Postać JACEK JAN KUROŃ biografia

Kim był JACEK JAN KUROŃ co zrobił: 3 marca 1 9 3 4 - 1 7 czerwca 2 0 0 4 Urodził się we Lwowie, w rodzinie, gdzie mocne były wpływy Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1949 r. wstąpił do ZMP, a w 1952 r. do PZPR. Rozpoczął także pracować jako etatowy instruktor w wydziale harcerskim stołecznego ZMP. Był etatowym przewodniczącym ZMP Politechniki Warszawskiej. Rok potem został usunięty z PZPR i ZMP za krytykę funkcjonowania organizacji młodzieżowej. W 1955 r. założył drużyny im. gen. Karola Świerczewskiego i był do 1961 r. komendantem Kręgu Walterowskiego, a w dalszym ciągu Hufca Walterowskiego. W tak zwany czerwonym harcerstwie wychowało się wielu późniejszych działaczy opozycyjnych. Od 1955 r. był czynnym uczestnikiem Klubu Krzywego Koła. W 1956 r. ponownie wstąpił do PZPR. Był działaczem Rewolucyjnego Związku Młodzieży i współtwórcą ZMS na Uniwersytecie Warszawskim (1956-1957). W 1957 r. ukończył Wydział Historii UW. W latach 1957-1964 pracował w Głównej Kwaterze ZHP i był doktorantem na Wydziale Pedagogiki UW. W 1962 r. uczestniczył w pracach Politycznego Klubu Dyskusyjnego na UW. W 1964 r. wspólnie z Karolem Modzelewskim napisał List otwarty do PZPR, gdzie krytykował w imię marksistowskich ideałów ówczesny aparat władzy, jego biurokratyczność i oderwanie się od robotników. Został usunięty z PZPR, a w 1965 r. skazany na więzienie. Po wyjściu z więzienia (1967) patronował działalności tak zwany komandosów. Wziął udział w organizowaniu strajków studenckich w marcu 1968 r. Został skazany na 3,5 roku więzienia. W 1975 r. był jednym z sygnatariuszy Listu 59, protestu przeciwko proponowanym poprawkom do konstytucji PRL. Po wydarzeniach czerwcowych 1976 r. podpisał oświadczenie 14 intelektualistów solidaryzujących się z robotnikami i wystosował list do sekretarza generalnego Włoskiej Partii Komunistyczej, Enrica Berlinguera. Był także współzałożycielem i współtwórcą strategii działania Komitetu Obrony Robotników (od 1977 r. KSS KOR). W swoim mieszkaniu uruchomił skrzynkę kontaktową dla działaczy opozycyjnych. Zbierał i przekazywał do zachodnich mediów i Radia Wolna Europa dane o represjach i łamaniu prawa w Polsce. Od 1977 r. był członkiem redakcji niezależnego kwartalnika "Krytyka", a od 1978 r. wykładowcą Towarzystwa Kursów Naukowych (tak zwany Uniwersytetu Latającego). Po stworzeniu "Solidarności" był jej ogromnym entuzjastą i doradcą. W 1981 r. współtworzył Kluby Rzeczpospolitej Samorządnej. Po wprowadzeniu stanu wojennego był internowany i więziony do 1984 r. Jako członek Klubu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie brał udział w pracach Okrągłego Stołu (1989). W latach 1989-2001 był posłem na sejm, wieloletnim przewodniczącym Komisji Sejmowej do spraw Mniejszości Narodowych, jednym z liderów Unii Demokratycznej (od 1990) i Unii Wolności (od 1994). Wchodził w skład rządu Tadeusza Mazowieckiego (1989-1990) i Hanny Suchockiej (1992-1993) jako minister pracy i polityki społecznej. Był inicjatorem wielu akcji charytatywnych. W 1995 r. kandydował na prezydenta Polski. Zmarł w Warszawie po ciężkiej chorobie. Początkowo był zauroczony komunizmem. W latach 70. zweryfikował własne poglądy. W broszurze Zasady ideowe (1977) opowiadał się za demokracją parlamentarną, suwerennością państwa, swobodną działalnością jednostki, postępem samorządów. Ana-lizując realia polityczne i położenie geopolityczne, nakreślił program działania opozycji. W Myśli o programie działania uznał, że droga Polski do pełnej niezależności jest bardzo daleka. Etapem powinna być finlandyzacja państwie. Walkę z panującym reżimem winny zorganizować niezależne, jawne ruchy socjalne, działające w ramach prawa obowiązującego w PRL. Namawiał robotników, aby nie palili komitetów, ale tworzyli swoje. Był człowiekiem kompromisu i sumieniem polskiej polityki. (KM)