Postać MIKOŁAJ GOGOL biografia

Kim był MIKOŁAJ GOGOL co zrobił: 1 kwietnia 1 8 0 9 - 4 marca 1 8 5 2Mikołaj Gogol to jeden z głownych pisarzy rosyjskich - autor opowiadań, powieści i dramatów. Jego talent ujawnił się w młodym wieku i właściwie to, co wartościowe w tym pisarstwie, było owocem kilkuletniej, na pewno intensywnej pracy literackiej. Nazwisko Gogola zwykło się łączyć w pierwszej kolejności z satyrą i komedią, jednak lektura jego utworów ujawnia przemiany tonu wypowiedzi, rezygnację z prostodusznego śmiechu na rzecz nadzwyczajnie ostrego i przenikliwego szyderstwa, które - jednakże dalej mogło śmieszyć - ujawniało sporo niegodziwości współczesnej pisarzowi Rosji. W wieku lat dziewiętnastu Gogol zamieszkał w Petersburgu. By w nim przeżyć, podjął najbanalniejszą chyba pracę - został urzędnikiem. Znienawidzone zajęcie zaważyło jednak na tematyce jego utworów, gdzie biuro stało się tłem akcji, a kancelista - jednym z bohaterów. W dorobku Gogola wyróżniają się opowiadania tak zwany cyklu petersburskiego, w szczególności Pamiętnik szaleńca, Szynel i Nos. W wymienionych utworach poeta połączył realistyczny wizerunek petersburskiego świata z motywami fantastycznymi. W okolicy w sposób wręcz reporterski przedstawionych perypetii bohaterów - Popryszczyna, Kowalowa i Kamaszkina - pojawiają się mówiące psy, upiór czy nieprawdopodobna i nielogiczna strata własnego nosa. Groteska opowiadań skutkuje, iż są czymś więcej niż obrazem Rosji. Biedni kanceliści stają się symbolami ludzi skazanych na przegraną w walce z biurokratyczną machiną, tracących w niej swoją tożsamość i rozum. Uniwersalnego sensu utworów nie zakłócają ironia i twórczy dystans w prezentacji postaci - Gogol głosi potrzebę humanizmu i staje po stronie pokrzywdzonych i słabych. Rewizora - jeden z najpopularniejszych utworów Gogola - traktować można jak komedię. Ewidentnie wskazują na to przedmioty satyryczne utworu. Jednak widzieć w Rewizorze jedynie lekki utwór ośmieszający łapówki - to pewne uproszczenie. Wydaje się gdyż, iż aktualność tekstu odsłania jego ponure i wręcz złowrogie znaczenie. Świat komedii Gogola skażony łapówkarstwem, które obejmuje swym zasięgiem władze najwyższych szczebli i osoby mniej znaczne, sugeruje sposobność odczytań znacząco głębszych. Korupcja, jeden z głownych problemów niestety nie tylko czasów Gogola, staje się naturalną strategią wszelkiej władzy. Tym samym podporządkowanie tej przestępczej działalności skutkuje, iż władza opierająca się na łapówkach niebezpiecznie zbliża się do ustroju totalitarnego. Ostatnie doniosłe dzieło Gogola - powieść Martwe dusze - miało być początkiem planowanej epopei o Rosji. Wzory miał Gogol nie byle jakie - była nim Boska komedia Dantego z obrazem piekła, czyśćca i nieba. Zdołał jedynie opublikować pierwszy tom; następne co prawda powstały, lecz niezadowolony z nich poeta spalił je. Fabuła powieści, osnuta wokół przyjazdu do rosyjskiego miasta tajemniczego przedsiębiorcy Czyczykowa, posłużyła Gogolowi do ostrej krytyki własnego państwie. Demaskując realne zło, poeta naraził się jednak wielu czytelnikom, którzy sprzeciwiali się tak niekorzystnemu obrazowi ojczyzny. Wydaje się jednak, iż poza bezpośrednimi odniesieniami do sytuacji socjalnej w Rosji, powieść niesie także ponadczasowy sedno. Metaforę "martwych dusz", pod którą na pewno ukrywało się rosyjskie ziemiaństwo, odnieść można gdyż do szczególnej kategorii ludzkich marionetek, pozbawionych uczuć, moralności, życia - nawet jeżeli powodem ich upadku nie był, jak w tym przypadku, mechanizm pańszczyźniany. (MP)