Postać JEZUS CHRYSTUS biografia

Kim był JEZUS CHRYSTUS co zrobił: 3 przed naszą erą l u b 1 n . e . - 2 9 l u b 3 3 n . e .Był wędrownym nauczycielem, założycielem i artystą chrześcijaństwa, jednej z ogromnych religii światowych. Poprzez swoich uczniów i wyznawców uznawany był za syna Boga. Jego imię pochodzi z hebr. Jeszua (Jehoszua - Jahwe jest zbawieniem). Wg pozostawionych poprzez jego uczniów przekazów (Ewangelii) pochodził z królewskiego rodu Dawida. Urodził się jako syn Marii w Betlejem, w ówczesnej rzymskiej prowincji Judea, za panowania Oktawiana Augusta. Na początku pozostawał pod wpływem Jana Chrzciciela (proroka żyjącego na pustyni i zapowiadającego rychłe nadejście mesjasza). Potem skupił wokół siebie własnych uczniów, z których wybrał 12 apostołów i poprzez trzy ostatnie lata swojego życia nauczał, wędrując w ich otoczeniu po Galilei, Judei i Samarii. Jego nauczanie znane jest tylko z pism uczniów. Opierało się na głoszeniu wierności Prawu żydowskiemu, miłości bliźniego i zapowiedzi rychłego nadejścia Królestwa Bożego. Wyrokiem żydowskiego sądu - Sanhedrynu - zdominowanego poprzez faryzeuszy w 33 (29?) r. n.e. został ukrzyżowany na rozkaz rzymskiego prefekta Poncjusza Piłata. Jego wyznawcy wierzyli w jego zmartwychwstanie po trzech dniach. Nazwali go Chrystusem (grec. christos - namaszczony), uznając go równocześnie za Boga i Syna Boga, który stał się człowiekiem. Chrześcijaństwo - monoteistyczna religia - przybrała początkowo dwie formy: pierwszą, bliską tradycyjnemu przekazowi Starego Testamentu o przyjściu mesjasza, charakterystyczną dla środowiska żydowskiego i szczególnie żywotną w Palestynie i żydowskiej diasporze w Aleksandrii, i drugą, opartą raczej na tradycji greckiej o charakterze uniwersalistycznym, której artystą był Paweł z Tarsu. To Paweł rozwinął w I w. n.e. szeroko zakrojoną działalność misyjną w Azji Mniejszej i Grecji, skąd chrześcijaństwo trafiło do łacińskiej zachodniej części Cesarstwa Rzymskiego. Ostateczne ukształtowanie się doktryny chrześcijańskiej było efektem długotrwałego procesu, a ogromny wpływ na nią w startowym okresie uzyskali gnostycy, filozofowie, których poglądy wywodziły się z tradycji pitagorejskiej i platońskiej. Tradycji hellenistycznej ulegali również działający w II i III w. trzej Ojcowie Kościoła: Tertulian, Klemens z Aleksandrii i Orygenes. Dzięki nim opracowano pierwszy kanon Pisma Świętego i stworzono hierarchiczną organizację Kościoła. Na czele gmin chrześcijańskich stali biskupi, którzy potem przewodzili całym okręgom - diecezjom. Pośród biskupów specjalne znaczenie odgrywali zaś patriarchowie Rzymu, Antiochii, Aleksandrii, Jerozolimy i Konstantynopola, którzy uznawali honorowe przewodnictwo biskupa rzymskiego - papieża. Od IV w. odbywały się co pewien czas zjazdy całego duchowieństwa, nazywane soborami. W momencie starożytności odbyły się między innymi: w 49 r. w Jerozolimie (najprawdopodobniej zebranie apostołów po zgonu Jezusa), w 325 r. w Nicei (przyjęcie tak zwany wyznania nicejskiego wiary o współistotności Boga Ojca, Syna Bożego i Ducha Świętego w Trójcy Świętej), w 381 r. w Konstantynopolu (potwierdzenie nicejskiego wyznania wiary), w 431 r. w Efezie (potępienie nestorianizmu - poglądu o odrębnych dwóch naturach Chrystusa: boskiej i ludzkiej). Chrześcijaństwo uległo podwójnie rozpadowi. Po raz pierwszy w konsekwencji tak zwany schizmy wschodniej w XI w. powstał wówczas odrębny Kościół grecki, zwany również wschodnim albo prawosławnym, a powtórnie, kiedy w XVI w. Europę Zachodnią ogarnęła reformacja i powstały Kościoły ewangelickie i reformowane. Doprowadziło to do trwałego podziału na państwa i wyznania katolickie, protestanckie i prawosławne. Mimo usiłowań ekumenicznych taki stan chrześcijaństwa przetrwał do dnia dzisiejszego. (RK)