Postać JERZY OSSOLIŃSKI biografia

Kim był JERZY OSSOLIŃSKI co zrobił: 1 5 grudnia 1 5 9 5 - 9 sierpnia 1 6 5 0Jeden z najwybitniejszych polskich polityków XVII w. Był drugim z synów Zbigniewa Ossolińskiego. Na początku pobierał edukacji w kolegiach jezuickich w Pułtusku i w Grazu, później studiował za granicą, we Francji i Włoszech. Jego kariera polityczna związana była z Władysławem IV Wazą. Znalazł się w jego otoczeniu w 1621 r., jeszcze przed objęciem poprzez niego tronu. Potem, już w kancelarii królewskiej był wielokrotnie posłem w misjach między innymi do Londynu, Rzymu i Wie-dnia. W 1638 r. uzyskał godność podkanclerzego koronnego, a w 1643 r. kanclerza koronnego. Był jednym z w najwyższym stopniu uzdolnionych umysłów swoich czasów. Akceptował, co prawda, istniejący w Polsce ustrój z osłabioną władzą monarszą, lecz dostrzegał coraz bardziej palącą potrzebę reform w Rzeczypospolitej. Dlatego opowiadał się za rozszerzeniem uprawnień senatu i wzmocnieniem egzekutywy - władzy królewskiej. Pomysły powiązane z realizacją tych zamierzeń okazały się jednak zupełnie nietrafione. Starał się w tym celu utworzyć koterię magnacką u boku króla Władysława IV (tak zwany bractwo orderowe), lecz był za to zażarcie atakowany na sejmach pod zarzutem prób umocnienia władzy królewskiej, co traktowano jako tendencję absolutystyczną. Również jego plan wojny z Tatarami po zawarciu ugody z Kozakami okazał się politycznym niewypałem. Przy pośrednictwie Ossolińskiego w trakcie stworzenia Bohdana Chmielnickiego na Ukrainie idący na odsiecz Zbaraża Jan Kazimierz Waza został zaskoczony poprzez wojska kozacko-tatarskie niedaleko Zborowa i, zmuszony okolicznościami, podpisał ugodę z Chmielnickim, który dostał godność hetmana zaporoskiego (jego władza obejmowała województwa kijowskie, bracławskie i czernihowskie). Podwyższono również rejestr kozacki do 40 tys. W zamian za to szlachta miała powrócić do swych majątków. Ossoliński bezskutecznie liczył na zastosowanie tego sojuszu przeciwko Tatarom. Fiasko tego pomysłu oznaczało utratę zaufania do niego nowego króla - Jana Kazimierza. Te dyplomatyczne porażki i przedwczesna zgon jedynego syna wpłynęły na pogorszenie stanu zdrowia kanclerza. W trakcie całego swojego życia zajmował się działalnością fundacyjną, nie ukrywał gdyż swojego gorliwego katolicyzmu. Prócz budowli sakralnych w swej rezydencji w Ossolinie, ufundował również: hebanowy ołtarz dla obrazu Matki Boskiej w klasztorze jasnogórskim, klasztory Karmelitek Bosych i klasztor Kamedułów w Warszawie i kolegium jezuickie w Bydgoszczy. W najwyższym stopniu znaną budowlą świecką zbudowaną na jego polecenie był pałac w Warszawie (późniejszy pałac Brühla). Zmarł w wieku 55 lat w swojej rezydencji w Ossolinie. Zapisał się w historii Polski nie tylko jako polityk. W przekazach jemu współczesnych podkreślano również jego olbrzymie talenty oratorskie i literackie. W sejmie i senacie potrafił dzięki przejrzystości i logice stosowanych argumentów przekonywać nawet w najwyższym stopniu zacietrzewionych politycznych oponentów. Pozostawił po sobie również dużą spuściznę literacką. Spisał diariusze swych poselstw do Rzymu i do Ratyzbony, lecz w pierwszej kolejności znany jest jego pamiętnik z młodości, wydany pt. Autobiografia. Ossoliński opisuje w nim wydarzenia toczące się w otoczeniu królewicza Władysława do 1621 r., w tym między innymi wyprawę moskiewską. Pamiętnik stanowi barwny opis ówczesnego codziennego życia na dworze Wazów i zawiera oceny polityczne i portrety psychologiczne ludzi z otoczenia króla Zygmunta III Wazy i królewicza Władysława. (RK)