Postać Henryk Walezy biografia

Kim był Henryk Walezy co zrobił: 1551-1589 Nasz przyszły władca Urodził się 19 września 1551 r. w Fontaineblau jako czwarty syn Henryka II, króla Francji, i Katarzyny Medycejskiej. Tak faktycznie miał na imię Aleksander Edward, imię Henryk przybrał w trakcie bierzmowania w 1565 r. Wychowany był w kulcie antycznym - jego matka wielbiła między innymi Aleksandra Wielkiego, po którym syn dostał imię. Szczęśliwe dzieciństwo błyskawicznie się zakończyło - w 1559 r. tragicznie zmarł jego tata, ugodzony kopią w trakcie turnieju. Tron francuski przeszedł w ręce najstarszego brata Henryka, Franciszka, a po jego szybkiej zgonu władzę przejął drugi brat - Karol, a właściwie, w imieniu małoletniego syna, sama Katarzyna Medycejska. Francję ogarniał wtedy wir hugenotów. Henryk wspólnie z Karolem wydawali się być duszą i ciałem po ich stronie. Dziecięce zabawy chłopców skupiały się przede wszyst-kim na przedrzeźnianiu kardynałów i wyśmiewaniu się z katolicyzmu. Katarzyna jednak czuwała. Widząc, iż jej synowie tracą w ten sposób popularność, odbyła z nimi szereg poważnych rozmów, które poskutkowały przemianą Henryka we wzór pobożności. W walkach z hugenotami dał się poznać jako świetny strateg i wódz. Przeżył noc św. Bartłomieja, kiedy to dokonała się bezprzykładna rzeź hugenotów (1572). Nie widząc dla siebie miejsca we Francji - jego brat doczekał się już syna z kochanką i legalnej córki - szukał odmiany swojego losu. Zapowiedź tego przywiózł mu dosłownie zaraz po wspomnianej rzezi Jan de Monluc, a była nią propozycja objęcia tronu Polski i Litwy. W tej sytuacji jawiła się ona jak wysłuchanie modłów. Nieistotny dla Henryka był nawet fakt, że wspólnie z koroną oferowano mu rękę bez mała 50-letniej księżniczki jagiellońskiej - Anny. Poprzednio rozważał nawet propozycję poślubienia wiekowej Elżbiety angielskiej, jeżeli miałoby to przynieść mu odmianę losu i korzyści. Bez większego wahania zgodził się na podpisanie trzech dokumentów, warunkujących objęcie tronu polskiego, z których pierwszy to słynne artykuły, zwane od jego imienia henrykowskimi, przeznaczone uregulowaniom prawnym takich kwestii, jak zwoływanie senatu, uchwalanie podatków i tak dalej Drugi, znany jako pacta conventa, zawierał osobiste zobowiązania elekta, trzeci zaś to tak zwany postulata polonica - zaprzestanie prześladowań religijnych i wolność dla innowierców. Jak widać, katolicka Polska okazała się tu bardziej tolerancyjna od Francji. Zdając sobie sprawę z wpływu Anny na decyzje panów polskich, Henryk wystosował także notę informującą, że chętnie poślubi Annę. Sama księżniczka, zwiedziona jego uprzejmością, pisała do siostry, że "Henrykowi bardziej stoi o nią niż królestwo". Za własną naiwność gorzko zresztą zapłaciła, gdyż po przybyciu Henryka do państwie i jego koronacji nie było już mowy o zaślubinach. W sierpniu 1573 r. Henryk osobiście przyjął polskie poselstwo z propozycją korony. Powiodło mu się przy okazji, wykorzystując skłócenie członków delegacji, wytargować, że nie będzie spłacał - co najmniej nie od razu - wszystkich długów Zygmunta Augusta, czym go chciano obarczyć. W dodatku 450 tys. florenów, które początkowo miały być przelewane poprzez Henryka do skarbca Rzeczpospolitej, znalazło się w jego prywatnej kasie, aczkolwiek władca zastrzegał, iż będzie je wykorzystywał dla rozwoju naszego państwie. Chcąc się przygotować do rządzenia w Polsce, czytał Kronikę Marcina Kro-mera. Nareszcie stycznia 1574 r. dotarł wspólnie z orszakiem do granic Rzeczpospolitej. Delegacja polska, na czele z biskupem kujawskim Stanisławem Karnkowskim, życzliwie przywitała swojego przyszłego władcę, aczkolwiek ten skarżył się potem ponoć na mnogość mów, których musiał wysłuchac.18 lutego cały orszak wjechał do Krakowa, a trzy dni potem prymas Jakub Uchański dokonał uroczystej koronacji. Rządy Henryka rozpoczęły się nie najszczęśliwiej. Na jednym z turniejów rycerskich doszło do zatargu między Janem Tęczyńskim i Samuelem Zborowskim, co wprowadziło napięta atmosferę. Rozstrzygnięcie sporu poprzez młodego króla rozsierdziło zarówno Zborowskiego, skazanego na banicje, jak i jego przeciwników, którzy domagali się infamii. Większym problemem była sprawa ustrojowa i religijna. Utworzona rok przedtem konfederacja warszaw-należało kwestię innowierców załatwić jak najszybciej. Wsparciem w niezrozumiałych dla Henryka sporach był Andrzej Opaliński, jego najbliższy doradca ze strony polskiej. Władca uczestniczył w posiedzeniach senatu, ale tak go to znużyło, że wkrótce "dyplomatycznie" zachorował. Nie zaniedbał jednak spraw państwowych; każdego dnia, w samotności pracował nad powierzonymi mu zadaniami. Bariera językowa - Henryk znał francuski i włoski, Polacy w pierwszej kolejności łacinę - okazała się jednak sporym problemem. Władca, nauczony dyplomacji poprzez matkę, sprawiał wrażenie gorliwego katolika, czym zjednał sobie to stronnictwo. Pomimo rozmaitych swarów, po stronie Henryka stał między innymi Jan Zamoyski, który był skłonny winić za nie raczej skłóconych posłów i senatorów niż młodego władcę. Henryk docenił ów fakt i przy nominacjach wyróżnił miłe mu osoby, między innymi rodzinę Zborowskich; na tym tle popadł w ostry konflikt ze szlachtą. Wspólnie z nowym rokiem przypadek w państwie zaczynała się jednak normować. Powiodło się Henrykowi przeforsować reformę kancelarii królewskiej. Niestety, w tym czasie nadeszły także z Francji niepokojące wieści. Brat Henryka, Karol, zasiadający na tronie Francji, odprowadzając brata, zaziębił się; wkrótce okazało się, iż dolegliwość jest groźniejsza niż przypuszczano i w początkach czerwca zmarł. Informacja ta dotarła do naszego państwie w połowie tego miesiąca. Francja stanęła u progu wojny domowej. Henryk uznał, iż musi tam pojechać. Decyzję uzależnił jednak od zgody senatu, której nie uzyskał. W tej sytuacji Henryk, nie mając innego wyjścia, nocą z 18 na 19 czerwca wyjechał potajemnie z Krakowa. Jan Tęczyński, który dogonił go pod Pszczyną, dostał od niego obietnicę, iż po uporządkowaniu problemów we Francji powróci do państwie.\ Henryk nigdy jednak nie wrócił do Rzeczpospolitej, jednakże nie zrzekł się korony polskiej. Śledził także bacznie wydarzenia w naszym państwie, a jego posłowie wzięli liczny udział w wyborze Stefana Batorego na opustoszały po nim tron polski. Henrykowi nie było jednak dane dożyć sędziwego wieku na tronie francuskim. Walki na tle religijnym odcisnęły własne piętno na młodym władcy. Henryk zmarł od ran zadanych sztyletem poprzez dominikanina Jakuba Clementa. Zmarł 2 sierpnia 1589 r. (BCz)1551 Urodził się Aleksander Edward (późniejszy Henryk Walezy) 1565 Aleksander Edward przyjmuje na bierzmowaniu imię Henryk 1573 pierwsza wolna elekcja - kandydatem Henryk Walezy 1573 poselstwo polskie w Paryżu luty 1574 koronacja Henryka na króla Polski czerwiec 1574 ucieczka Henryka z Polski 1589 zgon Henryka w trakcie oblężenia Paryża