Postać LECH WAŁĘSA biografia

Kim był LECH WAŁĘSA co zrobił: u r . 2 9 września 1 9 4 3 Urodził się w Popowie, w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Chalinie (1958) uczęszczał do zasadniczej szkoły zawodowej w Lipnie. Po 3 latach uzyskał dyplom mechanizatora rolnictwa. W latach 1961-1963 pracował jako elektryk w Państwowym Ośrodku Maszynowym (POM) w Łochocinie, a w latach 1965-1967 w łochocińskiej filii POM w Leniach. W międzyczasie odbył zasadniczą służbę wojskową w Koszalinie. Ukończył szkołę podoficerską w stopniu kaprala. W 1967 r. wyjechał do Gdańska, gdzie rozpoczął pracować jako elektryk okrętowy na wydziale W-4 w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. W okresie wydarzeń grudniowych 1970 r. był członkiem komitetu strajkowego. Po zakończeniu strajku był przesłuchiwany poprzez funkcjonariuszy MO i Służby Bezpieczeństwa. Po podpisaniu lojalki, że nie będzie w przyszłości burzyć spokoju, wrócił do pracy w stoczni. Początkowo wierzył nowej grupie władzy. Czynnie zaangażował się w pracę związków zawodowych. W lutym 1976 r., na zebraniu związków zawodowych skrytykował politykę grupy Edwarda Gierka. Został wyrzucony z pracy. Zatrudniono go w Zakładzie Remontowym Maszyn Budowlanych ZREMB. W 1978 r. za krytykę Konferencji Samorządu Robotniczego i udział w obchodach rocznicy wydarzeń grudnia 1970 r. usunięto go ze ZREMB-u. Od 1979 r. pracował w Elektromontażu. W tym czasie coraz bardziej angażował się w działalność Wolnych Związków Zawodowych. Był kilkakrotnie aresztowany. W okresie strajku sierpniowego 1980 r. przyłączył się do strajku w stoczni (legendarny skok poprzez mur). Stanął na czele Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Prowadził rozmowy z komisją rządową. Podpisał porozumienia sierpniowe z Mieczysławem Jagielskim. Wrócił do pracy w stoczni. Tworzył zręby Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". Był to ruch społeczno-polityczny skupiający różne nurty opozycji antykomunistycznej. W kierownictwie związku Wałęsa uważany był za przedstawiciela nurtu umiarkowanego. W 1981 r. na I Zjeździe "Solidarności" został wybrany przewodniczącym Krajowej Komisji Porozumiewawczej. Po wprowadzeniu stanu wojennego (13 grudnia 1981) został internowany. W okresie pobytu w Arłamowie władze komunistyczne próbowały przekonać go do przejścia na własną stronę. Po liście kaprala do generała Jaruzelskiego został zwolniony (listopad 1982). Ponownie podjął pracę w stoczni, gdzie pracował jako elektryk do 1990 r. Teoretycznie był osobą prywatną, lecz nadal był liderem opozycji. Jego autorytet umocniła pokojowa Nagroda Nobla i spotkanie z papieżem Janem Pawłem II (1983). W 1988 r. podjął rozmowy z ministrem spraw wewnętrznych, Czesławem Kiszczakiem, dążąc do legalizacji "Solidarności". Sukcesem skończyła się jego debata telewizyjna z przewodniczącym Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych, Alfredem Miodowiczem (listopad 1988). Utworzył swój Komitet Obywatelski. Wiosną 1989 r. był współtwórcą porozumienia Okrągłego Stołu. W wyborach do sejmu kontraktowego nie kandydował, lecz jego zdjęcie z kandydatem na posła albo senatora stawało się swoistą przepustką do parlamentu. Po zwycięstwie wyborczym doprowadził do sojuszu "Solidarności" z ZSL i SD i do utworzenia rządu Tadeusza Mazowieckiego. W 1990 r. ponownie wygrał wybory na przewodniczącego "Solidarności". Równocześnie doszło do "wojny na górze" wewnątrz obozu solidarnościowego. Wygrał wybory na prezydenta Polski (Nie chcem, lecz muszem) między innymi z Tadeuszem Mazowieckim i Stanisławem Tymińskim. W 1993 r. założył Bezpartyjny Blok Wspierania Reform. W 1995 i 2000 r. przegrał wybory prezydenckie. Cieszy się sporym autorytetem na świecie jako ten, który obalił komunizm. (KM)