Postać TADEUSZ RÓŻEWICZ biografia

Kim był TADEUSZ RÓŻEWICZ co zrobił: u r . 9 października 1 9 2 1Tadeusz Różewicz to jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy współczesnych, pisarz, dramatopisarz i prozaik. Należy do pokolenia pisarzy debiutujących w momencie II wojny światowej. Wtedy także walczył w partyzanckim oddziale Armii Krajowej. Po zakończeniu wojny współpracował z prasą konspiracyjną. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Różewicz debiutował w 1944 r. tomem wierszy i opowiadań Echa leśne (pod pseudonim Satyr), lecz za właściwy debiut uważane jest zestaw Niepokój z 1947 r. Od tamtej pory najistotniejszym tematem w jego twórczości staje się doświadczenie wojny, porażenie nią, pytanie: jak teraz żyć? Świat utworów Różewicza to świat zdezintegrowany, gdzie hierarchia wartości zachwiała się. Autor nie wyobraża sobie normalnej egzystencji w rzeczywistości powojennej - nie potrafi zapomnieć o tym, co było. Pamięć i prawda to jedne z podstawowych kategorii w jego twórczości. Wszechobecne tu jest poczucie zagrożenia, rozbicia wewnętrznego. Dotyczy to zarówno tekstów stworzonych tuż po wojnie, jak i tych późniejszych, gdzie upadek wartości wywołany wojennym ludobójstwem zostaje zastąpiony poprzez kryzys kultury, komercjalizację, konsumpcjonizm i powszechne zobojętnienie na krzywdę ludzką. Ważnym motywem jest także rutyna, nuda, miałkość egzystencji, jak pisze Grażyna Borkowska, uzwyczajnienie wszystkiego: miłości, strachu, zgonu. Literatura ta regularnie szokuje, lecz operuje także czarnym humorem. Różewicz w swych utworach posługuje się techniką behawioralną (pokazywanie zachowań, a nie uczuć) i techniką mówienia wprost (język ma być transparentny, jednoznaczny, zrozumiały). Autor wypracował nowy styl pisania - zatarł granicę pomiędzy literaturą, prozą i dramatem przez zbliżenie poetyckiej wypowiedzi do języka potocznego. Charakterystyczne dla Różewicza są powtórzenia i metoda collage’u - łączenie cytatów z różnych autorów, fragmentów artykułów z gazet, wypowiedzi medialnych. Tadeusz Różewicz to także znakomity reformator dramatu polskiego. Jego sztuki, na przykład Kartoteka czy Świadkowie lub Nasza mała stabilizacja, problematyką moralną i wszechobecnym kryterium prawdy zbliżają się do literaturze, lecz w formie są absolutnie nowatorskie. Autor nazywa swe dzieła dramatami otwartymi (bez wyraźnego początku i zakończenia), wewnętrznymi (zawierającymi tylko przedmioty fabuły i akcji). Dialogi regularnie stosowane są tu tylko dla podtrzymania kontaktu pomiędzy bohaterami, a i bohaterzy zwykle nie posiadają konkretnej tożsamości. Teatr Różewicza łączy przedmioty realistyczne z poetyckimi. Powszechnie używana jest także, podobnie jak w literaturze autora, mowa milczenia. Wszystkie te zabiegi użytkowane są po to, aby pełniej wyrazić wewnętrzny tragizm postaci. Warto zauważyć, iż na twórczość Tadeusza Różewicza ważny wpływ wywarli poeci awangardowi (na przykład Julian Przyboś), a również Jan Kochanowski, Cyprian Kamil Norwid, Adam Mickiewicz, lecz w pierwszej kolejności Leopold Staff, któremu Różewicz poświęcił cykl wierszy. Utwory Różewicza są popularne poza granicami państwie, wyjaśnia się je na sporo różnych języków. Pisarz był wielokrotnie nominowany do nagrody literackiej Nike (między innymi za tomy Zawsze fragment, Nożyk profesora); wyróżnienie to dostał w 2000 r. za zestaw Matka odchodzi. (AP)