Co to znaczy literacka tradycja definicja.

Definicja TRADYCJA LITERACKA oznacza identyfikacji z przeszłością, ściślej - z jej ustalonymi.

Czy przydatne?

Definicja TRADYCJA LITERACKA

Co znaczy TRADYCJA LITERACKA: Edmund Kotarski pisze: "Tradycja rodzi się zawsze w akcie emocjonalnej identyfikacji z przeszłością, ściślej - z jej ustalonymi składnikami. Jest więc tylko częścią dziedzictwa, wyłania się zaś w skutku selekcji i reinterpretacji dokonywanych na reliktach przeszłości. W ten sposób tradycją staje się to wszystko, co i dla współczesnych zachowuje walor poważnego doświadczenia społecznego, odznacza się rzetelnością intelektualną, postawą zaangażowania, siłą perswazji". W syntezie baroku - konstatuje Alina Nowicka Jeżowa - ogarniającej znane dziś źródła literackie generalny porządek, a w szczególności relacja do dziedzictwa i tradycji, wyznaczają trzy nadrzędne idee:
a) chrześcijaństwo jako idea kształtująca w najszerszym zakresie świadomość antropologiczną XVII stulecia, łączącą ten czas z universum kultury europejskiej, zyskująca jednak profile liczniejszych niż w przeszłości formacji duchowych;
b) sarmatyzm jako idea narodowa określająca tożsamość Polski i jej odrębność we wspólnocie europejskiej;
c) klasycyzm jako idea zakorzeniona w antyku grecko rzymskim, projektująca relacja artysty do natury i kultury, objawiająca się autorom barokowym jako władza autorytetów i norm poetyckich.
Należy podkreślić, Iż wokół każdej z tych idei skupia się przestrzeń opozycji: klasycyzm XVII w. rodzi różne odmiany antyklasycyzmu, sarmatyzm objawia się wspólnie z europejskością, chrześcijaństwu towarzyszy kontrapunkt sceptycyzmu czy libertynizmu.
Obserwacji literatury religijnej polskiego baroku powinna towarzyszyć świadomość, Iż postawy chrześcijańskie społeczeństwa polskiego kształtowały się na poziomie elitarnym i masowym; tak było zarówno w średniowieczu i renesansie, jak także w baroku. W ogólnym obrazie XVII stulecia dominowała jednak religijność popularna, zwana niezbyt dokładnie katolicyzmem sarmackim. Tradycja, która poprzez swą żywotność zapewniała Kościołowi katolickiemu władzę duchową nad rzeszami wiernych, była instrumentem potrydenckiej odnowy i misji, umożliwiała kształtowanie religijności powszechnej, ogarniającej narodową kulturę duchową, wskazywała wreszcie kierunki inkulturacji wiary, która miała się zakorzenić pośród ludu i ogółu szlacheckiego. Akt przyjęcia dziedzictwa odnosił się nie tyle do odległego, na poły mitycznego średniowiecza, co do najbliższego "wczoraj" - popularnej kultury renesansowej. Katolicki schemat duszpasterstwa powszechnego - zapewne prostszy od propozycji protestanckich - kształtował się w Europie nieprzerwanie od XIII stulecia, łącząc przedmioty franciszkańskie z pierwiastkami dominikańskimi, a również z ideami humanistycznymi renesansu, był bardziej powierzchowny i "praktyczny", łatwiejszy do wdrożenia rzeszom wiernych. Na jego więc podstawie działacze potrydenckiej odnowy mogli projektować polski katolicyzm. Od dawnych duszpasterzy ludowych uczyli się misjonarze z XVII w. sztuki rządzenia duszami poprzez pobudzenia imaginacyjne (kult obrazów i relikwii) i emocjonalne (procesje i pielgrzymki), im zawdzięczali niezliczone katalogi obrazów wykorzystywanych czci świętych i katechezie biblijnej ubogich. Obserwowana w aspekcie średniowieczno renesansowej tradycji swoistość kultury religijnej sarmackiego baroku - z charakterystycznymi dla niej cechami: żywością emocjonalną i bujnością wyobraźniową, łatwością akceptacji siebie i świata, trzeźwym realizmem i spontanicznym optymizmem, poszanowaniem rodziny, więzi socjalnych i czynu służącego ojczyźnie - znalazła odzwierciedlenie w piśmiennictwie związanym z publicznymi (obrzędy bożonarodzeniowe: kolędy i pastorałki; uroczystości pogrzebowe: kazania) i prywatnymi formami kultu (poezja medytacyjno modlitewna: elegie pokutne, poradniki duchowne, żywoty świętych i błogosławionych, mesjady).
Niezaprzeczalną swoistość przejawia kultura szlachecka XVII stulecia, osnuta wokół etnogenetycznego mitu Sarmaty. Zawarte w barokowych dziełach treści sarmackie: maryjność, szlacheckość, apoteoza sławy wojennej i potęgi politycznej Polaków, a wspólnie z nimi portrety poetyckie żyjących i zmarłych Sarmatów, pochwały ich herbów zapadały w pamięć europejskiego piśmiennictwa. Sugestywny opis legendy o pochodzeniu Sarmatów od biblijnego Sema, zawarty w książce Tadeusza Ulewicza, jako jeden z ważniejszych przedmiotów mitu szczepowego był potrzebny dawnej kulturze polskiej w budowaniu tożsamości narodowej, w odnajdywaniu własnego miejsca wśród innych nacji europejskich, w kształtowaniu oryginalnego, a ściślej swoistego profilu kultury jednej z niewielu epok w naszych dziejach, kiedy nie wstydziliśmy się naszej odrębności. Zamierzenie kreowania obrazu sarmackiego świata przejawia się w twórczości pisarzy polskiego baroku - rezonujących programowe treści wspólnotowej ideologii ziemiańskiej, medytujących o marności człowieka i świata i dekadencji moralnej i politycznej społeczeństwa. Sarmackim orbis terrarum - zdumiewająco prostym i ostatecznie oswojonym - zawładnęła fikcja, projektowana jako rzeczywistość zastępcza, utopia niezbędna w trudnym stuleciu "potopu". Cechy stylizacji nosi także poetyka ówczesnych utworów literackich: perswazja retoryczna atakująca sarmackiego odbiorcę stylistyką imperatywną, świat przedstawiony zredukowany do stereotypów gromadności i prowincjonalności, szczerości, naiwności i prostoduszności, i bohater przedstawiony jako szlachcic ziemianin, "człowiek poczciwy".
Klasycyzm płynął w barokowej poezji polskiej dwoma nurtami: horacjańskim i mistyczno akademickim. Ziemiańskim parafrazom ody Beatus ille... - epatującym odbiorcę naturalną prostotą - patronują imiennie, aczkolwiek nie twórczo Horacy i Jan Kochanowski; język ich nie odzwierciedla klasycystycznej estetyki, nie odpowiada wysokim normom poprawności, jego elegancja, czystość i dyscyplina intelektualna giną pod naporem ekspansywnych zwrotów potocznych. Bardziej świadoma zasad sformułowanych w poetykach renesansowych jest łacińska literatura jezuicka XVII stulecia: mistyczna i akademicka. Formuła klasycyzmu literaturze mistycznej wynikała z potrydenckich dyskusji nad możliwościami chrystianizacji dziedzictwa antycznego, którym patronował Maciej Kazimierz Sarbiewski. Mistycyzujący klasycyści jezuiccy próbują odnaleźć więź, która wynika z odwiecznej tęsknoty za Bogiem, na gruncie mitów i znaczeń pierwotnych, przebłyskujących w literaturze mistrzów antycznych, skłonni są także interpretować w duchu alegorycznym historiozoficzne wizje pisarzy rzymskich (Owidiusza i Wergiliusza). "Unia muzy antycznej i chrześcijańskiej - konstatuje Alina Nowicka Jeżowa - realizująca się w łacińskiej literaturze mistycznej pierwszej połowy XVII w., wygasa w twórczości akademickich klasycystów jezuickich, którą reprezentuje Albert Ines (1620-1658)". Akt poetycki spełnia się tu pośród książek, wyczerpując się w pedantycznej i jałowej erudycji i w sprawności rzemieślniczej. Gasnącą w akademickiej literaturze jezuickiej wyobraźnię symboliczną próbują reanimować artysty eksperymentatorzy z przełomu XVII i XVIII w.: Klemens Bolesławiusz, Dominik Rudnicki i Józef Baka. To oni odkryli dziedzinę chaosu i przypadkowości, groteskowe dominium dwuwładzy dobra i zła, tragizmu i komizmu, piękna i brzydoty, wzniosłości i trywialności; jako poeci oddali się namiętnościom, błazeństwu i szaleństwu, bezkarnie atakowali, dręczyli i lżyli czytelnika; doświadczyli wdzięku brzydoty, okropności, prymitywizmu i kiczu
Co znaczy TRAGEDIA:
Porównanie klasycyzmu i w rozważaniach poświęconych koncepcji teatru tragedię plasowano bardzo wysoko (nawet wyżej niż epopeję). Oświeceniowa teoria owego gatunku nawiązywała do tradycji antyku (raczej Poetyki tradycja literacka co znaczy.
Krzyżówka TREMBECKI STANISŁAW (1739-1812):
Dlaczego był jednym z najwybitniejszych pisarzy klasycystycznych i osiągnął wybitne efekty artystyczne w wierszach zbliżonych do dworskiego rokoka. Życiową stabilizację i sposobność spokojnego tworzenia tradycja literacka krzyżówka.
Co to jest TWÓRCZOŚĆ ADOLFA DYGASIŃSKIEGO:
Jak lepiej polskich naturalistów zalicza się majątek literacki Adolfa Dygasińskiego (1839-1902), którą Henryk Markiewicz ustala jako spontaniczną, literacka niemal samorodną, czerpiącą ze źródeł wspomnieniowych tradycja literacka co to jest.
Słownik TOWARZYSTWO IKSÓW:
Kiedy niejawnego Towarzystwa, działającego w Warszawie w latach 1815-1819, należeli pisarze i krytycy, którzy byli zdeklarowanymi zwolennikami i obrońcami klasycystycznego gustu. Za cel swej działalności tradycja literacka słownik.
Czym jest TWÓRCZOŚĆ USTNA:
Od czego zależy misjonarze przybywający do Polski nareszcie X stulecia zastali tu na pewno bogatą kulturę rodzimą wyrastającą z podłoża słowiańskich wierzeń, obrzędów i obyczajów, ograniczoną jednak wyłącznie do tradycja literacka czym jest.

Czym jest tradycja literacka znaczenie w Motywy literatura T .

  • Dodano:
  • Autor: