Co znaczy WAŻNE WYDARZENIA HISTORYCZNE:
Sumując osiągnięcia XVII stulecia - "srebrnego okresu" dziejów Rzeczypospolitej szlacheckiej - Władysław Czapliński stwierdza, "iż właśnie ten wiek pozostawił po sobie głębokie ślady, Iż był to z trzech stuleci dziejów nowożytnych niepodległego państwa polskiego w najwyższym stopniu polski wiek, stulecie, z którym nierozerwalnie łączyły się i jasne [i ciemne] momenty, fakty dobrze znane każdemu Polakowi, wiek, który pozostawił po sobie widome pomniki kultury, podziwiane poprzez nas do dnia dzisiejszego. Naturalnie trzeba tu pamiętać o jednym: epoka ta to moment niejednolity". W dziejach XVII wiecznej Rzeczypospolitej dają się wyodrębnić dwie, wyraźnie samookreślające się etapy:
1) 1600-1655 - czas świetności, siły i potęgi państwa polskiego;
2) 1655-1700 - czas klęsk i schyłku, upadku politycznego i militarnego Polski.
Cezurą wewnętrzną baroku polskiego, lecz i XVII w., stał się "potop" szwedzki, który uczynił z Rzeczypospolitej Obojga Narodów widmo państwa, pozostawił popioły i zgliszcza, zniszczył państwo i zrujnował ludzi, zdeptał kraj i ogołocił z godności naród.
Problemy wewnętrzne i niepowodzenia zewnętrzne Polski, w szczególności w walkach z Moskwą, Szwecją i Turcją, dały start przekonaniu, kolportowanemu na dworach europejskich monarchii absolutnych, o iluzorycznej sile i pozornym znaczeniu szlacheckiej republiki. Z drugiej jednak strony spektakularne zwycięstwa militarne, duch wojskowy jednoczący Sarmatów w trudnych momentach dziejowych, decydowały o atrakcyjności Polski, o której koronę ubiegali się przedstawiciele najpotężniejszych dynastii. W pierwszej połowie XVII w. Rzeczpospolita pozostawała pod rządami szwedzkich Wazów (spokrewnionych z Jagiellonami), którzy cieszyli się niekłamanym poważaniem i szacunkiem poddanych. Waleczność sarmacką rozsławiali wybitni hetmani: Stanisław Żółkiewski, Jan Karol Chodkiewicz, Stanisław Koniecpolski, Stefan Czarniecki i Jan Sobieski, autorzy zwycięstw, o których, podobnie jak o władcach polskich, głośno było w ówczesnej Europie.
XVII wieczna Rzeczpospolita Obojga Narodów stała się ostoją wiary rzymskokatolickiej i "przedmurzem chrześcijaństwa". W żadnym z ówczesnych krajów kwestie wiary nie odgrywały tak znaczącej roli, jak w Polsce, nie decydowały o "być, lub nie być" państwa, nie określały w takim stopniu mentalności narodu. Kościół potrydencki, wspierany poprzez jezuitów, święcił triumfy; jego zwycięstwem był kres tolerancji religijnej w Rzeczypospolitej szlacheckiej, wyznaczony konstytucją sejmową z 1658 r. zakazującą arianom swobody praktyk religijnych; jego także zwycięstwem były złożone w 1656 r. poprzez króla Jana Kazimierza "śluby lwowskie", oddające kraj i naród w opiekę Matce Boskiej jako Królowej Korony Polskiej. Status "przedmurza chrześcijaństwa", potwierdzany od XVI stulecia poprzez następnych papieży, wiązał się ze znacznymi niedogodnościami i ofiarami, a prawie żadnymi korzyściami, o czym przekonał się władca Jan III Sobieski. Uczestnictwo w Świętej Lidze (zawiązanej przeciw pogańskim Turkom) i spektakularne zwycięstwo pod Wiedniem w 1683 r. przyniosło władcy polskiemu sławę "rycerza Chrystusowego", a Rzeczypospolitej (i Turcji) - osłabienie polityczne i militarne.
Widomym znakiem osłabienia Polski były następne utraty poszczególnych prowincji: Zadnieprza na rzecz Rosji, Mołdawii i Wołoszczyzny na rzecz Turcji i Prus Książęcych dobrowolnie uwolnionych od zależności lennej - utraty będące rezultatem licznych wojen i buntów. Budząca w pierwszej połowie XVII w. podziw przybyszów wspaniałość Rzeczypospolitej Obojga Narodów była fasadą, za którą skrywane były w szczególności niepopularne posunięcia władców i brak rzeczywistej kontroli nad znacznymi obszarami państwa.
Zygmunt III Waza uwikłał Polskę we swoje plany dynastyczne (powiązane z sukcesją tronu Szwecji), co zaowocowało konfliktami zbrojnymi zwieńczonymi wyniszczającym "potopem". On był także autorem "dymitriad", wypraw na Moskwę w celu osadzenia na tamtejszym tronie na początku domniemanego syna cara Iwana Groźnego, a później królewicza Władysława, co skończyło się fiaskiem i wrogością wschodniego sąsiada. Panowanie Władysława IV to moment nabrzmiewania i zaostrzania się problemu ukraińskiego. Stworzeniu, pustoszącemu "ogniem i mieczem" południowo wschodnie rubieże Rzeczypospolitej (w szczególności zaś wielkie majątki "królewiąt kresowych"), patronował Bohdan Chmielnicki - człowiek, który w bitwach pod Żółtymi Wodami i Korsuniem (1648) pchnął Polskę w długi moment ciężkich wojen i otchłań katastrofy. Królowanie Jana Kazimierza upływało pod znakiem wojen: ukraińskiej i szwedzkiej. Tę pierwszą skończyła Zgon Chmielnickiego. Falę "potopu" zatrzymała załoga sanktuarium maryjnego na Jasnej Górze (1655) - to zwycięstwo miało w pierwszej kolejności znaczenie religijne i moralne, rekompensowało zdradę magnatów pod Ujściem. W 1660 r. Rzeczpospolita Obojga Narodów była cieniem dawnej świetności, była splądrowanym i okaleczonym wrakiem państwa wyniszczonym poprzez wieloletnie wojny i szalejącą zarazę. Władca Jan Kazimierz myślał o reformie państwa, natrafił jednak na zdecydowany opór magnatów, którymi kierował Jerzy Lubomirski (tata Stanisława Herakliusza), postanowił więc abdykować (jako jedyny król polski) i uczynił to w 1668 r. Ów opór, a zarazem swoja gnuśność naznaczyły marazmem panowanie Michała Korybuta, syna Jeremiego Wiśniowieckiego (kierującego swoją wojnę z rebeliantem Chmielnickim). Wojnę z Ogromną Portą zaczął Sobieski jako hetman, zwycięzca spod Chocimia (1673), a zakończył jako władca, zwycięzca spod Wiednia (1683). Wiktoria wiedeńska było ostatnim ogromnym sukcesem militarnym niepodległej Rzeczypospolitej. Następcy Sobieskiego sascy Wettynowie, August II i August III, mogli być już tylko współautorami upadku politycznego i gospodarczego, a po części także kulturalnego - uwiądu sił witalnych Polski, którego objawy poświadczały coraz śmielsze ingerencje i coraz bardziej natarczywe roszczenia kraj ościennych
1) 1600-1655 - czas świetności, siły i potęgi państwa polskiego;
2) 1655-1700 - czas klęsk i schyłku, upadku politycznego i militarnego Polski.
Cezurą wewnętrzną baroku polskiego, lecz i XVII w., stał się "potop" szwedzki, który uczynił z Rzeczypospolitej Obojga Narodów widmo państwa, pozostawił popioły i zgliszcza, zniszczył państwo i zrujnował ludzi, zdeptał kraj i ogołocił z godności naród.
Problemy wewnętrzne i niepowodzenia zewnętrzne Polski, w szczególności w walkach z Moskwą, Szwecją i Turcją, dały start przekonaniu, kolportowanemu na dworach europejskich monarchii absolutnych, o iluzorycznej sile i pozornym znaczeniu szlacheckiej republiki. Z drugiej jednak strony spektakularne zwycięstwa militarne, duch wojskowy jednoczący Sarmatów w trudnych momentach dziejowych, decydowały o atrakcyjności Polski, o której koronę ubiegali się przedstawiciele najpotężniejszych dynastii. W pierwszej połowie XVII w. Rzeczpospolita pozostawała pod rządami szwedzkich Wazów (spokrewnionych z Jagiellonami), którzy cieszyli się niekłamanym poważaniem i szacunkiem poddanych. Waleczność sarmacką rozsławiali wybitni hetmani: Stanisław Żółkiewski, Jan Karol Chodkiewicz, Stanisław Koniecpolski, Stefan Czarniecki i Jan Sobieski, autorzy zwycięstw, o których, podobnie jak o władcach polskich, głośno było w ówczesnej Europie.
XVII wieczna Rzeczpospolita Obojga Narodów stała się ostoją wiary rzymskokatolickiej i "przedmurzem chrześcijaństwa". W żadnym z ówczesnych krajów kwestie wiary nie odgrywały tak znaczącej roli, jak w Polsce, nie decydowały o "być, lub nie być" państwa, nie określały w takim stopniu mentalności narodu. Kościół potrydencki, wspierany poprzez jezuitów, święcił triumfy; jego zwycięstwem był kres tolerancji religijnej w Rzeczypospolitej szlacheckiej, wyznaczony konstytucją sejmową z 1658 r. zakazującą arianom swobody praktyk religijnych; jego także zwycięstwem były złożone w 1656 r. poprzez króla Jana Kazimierza "śluby lwowskie", oddające kraj i naród w opiekę Matce Boskiej jako Królowej Korony Polskiej. Status "przedmurza chrześcijaństwa", potwierdzany od XVI stulecia poprzez następnych papieży, wiązał się ze znacznymi niedogodnościami i ofiarami, a prawie żadnymi korzyściami, o czym przekonał się władca Jan III Sobieski. Uczestnictwo w Świętej Lidze (zawiązanej przeciw pogańskim Turkom) i spektakularne zwycięstwo pod Wiedniem w 1683 r. przyniosło władcy polskiemu sławę "rycerza Chrystusowego", a Rzeczypospolitej (i Turcji) - osłabienie polityczne i militarne.
Widomym znakiem osłabienia Polski były następne utraty poszczególnych prowincji: Zadnieprza na rzecz Rosji, Mołdawii i Wołoszczyzny na rzecz Turcji i Prus Książęcych dobrowolnie uwolnionych od zależności lennej - utraty będące rezultatem licznych wojen i buntów. Budząca w pierwszej połowie XVII w. podziw przybyszów wspaniałość Rzeczypospolitej Obojga Narodów była fasadą, za którą skrywane były w szczególności niepopularne posunięcia władców i brak rzeczywistej kontroli nad znacznymi obszarami państwa.
Zygmunt III Waza uwikłał Polskę we swoje plany dynastyczne (powiązane z sukcesją tronu Szwecji), co zaowocowało konfliktami zbrojnymi zwieńczonymi wyniszczającym "potopem". On był także autorem "dymitriad", wypraw na Moskwę w celu osadzenia na tamtejszym tronie na początku domniemanego syna cara Iwana Groźnego, a później królewicza Władysława, co skończyło się fiaskiem i wrogością wschodniego sąsiada. Panowanie Władysława IV to moment nabrzmiewania i zaostrzania się problemu ukraińskiego. Stworzeniu, pustoszącemu "ogniem i mieczem" południowo wschodnie rubieże Rzeczypospolitej (w szczególności zaś wielkie majątki "królewiąt kresowych"), patronował Bohdan Chmielnicki - człowiek, który w bitwach pod Żółtymi Wodami i Korsuniem (1648) pchnął Polskę w długi moment ciężkich wojen i otchłań katastrofy. Królowanie Jana Kazimierza upływało pod znakiem wojen: ukraińskiej i szwedzkiej. Tę pierwszą skończyła Zgon Chmielnickiego. Falę "potopu" zatrzymała załoga sanktuarium maryjnego na Jasnej Górze (1655) - to zwycięstwo miało w pierwszej kolejności znaczenie religijne i moralne, rekompensowało zdradę magnatów pod Ujściem. W 1660 r. Rzeczpospolita Obojga Narodów była cieniem dawnej świetności, była splądrowanym i okaleczonym wrakiem państwa wyniszczonym poprzez wieloletnie wojny i szalejącą zarazę. Władca Jan Kazimierz myślał o reformie państwa, natrafił jednak na zdecydowany opór magnatów, którymi kierował Jerzy Lubomirski (tata Stanisława Herakliusza), postanowił więc abdykować (jako jedyny król polski) i uczynił to w 1668 r. Ów opór, a zarazem swoja gnuśność naznaczyły marazmem panowanie Michała Korybuta, syna Jeremiego Wiśniowieckiego (kierującego swoją wojnę z rebeliantem Chmielnickim). Wojnę z Ogromną Portą zaczął Sobieski jako hetman, zwycięzca spod Chocimia (1673), a zakończył jako władca, zwycięzca spod Wiednia (1683). Wiktoria wiedeńska było ostatnim ogromnym sukcesem militarnym niepodległej Rzeczypospolitej. Następcy Sobieskiego sascy Wettynowie, August II i August III, mogli być już tylko współautorami upadku politycznego i gospodarczego, a po części także kulturalnego - uwiądu sił witalnych Polski, którego objawy poświadczały coraz śmielsze ingerencje i coraz bardziej natarczywe roszczenia kraj ościennych
- Co znaczy WŁADYSŁAW Z GIELNIOWA:
- Porównanie najnowszych odkryć i badań filologicznych (w pierwszej kolejności Wiesława Wydry) Władysław z Gielniowa wyrasta na najwybitniejszego spośród znanych z imienia pisarzy polskich XV stulecia. Urodził ważne wydarzenia historyczne co znaczy.
- Krzyżówka W MROKU GWIAZD MICIŃSKIEGO:
- Dlaczego Tadeusz Micińskiego tom liryków, W mroku gwiazd, ukazał się w 1902 r. Mimo przychylnego przyjęcia poprzez krytykę (między innymi Wilhelma Feldmana, Stanisława Lacka i Jerzego Żuławskiego) nie ważne wydarzenia historyczne krzyżówka.
- Co to jest WIOSNA I WINO WIERZYŃSKIEGO:
- Jak lepiej debiutancki tom wierszy Kazimierza Wierzyńskiego opublikowany w 1919 r. To jest poetycki manifest skamandryckiego witalizmu i programowa wręcz realizacja jego założeń (zobacz Skamander). Tomem tym ważne wydarzenia historyczne co to jest.
- Słownik WĘGIERSKI TOMASZ KAJETAN (1756-1787):
- Kiedy lecz niepokornym pisarzem Warszawy. Jako uczeń Collegium Nobilium zwrócił na siebie uwagę w okresie szablonowych popisów szkolnych. Miał raptem 15 lat, gdy zadebiutował w Zabawach Przyjemnych i ważne wydarzenia historyczne słownik.
- Czym jest WIELKA PODRÓŻ BALIŃSKIEGO:
- Od czego zależy Stanisława Balińskiego to zestaw literaturze charakterystycznej dla tego nurtu wojennej liryki, który z pełną świadomością odwoływał się do tradycji romantycznej i dziejów emigracji polistopadowej ważne wydarzenia historyczne czym jest.
Czym jest ważne wydarzenia historyczne znaczenie w Motywy literatura W .
