Co znaczy WIELKA PODRÓŻ BALIŃSKIEGO:
Ogromna podróż Stanisława Balińskiego to zestaw literaturze charakterystycznej dla tego nurtu wojennej liryki, który z pełną świadomością odwoływał się do tradycji romantycznej i dziejów emigracji polistopadowej. Tom ukazał się w roku 1941 w Londynie i miał aż pięć wydań, co świadczy o jego niezwykłej popularności.
Jak niewiele kto, Stanisław Baliński był predysponowany do bycia romantycznym bardem wrześniowych tułaczy; wnuk Antoniego Odyńca i opiekun listów Adama Mickiewicza do dziadka, spowinowcony z Ludwiką Śniadecką, w sposób zupełnie naturalny stał się kontynuatorem tej najbliższej, sprawdzonej w wypadku próby liryki narodowej. Niewiele znany przed wojną pisarz kręgu skamandryckiego okazał się jednym z w najwyższym stopniu znanych i czytanych autorów, zaś następne tomiki wojenne ugruntowały jego pozycję jednego z najznakomitszych i zasłużonych pisarzy emigracyjnych.
Ogromna podróż to rodzaj otwarcia wojennej liryki Balińskiego, wprowadza gdyż wszystkie najistotniejsze motywy i tendencje tematyczne. Do przyjaciół w podróży - to cykl, który otwiera tom i jednocześnie daje literackie świadectwo wymuszonych poprzez historię podróży z północy na południe szlakiem polskich tułaczy i w XIX, i w XX w. Poetycki zapis wrześniowego exodusu splątany z dramatycznymi refleksjami, zdeterminowanymi poprzez skutki przekraczania granic, tych państwowych i cezur tkwiących głęboko w świadomości tych, którzy dwadzieścia lat przedtem cieszyli się z odzyskania państwowości. Cykl ten adresował Baliński do takich jak on wygnańców, dla nich zarysowywał zręby nowej, "romantycznej" mitologii narodowej, przez aktywizację własnej tradycji rodzinnej; po to przywoływał czytelne aluzje literackie, budujące sytuacje powtórzone (choćby w wierszu W smutnym Rzymie analogia pomiędzy audiencją u Papieża a pamiętną sceną z drugiego aktu Kordiana Juliusza Słowackiego). Nie nasycono tych wierszy łatwym optymizmem narodowego alertu, nie kreowały także doraźnego heroizmu, odwoływały się gdyż wiersze Balińskiego do wspólnoty przeżyć, nadziei, zastrzeżenia i samotności w obliczu dziejącej się tu i teraz historii.
Postój w Paryżu - drugi cykl Ogromnej podróży - wyrasta z tradycji Mickiewiczowskiego Koncertu Jankiela, z Lechoniowego Karmazynowego poematu. Rama liryczna, jak w Panu Tadeuszu (prolog, epilog), umożliwia nie tylko ruch w przestrzeni, lecz w okresie, drogami, które wiodą po obszarach świadomości narodowej. Cykl jest swoistym spektaklem, kreującym syntezę historii Polaków w dziejach ich walki o odzyskanie niepodległości. Przywołuje Baliński w wierszach drobne fakty, bibeloty, pamiątki, które mechaniką asocjacyjną odtwarzają obrazy minione, tkwiące jednak głęboko w pamięci. Biurko Mickiewicza, Lustro Szopena, Kalendarzyk z roku 1863, Afisz z "Wesela" z roku 1900, Pieśń roku 1905, Rozmaryn - to następne, jedne z wielu wydarzeń przywołanych w zbiorku poprzez asocjacje zbudowane z synekdoch, które, aczkolwiek są podróżą w poszukiwaniu straconego czasu, stają się także swoistą projekcją przyszłości, budząc nadzieje wyrastające z wiary w siłę sprawczą literaturze (zobacz wiersz Do literaturze polskiej).
Ogromną podróż zamyka Poranek warszawski (poźniej okazało się, Iż był on pierwszym z cyklu Trzech poematów o Warszawie). I tym wspólnie zasadą konstrukcyjną była podróż w okresie, zrodzona z napięcia pomiędzy rzeczywistym czasem wspomnień i przywoływanym z pamięci czasem wspominanym. Obrazy przeszłości wiodły czytelnika ukrytymi ścieżkami poprzez ogrody dzieciństwa, przeżycia młodości, odwoływały się do tego, co prywatne w świadomości wychodźcy, w charakterystycznej idealizującej perspektywie ("Dziś chciałem tylko dać obraz szczęśliwy / Pełen świateł i woni, niby obraz wioski, / Poprzez którą każdy kiedyś wędrował beztroski, / Obraz nadto pogodny, by był prawdziwy").
Poematy warszawskie Balińskiego, jak i wierszowane gawędy mieszczańskie Juliana Tuwima (Kwiaty polskie, genologicznie również poemat dygresyjny), Antoniego Słonimskiego (Popiół i wiatr), Władysława Broniewskiego, Jana Rostworowskiego i wielu innych stawały się próbą ekwiwalentyzacji wspomnień, rysowały krajobrazy minione, zmitologizowane i sentymentalne, żegnały świat, który już nigdy nie miał się powtórzyć, utrwalały go, bo miały być już jedynym jego świadectwem.
Ogromna podróż to kult wspomnienia ocalajacego, dzięki któremu można było próbować przetrwać koszmar wojny i oddalenie od umiłowanych rodzinnych krajobrazów.
(Marek Pytasz)
Zobacz także: Literatura CZASU WOJNY, Literatura SKAMANDRYCKICH SATELITÓW
Jak niewiele kto, Stanisław Baliński był predysponowany do bycia romantycznym bardem wrześniowych tułaczy; wnuk Antoniego Odyńca i opiekun listów Adama Mickiewicza do dziadka, spowinowcony z Ludwiką Śniadecką, w sposób zupełnie naturalny stał się kontynuatorem tej najbliższej, sprawdzonej w wypadku próby liryki narodowej. Niewiele znany przed wojną pisarz kręgu skamandryckiego okazał się jednym z w najwyższym stopniu znanych i czytanych autorów, zaś następne tomiki wojenne ugruntowały jego pozycję jednego z najznakomitszych i zasłużonych pisarzy emigracyjnych.
Ogromna podróż to rodzaj otwarcia wojennej liryki Balińskiego, wprowadza gdyż wszystkie najistotniejsze motywy i tendencje tematyczne. Do przyjaciół w podróży - to cykl, który otwiera tom i jednocześnie daje literackie świadectwo wymuszonych poprzez historię podróży z północy na południe szlakiem polskich tułaczy i w XIX, i w XX w. Poetycki zapis wrześniowego exodusu splątany z dramatycznymi refleksjami, zdeterminowanymi poprzez skutki przekraczania granic, tych państwowych i cezur tkwiących głęboko w świadomości tych, którzy dwadzieścia lat przedtem cieszyli się z odzyskania państwowości. Cykl ten adresował Baliński do takich jak on wygnańców, dla nich zarysowywał zręby nowej, "romantycznej" mitologii narodowej, przez aktywizację własnej tradycji rodzinnej; po to przywoływał czytelne aluzje literackie, budujące sytuacje powtórzone (choćby w wierszu W smutnym Rzymie analogia pomiędzy audiencją u Papieża a pamiętną sceną z drugiego aktu Kordiana Juliusza Słowackiego). Nie nasycono tych wierszy łatwym optymizmem narodowego alertu, nie kreowały także doraźnego heroizmu, odwoływały się gdyż wiersze Balińskiego do wspólnoty przeżyć, nadziei, zastrzeżenia i samotności w obliczu dziejącej się tu i teraz historii.
Postój w Paryżu - drugi cykl Ogromnej podróży - wyrasta z tradycji Mickiewiczowskiego Koncertu Jankiela, z Lechoniowego Karmazynowego poematu. Rama liryczna, jak w Panu Tadeuszu (prolog, epilog), umożliwia nie tylko ruch w przestrzeni, lecz w okresie, drogami, które wiodą po obszarach świadomości narodowej. Cykl jest swoistym spektaklem, kreującym syntezę historii Polaków w dziejach ich walki o odzyskanie niepodległości. Przywołuje Baliński w wierszach drobne fakty, bibeloty, pamiątki, które mechaniką asocjacyjną odtwarzają obrazy minione, tkwiące jednak głęboko w pamięci. Biurko Mickiewicza, Lustro Szopena, Kalendarzyk z roku 1863, Afisz z "Wesela" z roku 1900, Pieśń roku 1905, Rozmaryn - to następne, jedne z wielu wydarzeń przywołanych w zbiorku poprzez asocjacje zbudowane z synekdoch, które, aczkolwiek są podróżą w poszukiwaniu straconego czasu, stają się także swoistą projekcją przyszłości, budząc nadzieje wyrastające z wiary w siłę sprawczą literaturze (zobacz wiersz Do literaturze polskiej).
Ogromną podróż zamyka Poranek warszawski (poźniej okazało się, Iż był on pierwszym z cyklu Trzech poematów o Warszawie). I tym wspólnie zasadą konstrukcyjną była podróż w okresie, zrodzona z napięcia pomiędzy rzeczywistym czasem wspomnień i przywoływanym z pamięci czasem wspominanym. Obrazy przeszłości wiodły czytelnika ukrytymi ścieżkami poprzez ogrody dzieciństwa, przeżycia młodości, odwoływały się do tego, co prywatne w świadomości wychodźcy, w charakterystycznej idealizującej perspektywie ("Dziś chciałem tylko dać obraz szczęśliwy / Pełen świateł i woni, niby obraz wioski, / Poprzez którą każdy kiedyś wędrował beztroski, / Obraz nadto pogodny, by był prawdziwy").
Poematy warszawskie Balińskiego, jak i wierszowane gawędy mieszczańskie Juliana Tuwima (Kwiaty polskie, genologicznie również poemat dygresyjny), Antoniego Słonimskiego (Popiół i wiatr), Władysława Broniewskiego, Jana Rostworowskiego i wielu innych stawały się próbą ekwiwalentyzacji wspomnień, rysowały krajobrazy minione, zmitologizowane i sentymentalne, żegnały świat, który już nigdy nie miał się powtórzyć, utrwalały go, bo miały być już jedynym jego świadectwem.
Ogromna podróż to kult wspomnienia ocalajacego, dzięki któremu można było próbować przetrwać koszmar wojny i oddalenie od umiłowanych rodzinnych krajobrazów.
(Marek Pytasz)
Zobacz także: Literatura CZASU WOJNY, Literatura SKAMANDRYCKICH SATELITÓW
- Co znaczy WALLENRODYZM:
- Porównanie definicja eponimiczne utworzone jeszcze w epoce romantyzmu od nazwiska tytułowej postaci powieści poetyckiej Adama Mickiewicza Konrad Wallenrod. Powieść z dziejów litewskich i pruskich, pisanej w wielka podróż balińskiego co znaczy.
- Krzyżówka W MROKU GWIAZD MICIŃSKIEGO:
- Dlaczego Tadeusz Micińskiego tom liryków, W mroku gwiazd, ukazał się w 1902 r. Mimo przychylnego przyjęcia poprzez krytykę (między innymi Wilhelma Feldmana, Stanisława Lacka i Jerzego Żuławskiego) nie wielka podróż balińskiego krzyżówka.
- Co to jest WINKELRIEDYZM:
- Jak lepiej Winkelrieda jest podwójnie przywoływana w Kordianie Juliusza Słowackiego. Jego historia zostaje streszczona w scenie spiskowej, rozgrywającej się w podziemiach kościoła świętego Jana (spiskowcy wielka podróż balińskiego co to jest.
- Słownik WIOSNA I WINO WIERZYŃSKIEGO:
- Kiedy debiutancki tom wierszy Kazimierza Wierzyńskiego opublikowany w 1919 r. To jest poetycki manifest skamandryckiego witalizmu i programowa wręcz realizacja jego założeń (zobacz Skamander). Tomem tym wielka podróż balińskiego słownik.
- Czym jest WERTERYZM:
- Od czego zależy obyczajowa, która ogarnęła z początkiem XIX stulecia niemal całą Europę, charakterystyczna dla kultury wczesnego romantyzmu. Zapoczątkowała ją powieść J.W. Goethego Cierpienia młodego Wertera (Leiden wielka podróż balińskiego czym jest.
Czym jest wielka podróż balińskiego znaczenie w Motywy literatura W .
