Postać JÓZEF HALLER biografia

Kim był JÓZEF HALLER co zrobił: 1 3 sierpnia 1 8 7 3 - 4 czerwca 1 9 6 0 Urodził się w majątku ziemskim w Jurczycach, pod Krakowem. Był synem arystokraty-ziemianina, Henryka Hallera von Hallenburga. Ukończył gimnazjum niemieckie we Lwowie. Naukę kontynuował w szkołach wojskowych: Niższej Szkole Realnej w Koszycach (1889), Wyższej Szkole Realnej w Hranicach na Morawach (1892) i Akademii Technicznej w Wiedniu (1895). W latach 1895-1910 służył w armii austriackiej, w 11. Pułku Artylerii we Lwowie. Opuścił ją w stopniu kapitana. Działał w ruchu spółdzielczym. Od 1911 r. organizował ruch skautingu. W 1913 r. wniósł spory wkład w opracowanie zasad polskiego harcerstwa i powstanie Krzyża Harcerskiego. Doprowadził do militaryzacji Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Po wybuchu I wojny światowej był kluczowym organizatorem Legionu Wschodniego we Lwowie (1914). Tworzył go na bazie Drużyn Polowych "Sokoła", Drużyn Bartoszowych i części Polskich Drużyn Strzeleckich. Po rozwiązaniu formacji objął dowództwo 3. Pułku Legionów w II Brygadzie. Walczył z wojskami rosyjskimi na terenie Węgier (1914-1915). W 1915 r. awansował na stopień pułkownika. W 1916 r. został dowódcą II Brygady. W 1917 r. nie przyłączył się do kryzysu przysięgowego Józefa Piłsudskiego. Po traktacie brzeskim przebił się poprzez front austriacko-węgierski pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) i połączył się z polskimi jednostkami wojskowymi na terenie Rosji. Objął dowództwo 2. Korpusu Polskiego na Ukrainie. Awansował na stopień generała. Został pokonany poprzez Niemców pod Kaniowem (11 maja 1918). Poprzez Murmańsk wyjechał do Francji. W październiku 1918 r. objął dowództwo armii polskiej zorganizowanej poprzez Komitet Narodowy Polski, tak zwany błękitnej armii. Walczył na froncie zachodnim z Niemcami w Wogezach i Szampanii. Wiosną 1919 r. wrócił wspólnie z armią do Polski. W Warszawie był witany jak bohater narodowy. Został zweryfikowany jako generał broni. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej, będąc dowódcą Frontu Galicyjskiego. Jego wojska dotarły do rzeki Zbrucz (1919). Jako dowódca Frontu Pomorskiego dokonał przejęcia Pomorza i symbolicznych zaślubin Polski z Bałtykiem (1920). W okresie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. był artystą i Generalnym Inspektorem Armii Ochotniczej i dowódcą Frontu Północno-Wschodniego. Wchodził także w skład Porady Obrony Państwa. W latach 1920-1926 był Generalnym Inspektorem Artylerii i przewodniczącym Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej. Z ramienia Związku Ludowo--Narodowego zasiadał w sejmie I kadencji (1922-1923). Był przeciwnikiem wyboru na prezydenta RP, Gabriela Narutowicza. W latach 1920-1923 pełnił funkcję przewodniczącego Związku Harcerstwa Polskiego w stopniu harcmistrza. Po zamachu majowym jako przeciwnik Józefa Piłsudskiego został przeniesiony w stan spoczynku (1926). Działał w Stronnictwie Narodowym, a od 1936 r. w opozycji antysanacyjnej we Froncie Morges. W 1937 r. na Kongresie Konstytucyjnym Stronnictwa Pracy został wybrany prezesem Porady Naczelnej SP. Po wybuchu II wojny światowej wyjechał poprzez Rumunię do Francji. W rządzie emigracyjnym gen. Władysława Sikorskiego pełnił funkcję ministra bez teki. Odbył pod-róż do Ameryki celem zachęcenia Polonii do wstępowania do wojska polskiego formowanego na terenie Francji. Po upadku Francji (1940) przedostał się poprzez Hiszpanię i Portugalię do Ogromnej Brytanii. W rządzie emigracyjnym objął ministerstwo oświaty (1940-1943). Po zakończeniu wojny osiedlił się w Londynie, gdzie zmarł otoczony legendą Błękitnego Generała. Był wielokrotnie odznaczony, między innymi Orderem Orła Białego, Krzyżem Virtuti Militari V kl., Orderem Polonia Restituta III kl., Krzyżem Walecznych (czterokrotnie). (KM)