Postać KONFUCJUSZ biografia

Kim był KONFUCJUSZ co zrobił: 2 8 września 5 5 1 - 4 7 9 przed naszą erą Pochodził z drobnej szlachty urzędniczej, Urodził się w Qufu, w księstwie Lu, w północno-wschod­nich Chinach (aktualnie Półwysep Szantuński). Jeden z najwybitniejszych chińskich myślicieli i filozofów. Żył w przełomowych dla Chin czasach, kie­dy rozdrobnienie feudalne doprowadzi­ło do załamania wiary w spoistość dotychczasowego mechanizmu religijno-państwowego. Wycofał się z tradycyj­nego w jego rodzinie zatrudnienia w ad­ministracji państwowej, poświęcając się od 530 r. przed naszą erą rozmyślaniom nad regu­łami życia "słusznego i stosownego" i tworzeniu własnej szkoły fi­lozoficznej. W trakcie swoich wędrówek skupił wokół siebie liczne grono uczniów. Nie pozostawił po sobie żad­nego dzieła własnego autorstwa, lecz przypisywana mu jest nowa redakcja klasycznych dzieł literatury chińskiej w formie tak zwany Pięcioksięgu (Wujing), do którego należą: Księga przemian, Księga pieśni, Księga dokumentów, Zapiski o obyczajach i Kronika wiosen i je­sieni. Nazwa Pięcioksiąg po raz pierw­szy pojawiła się jednak dopiero za pano­wania cesarza Han Wudi z dynastii Han (II/I w. przed naszą erą ). Zmarł i został pochowa­ny w swoim rodzinnym mieście. Konfucjusz stworzył mechanizm poglądów i reguł etycznych (konfucjanizm), zmierzających do doskona­lenia osobowości. Gdyż nie pozostawił po sobie spisanej wersji swych poglądów, kluczowym źródłem wiedzy na temat jego filozofii jest dzieło Lun-Yu, przygotowane po jego zgonu poprzez ok. 3 tys. jego uczniów w posta­ci dialogów z mistrzem (mi­strzem Kong). Fundamentem konfucjanizmu było przyjęcie tradycyjnej zasady po­rządku i zależności społecz­nej (wulun) jako nadrzędnej w rodzinie i działalności państwa. Tej regule należa­ło podporządkować zarów­no panujących, jak i pod­danych. Wszystko, co się dzieje, miało być właściwe z "ładem nieba" (tao). Opierając się na szeregu zasad, do których zaliczano w pierwszej kolejności: humanitaryzm (ren), sprawiedliwość (yi) i rytuał i etykietę (li), powstać miała patriarchalno-feudalna hierarchia socjalna. Konfucjanizm był duchowym funda­mentem kultury chińskiej i podsta­wą funkcjonowania administracji w starożytnych Chinach, stając się po zgonu artysty rodzajem religijnej doktryny państwowej, podobnie jak chrześcijaństwo w Europie i islam w państwach arabskich. W przeciwieństwie jednak od tych religii światowych, trudno zaliczyć go jednoznacznie do religii, doktryny filozoficznej czy doktryny państwowej, wszystkie te role pełnił gdyż równocześnie. Stał się ofi­cjalną doktryną państwową w momencie dynastii Han (II w. przed naszą erą - II w. n.e.). Ewoluował jednak później w kierunku religijnym. W momencie panowania dy­nastii Song (X-XIII w. n.e.) na grun­cie odnowienia tradycyjnego konfucja­nizmu powstał neokonfucjanizm, który stał się oficjalną filozofią cesar­stwa chińskiego i w tej roli przetrwał do końca jego istnienia w XX w. Za­pewniło to z jednej strony Chinom stabilność, lecz z drugiej było przyczy­ną narastającego konserwatyzmu i przywiązania do feudalnej tradycji. W momencie komunistycznym konfu­cjanizm został odrzucony jako prze­żytek feudalny, lecz po zakończeniu tak zwany rewolucji kulturalnej zrehabili­towano go, a dzisiaj traktuje się go jako część chińskiego dziedzictwa kulturowego, a nawet podstawę do ponownej dyskusji nad rolą jednost­ki we współczesnym społeczeństwie chińskim. (RK)