Co to znaczy literacka tradycja definicja.

Definicja TRADYCJA LITERACKA oznacza w przeszłości, ale i w teraźniejszości . To swoiste istnienie.

Czy przydatne?

Definicja TRADYCJA LITERACKA

Co znaczy TRADYCJA LITERACKA: Tradycja literacka to w przekonaniu słów Eliota "przeszłość istniejąca nie tylko w przeszłości, ale i w teraźniejszości". To swoiste istnienie przeszłości w teraźniejszości, uznawane za "tradycję literacką" wynika z aktywności "strony biorącej", ma charakter dynamiczny. Artysta i czytelnik spotykają się z tradycją w formie zbioru utworów literackich i w formie mechanizmu obowiązujących norm literackich. Tradycja literacka, która w danym czasie wywołuje wzmożone zainteresowanie, dyskusję, wyzwala głosy zarówno za, jak i przeciw, jest równocześnie podejmowana i kwestionowana, ustala się mianem "tradycji kluczowej". Tradycja literacka stanowi główny z kontekstów dzieła literackiego i pełni zarazem rolę pośrednika pomiędzy utworem a innymi, nieliterackimi, jego kontekstami. Orientacje poetyckie określają zazwyczaj własne miejsce między "nowatorstwem" a "tradycjonalizmem". Ideały "nowatorstwa" towarzyszą kierunkom awangardowym, dla których wartością jest niepowtarzalność danej oferty poetyckiej, i które deklarują brak nawiązań do zasobu konwencji, tematów i motywów. W gruncie rzeczy jednak nawet awangardowe praktyki twórcze zależne są w różnym stopniu od tradycji literackiej. Granice eksperymentu wyznacza regularnie bariera zrozumienia pojawiająca się tam, gdzie mamy do czynienia ze skrajnym "nowatorstwem". Oprócz tego faktem z zakresu tradycji literackiej jest dziedzictwo międzywojennej awangardy (futuryzm, Awangarda Krakowska, katastrofizm) w literaturze polskiej z jej, adekwatnie, trzema najważniejszymi ideami: "wolności", "rygoru" i "konfliktu", ujawniające się nie tylko w przejmowaniu poetyki, ale także w widzeniu roli poety, "strategii literackiej", wizji historii, postrzeganiu stosunku pomiędzy jednostką a społeczeństwem. Losy polskiej literaturze powojennej wyznaczane są zatem z jednej strony poprzez napięcie pomiędzy "awangardowością" i "tradycjonalizmem", z drugiej z kolei strony poprzez wewnętrzne zróżnicowanie literaturze podejmującej dialog z tradycją (wskazywanie tradycji jako pozytywnego albo negatywnego punktu odniesienia). W tej ekipie Edward Balcerzan wskazuje na funkcjonowanie czterech nastawień. "Oferta tradycjonalistyczna", a więc swoisty kult tradycji, stwarzający harmonijną wizję przeszłości literackiej (wojenna twórczość Lechonia). "Oferta stylizatorska" to czerpanie z różnic dawnych stylów, szkół, tendencji, to zagęszczenie cech wybranego stylu w pastiszu, parodii, trawestacji, to wreszcie ekspozycja konwencji, chwytów, samej poetyki (Kwiaty polskie Tuwima, literatura J.M. Rymkiewicza). "Oferta kontynuacyjna", a więc wybór jednego stylu przeszłości traktowanego jako nadal żywego, istotnego dla współczesności (na przykład barokowa plebejskość Brylla). "Oferta konfrontacyjna" to przywołanie tradycji w celu ukazania jej nieprzystawalności do doświadczeń teraźniejszości (przykłady Przybosia, Różewicza, Herberta). W innym ujęciu dzieje literaturze polskiej w latach powojennych widzieć możemy w perspektywie stałej konfrontacji klasycyzmu i romantyzmu. Klasycyzm nie znaczy tu okresu literackiego, ale może być definiowany przynajmniej na kilka sposobów. Po pierwsze na przykład jako postawa wspólna różnym epokom, wyróżniająca się dążeniem do doskonałości, ładu i harmonii, do prostoty i klarowności języka (w tym sensie za klasycystę uznawany jest Miłosz). Po drugie, klasycyzm kojarzony jest współcześnie z metodą, która odwołuje się do epok literackich preferujących formę "ustabilizowaną, rygorystycznie ustaloną, przejętą z literatury antycznej". Po trzecie, rozumie się pod tym definicją odwołania do całego bloku tradycji nieromantycznej (uznawany za klasyka Rymkiewicz korzysta z doświadczeń polskiego baroku, którą to tradycję odkrywa także Grochowiak; do baroku sarmackiego sięgają Bryll i Harasymowicz; konceptyzm i orientacja metafizyczna stają się wykładnią "barokowości" Barańczaka). Był wreszcie klasycyzm znakiem politycznym - estetyzowania i odwrócenia się od rzeczywistości, kiedy dotyczył pisarzy Orientacji "Hybrydy" w książce S. Barańczaka Nieufni i zadufani. Romantyzm i klasycyzm w młodej literaturze polskiej lat sześćdziesiątych. Postawę romantyczną przypisywał Barańczak poetom pokolenia´56 ("romantyzm anarchiczny", akceptujący chaos jako niezbędny stan rzeczywistości literackiej i pozaliterackiej) i pokolenia ´68 ("romantyzm dialektyczny"), którego najbliższą tradycją pozytywną był nurt literaturze lingwistycznej. Inne rozumienie klasycyzmu i romantyzmu prezentował w 1958 r. Jerzy Kwiatkowski w artykule Wizja przeciw równaniu. Nowa walka romantyków z klasykami, dla którego "romantyzm" oznaczał tu bezpośredniość wypowiedzi i swobodne fantazjotwórstwo w wykonaniu Harasymowicza. Dialog z polską tradycją romantyczną aktualny jest w twórczości Ernesta Brylla. Romantycznej postawy buntu, przeciwstawienia się światu szukać można w literaturze Grochowiaka, Bursy, Wojaczka. Dla pisarzy pokolenia ´68 prócz postawy buntu (motywowanego społecznie i politycznie) romantyczne będzie także pojmowanie roli literaturze jako narzędzia walki o nową rzeczywistość. Romantyczne konwencje, a zdaniem nie wszystkich "koleiny", pojawiły się w tak zwany literaturze stanu wojennego, akcentującej tragiczną powtarzalność polskiej historii. Schemat romantyczny triumfuje wówczas nawet w twórczości uznawanego dotąd za czołowego klasycystę J.M. Rymkiewicza, co Barańczak nazywa "prawdziwym końcem klasycyzmu polskiego". Rymkiewicz opublikował w r. 1967 zbior esejów Czym jest klasycyzm, który wspólnie z książką Ryszarda Przybylskiego Tj. klasycyzm (1978) stanowi historycznoliteracką bazę nurtu klasycznego w literaturze polskiej po r. 1956. Przybylski wpisuje doń prócz Rymkiewicza takich pisarzy, jak: Jerzy S. Sito, Julia Hartwig, Artur Międzyrzecki, Zbigniew Herbert. Przeciwko temu rozszerzeniu, odnosząc się do trzech ostatnich nazwisk, zdecydowanie protestował S. Barańczak, sytuując je raczej w kręgu "ironicznego moralizmu". Przedstawicieli szkoły neoklasycznej pośród debiutujących po r. 1976 upatruje się w osobach K. Lisowskiego i A. Kaliszewskiego, pośród debiutantów lat 80. krytyka doceniła K. Koehlera (zobacz Literatura klasycyzująca).
(Dariusz Pawelec)
Co znaczy TREMBECKI STANISŁAW (1739-1812):
Porównanie był jednym z najwybitniejszych pisarzy klasycystycznych i osiągnął wybitne efekty artystyczne w wierszach zbliżonych do dworskiego rokoka. Życiową stabilizację i sposobność spokojnego tworzenia tradycja literacka co znaczy.
Krzyżówka TEATR:
Dlaczego niepodległości charakteryzują w teatrze, najogólniej, dwie tendencje. Z jednej strony - dążenie do ustalenia własnego stylu polskiego teatru, z dugiej - autentyczny, aczkolwiek nieco oddzielny tradycja literacka krzyżówka.
Co to jest TOWIANIZM:
Jak lepiej filozoficznych i religijnych, rozwijanych na gruncie koncepcji mistycznych i idei polskiego mesjanizmu narodowego, głoszonych poprzez Andrzeja Towiańskiego, założyciela utworzonego w 1842 r. Koła tradycja literacka co to jest.
Słownik TĘSKNOŚĆ DO KRAJU:
Kiedy Karpiński napisał tę patriotyczną elegię w okresie pobytu w Wiedniu w drugiej połowie 1771 r. Dla pełnego odczytania wzruszającego utworu niezbędne jest osadzenie go w kontekście biografii autora i w tradycja literacka słownik.
Czym jest TEKA STAŃCZYKA:
Od czego zależy Krakowie ukazywało się czasopismo Przegląd Polski . Linię tego pisma w owym czasie można określić jako lewicę konserwatywną . Start działalności gazety należy wiązać z polemiką, którą wobec młodych tradycja literacka czym jest.

Czym jest tradycja literacka znaczenie w Motywy literatura T .

  • Dodano:
  • Autor: