Co znaczy WAŻNE WYDARZENIA HISTORYCZNE:
U progu czasów nowożytnych Polska znajdowała się pod rządami dynastii Jagiellonów. Po Zgonu Kazimierza Jagiellończyka (panował w latach 1447-1492) w Królestwie Polskim panował Jan Olbracht (1492-1501), a w Ogromnym Księstwie Litewskim Aleksander Jagiellończyk (1492-1506), który w dalszym ciągu poprzez kilka lat był królem polskim (1501-1506). Ciągle ponawiane były próby zacieśnienia stosunków Polski z Litwą, czego wyrazem jest między innymi tak zwany unia wileńska z roku 1499 - sojusz zawarty w obliczu zagrożenia moskiewskiego.
Wybór Zygmunta I (1506-1548) na tron polski i litewski poprzez sejm piotrkowski w 1506 r. był następnym sygnałem zacieśnienia więzi pomiędzy obu krajami. Zygmunt I rozpoczynał panowanie w wypadku, gdy niejasna była przyszłość rządów dynastii Jagiellonów w Czechach i na Węgrzech, gdy istotne stawało się ułożenie stosunków z krajem moskiewskim, Mołdawią i Krzyżakami. Traktat krakowski z 8 IV 1525 rozwiązał tę ostatnią sprawę w ten sposób, Iż Prusy Wschodnie zostały zsekularyzowane i jako świeckie dziedziczne księstwo oddane Albrechtowi, ostatniemu mistrzowi zakonu, który złożył wówczas królowi polskiemu hołd, znany ze słynnego obrazu Jana Matejki. Z Moskwą prowadzono wówczas wojny kończone kolejnymi rozejmami (1522, 1537), Mołdawia została ostatecznie lennem Turcji (1533). Za panowania Zygmunta I włączono do Korony całość Mazowsza (1529). Początki reformacji wiązały się z konfliktem z Gdańskiem, który wprowadzał u siebie nowe porządki inspirowane reformacyjnymi nowinkami religijnymi. Władca uśmierzył rozruchy w roku 1526. Warto przypomnieć, Iż istotną postacią w życiu politycznym i kulturalnym była żona króla, włoska księżniczka Bona Sforza, postać kontrowersyjna (bardzo krytykowany był jej udział w szafowaniu godnościami biskupimi), lecz z perspektywy lat należy docenić jej politykę antyhabsburską i starania o odzyskanie co najmniej części Śląska.
Rządy Zygmunta Augusta (1548-1572) wiązały się ze wzrostem znaczenia sejmu i wzmożoną walką szlachty o tak zwany egzekucję dóbr i praw, która znalazła swój słowo w licznych utworach literackich epoki. Ówczesny sejm składał się z dwu izb (poselskiej i senatorskiej) i króla, który był określany jako trzeci stan. Posłowie byli wybierani poprzez sejmiki ziemskie udzielające posłom dyrektyw. Obradowały one w stałych miejscach (na przykład sejmik województwa krakowskiego w Proszowicach). Sejm z kolei obradował w różnych miejscach - przeważnie w Piotrkowie, lecz również w Warszawie, Lublinie i Krakowie. Izby sejmowe obradowały osobno, lecz pod koniec sejmu schodziły się wspólnie dla podjęcia uchwał. Kluczowe postulaty szlacheckie wówczas to - przez wzgląd na reformacją - odebranie starostom (władzy świeckiej) możliwości egzekucji wyroków sądów duchownych dotyczących szlachty. Władca zawiesił tę egzekucję w roku 1552. Następne postulaty dotyczyły tak zwany egzekucji dóbr i praw. W latach 1562-1563 sejm piotrkowski uchwalił egzekucję dóbr, która miała bazować na tym, Iż wszystkie królewszczyzny (dobra królewskie) zastawione magnatom po roku 1504 miały zostać zwrócone królowi, wówczas także ostatecznie zakazano egzekwowania wyroków sądów duchownych. Postulat egzekucji praw dotyczył przestrzegania poprzez króla praw już istniejących, a nie realizowanych, dotyczących skarbowości, sądownictwa, czy zasady niełączenia w jednym ręku kilku stanowisk (tak zwany zasada incompatibilitas). Przyrost znaczenia szlachty łączy się z ograniczaniem roli mieszczaństwa, czego wyrazem stała się ustawa sejmowa z 1538 r. zakazująca mieszczanom nabywania dóbr ziemskich i zmuszająca ich do pozbycia się dóbr już posiadanych i konstytucja z roku 1565 nakładająca poważne ograniczenia na handel miejski.
Na czasy rządów Zygmunta Augusta przypada sporo istotnych wydarzeń historycznych, czyli wojna z Rosją o Inflanty, która kończy się poddaniem stanów inflanckich Polsce (1559), a Inflanty stają się lennem Polskim w roku 1561. Trwa wojna z Rosją, która zdobywa Połock w 1563 r. Głównym niewątpliwie wydarzeniem było uchwalenie unii polsko litewskiej na sejmie w Lublinie w 1569 r. Wskutek unii Korona i Ogromne Księstwo Litewskie stawały się jednym krajem z jednym królem i sejmem, jednolitą monetą i polityką zagraniczną i jednakowymi urzędami, aczkolwiek osobnymi dla obu krajów. W tymże roku Mołdawia stała się lennem Polski. W 1570 r. została zawarta tak zwany zgoda sandomierska - unia wyznaniowa pomiędzy trzema kościołami wywodzącymi się z reformacji - braćmi czeskimi, luteranami i kalwinami.
W roku 1573, w okresie bezkrólewia po Zgonu króla Zygmunta Augusta (zmarł w roku 1572), został uchwalony akt prawny zwany konfederacją warszawską, który pomiędzy innymi gwarantował swobodę wyznaniową. Po licznych próbach storpedowania i unieważnienia go został ostatecznie włączony do urzędowego druku Konstytucji sejmowych poprzez króla Stefana Batorego na sejmie toruńskim w 1576 r. Walka o konfederację warszawską, w szczególności o "obwarowanie" jej prawami zakazującymi tumultów (a więc napadów na kościoły protestanckie) stała się na długie lata symbolem różnic pomiędzy katolicką a protestancką częścią szlachty polskiej.
Pierwsza elekcja viritim, a więc taka, gdzie mieli prawo wziąć udział wszyscy przedstawiciele szlachty, odbyła się w roku 1573. Pełnomocnik wybranego króla, francuskiego księcia Henri de Valois (Henryka Walezego - 1573-1574) zaprzysiągł tak zwany pacta conventa (zobowiązania elekta, takie jak na przykład zawarcie wiecznego przymierza z Francją) i tak zwany artykuły henrykowskie, które pomiędzy innymi zobowiązywały króla do przestrzegania wolności wyznaniowej, zwoływania sejmu co dwa lata, nakładania podatków i zwoływania pospolitego ruszenia tylko za zgodą sejmu. W ten sposób został zagwarantowany istniejący ustrój.
Po ucieczce Henryka Walezego z Polski (udał się on do Francji, aby objąć tron po zmarłym bracie) nastąpiło następne bezkrólewie i rozłam pośród wyborców, których część uznała za króla Maksymiliana Habsburga, a część Stefana Batorego, księcia Siedmiogrodu, który został wybrany pod warunkiem, Iż zaślubi Annę Jagiellonkę. W czasach panowania Stefana Batorego (1576-1586), który był władcą sprawnym i skutecznym, dobrym organizatorem, niezorientowanym jednak w relacjach polskich, istotną rolę rozpoczął odgrywać kanclerz Jan Zamoyski. Stefan Batory podejmował zwycięskie wyprawy wojenne przeciw Rosji. W 1579 r. zyskał Połock utracony za czasów Zygmunta Augusta, w 1580 Ogromne Łuki. Trzecia wyprawa przeciw Rosji skończyła się w 1582 r. rozejmem w Jamie Zapolskim, wskutek którego Polska otrzymywała Inflanty, Połock i Wieliż, a inne grody moskiewskie zostały oddane przeciwnikowi. W dziedzinie polityki wewnętrznej warto zwrócić uwagę na utworzenie w roku 1578 Trybunału Koronnego, który był najwyższym organem sądowym - sądem apelacyjnym od wyroków sądów grodzkich, ziemskich i podkomorskich. W dziedzinie stosunków króla ze szlachtą istotnym wydarzeniem było ścięcie w roku 1584 Samuela Zborowskiego, przedstawiciela potężnego rodu możnowładczego. Mimo ciążącego na nim wyroku banicji prowadził w Polsce niejasne działania (podejrzewano spisek) i został skazany na Zgon, co spowodowało w państwie oburzenie. Władca starał się prowadzić tolerancyjną politykę wobec różnych wyznań: aczkolwiek popierał katolicyzm, nie podejmował - wbrew radom hierarchów kościelnych - działań przeciw protestantyzmowi.
U schyłku XVI w. Rzeczpospolita była krajem potężnym pod względem terytorialnym w wyniku stopniowego rozszerzania terytorium (Prusy, Mazowsze, Inflanty, unia z Litwą). Przyrost gospodarzy wywołany był wielką koniunkturą na polskie zboże, drewno czy futra. Rolnictwo rozwijało się znakomicie, a dochód narodowy był wysoki. W tym okresie bardzo dobra była przypadek materialna nie tylko szlachty, lecz nawet i nie wszystkich chłopów. Miasta rozwijały się także pomyślnie, mimo niekorzystnych - wspomnianych wyżej - praw ograniczających ich postęp.
Po Zgonu Stefana Batorego zgłosili się liczni pretendenci do tronu polskiego. Kandydatami dwu najpoważniejszych stronnictw byli: arcyksiążę Maksymilian Habsburg i Zygmunt Waza, syn króla Szwecja Jana III i Katarzyny Jagiellonki. Każda ze stron ogłosiła własne zwycięstwo po elekcji i Maksymilian wycofał się ze starań o tron polski dopiero pokonany i wzięty do niewoli poprzez Jana Zamoyskiego w słynnej bitwie pod Byczyną na Śląsku w roku 1588. Panowanie Zygmunta III Wazy (1587-1632) to moment wojen ze Szwecją (wojna o Inflanty skończyła się w 1605 r. zwycięstwem Polski pod Kircholmem; dalsze działania zbrojne powiązane były między innymi z chęcią odzyskania poprzez króla tronu szwedzkiego) i wojen z Rosją (Polska popierała Dymitra Samozwańca i zdobywszy Moskwę w 1605 r., osadziła go na Kremlu po Zgonu Borysa Godunowa; wojna toczyła się dalej - wyprawa Żółkiewskiego w latach 1610-1612, wyprawa królewicza Władysława w latach 1617-1618).
Głównym wydarzeniem w polityce wewnętrznej w interesującym nas okresie panowania Zygmunta III (do początków XVI w.) był rokosz Zebrzydowskiego - rozpoczęty zjazdem szlachty w Stężycy zwołanym przeciwko królewskim projektom reform państwa w obronie przywilejów szlacheckich. Przywódcą był Mikołaj Zebrzydowski. Rokosz zakończył się pokonaniem zbuntowanej szlachty poprzez wojska królewskie w bitwie pod Guzowem w roku 1607. W dziedzinie stosunków wyznaniowych głównym wydarzeniem była unia pomiędzy Kościołem katolickim a Kościołem prawosławnym w Rzeczypospolitej zawarta na synodzie brzeskim w roku 1596. Był to wynik długo prowadzonej, między innymi poprzez papiestwo i jezuitów polityki mającej na celu pozyskanie wyznawców prawosławia. Wskutek unii część Kościoła prawosławnego uznała zwierzchnictwo papieża, zachowując jednak własny obrządek i swoją hierarchię kościelną. Powstał w ten sposób kościół greckokatolicki istniejący do dziś w szczególności na wschodnich terenach Polski. W dziedzinie stosunków z protestantami rządy Zygmunta III odznaczały się wzrostem nietolerancji, a władca bez emocji przyglądał się na przykład bezprawnym tumultom wyznaniowym, w okresie których niszczono zbory protestanckie.
Omawiany moment - od schyłku XV do początków XVII w. to czasy największego rozkwitu Rzeczypospolitej w całych jej dziejach. Ogromne, wielonarodowe kraj było wtedy - jak nigdy wcześniej i później - potęgą gospodarczą i militarną, z której siłą i znaczeniem liczono się w całej Europie. Schyłek tej potęgi, skończony rozbiorami, przynosi dopiero kolejne stulecie - od przełomu XVII i XVIII w.
Zobacz także: KOCHANOWSKI, PERIODYZACJA
Wybór Zygmunta I (1506-1548) na tron polski i litewski poprzez sejm piotrkowski w 1506 r. był następnym sygnałem zacieśnienia więzi pomiędzy obu krajami. Zygmunt I rozpoczynał panowanie w wypadku, gdy niejasna była przyszłość rządów dynastii Jagiellonów w Czechach i na Węgrzech, gdy istotne stawało się ułożenie stosunków z krajem moskiewskim, Mołdawią i Krzyżakami. Traktat krakowski z 8 IV 1525 rozwiązał tę ostatnią sprawę w ten sposób, Iż Prusy Wschodnie zostały zsekularyzowane i jako świeckie dziedziczne księstwo oddane Albrechtowi, ostatniemu mistrzowi zakonu, który złożył wówczas królowi polskiemu hołd, znany ze słynnego obrazu Jana Matejki. Z Moskwą prowadzono wówczas wojny kończone kolejnymi rozejmami (1522, 1537), Mołdawia została ostatecznie lennem Turcji (1533). Za panowania Zygmunta I włączono do Korony całość Mazowsza (1529). Początki reformacji wiązały się z konfliktem z Gdańskiem, który wprowadzał u siebie nowe porządki inspirowane reformacyjnymi nowinkami religijnymi. Władca uśmierzył rozruchy w roku 1526. Warto przypomnieć, Iż istotną postacią w życiu politycznym i kulturalnym była żona króla, włoska księżniczka Bona Sforza, postać kontrowersyjna (bardzo krytykowany był jej udział w szafowaniu godnościami biskupimi), lecz z perspektywy lat należy docenić jej politykę antyhabsburską i starania o odzyskanie co najmniej części Śląska.
Rządy Zygmunta Augusta (1548-1572) wiązały się ze wzrostem znaczenia sejmu i wzmożoną walką szlachty o tak zwany egzekucję dóbr i praw, która znalazła swój słowo w licznych utworach literackich epoki. Ówczesny sejm składał się z dwu izb (poselskiej i senatorskiej) i króla, który był określany jako trzeci stan. Posłowie byli wybierani poprzez sejmiki ziemskie udzielające posłom dyrektyw. Obradowały one w stałych miejscach (na przykład sejmik województwa krakowskiego w Proszowicach). Sejm z kolei obradował w różnych miejscach - przeważnie w Piotrkowie, lecz również w Warszawie, Lublinie i Krakowie. Izby sejmowe obradowały osobno, lecz pod koniec sejmu schodziły się wspólnie dla podjęcia uchwał. Kluczowe postulaty szlacheckie wówczas to - przez wzgląd na reformacją - odebranie starostom (władzy świeckiej) możliwości egzekucji wyroków sądów duchownych dotyczących szlachty. Władca zawiesił tę egzekucję w roku 1552. Następne postulaty dotyczyły tak zwany egzekucji dóbr i praw. W latach 1562-1563 sejm piotrkowski uchwalił egzekucję dóbr, która miała bazować na tym, Iż wszystkie królewszczyzny (dobra królewskie) zastawione magnatom po roku 1504 miały zostać zwrócone królowi, wówczas także ostatecznie zakazano egzekwowania wyroków sądów duchownych. Postulat egzekucji praw dotyczył przestrzegania poprzez króla praw już istniejących, a nie realizowanych, dotyczących skarbowości, sądownictwa, czy zasady niełączenia w jednym ręku kilku stanowisk (tak zwany zasada incompatibilitas). Przyrost znaczenia szlachty łączy się z ograniczaniem roli mieszczaństwa, czego wyrazem stała się ustawa sejmowa z 1538 r. zakazująca mieszczanom nabywania dóbr ziemskich i zmuszająca ich do pozbycia się dóbr już posiadanych i konstytucja z roku 1565 nakładająca poważne ograniczenia na handel miejski.
Na czasy rządów Zygmunta Augusta przypada sporo istotnych wydarzeń historycznych, czyli wojna z Rosją o Inflanty, która kończy się poddaniem stanów inflanckich Polsce (1559), a Inflanty stają się lennem Polskim w roku 1561. Trwa wojna z Rosją, która zdobywa Połock w 1563 r. Głównym niewątpliwie wydarzeniem było uchwalenie unii polsko litewskiej na sejmie w Lublinie w 1569 r. Wskutek unii Korona i Ogromne Księstwo Litewskie stawały się jednym krajem z jednym królem i sejmem, jednolitą monetą i polityką zagraniczną i jednakowymi urzędami, aczkolwiek osobnymi dla obu krajów. W tymże roku Mołdawia stała się lennem Polski. W 1570 r. została zawarta tak zwany zgoda sandomierska - unia wyznaniowa pomiędzy trzema kościołami wywodzącymi się z reformacji - braćmi czeskimi, luteranami i kalwinami.
W roku 1573, w okresie bezkrólewia po Zgonu króla Zygmunta Augusta (zmarł w roku 1572), został uchwalony akt prawny zwany konfederacją warszawską, który pomiędzy innymi gwarantował swobodę wyznaniową. Po licznych próbach storpedowania i unieważnienia go został ostatecznie włączony do urzędowego druku Konstytucji sejmowych poprzez króla Stefana Batorego na sejmie toruńskim w 1576 r. Walka o konfederację warszawską, w szczególności o "obwarowanie" jej prawami zakazującymi tumultów (a więc napadów na kościoły protestanckie) stała się na długie lata symbolem różnic pomiędzy katolicką a protestancką częścią szlachty polskiej.
Pierwsza elekcja viritim, a więc taka, gdzie mieli prawo wziąć udział wszyscy przedstawiciele szlachty, odbyła się w roku 1573. Pełnomocnik wybranego króla, francuskiego księcia Henri de Valois (Henryka Walezego - 1573-1574) zaprzysiągł tak zwany pacta conventa (zobowiązania elekta, takie jak na przykład zawarcie wiecznego przymierza z Francją) i tak zwany artykuły henrykowskie, które pomiędzy innymi zobowiązywały króla do przestrzegania wolności wyznaniowej, zwoływania sejmu co dwa lata, nakładania podatków i zwoływania pospolitego ruszenia tylko za zgodą sejmu. W ten sposób został zagwarantowany istniejący ustrój.
Po ucieczce Henryka Walezego z Polski (udał się on do Francji, aby objąć tron po zmarłym bracie) nastąpiło następne bezkrólewie i rozłam pośród wyborców, których część uznała za króla Maksymiliana Habsburga, a część Stefana Batorego, księcia Siedmiogrodu, który został wybrany pod warunkiem, Iż zaślubi Annę Jagiellonkę. W czasach panowania Stefana Batorego (1576-1586), który był władcą sprawnym i skutecznym, dobrym organizatorem, niezorientowanym jednak w relacjach polskich, istotną rolę rozpoczął odgrywać kanclerz Jan Zamoyski. Stefan Batory podejmował zwycięskie wyprawy wojenne przeciw Rosji. W 1579 r. zyskał Połock utracony za czasów Zygmunta Augusta, w 1580 Ogromne Łuki. Trzecia wyprawa przeciw Rosji skończyła się w 1582 r. rozejmem w Jamie Zapolskim, wskutek którego Polska otrzymywała Inflanty, Połock i Wieliż, a inne grody moskiewskie zostały oddane przeciwnikowi. W dziedzinie polityki wewnętrznej warto zwrócić uwagę na utworzenie w roku 1578 Trybunału Koronnego, który był najwyższym organem sądowym - sądem apelacyjnym od wyroków sądów grodzkich, ziemskich i podkomorskich. W dziedzinie stosunków króla ze szlachtą istotnym wydarzeniem było ścięcie w roku 1584 Samuela Zborowskiego, przedstawiciela potężnego rodu możnowładczego. Mimo ciążącego na nim wyroku banicji prowadził w Polsce niejasne działania (podejrzewano spisek) i został skazany na Zgon, co spowodowało w państwie oburzenie. Władca starał się prowadzić tolerancyjną politykę wobec różnych wyznań: aczkolwiek popierał katolicyzm, nie podejmował - wbrew radom hierarchów kościelnych - działań przeciw protestantyzmowi.
U schyłku XVI w. Rzeczpospolita była krajem potężnym pod względem terytorialnym w wyniku stopniowego rozszerzania terytorium (Prusy, Mazowsze, Inflanty, unia z Litwą). Przyrost gospodarzy wywołany był wielką koniunkturą na polskie zboże, drewno czy futra. Rolnictwo rozwijało się znakomicie, a dochód narodowy był wysoki. W tym okresie bardzo dobra była przypadek materialna nie tylko szlachty, lecz nawet i nie wszystkich chłopów. Miasta rozwijały się także pomyślnie, mimo niekorzystnych - wspomnianych wyżej - praw ograniczających ich postęp.
Po Zgonu Stefana Batorego zgłosili się liczni pretendenci do tronu polskiego. Kandydatami dwu najpoważniejszych stronnictw byli: arcyksiążę Maksymilian Habsburg i Zygmunt Waza, syn króla Szwecja Jana III i Katarzyny Jagiellonki. Każda ze stron ogłosiła własne zwycięstwo po elekcji i Maksymilian wycofał się ze starań o tron polski dopiero pokonany i wzięty do niewoli poprzez Jana Zamoyskiego w słynnej bitwie pod Byczyną na Śląsku w roku 1588. Panowanie Zygmunta III Wazy (1587-1632) to moment wojen ze Szwecją (wojna o Inflanty skończyła się w 1605 r. zwycięstwem Polski pod Kircholmem; dalsze działania zbrojne powiązane były między innymi z chęcią odzyskania poprzez króla tronu szwedzkiego) i wojen z Rosją (Polska popierała Dymitra Samozwańca i zdobywszy Moskwę w 1605 r., osadziła go na Kremlu po Zgonu Borysa Godunowa; wojna toczyła się dalej - wyprawa Żółkiewskiego w latach 1610-1612, wyprawa królewicza Władysława w latach 1617-1618).
Głównym wydarzeniem w polityce wewnętrznej w interesującym nas okresie panowania Zygmunta III (do początków XVI w.) był rokosz Zebrzydowskiego - rozpoczęty zjazdem szlachty w Stężycy zwołanym przeciwko królewskim projektom reform państwa w obronie przywilejów szlacheckich. Przywódcą był Mikołaj Zebrzydowski. Rokosz zakończył się pokonaniem zbuntowanej szlachty poprzez wojska królewskie w bitwie pod Guzowem w roku 1607. W dziedzinie stosunków wyznaniowych głównym wydarzeniem była unia pomiędzy Kościołem katolickim a Kościołem prawosławnym w Rzeczypospolitej zawarta na synodzie brzeskim w roku 1596. Był to wynik długo prowadzonej, między innymi poprzez papiestwo i jezuitów polityki mającej na celu pozyskanie wyznawców prawosławia. Wskutek unii część Kościoła prawosławnego uznała zwierzchnictwo papieża, zachowując jednak własny obrządek i swoją hierarchię kościelną. Powstał w ten sposób kościół greckokatolicki istniejący do dziś w szczególności na wschodnich terenach Polski. W dziedzinie stosunków z protestantami rządy Zygmunta III odznaczały się wzrostem nietolerancji, a władca bez emocji przyglądał się na przykład bezprawnym tumultom wyznaniowym, w okresie których niszczono zbory protestanckie.
Omawiany moment - od schyłku XV do początków XVII w. to czasy największego rozkwitu Rzeczypospolitej w całych jej dziejach. Ogromne, wielonarodowe kraj było wtedy - jak nigdy wcześniej i później - potęgą gospodarczą i militarną, z której siłą i znaczeniem liczono się w całej Europie. Schyłek tej potęgi, skończony rozbiorami, przynosi dopiero kolejne stulecie - od przełomu XVII i XVIII w.
Zobacz także: KOCHANOWSKI, PERIODYZACJA
- Co znaczy WIESŁAW:
- Porównanie sielanka Kazimierza Brodzińskiego, ogłoszona w Pamiętniku Warszawskim (1820), należy do narodowego, patriotycznego nurtu polskiego sentymentalizmu. W narracyjnym, stychicznym utworze pisarz zarysował ważne wydarzenia historyczne co znaczy.
- Krzyżówka WĘŻYK FRANCISZEK (1785-1862):
- Dlaczego pisarza podejmującego wątki narodowe i historyczne łączył mocne jeszcze tendencje klasycystyczne z pierwiastkami romantycznymi. Wyrazem zainteresowań poezją antyczną były jego młodzieńcze przekłady ważne wydarzenia historyczne krzyżówka.
- Co to jest WAŻNE WYDARZENIA HISTORYCZNE:
- Jak lepiej źródłowe z IX w. pozwalają przypuszczać, Iż w połowie tego stulecia uformowały się na ziemiach polskich pierwsze państwa plemienne: na południu kraj Wiślan z centrum w Krakowie, zaś na terenach ważne wydarzenia historyczne co to jest.
- Słownik WERSYFIKACJA POLSKA:
- Kiedy ciągle istniały modele wiersza odziedziczone po średniowieczu. Wiersz asylabiczny, gdzie wersy wypełniane były poprzez następne zdania, bezwzględnie na ich długość i liczba sylab, był stosowany ważne wydarzenia historyczne słownik.
- Czym jest W MALINOWYM CHRUŚNIAKU... LEŚMIANA:
- Od czego zależy największych naszych pisarzy miłości. - to sąd jaki o Bolesławie Leśmianie wypowiedział nie byle kto, ponieważ sam Julian Przyboś. Podobne opinie wyraziło wielu badaczy i krytyków literatury. Wszyscy ważne wydarzenia historyczne czym jest.
Czym jest ważne wydarzenia historyczne znaczenie w Motywy literatura W .
