Postać JÓZEF KLEMENS PIŁSUDSKI biografia

Kim był JÓZEF KLEMENS PIŁSUDSKI co zrobił: 5 grudnia 1 8 6 7 - 1 2 m a j a 1 9 3 5 Urodził się w Zułowie (Litwa), w niezamożnej rodzinie szlacheckiej. Po ukończeniu gimnazjum w Wilnie (1885) studiował medycynę w Charkowie. Kontakty z organizacją Narodnaja Wola doprowadziły do jego aresztowania i zesłania na Sybir (1887). Poprzez 5 lat przebywał w okolicach Irkucka. Po powrocie z zesłania zaangażował się w tworzenie Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Był członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego i redaktorem naczelnym pisma "Robotnik". W 1900 r. aresztowano go i więziono w warszawskiej Cytadeli i Petersburgu, skąd zbiegł w 1901 r. W trakcie wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905) udał się do Tokio, szukając wsparcia dla polskiego czynu niepodległościowego. W momencie rewolucji 1905-1907 zorganizował Organizację Bojową PPS. Prowadził akcje zbrojne, między innymi pod Bezdanami, których celem było pozyskanie środków finansowych na dalszą działalność partii. Duży ideologiczne wewnątrz PPS i jego koncepcja na temat walki zbrojnej doprowadziły do rozłamu w partii. W 1906 r. utworzył PPS-Frakcję Rewolucyjną. Swą działalność przeniósł do zaboru austriackiego. Utworzył tam organizacje paramilitarne: Związek Strzelecki i Związek Wal-ki Czynnej (1908), którego był komendantem. Uczestniczył w pracach Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych (1912). Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 r. utworzył I Kompanię Kadrową, na czele której wyruszył do Kongresówki w celu wywołania stworzenia narodowego. Po tej nieudanej akcji musiał się podporządkować Naczelne-mu Komitetowi Narodowemu i Austria-kom. Dowodził I Brygadą Legionów. Jako jej komendant do 1916 r. walczył na froncie galicyjskim. Podał się do dymisji, nie widząc w sojuszu z Austro--Węgrami szans na odzyskanie niepodległości. Po ogłoszeniu aktu 5 listopada (1916) kierował departamentem wojskowym Tymczasowej Porady Stanu. W lipcu 1917 r. doprowadził do kryzysu przysięgowego. Znaczna część legionistów została internowana, utworzona poprzez niego w 1914 r. Polska Organizacja Wojskowa (POW) zdelegalizowana, a on aresztowany. Był więziony w Magdeburgu, skąd wrócił do Warszawy w listopadzie 1918 r. i został Tymczasowym Naczelnikiem Państwa. Od lutego 1919 r. do grudnia 1922 r. był Naczelnikiem Państwa. Gra-nice Polski chciał zrealizować w oparciu o koncepcję federalistyczną. Swój talent dowódczy wykazał w momencie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. Był wtedy Naczelnym Wodzem. Stał się współtwórcą cudu nad Wisłą. Za zasługi dostał buławę marszałkowską. Po stworzeniu rządu Chjeno Piasta wycofał się z życia politycznego, zrezygnował z funkcji szefa Sztabu Generalnego i przewodniczącego Porady Wojennej (1923). Wrócił do władzy wskutek zamachu majowego (1926). Przejął władzę pod hasłem sanacji życia politycznego i odrodzenia moralnego duszy narodu. Nie przyjął wyboru na prezydenta. W latach 1926-1935 był ministrem spraw wojskowych i Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. W latach 1926-1928 i w 1930 r. był także premierem. Jego zaplecze polityczne stanowił powołany w 1928 r. Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem. Zwalczał opozycję w sposób bezwzględny, o czym świadczy między innymi aresztowanie przywódców Centrolewu i wybory brzeskie z 1930 r. Dążył do wzmocnienia władzy prezydenckiej (Konstytucja 1935 r.). Zmarł w Warszawie. Był znakomitym mężem stanu, charyzmatycznym przywódcą. Zwolennicy nazywali go Dziadkiem, Komendantem. Głównym celem dla niego była niepodległa, silna Polska. PPS była dla niego narzędziem do realizacji tych celów. Prowadził wyważoną politykę zagraniczną. Jego działalność w momencie II Rzeczypospolitej do dzisiaj budzi sporo emocji, sporów i kontrowersji. (KM)