Co znaczy WIOSNA I WINO WIERZYŃSKIEGO:
Wiosna i wino to debiutancki tom wierszy Kazimierza Wierzyńskiego opublikowany w 1919 r. To jest poetycki manifest skamandryckiego witalizmu i programowa wręcz realizacja jego założeń (zobacz Skamander). Tomem tym pisarz odniósł ogromny efekt, wkroczył do grona znanych i uznanych pisarzy, a nawet przyćmił na jakiś czas sławę innych skamandrytów. Wiersze gdyż spotkały się natychmiast z aplauzem krytyki i - w szczególności młodych - czytelników. Stały się tak popularne, Iż do 1929 r. tom był wznawiany czterokrotnie.
Przyczyn takiej recepcji tomu należy upatrywać w tym, Iż wiersze utrafiły w oczekiwania czytelnicze i były odpowiedzią na zapotrzebowanie na nowy typ literaturze, jakie pojawiło się w wypadku odzyskania poprzez Polskę niepodległości. Wiersze były także wyrazem skrywanych dotąd wartości duchowych. Nie bez znaczenia jest wreszcie fakt stymulacji recepcji poprzez tom; to, Iż w strukturę wierszy zostały wpisane systemy projektujące w jakiś sposód taki typ odbioru, który sprzyja wytwarzaniu się poczucia atrakcyjności danego zjawiska.
Przypadek odzyskania poprzez Polskę niepodległości kształtowała także nową sytuację literacką, zawieszając przydatność modelu literaturze służby socjalnej, aktualnego jeszcze w liryce czasu wojny i modelu literaturze modernistycznej. Wytwarzała zaś potrzebę takiego modelu literaturze, który byłby ekwiwalentem tej sytuacji. Wiersze Wiosny i wina zdecydowanie odbiegają nastrojem od literaturze wcześniejszych lat. Są w pierwszej kolejności manifestacją radości istnienia, żywiołowego, ekstatycznego zachwytu nad życiem i oczarowania światem. Życie tu jest wyzwolone z obowiązków, powinności i funkcji socjalnych, jest cudowną grą - przejawem żywiołu życia obejmującego cały kosmos. Tematem wierszy staje się każdy codzienny i powszedni słowo życia.
Tom realizuje także nieobecny dotąd schemat literaturze ludycznej, a żywioł zabawy i gry przejawia się w świecie przedstawionym wierszy i w języku utworów. Bohater tomu to pisarz pośród ludzi, koryfeusz inscenizujący wspólnoty śmiechu i zabawy, podejmujący parodystyczne działania naśladujące świat socjalnej praktyki, przyjmujący postawę dziecka i człowieka pierwotnego i stwarzający nowe światy iluzji. To jest człowiek demonstrujący poczucie swobody i wolności. Motyw wędrówki poprzez świat, przemierzanie przestrzeni symbolizujące swobodę i wolność to dominujące motywy Wiosny i wina. W obszarze języka żywioł gry i zabawy ujawnia się w grze słów, opozycjach słownych i przekształcaniu idiomów, we wprowadzaniu do wypowiedzi paradoksu i antytez. To właśnie postawa ludyczna, postawa "bezinteresowna" i na swój sposób aspołeczna wyraźnie demonstrowana w wierszach była wyrazem tłumionych i "wstydliwych" dotychczas, a uniwersalnych przecież wartości niezbędnych do normalnej egzystencji jednostki i zbiorowości.
Wpisane w wiersze przedmioty żywiołowości, gry i zabawy "korespondowały" z głęboko zakodowanymi w psychice homo ludens wartościami, a niemal bezkarnie wyzwalającymi się w wieku młodzieńczym. Korespondowały także z cechami oblicza nowego świata - żywiołowością przemian, manifestacjami i pochodami, wyzwoloną potrzebą gier politycznych, socjalnych w konstruowaniu ustroju państwa. Są także wiersze Wiosny i wina kulturową ofertą metody przeżywania czasu i świata - stylu życia. Preferowanej we współczesnej kulturze zasadzie, Iż święto jest wydzieloną częścią życia, "innym" czasem nałożonym na czas normalny, przeciwstawiona zostaje w wierszach zasada, Iż świętem jest życie. Działaniom instrumentalnym są przeciwstawione nie tylko działania ludyczne, lecz również autoteliczne i rytualne. Miast kultury czasu tom oferuje kulturę rytualną, kulturę święta. Przejawia się to w sposobie prezentowania świata (charakterystyczna, w okolicy spirytualizacji i estetyzacji, sakralizacja świata) i metody przeżywania świata (wpisanie - w okolicy mistycznego - mitycznego metody przeżywania czasu).
Tom ma przemyślaną kompozycję. Wiersze programowe i manifesty poetyckie (Wiosna i wino, Jestem jak gdyby muzyka, Śpiew dionizyjski) okalają część zasadniczą - utwory, ułożone odpowiednio z następstwem pór roku, opisujące powszedniość i codzienność, na przykład: spacer po polach (poprzez miedze polne), sad, ogród i park (Tryptyk, W słonecznym blasku), drogę (Kapelusz biorę pod pachę, Droga: głębokie koleiny), niedzielne południe i dziewczęta na ulicy (Aleje Ujazdowskie, Niedzielne południe). Tu także znajdują się wiersze, gdzie wędrówka staje się metaforyczną podróżą wokół świata, a bohater przybiera wyolbrzymioną, kosmiczną postać (Szumi w mej głowie) i erotyki (Tyś jest, jak dzień słoneczny). Układ przypomina w tym przypadku kompozycję kalendarza poradnika na każdą porę roku. Chociaż każdy z wierszy ma charakter autonomiczny, a ogólna tendencja do aforystycznej konstrukcji wypowiedzi (dycyplina składniowa, paradoks, myśl oscylująca między przebłyskiem, a oczywistością i banałem, osłabienie sensu i kształtowanie semantyki jako struktury pustej) połączona z rygorystycznym uporządkowaniem wersyfikacyjnym i fonicznym sprawia, Iż zaczynają one funkcjonować na kształt wierszy sztambuchowych, które łatwo zapamiętać, które oddziałują nastrojem i emocjami, których struktura jest na tyle otwarta, że znaczą to, co chce - by znaczyły - czytelnik.
(Romuald Cudak)
Zobacz także: SKAMANDER
Przyczyn takiej recepcji tomu należy upatrywać w tym, Iż wiersze utrafiły w oczekiwania czytelnicze i były odpowiedzią na zapotrzebowanie na nowy typ literaturze, jakie pojawiło się w wypadku odzyskania poprzez Polskę niepodległości. Wiersze były także wyrazem skrywanych dotąd wartości duchowych. Nie bez znaczenia jest wreszcie fakt stymulacji recepcji poprzez tom; to, Iż w strukturę wierszy zostały wpisane systemy projektujące w jakiś sposód taki typ odbioru, który sprzyja wytwarzaniu się poczucia atrakcyjności danego zjawiska.
Przypadek odzyskania poprzez Polskę niepodległości kształtowała także nową sytuację literacką, zawieszając przydatność modelu literaturze służby socjalnej, aktualnego jeszcze w liryce czasu wojny i modelu literaturze modernistycznej. Wytwarzała zaś potrzebę takiego modelu literaturze, który byłby ekwiwalentem tej sytuacji. Wiersze Wiosny i wina zdecydowanie odbiegają nastrojem od literaturze wcześniejszych lat. Są w pierwszej kolejności manifestacją radości istnienia, żywiołowego, ekstatycznego zachwytu nad życiem i oczarowania światem. Życie tu jest wyzwolone z obowiązków, powinności i funkcji socjalnych, jest cudowną grą - przejawem żywiołu życia obejmującego cały kosmos. Tematem wierszy staje się każdy codzienny i powszedni słowo życia.
Tom realizuje także nieobecny dotąd schemat literaturze ludycznej, a żywioł zabawy i gry przejawia się w świecie przedstawionym wierszy i w języku utworów. Bohater tomu to pisarz pośród ludzi, koryfeusz inscenizujący wspólnoty śmiechu i zabawy, podejmujący parodystyczne działania naśladujące świat socjalnej praktyki, przyjmujący postawę dziecka i człowieka pierwotnego i stwarzający nowe światy iluzji. To jest człowiek demonstrujący poczucie swobody i wolności. Motyw wędrówki poprzez świat, przemierzanie przestrzeni symbolizujące swobodę i wolność to dominujące motywy Wiosny i wina. W obszarze języka żywioł gry i zabawy ujawnia się w grze słów, opozycjach słownych i przekształcaniu idiomów, we wprowadzaniu do wypowiedzi paradoksu i antytez. To właśnie postawa ludyczna, postawa "bezinteresowna" i na swój sposób aspołeczna wyraźnie demonstrowana w wierszach była wyrazem tłumionych i "wstydliwych" dotychczas, a uniwersalnych przecież wartości niezbędnych do normalnej egzystencji jednostki i zbiorowości.
Wpisane w wiersze przedmioty żywiołowości, gry i zabawy "korespondowały" z głęboko zakodowanymi w psychice homo ludens wartościami, a niemal bezkarnie wyzwalającymi się w wieku młodzieńczym. Korespondowały także z cechami oblicza nowego świata - żywiołowością przemian, manifestacjami i pochodami, wyzwoloną potrzebą gier politycznych, socjalnych w konstruowaniu ustroju państwa. Są także wiersze Wiosny i wina kulturową ofertą metody przeżywania czasu i świata - stylu życia. Preferowanej we współczesnej kulturze zasadzie, Iż święto jest wydzieloną częścią życia, "innym" czasem nałożonym na czas normalny, przeciwstawiona zostaje w wierszach zasada, Iż świętem jest życie. Działaniom instrumentalnym są przeciwstawione nie tylko działania ludyczne, lecz również autoteliczne i rytualne. Miast kultury czasu tom oferuje kulturę rytualną, kulturę święta. Przejawia się to w sposobie prezentowania świata (charakterystyczna, w okolicy spirytualizacji i estetyzacji, sakralizacja świata) i metody przeżywania świata (wpisanie - w okolicy mistycznego - mitycznego metody przeżywania czasu).
Tom ma przemyślaną kompozycję. Wiersze programowe i manifesty poetyckie (Wiosna i wino, Jestem jak gdyby muzyka, Śpiew dionizyjski) okalają część zasadniczą - utwory, ułożone odpowiednio z następstwem pór roku, opisujące powszedniość i codzienność, na przykład: spacer po polach (poprzez miedze polne), sad, ogród i park (Tryptyk, W słonecznym blasku), drogę (Kapelusz biorę pod pachę, Droga: głębokie koleiny), niedzielne południe i dziewczęta na ulicy (Aleje Ujazdowskie, Niedzielne południe). Tu także znajdują się wiersze, gdzie wędrówka staje się metaforyczną podróżą wokół świata, a bohater przybiera wyolbrzymioną, kosmiczną postać (Szumi w mej głowie) i erotyki (Tyś jest, jak dzień słoneczny). Układ przypomina w tym przypadku kompozycję kalendarza poradnika na każdą porę roku. Chociaż każdy z wierszy ma charakter autonomiczny, a ogólna tendencja do aforystycznej konstrukcji wypowiedzi (dycyplina składniowa, paradoks, myśl oscylująca między przebłyskiem, a oczywistością i banałem, osłabienie sensu i kształtowanie semantyki jako struktury pustej) połączona z rygorystycznym uporządkowaniem wersyfikacyjnym i fonicznym sprawia, Iż zaczynają one funkcjonować na kształt wierszy sztambuchowych, które łatwo zapamiętać, które oddziałują nastrojem i emocjami, których struktura jest na tyle otwarta, że znaczą to, co chce - by znaczyły - czytelnik.
(Romuald Cudak)
Zobacz także: SKAMANDER
- Co znaczy WESELE WYSPIAŃSKIEGO:
- Porównanie i Jadwigi Mikołajczykówny w Kościele Mariackim w Krakowie i wesele w Bronowicach, w domu szwagra panny młodej, Włodzimierza Tetmajera, był może nie skandalem, lecz z pewnością sensacją dla ówczesnych wiosna i wino wierzyńskiego co znaczy.
- Krzyżówka WIOSNA. DYTYRAMB TUWIMA:
- Dlaczego Juliana Tuwima, wchodząca w skład drugiego, po Czyhaniu na Boga, zbioru wierszy poety, zatytułowanego Sokrates tańczący, wydanego w 1920 r., została opublikowana po raz pierwszy w 1918 r., w 10 wiosna i wino wierzyńskiego krzyżówka.
- Co to jest WŁADYSŁAW Z GIELNIOWA:
- Jak lepiej najnowszych odkryć i badań filologicznych (w pierwszej kolejności Wiesława Wydry) Władysław z Gielniowa wyrasta na najwybitniejszego spośród znanych z imienia pisarzy polskich XV stulecia. Urodził wiosna i wino wierzyńskiego co to jest.
- Słownik WYZWOLENIE WYSPIAŃSKIEGO:
- Kiedy Wyspiański rozwija problematykę narodową, oryginalnie i aluzyjnie potraktowaną w Weselu. To już dramat w pełni neoromantyczny, nawiązujący do motywów treściowych i rozwiązań strukturalnych wiosna i wino wierzyńskiego słownik.
- Czym jest WĘŻYK FRANCISZEK (1785-1862):
- Od czego zależy pisarza podejmującego wątki narodowe i historyczne łączył mocne jeszcze tendencje klasycystyczne z pierwiastkami romantycznymi. Wyrazem zainteresowań poezją antyczną były jego młodzieńcze przekłady wiosna i wino wierzyńskiego czym jest.
Czym jest wiosna i wino wierzyńskiego znaczenie w Motywy literatura W .
