Postać August II Mocny biografia

Kim był August II Mocny co zrobił: 1670-1733 Przyszły władca Polski Urodził się 12 maja 1670 r. w Dreźnie. Rodzice, Jan Jerzy III i duńska księżniczka Anna Zofia, nadali synowi imiona Fryderyk August. Ze względu początkowego braku widoków na rządy w Saksonii, z woli rodziny jego przeznaczeniem miała być kariera wojskowa. W latach 1689-1691 zbierał z kolei młody Fryderyk pierwsze doświadczenia wojenne, biorąc udział w wojnie ligi augsburskiej przeciw Francji. Po niespodziewanej zgonu brata w 1694 r. objął rządy w Saksonii. Od samego początkuoparł własne panowanie na sojuszu z Austrią, w ramach którego wziął udziałw latach 1695 i 1696 w kampaniach przeciw Turcji jako głównodowodzący. Zdaniem nie wszystkich to właśnie ta aktywność na froncie tureckim doprowadziła do zgłoszenia osoby elektora jako kandydata do korony polskiej po zgonu Jana III. Przeszkoda formalna, jaką był wyznawany dotąd luteranizm, została, wbrew zresztą recenzji rodziny z żoną na czele pokonana 2 czerwca 1697 r., kiedy to Fryderyk dokonał potajemnej konwersji. W tym momencie mógł liczyć na szersze poparcie, którego udzieliły jego kandydaturze Austria, Rosja i papiestwo. Kapitał zdobyte od jezuitów i żydowskich bankierów pozwoliły na zdobycie stronników pośród szlachty i magnaterii, którzy doprowadzili do jego elekcji 27 czerwca 1697 r. Co prawda miał miejsce wybór podwójny, ale skuteczność działania pozwoliła błyskawicznie postawić kontrkandydata, forsowanego poprzez Francję księcia Contiego, przed faktami dokonanymi, czego finałem była krakowska koronacja 15 września 1697 r. Elektor saski został królem Polski jako August II. Pierwszym istotnym zadaniem Wettina jako króla było zakończenie wojny z Turcją. Doszło do niego w 1699 r., kiedy to podpisano pokój w Karłowicach. W jego ramach Polska odzyskała Kamieniec Podolski. Nieprzyjemnym skutkiem ubocznym tych kampanii były z kolei konflikty, do jakich dochodziło pomiędzy wojskami saskimi a polskimi. Od początku panowania w Polsce August II, oprócz ważnej aktywności na arenie międzynarodowej, patronował także pierwszym reformom wewnętrznym. Władca zabiegał o rozbudowę szkolnictwa wyższego, unowocześnienie armii i ożywienie handlu przez uczynienie z Polski pośrednika w zamianie pomiędzy Zachodem a Wschodem. Wszystkie te zabiegi służyć miały wzmocnieniu władzy Augusta w państwie i podniesieniu rangi Wettinów w Europie. Tym celom podporządkował również August własne działania międzynarodowe jako elektor saski. Głównym ich przejawem było dołączenie Augusta II (jako elektora) do tworzącej się antyszwedzkiej ligi północnej. Władca zabiegał o przejęcie Inflant, lecz jako dziedzicznej ziemi Wettinów, dzięki której dynastia byłaby w stanie zagwarantować sobie dziedziczenie polskiej korony. Stąd także, aczkolwiek Rzeczpospolita nie uznała tytułu królewskiego pruskiego Fryderyka, protesty dworu w tej kwestii były ograniczone. August II skupiony był na Inflantach, stąd także jego sojusz z władcą Danii i z carem Rosji Piotrem I. Działania wojenne nie przyniosły jednak spodziewanych rezultatów. Nie było zdecydowanych sukcesów wojsk saskich w Inflantach, nieudane było także oblężenie Rygi. Sukcesy odnosiły wojska szwedzkie, w 1701 r. Karol XII, walcząc z siłami saskimi i rosyjskimi, wkroczył na teren Rzeczypospolitej, a w czasie gdy ani sejm, ani senat nie zamierzały formalnie włączyć państwie do wojny. August II proponował Szwedom pokój, ale Karol XII żądał abdykacji Wettina. Próby zawarcia ugody przy udziale Francji nie przynosiły skutków, a w 1702 r. Szwedzi zajęli Warszawę i Kraków. Przypadek robiła się coraz gorsza. Władcę poparła co prawda przewarzająca część szlachty, która zawiązała nawet w jego obronie konfederację w Sandomierzu w 1704 r., jednak nie zapobiegło to elekcji w tym samym roku Stanisława Leszczyńskiego, wskazanego na króla poprzez Karola XII. August próbował kontratakować, jednak jego wojska uległy Szwedom w bitwie pod Wschową w lutym 1706 r., dzięki czemu Karol XII bez trudu zajął Saksonię i w Altranstädt wymusił na Wettinie abdykację. Te problemy nie przeszkodziły Augustowi w przeprowadzaniu ważnych przemian w funkcjonowaniu saskiego aparatu władzy. W tym właśnie czasie władca zakończył formowanie Tajnego Gabinetu, organu wykonawczo-doradczego, któremu podlegały wszystkie kwestie państwowe w Saksonii, lecz który również podejmował decyzje dotyczące Polski. Równocześnie August II zabiegał o odzyskanie polskiej korony. Temu służyło podtrzymywanie kontaktów z konfederatami sandomierskimi i układy zawarte z Danią, Prusami i Rosją. Przełomowym momentem byłą klęska Karola XII pod Połtawą w 1709 r. Porażka Szwedów oznaczała pogorszenie się sytuacji Stanisława Leszczyńskiego i pojawienie się szansy dla Wettina. Sukcesy wojsk rosyjskich znacząco przyspieszyły jego restaurację, za którą jednak trzeba było płacić ścisłym sojuszem z Piotrem I. To dało start intryg i otwartych ingerencji carskich w Polsce. August II co prawda szukał alternatywy dla uwierającej go rosyjskiej protekcji we Francji (układ z Ludwikiem XIV), z drugiej jednak strony włączył się w walki z Karolem XII w Stralsundzie w 1715 r. Zaangażowanie Augusta w walki ze Szwedami oznaczało pobyt na terenie Polski wojsk saskich. Narastające z tego powodu niezadowolenie w państwie doprowadziło do wystąpień antykrólewskich w latach 1713-1714, a w 1715 r. zawiązała się konfederacja tarnogrodzka, której uczestnicy dążyli zarówno do usunięcia z Rzeczypospolitej wojsk elektorskich, jak i do uniezależnienia polskiej polityki od saskich ministrów. Konflikt zbrojny pomiędzy konfederatami a wojskiem saskim nie przynosił rozstrzygnięcia, co wykorzystał Piotr I, który narzucił się jako mediator. Długie negocjacje prowadzone w obecności przedstawiciela cara, przerywane zbrojnymi incydentami i groźbą interwencji wojsk rosyjskich, skończyło podpisanie w listopadzie 1716 r. traktatu w Warszawie, który na nowo miał regulować stosunki pomiędzy Saksonią i Polską. Traktat został zatwierdzony poprzez sejm, który obradował w lutym 1717 r., a który nazwany został niemym, gdyż nie dopuszczono na nim do żadnej dyskusji. Przy okazji przeprowadzono pewne reformy dotyczące wojska (armia licząca 24 tysiące żołnierzy), skarbowości (powołanie trybunałów skarbowych: koronnego i litewskiego), sejmików (ograniczenie uprawnień). Władca w dalszych latach konsekwentnie zabiegał o ekonomiczną przemianę państwie, patronując postępowi górnictwa i zamiany handlowej. Zmianami objęto również wojskowość. W celu podniesienia wiedzy wojennej utworzono w Dreźnie polską szkołę oficerską, przeniesioną w dalszym ciągu do Warszawy. Zasięg tych reform był jednak ograniczony, tym bardziej iż Augustowi II w pierwszej kolejności zależało na zapewnieniu sukcesji w Polsce swojemu synowi Fryderykowi Augustowi. W tym celu król wyraził zgodę na ogłoszenie konwersji syna, zbliżył się także do dworu wiedeńskiego. Przejawem tego był zawarty w 1719 r. w Wiedniu sojusz Augusta II z cesarzem Karolem VI i królem Anglii Jerzym I, który miał na celu powstrzymanie wpływów Rosji w Rzeszy i Polsce. Układ ten August zawierał jako elektor saski, ale brak zgody w Polsce na jego ratyfikowanie przekreślił plany Wettina. Niepowodzenie to było podyktowane nie tylko obawami szlachty o wzmocnienie władzy króla, ale również działaniem Piotra I popierającego antykrólewską opozycję. Działania na rzecz zapewnienia korony polskiej synowi objęły również państwo. Wobec krystalizowania się dwóch obozów politycznych Czartoryskich i Potockich, August II związał się z tymi pierwszymi, co uwidoczniły kariery Augusta Aleksandra i Fryderyka Michała Czartoryskich, wkrótce dołączył do nich cieszący się opinią znakomitego dyplomaty Stanisław Poniatowski. Zabiegi Wettina wywoływały jednak ostry sprzeciw opozycji, niewątpliwie inspirowanej z zewnątrz, stąd zrywanie następnych sejmów i traktaty sąsiadów w imię utrzymania polskich wolności. Nie obyło się również bez propozycji rozbiorowych, wobec których August II przyjmował dość dwuznaczną pozycję. Po tym spotkaniu władca, wówczas już ciężko cierpiący na skutek cukrzycy, przybył do Warszawy. Dolegliwość przypieczętowała niemoc władcy, który nie potrafił wpłynąć na rozstrzygnięcie najważniejszych kwestii, takich jak obsada stanowisk ministerialnych i przejęcie korony poprzez Fryderyka Augusta. Władca zmarł 1 lutego 1733 r., jego ciało złożono na Wawelu. (JM)1670 narodziny Fryderyka Augusta Wettina 1694 Fryderyk August zostaje elektorem saskim 1697 Wettin zostaje królem Polski jako August II 1699 pokój z Turcją w Karłowicach 1706 August II zmuszony do abdykacji prerz Karola XII 1709 powrót Augusta II na tron 1717 sejm niemy 1733 zgon Augusta II