Postać Leszek Biały biografia

Kim był Leszek Biały co zrobił: około 1186-1227 Urodził się ok. 1186 r. jako trzeci syn Kazimierza, zwanego Sprawiedliwym, i Heleny, księżniczki znojemskiej. Był bratem Kazimierza (zmarłego w wieku chłopięcym), Bolesława (zmarłego w wieku 14 lat) i Konrada, zwanego potem Mazowieckim. Gdyż w momencie zgonu ojca był najstarszym z żyjących synów, teoretycznie jemu mógłby przypaść tron krakowski. Nie miał jednak w 1194 r. wystarczającej ilości lat do rządzenia, przez wzgląd na tym obserwował tylko z boku, jak jego stryj i kuzyni walczą o tron krakowski. W imieniu Leszka i jego brata Konrada wojska starły się w 1195 r. nad Mozgawą z siłami ich stryja, Mieszka Starego. Ostatecznie na przełomie 1198 i 1199 r. został zawarty układ pomiędzy Mieszkiem Starym a Heleną, wdową po Kazimierzu, biskupem Pełką i wojewodą Mikołajem; na mocy tego porozumienia tron krakowski miał objąć książę wielkopolski, lecz po jego zgonu władzę miał przejąć Leszek.Gdy w 1202 r. zmarł Mieszko Stary, wydawało się, iż możni krakowscy, z wojewodą Mikołajem na czele, postawią na rządzącego ziemią sandomierską Leszka Białego. Ten jednak nie chciał spełnić postulatów możnych, więc ci wysunęli kandydaturę Władysława Laskonogiego. Chociaż w tym samym roku zmarł wojewoda Mikołaj, kluczowy orędownik księcia wielkopolskiego, co w połączeniu z bezkompromisową polityką Władysława błyskawicznie doprowadziło do straty poprzez niego miejscowego poparcia i skutkowało stratą władzy w Krakowie.Panowanie Leszka Białego w Krakowie zostało przerwane w 1210 r., kiedy to tron na kilka miesięcy objął książę śląski Mieszko Plątonogi (Laskonogi), powołując się na zapomnianą już, jak się wydawało, zasadę senioratu. Mieszko jednakowoż zmarł w1211 r., a Leszek powrócił bez problemu na tron krakowski.W tej sytuacji Leszek mógł skupić się na polityce zagranicznej. Już w 1199 r. pomógł Romanowi halickiemu przejąć "bezpański" tron w Haliczu. Była to jakby wyprawa odwetowa, bo wojska Romana wspomagały rycerstwo Leszka nad Mozgawą. Niestety, podjudzony poprzez Władysława Laskonogiego Roman wyruszył przeciwko Leszkowi Białemu i Konradowi. Młodzi Kazimierzowice pobili jednak wojska księcia halickiego w 1205 r. pod Zawichostem, a sam Roman zginął w tej bitwie. Po zgonu księcia halickiego, wskutek rozmów z władcą węgierskim Andrzejem II, roszczącym sobie również pretensje do spadku po Romanie, Leszek Biały i Andrzej podzielili się wpływami. Leszek uzyskał wtedy księstwo włodzimierskie. Podtrzymując sojusze z książętami ruskimi, ożenił się z Grzymisławą, córką księcia łuckiego.Nie zmieniło to faktu, iż między Leszkiem a Andrzejem rozpoczęła się podjazdowa walka o wpływy na Rusi halicko-włodzimierskiej. Wyprawy, mające na celu podważenie praw bądź osadzenie na tronie danego kandydata, trwały do 1214 r., kiedy to ostatecznie zawarto układ, zwany traktatem spiskim. Halicz miał przejść w ręce Kolomana, syna Andrzeja, który był zaręczony z córką Leszka, Salomeą. Leszek z kolei dostać miał ziemię lubaczowską i przemyską, zaś Halicz chciano przekształcić w odrębne królestwo. Niestety, układ ten już w roku kolejnym przestał działać - Koloman nie utrzymał się na swoich ziemiach, wyparł go stamtąd Daniel, syn Romana, wrogo nastawiony do Leszka Białego. W skutku tego Leszek utracił ziemie otrzymane na mocy traktatu spiskiego. Nie mając innego wyjścia, książę krakowski zawarł sojusz z Węgrami, poparty zawarciem wspomnianego związku małżeńskiego Salomei z Kolomanem, i zrzekł się Halicza. Chociaż jego celem było odzyskanie Włodzimierza i dlatego w 1219 r. wyruszyła wspólna polsko-węgierska wyprawa na Ruś. Niestety, powiodło się jedynie odzyskać Halicz dla Kolomana,i to tylko chwilowo. Z kolei Leszek Biały, mimo usilnych prób, nie odzyskał już księstwa włodzimierskiego.Pomimo problemów na wschodzie Leszek nie tracił z oczu ewentualnych konkurentów do tronu krakowskiego. Wspomniana już udana próba przejęcia go poprzez Mieszka Plątonogiego w 1210 r. wywołała natychmiastową reakcję sojuszników Leszka. W tym samym roku ówczesny arcybiskup gnieźnieński Henryk Kietlicz zwołał zjazd do Borzykowej, dokąd prócz Leszka i jego brata przybył również Kazimierz, syn Mieszka Plątonogiego i Henryk Brodaty. Leszek wspólnie z pozostałymi książętami wydał wówczas i przekazał na ręce Kietlicza ogromny przywilej dla Kościoła, znoszący między innymi ius spoli (prawo książęce do majątku ruchomego zmarłego biskupa), w zamian za co arcybiskup udał się do papieża Innocentego III, między innymi w kwestii przywrócenia tronu Leszkowi Białemu. Problem jednakowoż rozwiązał się sam wraz ze śmiercią w 1211 r. Mieszka Plątonogiego.W 1212 r. zjazd w Mąkolnie wymienił dotychczasowy pkt. widzenia książąt Piastowskich, powstała tam gdyż koncepcja podbicia i schrystianizowania Prus. Poszczególne wyprawy, inicjowane poprzez arcybiskupa gnieźnieńskiego, kończyły się jednak klęską, aż zniecierpliwieni nimi Prusowie zaczęli w odwecie najeżdżać ziemie im najbliższe, a więc Mazowsze Konrada, młodszego brata Leszka. W skutku Leszek zobowiązał się do zorganizowania rejzy na Prusy.przypadek polityczna wydawała się stosunkowo stabilna. W 1217 r. na dwóch zjazdach w Dankowie i w 1218 r. na zjeździe w Sądowlu książęta Leszek Biały, Henryk Brodaty i Władysław Laskonogi zawarli pokój i sojusz polityczny. Przez wzgląd na tym spokojnie można było przygotowywać wyprawy na Prusy, które ostatecznie ruszyły w latach 1222 i 1223. Niestety, skończyły się one niepowodzeniem. Nie sprawdził się także mechanizm ogólnopolskiej stróży na granicy pruskiej, na skutek ucieczki przedstawicieli jednego z małopolskich rodów - Gryfitów, którzy mieli bronić jednej z istotnych strażnic. W rewanżu za sankcje, jakie spotkały ród z ręki Leszka Białego, jego przedstawiciele zaprosili Henryka Brodatego do przejęcia tronu krakowskiego. Książę śląski, niebaczny zawartych układów, najechał na Kraków, ale wieść o najeździe na ziemię lubuską błyskawicznie odciągnęła go od murów małopolskiego grodu. Leszek wspólnie z bratem Konradem dogonił odjeżdżającego Henryka nad Dłubnią (1225), gdzie ponownie zawarto sojusz, a Henryk podsunął księciu mazowieckiemu sposób mający powstrzymać najazdy pruskie, w formie rycerzy Zakonu Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego, a również zaproponował pomoc w ich sprowadzeniu.W tym samym czasie ich trzeci sojusznik, książę wielkopolski Władysław Laskonogi, walczył ze swoim bratankiem, Władysławem Odonicem, i - nie mogąc sobie z nim dać porady - poprosił Leszka i Henryka o pomoc. W listopadzie 1227 r. zwołano w celu mediacji zjazd do Gąsawy. Niestety, nie przybył nań Laskonogi, a sprzymierzony z Odonicem książę pomorski Świętopełk napadł na przebywających w łaźni Henryka Brodatego i Leszka Białego. Księcia śląskiego zasłonił własnym ciałem rycerz Peregryn, czym uchronił go od niechybnej zgonu, z kolei Leszka, który zdołał uciec, dogoniono w okolicach pobliskiego Marcinkowa i zamordowano.Leszek został pochowany w katedrze krakowskiej. Pozostawił - z małżeństwa z Grzymisławą - malutkiego syna Bolesława, zwanego potem Wstydliwym, i córkę Salomeę, na początku żonę Kolomana, władcy węgierskiego, a potem klaryskę w klasztorze w Skale koło Krakowa, gdzie zmarła. (BCz)około 1186narodziny Leszka Białego1194zgon Kazimierza Sprawiedliwego1195bitwa nad Mozgawą1202Leszek na tronie krakowskim1205bitwa pod Zawichostem1210zjazd w Borzykowej1210-1211rządy Mieszka Plątonogiego w Krakowie1211powrót Leszka Białego1212zjazd w Mąkolnie1217-1218zjazdy w Dankowie i Sądowlu z Henrykiem Brodatym i Władysławem Laskonogim1222/1223wyprawa na Prusy1225zjazd nad Dłubnią1227zgon Leszka na zjeździe w Gąsawie