Postać Jan III Sobieski biografia

Kim był Jan III Sobieski co zrobił: 1629-1696 Urodził się 17 sierpnia 1629 r. w Olesku jako syn Jakuba Sobieskiego i Zofii Teofili Daniłowiczówny. Tata, oprócz zwykłego wykształcenia dawanego w takich czasach szlacheckim dzieciom, kazał swoich synów, Jana i starszego Marka, uczyć języka tureckiego, co się potem Janowi nadzwyczajnie przydało. Ponadto bracia Sobiescy znali łacinę, niemiecki, francuski i włoski, studiowali również na Akademii Krakowskiej. Z zachowanych do dnia dzisiejszego wypracowań późniejszego króla wiadomo, iż miał nader niekorzystny relacja do sejmu, który zresztą cechował go poprzez całe życie. Sobieski żył w czasach dla Rzeczpospolitej nadzwyczajnie trudnych, cały XVII w. obfitował wszak w wojny z Kozakami, Rosją, Szwecją, Turcją. W dodatku jego dziadkiem ze strony matki był słynny hetman Stniaław Żółkiewski, poległy pod Cecorą. Mając taki wzór, trud-no się dziwić, że patriotyzm stawiał na pierwszym miejscu. Jednak jego niekorzystne podejście do rozpolitykowanej szlachty i nieumiejącego sobie z nią poradzić Jana Kazimierza wywołało, iż w okresie potopu przyłączył się do obozu Karola Gustawa, widząc w nim szansę na przeprowadzenie reform w państwie. Niebawem jednak powrócił na stronę Jana Kazimierza, który docenił skruchę młodego wojewodzica, a w dowód łaski mianował go chorążym koronnym. Wtedy również poznał uroczą, czternastoletnią Marię Kazimierę d’Arquien, dwórkę Ludwiki Marii, jego ogromną miłość. Niestety, w konkurach do ręki panny ubiegł go Jan Zamoyski, wuj Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Dopiero po zgonu znanego magnata w 1665 r. Jan mógł poślubić ukochaną. Czułe listy, jakie pisał do żony, ukazują do dnia dzisiejszego uczucie, jakim ją darzył. Nie przeszkadzało to jednak Sobieskiemu mieć liczne romanse, zakończone nierzadko narodzinami potomków, o których zresztą nie dbał specjalnie. Na dworze Jana Kazimierza wzrastała potęga i sława Sobieskiego jako wodza i stratega. Związany był również z hetmanem Jerzym Lubomirskim, swoim mistrzem rzemiosła wojennego. W rokoszu Lubomirskiego Jan nie wziął jednak udziału, przyjmując postawę zachowawczą. Po pozbawionym tej godności Lubomirskim dostał jednak buławę marszałkowską i dowodził w bitwie pod Mątwami, jak wiadomo przegranej. Wydaje się jednak, iż nie brak talentów, a brak serca do tej wojny spowodował klęskę. O tym, iż był jednak znamienitym wodzem, świadczy chociażby świetne zwycięstwo pod Podhajcami. Po abdykacji Jana Kazimierza w 1668 r. i wyborze Michała Korybuta Wiśniowieckiego, widząc kompletną nieudolność tego władcy w prowadzeniu żadnych spraw, Jan Sobieski wspólnie z prymasem Mikołajem Prażmowskim stanęli na czele opozycji i przygotowali nawet zamach stanu, mając własnego kandydata na tron polski. Przeprowadzony zamach nie udał się, bo kandydat forowany poprzez opozycjonistów (zwanych malkontentami) zmarł. Widząc jednak niebezpieczeństwo oddania korony, Korybut zmobilizował się do tego stopnia, że wysłał wojsko z Sobieskim na czele przeciwko Turkom, by zmazać haniebny dla nas pokój w Buczaczu (1672). Hetman na czele swoich wojsk rozgro- Pomnik Jana III Sobieskiego na koniu w warszawskiej Agrykoli Pieczęć majestatyczna Jana III Sobieskiego Pałac w Wilanowiemił Turków pod Chocimiem (11 listopada 1673), a powracającego z pola bitwy szlachta okrzyknęła triumfalnie nowym królem. Trzeba gdyż dodać, że Michał Korybut zmarł w przeddzień zwycięstwa. Ogromne zasługi w forowaniu męża miała także Maria Kazimiera. W skutku w maju 1674 r. Jan Sobieski został królem Janem III Sobieskim. Rzeczpospolita zdobyła wreszcie świetnego stratega, lecz i dojrzałego polityka. Sobieski zdawał sobie sprawę, iż największymi wrogami naszego państwie są Rosja, Austria i Brandenburgia. Jego plany łączyły się z odbudowaniem polityki bałtyckiej naszego państwie i podłączeniem na powrót Prus. Pierwszy z etapów do osiągnięcia postawionego celu osiągnął, podpisując rozejm w Żurawnie z Turcją, a wkrótce zawarł przymierze ze Szwecją (Gdańsk 1677). Przedtem podpisał także należyte traktaty z Francją. Niechęć Jana III do sejmu i rozpolitykowanej szlachty spowodowała, iż traktaty ze Szwecją i Francją zawierał w tajemnicy przed ogółem publicznym. Niestety, tak świetnie zapowiadające się plany runęły w gruzach wspólnie ze zmieniającą się polityką międzynarodową. Nagła zmiana sojuszu Francji, a nade wszystko silna opozycja w państwie zniweczyły plany. Na domiar złego na nowo zbliżyła się groźba najazdu tureckiego. W tej sytuacji Sobieski zawarł sojusz antyturecki z także zagrożonym tureckim atakiem władcą Austrii Leopoldem I. Wkrótce okazało się, że dla Leopolda był to krok bardzo słuszny, ponieważ na Wiedeń ruszyła armia turecka. Zobligowany sojuszem Sobieski ruszył Wiedniowi na pomoc. Problemem okazała się pycha dowódców austriackich, którzy nie chcieli służyć pod komendą polskiego króla, lecz zbliżające się wojska Kara Mustafy błyskawicznie zweryfikowałyich poglądy. 12 września 1683 r. rozegrała się bitwa, która przeszła do historii jako triumf oręża polskiego i odbiła się szerokim echem po całej Europie. Na fali tego zwycięstwa powołano tak zwany Świętą Ligę, w skład której weszliśmy (w okolicy Austrii, Wenecji i państwa papieskiego), aczkolwiek poza odzyskaniem Podola i Kamieńca nie przyniosło to nam większych korzyści. Niestety, okazało się, iż triumf Sobieskiego i jego sława w najwyższym stopniu zaszkodziły mu w państwie. Zaniepokojona wzrostem autorytetu magnateria torpedowała każdą próbę przeprowadzenia reform poprzez Jana III. Władca, mając swoich sojuszników w dużej mierze pośród średniej szlachty, nie próbował zawiązać opozycji antymagnackiej. Na domiar złego jego stan zdrowia pogarszał się. Mimo troskliwej opieki królowej zmarł w Wilanowie 17 czerwca 1696 r. Pochowano go na Wawelu. W jego osobie Rzeczpospolita straciła świetnego wodza, bardzo dobrego polityka, władcę nadzwyczajnie oczytanego - posiadał bibliotekę liczącą 7 tys. tomów - i inteligentnego. Za jego panowania pałac w Wilanowie nabrał cech prawdziwej rezydencji, zbudował również zamek w Żółkwi i Lwowie, odnowił zamki na Wawelu i w Warszawie. Z Marysieńką doczekał się licznego potomstwa, jednak przeżyło tylko czworo: synowie - Jakub, Aleksander i Konstanty, i córka Teresa Kunegunda. (RK)1629 narodziny Jana Sobieskiego 1655-1656 Jan Sobieski po stronie szwedzkiej 1660 pokój ze Szwecją w Oliwie 1665 Jan Sobieski marszałkiem koronnym 1666 rokosz Lubomirskiego - bitwa pod Mątwami 1667 kampania podhajecka 1668 zamach stanu z inicjatywy między innymi Jana Sobieskiego 1672 traktat w Buczaczu 1673 zwycięstwo Polskie pod Chocimiem 1673 zgon króla Michała Korybuta Wioeniowieckiego 1674 elekcja Jana Sobieskiego 1675 traktat z Francją w Jaworowie 1677 traktat w Gdańsku ze Szwecją 1677-1694 budowa Wilanowa 12 IX 1683 bitwa pod Wiedniem 1684 stworzenie Świętej Ligi 1686 pokój Grzymułtowskiego z Rosją 1686 wyprawa na Turcję 1691 nieudana wyprawa na Mołdawię 1696 zgon Jana III Sobieskiego