Postać CHARLES ANDRÉ DE GAULLE biografia

Kim był CHARLES ANDRÉ DE GAULLE co zrobił: 2 2 listopada 1 8 9 0 - 9 listopada 1 9 7 0 Urodził się w Lille, w zubożałej, starej rodzinie szlacheckiej. Ukończył szkołę wojskową w Saint-Cyr. Służył w 33. Pułku Piechoty w Arras pod dowództwem Philippa Pétaina. W okresie I wojny światowej został ranny w bitwie pod Verdun. W latach 1916-1918 przebywał w niemieckiej niewoli. Jako członek francuskiej misji wojskowej był w Polsce w latach 1919-1921. Awansował wtedy na stopień majora. Po powrocie wykładał w szkole wojskowej w Saint-Cyr i ukończył Wyższą Szkołę Wojenną. Służył w Trewirze (od 1927 r.) i Libanie (od 1929 r.). W latach 1931-1937 pracował w sekretariacie Najwyższej Porady Obrony Narodowej. W 1934 r. wydał książkę Vers l'armée du métier (Ku armii zawodowej). Krytykował w niej brak mobilności armii francuskiej. Od 1937 r., awansowany do stopnia pułkownika, dowodził pułkiem czołgów w Metz. W 1939 r. objął dowództwo 4. Dywizji Pancernej. Poprzez krótki czas był wiceministrem w rządzie Paula Reynauda. W okresie wojny francusko-niemieckiej (1940) dowodził dywizją pancerną w stopniu generała brygady. Po kapitulacji Francji wyjechał do Londynu. 18 maja 1940 r. w przemówieniu radiowym zaapelował o kontynuowanie wojny z Niemcami, mówiąc: "Francja przegrała bitwę, lecz nie przegrała wojny". Założył Komitet Wolnej Francji i przystąpił do formowania jednostek wojskowych. Sąd wojskowy podległy rządowi Vichy skazał go na karę zgonu i zdegradował za zdradę stanu. Poparła go z kolei część kolonii francuskich. W 1941 r. stanął na czele Francuskiego Komitetu Narodowego, który w 1943 r. w Algierze został przekształcony w Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego. Po wyzwoleniu Francji stanął na czele Tymczasowego Rządu Republiki Francuskiej. Do stycznia 1946 r. był premierem rządu. Na ostatnim posiedzeniu stwierdził: "Powróciły wyłączne rządy partii. Nie aprobuję ich". Poprzez 10 tygodni był także prezydentem Francji (od 13 listopada 1945). Ustąpił po konflikcie z Komisją Konstytucyjną, spowodowanym ograniczeniem władzy prezydenckiej. Po ogłoszeniu konstytucji IV Republiki (1946), założył w 1947 r. własny ruch polityczny - Zebranie Ludu Francuskiego (RPF). Po porażce wyborczej w 1953 r. wycofał RPF z życia politycznego. Sam wrócił do władzy w 1958 r. Został premierem Rządu Ocalenia Narodowego, z wyjątkowymi pełnomocnictwami. Doprowadził do przyjęcia nowej konstytucji. Ograniczono w niej rolę partii politycznych i parlamentu na rzecz władzy wykonawczej. 21 grudnia 1958 r. został prezydentem V Republiki. W 1962 r. przez referendum wprowadził powszechne wybory na prezydenta. W 1969 r., po przegraniu referendum w kwestii reformy regionów i senatu, zrezygnował z prezydentury i funkcji francuskiego księcia Andory, którą pełnił w latach 1944-1946, 1958-1969. Zmarł w swojej posiadłości w Colombey-les-Deux-Églises. Był znakomitym politykiem. We Francji stworzył mechanizm polityczny oparty na silnej władzy prezydenckiej. Na arenie międzynarodowej cieszył się sporym prestiżem. Zrezygnował z polityki kolonialnej. Uznał niepodległość Algierii (1962) pomimo sprzeciwu części oficerów (ruch OAS). Dążył do uniezależnienia się od USA i zbudowania potęgi militarnej Francji. Zbudował niezależne francuskie siły nuklearne. W 1966 r. Francja wystąpiła ze struktur wojskowych Paktu Północnoatlantyckiego (NATO). Był zwolennikiem współpracy europejskiej na zasadzie narodowej. Rozwinął ideę Europy Ojczyzn od Atlantyku po Ural. Przez traktat elizejski z 1963 r. doprowadził do unormowania i zacieśnienia stosunków politycznych, gospodarczych i naukowych z RFN. Starał się również prowadzić czynną politykę w relacji do krajów socjalistycznych (między innymi uznał w 1964 r. Chińską Republikę Ludową, odwiedził Polskę w 1967 r.). (KM)