Co to znaczy literacka tradycja definicja.

Definicja TRADYCJA LITERACKA oznacza odgrywa tradycja literacka, którą odpowiednio z pojęciem.

Czy przydatne?

Definicja TRADYCJA LITERACKA

Co znaczy TRADYCJA LITERACKA: W poezji renesansowej decydującą rolę - podobnie jak w średniowieczu czy baroku - odgrywa tradycja literacka, którą odpowiednio z pojęciem Janusza Sławińskiego kojarzymy tutaj jako "całokształt doświadczeń literackich przeszłości stanowiących w danym czasie i środowisku społecznym układ odniesienia dla inicjatyw pisarskich i zarazem decyzyjnych o upodobaniach i oczekiwaniach publiczności literackiej".
Odwoływanie się do tradycji było w poezji epok dawnych czymś niezbędnym z racji na obowiązujący schemat literatury opartej przede wszystkich na normach i wzorach przeszłości, podporządkowanej ściśle wzorcom poetyki i retoryki. Przewaga tendencji imitacyjnych nad oryginalnością rozumianą wg naszych, współczesnych mierników skutkuje, Iż problem tradycji literackiej w renesansie to zagadnienie nadzwyczajnie złożone i skomplikowane. Tutaj możemy tylko wskazać na główne zjawiska.
Człowiek renesansu - jak to ujął Janusz Pelc - "tradycje swej epoki, współczesnej sobie literatury i kultury widział w starożytności greckiej, łacińskiej i biblijno hebrajskiej. Były to trzy komponenty wielkiego dziedzictwa starożytności współtworzące renesansową współczesność". Zwrot ku tym trzem elementom tradycji dokonywał się odpowiednio z humanistycznym hasłem powrotu do źródeł odkrytych i odczytanych na nowo (zobacz Humanizm renesansowy). Obecność tradycji biblijno hebrajskiej przejawiała się w specjalnym pietyzmie, z jakim tworzono nowe przekłady biblijne oczyszczone - zdaniem ich autorów - z błędów popełnionych poprzez dawnych wyjaśnia. Odczytana na nowo Biblia stała się źródłem tematów, motywów, wzorców osobowych, gatunków literackich, wzorów językowo stylistycznych, sentencji, cytatów i aluzji (zobacz Biblia a poezja).
Artysty epoki renesansu starali się, by zetknięcie tradycji biblijnej z grecko łacińską przebiegało bezkolizyjnie. Wątki i postaci biblijne przyrównywano do starożytnych (łączono na przykład postać Dawida i Orfeusza - dwu ogromnych pisarzy starożytności czy także porównywano ofiarę biblijnego Izaaka, syna Abrahama i ofiarę Ifigenii, córki Agamemnona). Utwory antyczne odczytywano alegorycznie jako źródło pouczeń moralnych (tak interpretowano na przykład wędrówkę Eneasza). Mechanizm chrystianizacji antyku osiągnął swe apogeum w następnej epoce, baroku, gdy na przykład w literaturze - postaci antyczne zastępowano biblijnymi - Jowisz był przykładem Boga Ojca, Apollo - Chrystusa, a Diana - Matki Boskiej, mitologię z kolei interpretowano w sposób alegoryczny, potwierdzający chrześcijański mechanizm wartości (u nas w twórczości poety i teoretyka literaturze, Macieja Kazimierza Sarbiewskiego).
W poezji polskiej widać wpływ obu tradycji pogańskiego antyku - greckiej i łacińskiej. Za najwybitniejszego "hellenistę" uważany jest Jan Kochanowski - ślady zainteresowania Homerem widać w jego przekładzie II księgi Iliady (Monomachia Parysowa z Menelausem), jego poezje miłosne polskie i łacińskie nawiązują do twórczości Anakreonta, Kochanowski pisał także ody na wzór Pindara, a w Odprawie posłów greckich (zobacz) widać ślady zainteresowania tragedią grecką, lecz również mitem trojańskim, który w poezji renesansowej był bardzo żywotny. Wszak Górnicki przełożył tragedię Seneki Trojanki (zobacz Dworzanin Polski Łukasza Górnickiego), Szymonowic poświęcił kobietom trojańskim tragedię łacińską Pentesilea (zobacz Dramat i teatr renesansowy), nie trzeba już wspominać o popularności postaci królewicza trojańskiego Parysa.
Nadzwyczajna popularnością pośród artystów epigramatów (w tym i Kochanowskiego) cieszyła się Antologia grecka (zobacz Fraszki Jana Kochanowskiego). Istotnym składnikiem tradycji była w poezji renesansowej grecka myśl filozoficzna, w szczególności Arystotelesa i Platona, których dzieła były na nowo publikowane i interpretowane, a Poetyka i Retoryka Arystotelesa i koncepcje Platona dotyczące sztuki czy filozofii miłości (rozwijane poprzez neoplatończyków, na przykład Marsilia Ficino) były najważniejszym elementem kształtującym świadomość wykształconych ludzi epoki (zobacz Humanizm renesansowy).
Głównym w okolicy Biblii elementem tradycji literackiej była jednak poezja i kultura starożytnego Rzymu, a więc łacińska. Specjalną rolę odegrały tu dwie postacie - rzymski filozof, polityk i orator Marek Tulliusz Cicero zwany po polsku Cyceronem (106-43 przed naszą erą) i pisarz Quintus Horatius Flaccus, a więc Horacy (65-8 przed naszą erą). Przez wzgląd na niezwykłą popularnością ich twórczości naukowcy wyodrębniają nawet dwa nurty w kulturze epoki - cyceronianizm i horacjanizm.
Termin cyceronianizm, jak pisała Barbara Otwinowska, "funkcjonuje w nauce przynajmniej w trzech znaczeniach: 1) ogólnej recepcji twórczości Cycerona, 2) kultu postaci i dzieł Cycerona, 3) zasady naśladowania pism cycerońskich, w szczególności w ich warstwie językowo stylistycznej". Dla wielu humanistów renesansowych, w szczególności w XV w., teksty Cycerona stanowiły ideał prozy - naśladowano jego mowy i listy, niektórzy wręcz uważali, Iż prawidłowe są tylko te formy językowe, które znajdują się u Cycerona i dopiero Erazm z Rotterdamu stawiając słynne pytanie ciceronianus vel christianus (cycerończyk czy chrześcijanin?) doprowadził do postawienia kwestii nie tylko etycznej, lecz estetycznej: na ile potrzebne jest takie niewolnicze naśladownictwo. Cyceron był traktowany jako niedościgły wzór także w Polsce poprzez inicjalnych humanistów (na przykład Andrzeja Krzyckiego), a potem niejednokrotnie odwoływano się do jego idei etycznych (na przykład w Dworzaninie polskim Górnickiego - zobacz), czy do filozofii stoickiej zawartej w jego pismach (Pieśni i Treny Jana Kochanowskiego - zobacz).
Drugim nurtem recepcji literatury łacińskiej najważniejszym dla tradycji literackiej renesansu był horacjanizm. Twórczość Horacego, znana w średniowieczu, dopiero teraz stała się obiektem uwielbienia. Jego List do Pizonów, a więc De arte poetica (O sztuce poetyckiej) był ważnym elementem tradycji dla teorii literaturze (zobacz Retoryka i poetyka), a jego Carmina (a więc pieśni, ody) stały się niewyczerpanym źródłem inspiracji - tworzono łacińskie parodiae, a więc przeróbki (w Polsce pojawiły się one dopiero w baroku pod piórem M.K. Sarbiewskiego), lecz w pierwszej kolejności tłumaczono je i parafrazowano, czerpano z nich cytaty, aluzje, motywy, tematy i wzorce stroficzne. (zobacz Pieśni Jana Kochanowskiego). Specjalną karierę zrobiła epoda Horacego Beatus ille... sławiąca (w dość zresztą przewrotny sposób) uroki życia wiejskiego. Nie sięgając zwykle do zawartej w utworze ironii (pochwała wsi wypowiadana jest ustami lichwiarza, który w ogóle nie ma zamiaru opuścić miasta), horacjańską pochwałę wsi naśladowali liczni artysty, w szczególności barokowi, lecz pierwsze nawiązanie można odnaleźć w słynnej Pieśni świętojańskiej o Sobótce Jana Kochanowskiego (zobacz Pieśni Jana Kochanowskiego).
Oczywiście nie tylko Cyceron i Horacy stanowili źródło inspiracji. Pouczeń moralnych szukano u wspomnianego już Seneki (jego Rzecz o dobrodziejstwach przełożył Górnicki), wątki mitologiczne czerpano w pierwszej kolejności z Metamorfoz Owidiusza, którego twórczość była (w okolicy twórczości Propercjusza czy Katullusa) kluczowym źródłem inspiracji w dziedzinie elegii, niedościgłym artystą epopei był Wergiliusz (którego Eneidę tłumaczył Andrzej Kochanowski, brat Jana). Można aby dalej zmieniać artystów, których utwory wywarły wpływ na literaturę renesansową. W ten sposób - kolekcjonując wątki, motywy, tematy - można aby jednak etapowo napisać całą historię literatury epoki renesansu. W szczególności, Iż trzeba pamiętać, jak istotną rolę w tradycji odgrywały gatunki literackie - przejęte bezpośrednio z literatury greckiej, rzymskiej, a również biblijnej. Poezja ta, na podstawie zasadzie imitacji, czyli naśladując i współzawodnicząc z artystami starożytnymi, nie mogła się obejść bez przedmiotów tradycji starożytnej, która stanowiła żywy i dominujący składnik ówczesnej twórczości
Co znaczy TRADYCJA LITERACKA:
Porównanie traditio znaczy przekazywanie. Tradycja zatem to przekazywanie z pokolenia na pokolenie dziedzictwa przeszłości. Lecz tradycja to również odbieranie przekazywanego poprzez przeszłość dziedzictwa. Nie tradycja literacka co znaczy.
Krzyżówka TEATR:
Dlaczego które mimo rozmiaru strat ruszyło zaraz po zakończeniu wojny, w roku 1947 zdaje się nabierać pewnej stabilizacji. Wydarzeniem nie tylko artystycznym staje się ogólnopolski Festiwal Szekspirowski tradycja literacka krzyżówka.
Co to jest TOWIANIZM:
Jak lepiej filozoficznych i religijnych, rozwijanych na gruncie koncepcji mistycznych i idei polskiego mesjanizmu narodowego, głoszonych poprzez Andrzeja Towiańskiego, założyciela utworzonego w 1842 r. Koła tradycja literacka co to jest.
Słownik TRYLOGIA:
Kiedy Henryka Sienkiewicza, podejmującym tematykę historyczną była (stylizowana na relację pamiętnikarską) Niewola tatarska z roku 1880. Od czasów debiutu (Na marne 1869) zaistniał Sienkiewicz w tradycja literacka słownik.
Czym jest TURPIZM:
Od czego zależy orientację poetycką, ukształtowaną w polskiej literaturze powojennej pod koniec lat 50. Turpizm jest widoczny w ówczesnej twórczości pisarzy debiutujących w 1956 r. - w pierwszej kolejności tradycja literacka czym jest.

Czym jest tradycja literacka znaczenie w Motywy literatura T .

  • Dodano:
  • Autor: