Co znaczy SROCZOŚĆ MIŁOSZA:
Wiersz Czesława Miłosza wydaje się nie skrywać przed czytelnikiem, co najmniej na pierwszy rzut oka, jakichś szczególnych tajemnic. Nie musimy zastanawiać się nad wieloma znaczeniami poszczególnych układów słownych, które wydają się przejrzyście odzwierciedlać stojącą za nimi rzeczywistość. Może pojawić się wręcz wrażenie łatwości odbioru, zrozumiałości czy wręcz banalności tego wiersza. Tekst może dodatkowo wydać się nam nie w pełni utworem poważnym, a więc takim, który pragnąłby skłonić czytelnika do podjęcia podstawowej refleksji nad człowiekiem i światem. Powagę przywraca jednak, pojawiające się w ostatnim wersie filozoficzne odwołanie do "sporu o uniwersalia".
Wers ostatni pełni rolę najważniejszą - oświetla gdyż pojawiające się przed nim sprawy. Uchwycenie ogólnej idei tekstu uwarunkowane jest rozszyfrowaniem zaskakującej czytelnika przy końcu aluzji filozoficznej. Aluzja ta daje odbiorcy poszukującemu sensu klucz do interpretacji, lecz równocześnie wyprowadza go poza tekst - otwiera na dociekania w ciągnącym się od Platona i Arystotelesa, a rozbudzonym we inicjalnym średniowieczu, sporze filozoficznym. Kluczowe pytanie tego sporu jest analogiczne do pytania postawionego poprzez Miłosza. Mianowicie, czy pojęciu ogólnemu, takiemu jak na przykład "sroczość", odpowiada w przyrodzie coś rzeczywiście istniejącego, czy także "sroczość" jest tylko i wyłącznie wyrazem - metodą jedynie językową? To prawdziwie filozoficzne zagadnienie, obecne w wierszu, zawiera w sobie niejednorodną i bogatą problematykę. Zastanowienia wymaga ustalenie głownych obszarów rzeczywistości wywołanych zabawnym, pozornie, pytaniem: "Czymże jest sroczość?"
Pytając w ten sposób, pyta pisarz równocześnie, jak to utworzone poprzez niego, wg pewnego wzoru językowego, wyraz, ustala konkretnego ptaka, ujrzanego w podparyskim lesie? Czy "srocze serce", "włochate nozdrze nad dziobem" i "lot", są wystarczającymi argumentami za utworzeniem nowej nazwy? A natomiast, czy to ogólne nazwanie sprostać może wymogom rzeczywistości, ku której się kieruje, do której chce się odnieść? Zbliżamy się do niej i poznajemy ją między innymi przez język. W języku z kolei nie sposób przekazać konkretnych cech "istnień poszczególnych". Już używając słowa "sroka" używamy wszakże nazwy gatunku. Każde istnienie, jakie chcemy opisać, chcąc nie chcąc poddajemy uogólnieniu.
Niemożność ustalenia tego, co w świecie indywidualne i zmienne prowadzi do poszukiwania punktów stałych, jakiejś istoty wszystkiego, co istnieje. Tylko Iż, to przecież fundamentalny problem wiersza Miłosza, nie ma pewności, Iż samo definicja takiej "istoty" ma w ogóle jakiś sedno. Na to fundamentalne pytanie filozoficzne nie znajdziemy rzecz jasna w wierszu jednoznacznej odpowiedzi. Co w ogóle nie oznacza, Iż jego podmiot nie skłania się wyraźniej ku jednej ze stron "sporu o uniwersalia". Miłosz przeprowadza czytelnika od problematyki filozoficznej, poprzez językową (lingwistyczną), do etycznej. Nie samo poznanie przyrody jest kluczowym problemem wiersza, lecz wypływające ze skutków owego poznania skutki. Jeżeli "sroczość", czy żadne inne definicja tego typu należałoby uznać tylko za słowo - istnienie mające swe miejsce wyłącznie w obrębie języka, to skutki zajęcia takiego stanowiska okazać aby się mogły nadzwyczaj groźne. Czym jest gdyż na przykład "człowieczeństwo", jeżeli nie definicją ogólnym, takim jak "sroczość"? Czy jednak uznać je możemy przez wzgląd na powyższym za termin abstrakcyjny, w potocznym rozumieniu tego słowa, tzn. nie oparty na rzeczywistości, czysto pojęciowy? Czy "człowieczeństwo" to jednym słowem "słowo" i nic więcej?
Podmiot wiersza Czesława Miłosza nie rozmyśla zatem, jak mogłoby się w pierwszej chwili wydawać, o naturze "sroki", jak także nie zatrzymuje się na postawieniu filozoficznego w swej istocie, lecz przecież znanego od wieków, pytania. Problem niedoskonałej stosunku pomiędzy językiem a światem pozwala mu na odsłonięcie wewnętrznego niepokoju o egzystencjalne i moralne podstawy własnego istnienia. Tekst wiersza daje podstawę do zastanowienia się nad relacją: konkret - idea, a co za tym idzie do rozważania sprzeczności: konkretne - uniwersalne, poszczególne - powszechne.
Podmiot wiersza uprawia filozofię - filozofuje. Omawiany poprzez nas tekst nie ilustruje i nie komentuje tradycji "sporu o uniwersalia" i nie może być w tym sensie zaliczony do liryki filozoficznej. Własną filozoficzność wiersz ten zawdzięcza aktywnej poznawczo postawie podmiotu lirycznego, który "dziwi się", intuicyjnie nazywa, pyta i nareszcie "wynajduje". Wszystko to zaś we własnym imieniu i na własny przeznaczenie.
(Dariusz Pawelec)
Zobacz także: Literatura MIŁOSZA
Wers ostatni pełni rolę najważniejszą - oświetla gdyż pojawiające się przed nim sprawy. Uchwycenie ogólnej idei tekstu uwarunkowane jest rozszyfrowaniem zaskakującej czytelnika przy końcu aluzji filozoficznej. Aluzja ta daje odbiorcy poszukującemu sensu klucz do interpretacji, lecz równocześnie wyprowadza go poza tekst - otwiera na dociekania w ciągnącym się od Platona i Arystotelesa, a rozbudzonym we inicjalnym średniowieczu, sporze filozoficznym. Kluczowe pytanie tego sporu jest analogiczne do pytania postawionego poprzez Miłosza. Mianowicie, czy pojęciu ogólnemu, takiemu jak na przykład "sroczość", odpowiada w przyrodzie coś rzeczywiście istniejącego, czy także "sroczość" jest tylko i wyłącznie wyrazem - metodą jedynie językową? To prawdziwie filozoficzne zagadnienie, obecne w wierszu, zawiera w sobie niejednorodną i bogatą problematykę. Zastanowienia wymaga ustalenie głownych obszarów rzeczywistości wywołanych zabawnym, pozornie, pytaniem: "Czymże jest sroczość?"
Pytając w ten sposób, pyta pisarz równocześnie, jak to utworzone poprzez niego, wg pewnego wzoru językowego, wyraz, ustala konkretnego ptaka, ujrzanego w podparyskim lesie? Czy "srocze serce", "włochate nozdrze nad dziobem" i "lot", są wystarczającymi argumentami za utworzeniem nowej nazwy? A natomiast, czy to ogólne nazwanie sprostać może wymogom rzeczywistości, ku której się kieruje, do której chce się odnieść? Zbliżamy się do niej i poznajemy ją między innymi przez język. W języku z kolei nie sposób przekazać konkretnych cech "istnień poszczególnych". Już używając słowa "sroka" używamy wszakże nazwy gatunku. Każde istnienie, jakie chcemy opisać, chcąc nie chcąc poddajemy uogólnieniu.
Niemożność ustalenia tego, co w świecie indywidualne i zmienne prowadzi do poszukiwania punktów stałych, jakiejś istoty wszystkiego, co istnieje. Tylko Iż, to przecież fundamentalny problem wiersza Miłosza, nie ma pewności, Iż samo definicja takiej "istoty" ma w ogóle jakiś sedno. Na to fundamentalne pytanie filozoficzne nie znajdziemy rzecz jasna w wierszu jednoznacznej odpowiedzi. Co w ogóle nie oznacza, Iż jego podmiot nie skłania się wyraźniej ku jednej ze stron "sporu o uniwersalia". Miłosz przeprowadza czytelnika od problematyki filozoficznej, poprzez językową (lingwistyczną), do etycznej. Nie samo poznanie przyrody jest kluczowym problemem wiersza, lecz wypływające ze skutków owego poznania skutki. Jeżeli "sroczość", czy żadne inne definicja tego typu należałoby uznać tylko za słowo - istnienie mające swe miejsce wyłącznie w obrębie języka, to skutki zajęcia takiego stanowiska okazać aby się mogły nadzwyczaj groźne. Czym jest gdyż na przykład "człowieczeństwo", jeżeli nie definicją ogólnym, takim jak "sroczość"? Czy jednak uznać je możemy przez wzgląd na powyższym za termin abstrakcyjny, w potocznym rozumieniu tego słowa, tzn. nie oparty na rzeczywistości, czysto pojęciowy? Czy "człowieczeństwo" to jednym słowem "słowo" i nic więcej?
Podmiot wiersza Czesława Miłosza nie rozmyśla zatem, jak mogłoby się w pierwszej chwili wydawać, o naturze "sroki", jak także nie zatrzymuje się na postawieniu filozoficznego w swej istocie, lecz przecież znanego od wieków, pytania. Problem niedoskonałej stosunku pomiędzy językiem a światem pozwala mu na odsłonięcie wewnętrznego niepokoju o egzystencjalne i moralne podstawy własnego istnienia. Tekst wiersza daje podstawę do zastanowienia się nad relacją: konkret - idea, a co za tym idzie do rozważania sprzeczności: konkretne - uniwersalne, poszczególne - powszechne.
Podmiot wiersza uprawia filozofię - filozofuje. Omawiany poprzez nas tekst nie ilustruje i nie komentuje tradycji "sporu o uniwersalia" i nie może być w tym sensie zaliczony do liryki filozoficznej. Własną filozoficzność wiersz ten zawdzięcza aktywnej poznawczo postawie podmiotu lirycznego, który "dziwi się", intuicyjnie nazywa, pyta i nareszcie "wynajduje". Wszystko to zaś we własnym imieniu i na własny przeznaczenie.
(Dariusz Pawelec)
Zobacz także: Literatura MIŁOSZA
- Co znaczy SARMATYZM:
- Porównanie kluczowy wątek komedii wystawionej na warszawskiej scenie w 1785 r. Franciszek Zabłocki zaczerpnął z obyczajowej sztuki Hauteroche´a Les nobles de province. Przeciętny pierwowzór francuski nasycił sroczość miłosza co znaczy.
- Krzyżówka SONETY ODESKIE:
- Dlaczego sonetów Adama Mickiewicza, określany poprzez badaczy literatury zazwyczaj mianem sonetów odeskich, niekiedy sonetów erotycznych, powstał najprawdopodobniej w Odessie i Moskwie w latach 1825-1826 sroczość miłosza krzyżówka.
- Co to jest SKAMANDRYCI W KRAJU I NA EMIGRACJI:
- Jak lepiej r. stał się istotnym momentem dla podejmowania życiowych decyzji wszystkich pisarzy, którzy od 1939 r. przebywali za granicą. Z czołowej piątki Skamandra wojnę w państwie spędził tylko Jarosław sroczość miłosza co to jest.
- Słownik SZTUKI PLASTYCZNE I ARCHITEKTURA:
- Kiedy Polsce od 1947 r. złożyły się prądy obowiązujące w Europie od początków stulecia i przeżycia i doświadczenia wojenne. Naturalne było, Iż artyści powszechnie powracali do twórczości przerwanej w 1939 sroczość miłosza słownik.
- Czym jest ŚWIˇTYNIA SYBILLI:
- Od czego zależy Woronicza opisuje i uświetnia zaprojektowaną poprzez Ch. P. Aignera budowlę, którą wzniesiono z inicjatywy Izabeli Czartoryskiej w Puławach, odbudowanych po zniszczeniach wojennych. Poemat sroczość miłosza czym jest.
Czym jest sroczość miłosza znaczenie w Motywy literatura S .
