Postać STEFAN PAWEŁ ROWECKI biografia

Kim był STEFAN PAWEŁ ROWECKI co zrobił: 2 5 grudnia 1 8 9 5 - 3 ( ? ) sierpnia 1 9 4 4 Urodził się w Piotrkowie Trybunalskim. Uczęszczał do tamtejszego polskiego gimnazjum. W 1911 r. stanął na czele tajnego zastępu skautowego. Rok potem zaczął studia w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie. Tu wstąpił w 1913 r. do Polskich Drużyn Strzeleckich. Uczestniczył w kursie podoficerskim w Rabce i oficerskim w Nowym Sączu (1914). Po wybuchu I wojny światowej walczył w I Brygadzie Legionów Polskich (1914-1917). Po kryzysie przysięgowym i aresztowaniu Józefa Piłsudskiego przebywał w obozie internowania w Beniaminowie. W lutym 1918 r. wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych (Polnische Wehrmacht). Został mianowany porucznikiem i wykładowcą przedmiotu "umocnienia polowe" w Szkole Podchorążych Piechoty PSZ w Ostrowi Mazowieckiej. Po zakończeniu wojny wstąpił do Wojska Polskiego. W latach 1919-1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Był między innymi szefem Oddziału II Frontu Południowo-Wschodniego i Ekipy Uderzeniowej Edwarda Rydza-Śmigłego. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej (1922) dostał tytuł oficera Sztabu Generalnego. W latach 1923-1926 był zastępcą szefa Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego i założycielem i redaktorem (do 1933) "Przeglądu Wojskowego". W latach 1921-1926 był także oficerem Biura Ścisłej Porady Wojennej. Do 1930 r. był I oficerem Inspektoratu Armii gen. dyw. Józefa Rybaka. W kolejnych latach był dowódcą: 55 pułku piechoty w Lesznie (1930-1935), Brygady KOP "Podole" (1935-1938), piechoty dywizyjnej w 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach (1938-1939). Od czerwca 1939 r. był organizatorem i dowódcą Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej, którą dowodził w kampanii wrześniowej w składzie Armii "Lublin". Walczył między innymi pod Tomaszowem Lubelskim. Po zakończeniu walk Rowecki przeszedł do konspiracji. Został szefem sztabu i zastępcą komendanta głównego Służby Zwycięstwu Polski, gen. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza. Po utworzeniu Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) gen. Władysław Sikorski mianował go w styczniu 1940 r. komendantem obszaru nr 1 (Warszawa), a w dalszym ciągu komendantem obszaru pod okupacją niemiecką. 3 maja 1940 r. awansował na stopień generała brygady. Od 30 czerwca 1940 r. był Komendantem Kluczowym ZWZ i Komendantem Sił Zbrojnych w Państwie. Odpowiednio z rozkazem gen. Sikorskiego dążył do scalenia wojskowych organizacji konspiracyjnych w jednolite wojsko podziemne. 14 lutego 1942 r. został Komendantem Kluczowym Armii Krajowej. Latem 1941 r. utworzył organizację dywersyjną "Wachlarz". Nadzorował przygotowania planu stworzenia powszechnego, które miało wybuchnąć pod koniec wojny. Z jego inicjatywy prowadzono także akcję "N", mającą na celu dywersję, wojnę psychologiczną i propagandową w relacji do okupanta niemieckiego. Był przeciwny współpracy z podziemiem komunistycznym. Od grudnia 1942 r. pełnił także funkcję Delegata Ministra Obrony Narodowej. Władze niemieckie uważały go za "wroga nr 1" III Rzeszy. W gestapo utworzono szczególną komórkę, która zajmowała się zdekonspirowaniem i aresztowaniem Roweckiego. Ostatecznie został wydany poprzez agentów gestapo, działających w wywiadzie AK, 30 czerwca 1943 r. Aresztowania dokonano w Warszawie, w mieszkaniu konspiracyjnym przy ulicy Spiskiej. Po przewiezieniu do Berlina proponowano mu współdziałanie przy organizacji akcji antybolszewickiej. Kiedy odrzucił propozycję jakiejkolwiek współpracy, został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po wybuchu stworzenia warszawskiego na rozkaz Heinricha Himmlera został zamordowany w obozie. Był odznaczony licznymi polskimi odznaczeniami, między innymi Orderem Virtuti Militari IV klasy (1942) i V klasy (1923), Orderem Polonia Restituta V klasy, Krzyżem Niepodległości i pośmiertnie Orderem Orła Białego (1995), Krzyżem Armii Krajowej (1967) i Krzyżem Komandorskim Legii Zasługi (USA - 1984). Używał pseudonimów, między innymi Grabica, Grot, Rakom i Kalina. Napisał: Walki uliczne (1928), Propaganda jako środek walki (1932), Wspomnienia i notatki autobiograficzne (1988). (KM)