomek Wilhelma - Bastard. Książę Robert nareszcie 1034 r. wybrał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, ogłaszając możnowładcom przed podróżą, z której mógł już nie powrócić, że uznaje Wilhelma za prawego dziedzica, co zaaprobował także władca Francji - Henryk I. Rzeczywiście Robert zmarł w Nicei w rok potem, a siedmioletni Wilhelm został dziedzicem Normandii, będącej lennem Normanów od X w. Młodość nowego władcy była dość dramatyczna. Po dwuletniej regencji wuja, arcybiskupa Rouen, Roberta, rozpoczęły się walki wewnętrzne, niewolne od prób morderstw. Tylko poparciu Henryka I zawdzięczał Wilhelm utrzymanie władzy (w 1047 władca Francji niedaleko Caen pokonał zbuntowanych wasali normańskich). Po przejęciu pełni władzy Wilhelm okazał się zdolnym wodzem, efektywnie atakując okoliczne lenna francuskie i powiększając teren podległych mu ziem. W 1051 r. ożenił się z Matyldą Flandryjską. Z tego związku Urodziło się aż 4 synów i 5 córek. Nieoczekiwanie w latach sześćdziesiątych XI w. przed Wilhelmem otworzyły się szanse na znaczące zwiększenie jego władzy. Po zgonu w 1066 r. króla Anglii, Edwarda Wyznawcy, Wilhelm zgłosił pretensje do sukcesji po nim. Edward był ostatnim królem z anglosaskiej dynastii z Wessexu. W latach 1013-1041 przebywał na wygnaniu w Normandii i na następcę wyznaczył właśnie swojego siostrzeńca. Wilhelm stanął do walki o to dziedzictwo, pokonując szwagra Edwarda, króla Harolda II w bitwie pod Hastings 14 października 1066 roku. W grudniu tego roku koronował się zaś na króla Anglii. Okazał się nie tylko zdolnym wodzem, lecz i nad słowo zręcznym administratorem, dążąc efektywnie do utrwalenia swoich zdobyczy. W latach 1067-1071 stłumił bunty możnych anglosaskich i skonfiskował ich dobra, które nadawał w lenno rycerzom normandzkim, wprowadzając zasadę podporządkowania wszystkich feudałów Koronie, poprzez co zapewnił państwu spójność terytorialną i mocną władzę królewską. Obsadzał Normanami także stanowiska kościelne, popierał reformy wewnętrzne w Kościele, przeprowadził rozdział sądownictwa duchownego i świeckiego. W celu zabezpieczenia granic Anglii najechał w 1072 r. Szkocję i w 1081 r. Walię. Zbudował liczne zamki obronne, w tym londyński Tower. W 1086 r. nakazał sporządzenie w całym kraju dokładnego katastru ziemskiego Domesday Book (z angielskiego: Księga Dnia Sądu Ostatecznego), pierwszego spisu gruntowego. Zginął nieszczęśliwie, walcząc na kontynencie w wyprawie przeciwko królowi francuskiemu, Filipowi I. Przeskakując poprzez rów, spadł z konia i odniósł śmiertelną ranę. Król uważany za twórcę nowożytnej monarchii angielskiej. Mimo znaczących sukcesów w polityce wewnętrznej nie stał się założycielem dynastii panującej w Anglii. Ta rola przypadła Plantagenetom. Jego syn, Henryk I zwany Beauclerc, tron przekazał córce Matyldzie, żonie Godfryda Plantageneta, hrabiego Andegawenii. Potęgę Anglii na kontynencie, która zagroziła nawet monarchii francuskiej, zbudował ich syn, Henryk II. Plantageneci w prostej linii na tronie Anglii pozostali do 1399 r., kiedy zdetronizowano ostatniego z nich, Ryszarda II. Walka o władzę w trakcie tak zwany wojny Dwóch Róż toczyła się od tej pory między dwoma rywalizującymi młodszymi liniami Plantagenetów. Na początku panowała rodzina Lancasterów (wygasła w 1471 na Henryku VI), a później Yorków (wygasła w 1485 na Ryszardzie III). Na tron wstąpił wówczas Henryk VII, pierwszy władca Anglii z dynastii Tudorów, spokrewniony co prawda z Lancasterami, lecz równocześnie mąż Elżbiety z Yorków. (RK)