Postać Henryk II Pobożny biografia

Kim był Henryk II Pobożny co zrobił: około 1200-1241Książę śląski, krakowski i wielkopolski, był najmłodszym synem Henryka Brodatego i Jadwigi, córki Bertolda III, hrabiego Andechs. Jego starsi bracia, Władysław i Bolesław, zmarli w młodości, z kolei Konrad, zwany Kędzierzawym, zginął w 1213 r. na polowaniu pod dolnośląskim Tarnowem. Późniejsza legenda opowiadała o niesnaskach pomiędzy nim a Henrykiem Pobożnym. Miały one doprowadzić do bratobójczej walki, gdzie Konrada popierali Polacy, a Henryka napływający na Śląsk Niemcy. Opowiadanie to należy jednak uznać za późniejszą twórczość kronikarzy.Tak więc z licznego potomstwa Henryka Brodatego i Jadwigi został tylko Henryk i jego siostra Gertruda, która po nieszczęśliwych zaręczynach z Ottonem Wittelsbachem (1208), mordercą króla rzymskiego Filipa, wstąpiła do klasztoru cysterek w Trzebnicy. Przez wzgląd na doświadczeniami rodzinnymi, a również wobec coraz większej skłonności matki, Jadwigi, do surowych praktyk ascetycznych, dzieciństwo i młodość Henryka przebiegały w atmosferze religijnej. Uległ jej również jego tata, Henryk Brodaty, który wbrew modzie zapuścił - niczym mnich - brodę i złożył wspólnie z żoną śluby czystości. O jego synu, Henryku, kronikarze pisali, iż "imieniem i ozdobą cnót był podobny tacie", jednakże przydomek "Pobożny" został mu nadany dopiero poprzez nowożytnych dziejopisów. Wpływ matki, otoczonej kultem za życia, a również przejęcie się wzorcem chrześcijańskiego rycerza i władcy, miało zapewne wpływ na dobre ułożenie się stosunków pomiędzy Henrykiem Brodatym a Henrykiem Pobożnym.Potrzeba zbliżenia Henryka Brodatego z władcą czeskim zadecydowała, iż ok. 1217-1218 r. Henryk Pobożny poślubił Annę, córkę Przemysła Ottokara I. Młoda księżna uległa wpływowi swej teściowej i pod jej kierunkiem uprawiała praktyki dewocyjne, przeznaczała datki na ubogich i Kościół, lecz nie dała się nakłonić do ślubów czystości, co zaowocowało licznym potomstwem. Ok. 1222 r. młody książę został formalnie dopuszczony poprzez ojca do współrządzenia. Jednak po raz pierwszy ciężar odpowiedzialności spoczął na jego barkach jesienią 1227 r., kiedy Henryk Brodaty został ciężko ranny na wiecu w Gąsawie, a on musiał przejąć faktyczną władzę na Śląsku. Zastępował w dalszym ciągu ojca w rządach w 1228 r., gdy ten walczył z Konradem Mazowieckim o Kraków, i - rok potem - kiedy Brodaty został uwięziony poprzez księcia mazowieckiego. Henryk Pobożny musiał wtedy stawić czoło najazdowi mazowiecko-ruskiemu na Śląsk. W latach 1233 i 1234 wraz z ojcem brał udział w wyprawach do Wielkopolski przeciw Władysławowi Odonicowi. Po opanowaniu tej dzielnicy po rzekę Wartę przejął tam władzę, przyjmując tytuł księcia Śląska i Polski (jest to Wielkopolski).Po zgonu ojca w 1238 r. objął rządy w rozległej monarchii składającej się z: dziedzicznego Śląska i ziemi lubuskiej, ziemi krakowskiej i Wielkopolski, gdzie władzę sprawował z woli tamtejszych możnych, i ziemi sandomierskiej i księstwa opolskiego, gdzie sprawował rządy opiekuńcze nad Bolesławem Wstydliwym, synem Leszka Białego, i Mieszkiem Otyłym i Władysławem, synami Kazimierza. Jednak już w latach 1238-1239 podopieczni nie tylko się usamodzielnili, lecz w dodatku związali się rodzinnie z wrogami Henryka. Mieszko Otyły poślubił gdyż Jadwigę, córkę Konrada Mazowieckiego, planującego wciąż zająć Kraków, z kolei Bolesław Wstydliwy ożenił się z Kunegundą (Kingą), córką króla węgierskiego Belli IV, z którym dwór śląski nie utrzymywał stosunków od 1213 r., kiedy to Węgrzy zabili Gertrudę, ciotkę Henryka Pobożnego. Książę śląski, szukając sojuszników, wydał własną córkę, Konstancję, za Kazimierza, syna Konrada Mazowieckiego, chcąc skłócić go z ojcem.Henryk Pobożny w okresie swego krótkiego samodzielnego panowania dał się poznać jako dobry polityk, umiejętnie radzący sobie z ogromnymi problemami nurtującymi ówczesną Europę. W konflikcie pomiędzy papieżem Grzegorzem IX i cesarzem Fryderykiem II opowiedział się po stronie papieża. Skutkowało to pojednaniem z biskupem wrocławskim Tomaszem I i zdjęciem klątwy z Henryka Brodatego, którą ten został obłożony pod koniec swoich rządów. Książę bronił również efektywnie granic swej monarchii, a powodów do wykazania umiejętności wojskowych nie brakowało. W 1238 r. margrabiowie brandenburscy, sprzymierzeni z księciem pomorskim Barnimem, zdobyli Santok. Rok potem Brandenburczycy, wspólnie z arcybiskupem magdeburskim Wilbrandem, zorganizowali ogromną wyprawę na ziemię lubuską i oblegali gród Lubusz. Zostali jednak pokonani poprzez Henryka, który zadał im ogromne utraty; wkrótce także książę śląski odzyskał Santok.Panowanie Henryka zostało jednak gwałtownie przerwane poprzez najazd mongolski w 1241 r. Kluczowym celem Mongołów były Węgry, jednak Batu-chan postanowił rzucić jedną armię na Polskę, by nie dopuścić do ewentualnego udzielenia pomocy napadniętemu sąsiadowi. Książę sandomierski Bolesław Wstydliwy, kiedy dowiedział się o zbliżającym się nieprzyjacielu, uciekł na Węgry, pozostawiając własną dzielnicę na pastwę losu. Osamotnione rycerstwo małopolskie zostało rozbite na początku pod Turskiem Ogromnym (13 lutego), a w dalszym ciągu pod Chmielnikiem (18 marca). Niewielki efekt odniósł jedynie książę raciborski Mieszko Otyły, który stawił Mongołom opór przy przeprawie poprzez Odrę pod Raciborzem. W czasie gdy Henryk Pobożny postanowił stawić czoło Mongołom na Śląsku. Tu gdyż zbierał własne siły i liczył na pomoc króla czeskiego Wacława I. Bitwę podjął 9 kwietnia niedaleko Legnicy, wspomagany poprzez księcia raciborskiego Mieszka i niedobitki małopolskie, lecz nie doczekawszy się Czechów. Opis bitwy wnikliwie przedstawił 200 lat potem (z tego powodu niektórzy historycy kwestionują szczegóły tej stosunku) w swej kronice Jan Długosz. Wg niego, Mongołowie, dowodzeni poprzez Ordu, zastosowali na początku manewr oskrzydlający, a w dalszym ciągu zmusili Mieszka Otyłego do ucieczki, a później pozorowaną ucieczką i użyciem trujących dymów wprowadzili całkowitą dezorganizację w szeregi walczącego rycerstwa. Oddziały polskie zostały rozbite, książę padł zabity, a napastnicy odcięli mu głowę i zatknęli ją na włóczni. Mongołowie, po niecelnym oblężeniu Legnicy, podążyli na Węgry, aby połączyć się z kluczową armią Batu-chana.Ciało Henryka znalazły na pobojowisku jego żona i matka, które rozpoznały je po sześciu palcach u lewej stopy - tę cechę fizjologiczną potwierdzono w XIX w., kiedy badano szczątki księcia - i pochowały we wrocławskim kościele franciszkanów. Ciało Henryka znalazły na pobojowisku jego żona i matka, które rozpoznały je po sześciu palcach u lewej stopy - tę cechę fizjologiczną potwierdzono w XIX w., kiedy badano szczątki księcia - i pochowały we wrocławskim kościele franciszkanów.Henryk Pobożny z małżeństwa z Anną pozostawił pięciu synów: Mieszka (zm. 1241/42), Bolesława Rogatkę legnickiego (zm. 1278), Henryka III Białego wrocławskiego (zm. 1277), Konrada głogowskiego (zm. 1273/ 1274) i Władysława, arcybiskupa salzburskiego (zm. 1270), i pięć córek: Gertrudę, potem żonę Bolesława, księcia mazowieckiego, Konstancję, która była żoną Kazimierza, księcia kujawskiego, Elżbietę wydaną za Przemysła I wielkopolskiego, Agnieszkę, cysterkę trzebnicką, i Jadwigę, klaryskę wrocławską.zgon Henryka pociągnęła za sobą błyskawiczny rozpad resztek "monarchii Henryków". Jeszcze w 1241 r. Kraków zajął Konrad Mazowiecki, z kolei południową Wielkopolskę opanowali synowie Władysława Odonica, Przemysł I i Bolesław Pobożny - jak podał rocznikarz: "prawdziwi dziedzice tej ziemi". Władzę na Śląsku objął wkrótce Bolesław Rogatka, najstarszy z żyjących synów Pobożnego, pozostali niebawem ustawili się w kolejce, żądając osobnych dzielnic dla siebie. (JS)około 1222dopuszczenie Henryka Pobożnego do współrządzenia poprzez jego ojca, Henryka Brodatego1234objęcie poprzez Henryka Pobożnego władzy w Wielkopolsce1238zgon Henryka Brodategoi objęcie władzy poprzez Henryka Pobożnego w monarchii składającej się ze Śląska, Wielkopolski i ziemi krakowskiej1239odparcie poprzez Henryka najazdu Brandenburczyków na Lubusz1241najazd Mongołów na Polskę9 IV 1241zgon Henryka Pobożnego w bitwie pod Legnicą