Co znaczy WIOSNA I WINO WIERZYŃSKIEGO:
Wiosna i wino to debiutancki tom wierszy Kazimierza Wierzyńskiego opublikowany w 1919 r. To jest poetycki manifest skamandryckiego witalizmu i programowa wręcz realizacja jego założeń (zobacz Skamander). Tomem tym pisarz odniósł ogromny efekt, wkroczył do grona znanych i uznanych pisarzy, a nawet przyćmił na jakiś czas sławę innych skamandrytów. Wiersze gdyż spotkały się natychmiast z aplauzem krytyki i - w szczególności młodych - czytelników. Stały się tak popularne, Iż do 1929 r. tom był wznawiany czterokrotnie.
Przyczyn takiej recepcji tomu należy upatrywać w tym, Iż wiersze utrafiły w oczekiwania czytelnicze i były odpowiedzią na zapotrzebowanie na nowy typ literaturze, jakie pojawiło się w wypadku odzyskania poprzez Polskę niepodległości. Wiersze były także wyrazem skrywanych dotąd wartości duchowych. Nie bez znaczenia jest wreszcie fakt stymulacji recepcji poprzez tom; to, Iż w strukturę wierszy zostały wpisane systemy projektujące w jakiś sposód taki typ odbioru, który sprzyja wytwarzaniu się poczucia atrakcyjności danego zjawiska.
Przypadek odzyskania poprzez Polskę niepodległości kształtowała także nową sytuację literacką, zawieszając przydatność modelu literaturze służby socjalnej, aktualnego jeszcze w liryce czasu wojny i modelu literaturze modernistycznej. Wytwarzała zaś potrzebę takiego modelu literaturze, który byłby ekwiwalentem tej sytuacji. Wiersze Wiosny i wina zdecydowanie odbiegają nastrojem od literaturze wcześniejszych lat. Są w pierwszej kolejności manifestacją radości istnienia, żywiołowego, ekstatycznego zachwytu nad życiem i oczarowania światem. Życie tu jest wyzwolone z obowiązków, powinności i funkcji socjalnych, jest cudowną grą - przejawem żywiołu życia obejmującego cały kosmos. Tematem wierszy staje się każdy codzienny i powszedni słowo życia.
Tom realizuje także nieobecny dotąd schemat literaturze ludycznej, a żywioł zabawy i gry przejawia się w świecie przedstawionym wierszy i w języku utworów. Bohater tomu to pisarz pośród ludzi, koryfeusz inscenizujący wspólnoty śmiechu i zabawy, podejmujący parodystyczne działania naśladujące świat socjalnej praktyki, przyjmujący postawę dziecka i człowieka pierwotnego i stwarzający nowe światy iluzji. To jest człowiek demonstrujący poczucie swobody i wolności. Motyw wędrówki poprzez świat, przemierzanie przestrzeni symbolizujące swobodę i wolność to dominujące motywy Wiosny i wina. W obszarze języka żywioł gry i zabawy ujawnia się w grze słów, opozycjach słownych i przekształcaniu idiomów, we wprowadzaniu do wypowiedzi paradoksu i antytez. To właśnie postawa ludyczna, postawa "bezinteresowna" i na swój sposób aspołeczna wyraźnie demonstrowana w wierszach była wyrazem tłumionych i "wstydliwych" dotychczas, a uniwersalnych przecież wartości niezbędnych do normalnej egzystencji jednostki i zbiorowości.
Wpisane w wiersze przedmioty żywiołowości, gry i zabawy "korespondowały" z głęboko zakodowanymi w psychice homo ludens wartościami, a niemal bezkarnie wyzwalającymi się w wieku młodzieńczym. Korespondowały także z cechami oblicza nowego świata - żywiołowością przemian, manifestacjami i pochodami, wyzwoloną potrzebą gier politycznych, socjalnych w konstruowaniu ustroju państwa. Są także wiersze Wiosny i wina kulturową ofertą metody przeżywania czasu i świata - stylu życia. Preferowanej we współczesnej kulturze zasadzie, Iż święto jest wydzieloną częścią życia, "innym" czasem nałożonym na czas normalny, przeciwstawiona zostaje w wierszach zasada, Iż świętem jest życie. Działaniom instrumentalnym są przeciwstawione nie tylko działania ludyczne, lecz również autoteliczne i rytualne. Miast kultury czasu tom oferuje kulturę rytualną, kulturę święta. Przejawia się to w sposobie prezentowania świata (charakterystyczna, w okolicy spirytualizacji i estetyzacji, sakralizacja świata) i metody przeżywania świata (wpisanie - w okolicy mistycznego - mitycznego metody przeżywania czasu).
Tom ma przemyślaną kompozycję. Wiersze programowe i manifesty poetyckie (Wiosna i wino, Jestem jak gdyby muzyka, Śpiew dionizyjski) okalają część zasadniczą - utwory, ułożone odpowiednio z następstwem pór roku, opisujące powszedniość i codzienność, na przykład: spacer po polach (poprzez miedze polne), sad, ogród i park (Tryptyk, W słonecznym blasku), drogę (Kapelusz biorę pod pachę, Droga: głębokie koleiny), niedzielne południe i dziewczęta na ulicy (Aleje Ujazdowskie, Niedzielne południe). Tu także znajdują się wiersze, gdzie wędrówka staje się metaforyczną podróżą wokół świata, a bohater przybiera wyolbrzymioną, kosmiczną postać (Szumi w mej głowie) i erotyki (Tyś jest, jak dzień słoneczny). Układ przypomina w tym przypadku kompozycję kalendarza poradnika na każdą porę roku. Chociaż każdy z wierszy ma charakter autonomiczny, a ogólna tendencja do aforystycznej konstrukcji wypowiedzi (dycyplina składniowa, paradoks, myśl oscylująca między przebłyskiem, a oczywistością i banałem, osłabienie sensu i kształtowanie semantyki jako struktury pustej) połączona z rygorystycznym uporządkowaniem wersyfikacyjnym i fonicznym sprawia, Iż zaczynają one funkcjonować na kształt wierszy sztambuchowych, które łatwo zapamiętać, które oddziałują nastrojem i emocjami, których struktura jest na tyle otwarta, że znaczą to, co chce - by znaczyły - czytelnik.
(Romuald Cudak)
Zobacz także: SKAMANDER
Przyczyn takiej recepcji tomu należy upatrywać w tym, Iż wiersze utrafiły w oczekiwania czytelnicze i były odpowiedzią na zapotrzebowanie na nowy typ literaturze, jakie pojawiło się w wypadku odzyskania poprzez Polskę niepodległości. Wiersze były także wyrazem skrywanych dotąd wartości duchowych. Nie bez znaczenia jest wreszcie fakt stymulacji recepcji poprzez tom; to, Iż w strukturę wierszy zostały wpisane systemy projektujące w jakiś sposód taki typ odbioru, który sprzyja wytwarzaniu się poczucia atrakcyjności danego zjawiska.
Przypadek odzyskania poprzez Polskę niepodległości kształtowała także nową sytuację literacką, zawieszając przydatność modelu literaturze służby socjalnej, aktualnego jeszcze w liryce czasu wojny i modelu literaturze modernistycznej. Wytwarzała zaś potrzebę takiego modelu literaturze, który byłby ekwiwalentem tej sytuacji. Wiersze Wiosny i wina zdecydowanie odbiegają nastrojem od literaturze wcześniejszych lat. Są w pierwszej kolejności manifestacją radości istnienia, żywiołowego, ekstatycznego zachwytu nad życiem i oczarowania światem. Życie tu jest wyzwolone z obowiązków, powinności i funkcji socjalnych, jest cudowną grą - przejawem żywiołu życia obejmującego cały kosmos. Tematem wierszy staje się każdy codzienny i powszedni słowo życia.
Tom realizuje także nieobecny dotąd schemat literaturze ludycznej, a żywioł zabawy i gry przejawia się w świecie przedstawionym wierszy i w języku utworów. Bohater tomu to pisarz pośród ludzi, koryfeusz inscenizujący wspólnoty śmiechu i zabawy, podejmujący parodystyczne działania naśladujące świat socjalnej praktyki, przyjmujący postawę dziecka i człowieka pierwotnego i stwarzający nowe światy iluzji. To jest człowiek demonstrujący poczucie swobody i wolności. Motyw wędrówki poprzez świat, przemierzanie przestrzeni symbolizujące swobodę i wolność to dominujące motywy Wiosny i wina. W obszarze języka żywioł gry i zabawy ujawnia się w grze słów, opozycjach słownych i przekształcaniu idiomów, we wprowadzaniu do wypowiedzi paradoksu i antytez. To właśnie postawa ludyczna, postawa "bezinteresowna" i na swój sposób aspołeczna wyraźnie demonstrowana w wierszach była wyrazem tłumionych i "wstydliwych" dotychczas, a uniwersalnych przecież wartości niezbędnych do normalnej egzystencji jednostki i zbiorowości.
Wpisane w wiersze przedmioty żywiołowości, gry i zabawy "korespondowały" z głęboko zakodowanymi w psychice homo ludens wartościami, a niemal bezkarnie wyzwalającymi się w wieku młodzieńczym. Korespondowały także z cechami oblicza nowego świata - żywiołowością przemian, manifestacjami i pochodami, wyzwoloną potrzebą gier politycznych, socjalnych w konstruowaniu ustroju państwa. Są także wiersze Wiosny i wina kulturową ofertą metody przeżywania czasu i świata - stylu życia. Preferowanej we współczesnej kulturze zasadzie, Iż święto jest wydzieloną częścią życia, "innym" czasem nałożonym na czas normalny, przeciwstawiona zostaje w wierszach zasada, Iż świętem jest życie. Działaniom instrumentalnym są przeciwstawione nie tylko działania ludyczne, lecz również autoteliczne i rytualne. Miast kultury czasu tom oferuje kulturę rytualną, kulturę święta. Przejawia się to w sposobie prezentowania świata (charakterystyczna, w okolicy spirytualizacji i estetyzacji, sakralizacja świata) i metody przeżywania świata (wpisanie - w okolicy mistycznego - mitycznego metody przeżywania czasu).
Tom ma przemyślaną kompozycję. Wiersze programowe i manifesty poetyckie (Wiosna i wino, Jestem jak gdyby muzyka, Śpiew dionizyjski) okalają część zasadniczą - utwory, ułożone odpowiednio z następstwem pór roku, opisujące powszedniość i codzienność, na przykład: spacer po polach (poprzez miedze polne), sad, ogród i park (Tryptyk, W słonecznym blasku), drogę (Kapelusz biorę pod pachę, Droga: głębokie koleiny), niedzielne południe i dziewczęta na ulicy (Aleje Ujazdowskie, Niedzielne południe). Tu także znajdują się wiersze, gdzie wędrówka staje się metaforyczną podróżą wokół świata, a bohater przybiera wyolbrzymioną, kosmiczną postać (Szumi w mej głowie) i erotyki (Tyś jest, jak dzień słoneczny). Układ przypomina w tym przypadku kompozycję kalendarza poradnika na każdą porę roku. Chociaż każdy z wierszy ma charakter autonomiczny, a ogólna tendencja do aforystycznej konstrukcji wypowiedzi (dycyplina składniowa, paradoks, myśl oscylująca między przebłyskiem, a oczywistością i banałem, osłabienie sensu i kształtowanie semantyki jako struktury pustej) połączona z rygorystycznym uporządkowaniem wersyfikacyjnym i fonicznym sprawia, Iż zaczynają one funkcjonować na kształt wierszy sztambuchowych, które łatwo zapamiętać, które oddziałują nastrojem i emocjami, których struktura jest na tyle otwarta, że znaczą to, co chce - by znaczyły - czytelnik.
(Romuald Cudak)
Zobacz także: SKAMANDER
- Co znaczy WEISER DAWIDEK PAWŁA HUELLEGO:
- Porównanie twierdzenie, Iż Weiser Dawidek, a więc książkowy debiut Pawła Huellego, pozostaje główną książką w jego dotychczasowym dorobku. To pozycja specjalna - uznana za najistotniejszy debiut lat 80. XX w wiosna i wino wierzyńskiego co znaczy.
- Krzyżówka WIERSZ ROMANTYCZNY:
- Dlaczego czytelnicy doby romantyzmu posługiwali się określeniem ´wiersz´ w takich samych dwóch zakresach, które obowiązywały w obrębie oświecenia. Po pierwsze, pisano więc i mówiono o wierszach - utworach wiosna i wino wierzyńskiego krzyżówka.
- Co to jest WIESŁAW:
- Jak lepiej sielanka Kazimierza Brodzińskiego, ogłoszona w Pamiętniku Warszawskim (1820), należy do narodowego, patriotycznego nurtu polskiego sentymentalizmu. W narracyjnym, stychicznym utworze pisarz zarysował wiosna i wino wierzyńskiego co to jest.
- Słownik W MALINOWYM CHRUŚNIAKU... LEŚMIANA:
- Kiedy największych naszych pisarzy miłości. - to sąd jaki o Bolesławie Leśmianie wypowiedział nie byle kto, ponieważ sam Julian Przyboś. Podobne opinie wyraziło wielu badaczy i krytyków literatury. Wszyscy wiosna i wino wierzyńskiego słownik.
- Czym jest WAŻNE WYDARZENIA HISTORYCZNE:
- Od czego zależy pogodzili się z stratą niepodległości, jednakże w XIX w. na około 10 mln. tylko 200 tys. brało udział w powstaniach (każdorazowo w następnych zrywach około 20-30 tys.). Dwa razy więcej było Polaków wiosna i wino wierzyńskiego czym jest.
Czym jest wiosna i wino wierzyńskiego znaczenie w Motywy literatura W .
