Co znaczy HEGLIZM:
G.W.F. Hegel nie był filozofem romantycznym, co więcej, miał do romantyzmu relacja wyraźnie niechętny. Jego rozważania stały się jednak dla romantyków bardzo inspirujące. Największe znaczenie miała recepcja "absolutnego idealizmu" (koncepcji, wg której Absolut utożsamia się z Rozumem), heglowskiej historiozofii i dialektyki, również estetyki.
Do słuchaczy berlińskich wykładów Hegla należeli również Polacy, pośród nich: Karol Liebelt, Stefan Garczyński, Adam Mickiewicz. Jednak działalność entuzjastów Hegla (do których Mickiewicz się nie zaliczał) nie doprowadziła do szybkiego rozwoju polskiego heglizmu. Polskie dyskusje nad doktryną Hegla pojawią się dopiero w latach 40. XIX w. Nie będą także ich toczyć ortodoksyjni hegliści, ale raczej krytycy jego myśli, inspirujący się pracami młodoheglistów niemieckich. Polska recepcja heglizmu jest więc zarazem polską krytyką Hegla.
Heglowski "absolutny idealizm" atakowano za to, Iż wywyższenie przezeń myśli odrywało filozofów od świata realnego. "Nie ma tu już mowy ani o człowieku, ani o świecie, wszystko to zupełnie zniknęło"- pisał Mickiewicz. "Nie masz nic świętszego, nic bardziej boskiego, nic większego powyżej myśl". Polska myśl romantyczna, nawet uznając "absolutny idealizm" za szczytowe osiągnięcie filozofii, szukała jego przezwyciężenia w czynie (filozofia Augusta Cieszkowskiego).
Szczególnie bliska była polskim romantykom heglowska filozofia dziejów. Przyjmując z niej jednak koncepcję postępu, nie mogli oni uznać za własną heglowskiej apologii państwa, widzieć w kraju "pierwiastka boskiego na ziemi". Dramat Polaków polegał przecież właśnie na pozbawieniu ich państwa (w trakcie gdy terytorium Polski zostało rozdzielone pomiędzy nienawistnych zaborców). Przyjęcie koncepcji Hegla oznaczałoby akceptację i afirmację tego porządku. Romantycy polscy uznali więc nie kraj, lecz naród za stworzony poprzez Boga, będący jego odbiciem. Rozwój pojmowali jako mechanizm, którego podmiotami są nie państwa, ale narody: żywe, czujące i świadome. Odrzucili heglowską apologię teraźniejszości, pokładając nadzieję w przyszłości i działając ku przeszłości, gdzie chcieli czytać zapisane użytek narodu. W większości również uznali konieczność czynu, starając się przyspieszyć rozwój, a nie biernie go oczekiwać.
Najbliższa okazała się polskim romantykom heglowska koncepcja dialektyki. Dla niemieckiego filozofa była to nie tylko sztuka zmierzająca do prawdziwego poznania, lecz w pierwszej kolejności "motor napędowy historii". Historyczna teza musi wg Hegla napotkać w dziejach własną sprzeczność (antytezę), aby dać w rezultacie nową jakość, połączenie tezy i antytezy (syntezę). Ta triada heglowska zainspirowała filozofa Cieszkowskiego i filozofującego poetę Z. Krasińskiego. Myślenie w takich kategoriach wyraziło się w pełni we wspólnej im obu (aczkolwiek jej autorem był Cieszkowski) koncepcji trzech epok: objawienia Ojca (starożytność, czas kultu piękna, ciała, materii, siły, bytu - teza), objawienia Syna (po przyjściu Chrystusa, czas umartwień, kultu ducha, myśli - antyteza) i objawienia Ducha (przyszłość, epoka czynu, połączenie starożytności i chrześcijaństwa - synteza). Triady heglowskie można także znaleźć w obu dramatach Krasińskiego.
(Maciej Szargot)
Zobacz także: HISTORIOZOFIA, NIE BOSKA KOMEDIA, Literatura KRASIŃSKIEGO
Do słuchaczy berlińskich wykładów Hegla należeli również Polacy, pośród nich: Karol Liebelt, Stefan Garczyński, Adam Mickiewicz. Jednak działalność entuzjastów Hegla (do których Mickiewicz się nie zaliczał) nie doprowadziła do szybkiego rozwoju polskiego heglizmu. Polskie dyskusje nad doktryną Hegla pojawią się dopiero w latach 40. XIX w. Nie będą także ich toczyć ortodoksyjni hegliści, ale raczej krytycy jego myśli, inspirujący się pracami młodoheglistów niemieckich. Polska recepcja heglizmu jest więc zarazem polską krytyką Hegla.
Heglowski "absolutny idealizm" atakowano za to, Iż wywyższenie przezeń myśli odrywało filozofów od świata realnego. "Nie ma tu już mowy ani o człowieku, ani o świecie, wszystko to zupełnie zniknęło"- pisał Mickiewicz. "Nie masz nic świętszego, nic bardziej boskiego, nic większego powyżej myśl". Polska myśl romantyczna, nawet uznając "absolutny idealizm" za szczytowe osiągnięcie filozofii, szukała jego przezwyciężenia w czynie (filozofia Augusta Cieszkowskiego).
Szczególnie bliska była polskim romantykom heglowska filozofia dziejów. Przyjmując z niej jednak koncepcję postępu, nie mogli oni uznać za własną heglowskiej apologii państwa, widzieć w kraju "pierwiastka boskiego na ziemi". Dramat Polaków polegał przecież właśnie na pozbawieniu ich państwa (w trakcie gdy terytorium Polski zostało rozdzielone pomiędzy nienawistnych zaborców). Przyjęcie koncepcji Hegla oznaczałoby akceptację i afirmację tego porządku. Romantycy polscy uznali więc nie kraj, lecz naród za stworzony poprzez Boga, będący jego odbiciem. Rozwój pojmowali jako mechanizm, którego podmiotami są nie państwa, ale narody: żywe, czujące i świadome. Odrzucili heglowską apologię teraźniejszości, pokładając nadzieję w przyszłości i działając ku przeszłości, gdzie chcieli czytać zapisane użytek narodu. W większości również uznali konieczność czynu, starając się przyspieszyć rozwój, a nie biernie go oczekiwać.
Najbliższa okazała się polskim romantykom heglowska koncepcja dialektyki. Dla niemieckiego filozofa była to nie tylko sztuka zmierzająca do prawdziwego poznania, lecz w pierwszej kolejności "motor napędowy historii". Historyczna teza musi wg Hegla napotkać w dziejach własną sprzeczność (antytezę), aby dać w rezultacie nową jakość, połączenie tezy i antytezy (syntezę). Ta triada heglowska zainspirowała filozofa Cieszkowskiego i filozofującego poetę Z. Krasińskiego. Myślenie w takich kategoriach wyraziło się w pełni we wspólnej im obu (aczkolwiek jej autorem był Cieszkowski) koncepcji trzech epok: objawienia Ojca (starożytność, czas kultu piękna, ciała, materii, siły, bytu - teza), objawienia Syna (po przyjściu Chrystusa, czas umartwień, kultu ducha, myśli - antyteza) i objawienia Ducha (przyszłość, epoka czynu, połączenie starożytności i chrześcijaństwa - synteza). Triady heglowskie można także znaleźć w obu dramatach Krasińskiego.
(Maciej Szargot)
Zobacz także: HISTORIOZOFIA, NIE BOSKA KOMEDIA, Literatura KRASIŃSKIEGO
- Co znaczy HISTORYZM:
- Porównanie uwrażliwienie romantyków na historię wyrażało się w ujmowaniu poprzez nich wszelkich zjawisk w ich wymiarze historycznym, czasowym, jako zmiennych i podlegających konkretnym warunkom swej epoki. W heglizm co znaczy.
- Krzyżówka HYMN DO MIŁOŚCI OJCZYZNY:
- Dlaczego zobacz ŚWIĘTA MIŁOŚCI KOCHANEJ OJCZYZNY heglizm krzyżówka.
- Co to jest HYMNY KASPROWICZA:
- Jak lepiej średniowiecznej hymniki chrześcijańskiej sięgnął Kasprowicz w dwóch tomach poetyckich: Ginącemu światu (1901) i Salve Regina (1902), powstających w latach (1898-1901), a wydanych pt. Hymny w 1922 r heglizm co to jest.
- Słownik HANEMANN STEFANA CHWINA:
- Kiedy Chwina nie brakuje książek istotnych, dyskutowanych, wzbudzających duży, a nawet kontrowersje. Pośród nich jednak odznacza się zdecydowanie powieść z roku 1995, Hanemann. Zdecydował o tym deszcz heglizm słownik.
- Czym jest HISTORIOZOFIA:
- Od czego zależy definiowane jako filozofia dziejów ( mądrość historii niezupełnie tożsama z wiedzą o historii ; August Cieszkowski pisał wręcz o miłości mądrości dziejów ). To ambitna próba powstania teorii heglizm czym jest.
Czym jest heglizm znaczenie w Motywy literatura H .
