Co znaczy PRZEDWIOŚNIE ŻEROMSKIEGO:
Przedwiośnie, ostatni utwór Żeromskiego, bywa przeważnie łączone z innymi powieściami o tematyce politycznej czy społeczno ideowej, które jednocześnie z Żeromskim dali A. Strug (Pokolenie Marka Świdy), Z. Nałkowska (Romans Teresy Hennert), J. Kaden Bandrowski (Generał Barcz). Pośród tych utworów Przedwiośnie zajęło niekwestionowane pierwsze miejsce. Autor ukazał tu dramatyczny rozziew pomiędzy nadziejami, jakie wiązano z imieniem odradzającego się państwa polskiego, a nie rozwiązanymi po 1918 r. problemami społecznymi. Żeromski nie opowiedział się w powieści za którąś z przedstawionych tu idei. Przeciwnie, podjął z nimi polemikę, stawiając pytania, na jakie żadna z opcji nie znajdowała odpowiedzi. Centralna postać utworu, młody Cezary Baryka, został postawiony wobec wielu ideowych propozycji. Stał się w ten sposób bohaterem problemowym, który musi dokonać wyboru, aczkolwiek zdaje sobie sprawę z niedostatków każdego rozwiązania. Przedwiośnie to także powieść edukacyjna, tyle Iż jej finał zrywa z fabularnym schematem gatunku - bohater nie odnajduje własnego miejsca w polskiej rzeczywistości ani także postawy, którą aby mógł w pełni uznać za własną.
W pierwszej części powieści, Szklanych domach, spokój i ład bytowania mieszczańskiej, lojalnej wobec carskiej władzy (mimo pielęgnowania pamięci o dziadku powstańcu z 1830 r.), rodziny na początku narusza wojna światowa, a w dalszym ciągu kompletnie burzy - rewolucja. Odmiennie niż jego matka, Cezary został oczarowany epicką urodą wypadków, do czego przyczyniła się tyleż podatność młodziutkiego bohatera na wiecowe hasła, co atrakcyjna dla nastolatka możliwość odrzucenia pętających jego żywiołowość norm świata dorosłych. Dopiero z czasem, etapowo, bohater dostrzega burzycielski aspekt rewolucji. Znamienne przy tym, Iż zmiana postawy następuje nie tyle pod wpływem własnych doświadczeń (zgon matki, nędza, wielokrotne upokorzenia), ile psychicznego wstrząsu, jaki Cezary przeżywa nad zwłokami młodziutkiej Ormianki. Przybyły niebawem po rodzinę tata, który w czasie wojny przeszedł na stronę Legionów, namawia syna do wyjazdu do Polski. Opowieść o szklanych domach stanowi mit, który Seweryn świadomie przeciwstawia idei rewolucji, jaka mimo wszystko nadal posiada dla Cezarego pewien powab. Nietrudno wszakże zauważyć, Iż autor z pewną dozą ironii potraktował tu idee, które w dotychczasowej twórczości były mu bardzo bliskie (utopia szklanych domów jest w istocie uproszczoną wersją programu polskich socjalistów i społeczników, a szlachetny i genialny naukowiec, który dzięki wynalazkowi rozwiązuje socjalne problemy, jest echem poprzednich bohaterów Żeromskiego). Konfrontacja wizji szklanych domów z tym, co spotyka Cezary po przekroczeniu polskiej granicy, stanowi pożegnanie utopii, jaką poeta rozpoznał w bliskim mu ideowym projekcie.
W drugiej części powieści, Nawłoci, Żeromski kwestionuje inny mit, mit narodowego solidaryzmu, wezwania "Kochajmy się", będącego tytułem ostatniej księgi Pana Tadeusza. Sporo scen tej partii książki aluzyjnie nawiązuje do Mickiewiczowskiej epopei (spotkanie sam na sam Cezarego i Karoliny jest parafrazą pierwszego spotkania Tadeusza i Zosi; nieco poprzednia scena, gdy Baryka obserwuje uciekającą przed perliczką Wandę, to natomiast trawestacja epizodu Księgi III). Utopia polskiego dworku załamuje się ostatecznie z chwilą, gdy Cezary w trakcie pobytu w Chłodku zwraca uwagę na socjalne kontrasty wsi. Przedtem komplikuje się wszakże jego przypadek osobista (romans z Laurą, tragiczny finał rywalizacji o Cezarego pomiędzy Wandą i Karoliną), co okazuje się sprzyjać wyczuleniu bohatera na nie dostrzegane poprzez niego poprzednio problemy.
W ostatniej partii Przedwiośnia (Wiatr od Wschodu) dominuje zdecydowanie dyskurs. Tu rozgrywają się główne w powieści ideowe duży. Partnerami Baryki są: jego protektor, Szymon Gajowiec, wysoki urzędnik ministerstwa finansów, który w imię pragmatyzmu zarzucił swój dawny idealizm, i komuniści. Aczkolwiek Gajowiec uczestniczy w przygotowaniu reformy monetarnej Grabskiego, jego postawa, odsuwanie w nieokreśloną przyszłość rozwiązania najistotniejszych, zdaniem Cezarego, problemów (reforma rolna), odbiera mu wiarygodność. W dyskusjach z Gajowcem bohater domaga się od elity wysunięcia idei, która mogłaby zastosować socjalną energię dla realizacji głownych zadań. Ceną odraczania koniecznych decyzji okazuje się gdyż strata zaufania do państwa ze strony tych obywateli, którym nie zaproponowano niczego. Alternatywą okazuje się idea proletariackiej rewolucji.
Ostateczną decyzję Baryki poprzedza rozstanie z Laurą: Cezary rozumie, Iż był tylko zabawką w rękach pięknej kobiety. Ideowe wybory bohatera w niemałym stopniu okazują się więc uwarunkowane poprzez jego perypetie romansowe. Barykę wabi także wizja spełnienia osobistego czy erotycznego ("uroda życia", aby posłużyć się tytułem jednej z poprzednich powieści Żeromskiego).
Słynna scena finałowa Przedwiośnia sugeruje, że dokonany poprzez bohatera wybór nie oznaczał opowiedzenia się "za", ale podjęty został "przeciw". Przeciw bierności i ideowemu tchórzostwu politycznej elity, która zrezygnowała z decyzji trudnych, lecz niezbędnych dla uczynienia państwa ojczyzną wszystkich obywateli. Jeżeli Baryka uczestniczy w robotniczym pochodzie na Belweder, to w geście protestu przeciw krzywdzie upośledzonych, a nie dlatego, aby stał się adeptem komunizmu. Taka diagnoza, a zarazem gorzka wizja wystąpienia przeciw państwu tych, którzy poczuli się poprzez nie zdradzeni, okazała się pytaniem o los niepodległej Polski.
Własną pozycję Przedwiośnie zawdzięcza nie tylko przenikliwości i zdolności stawiania poprzez pisarza trudnych pytań. Żeromski zarzucił tu młodopolską manierę stylistyczną (stopniowe odchodzenie od niej można zauważyć w utworach stworzonych w drugiej dekadzie XX w.). Rezygnacja z lirycznych pejzaży, korespondująca z emocjonalnymi i duchowymi stanami bohaterów, pozwoliła z kolei powieści zyskać na kompozycyjnej przejrzystości.
(Krzysztof Uniłowski)
W pierwszej części powieści, Szklanych domach, spokój i ład bytowania mieszczańskiej, lojalnej wobec carskiej władzy (mimo pielęgnowania pamięci o dziadku powstańcu z 1830 r.), rodziny na początku narusza wojna światowa, a w dalszym ciągu kompletnie burzy - rewolucja. Odmiennie niż jego matka, Cezary został oczarowany epicką urodą wypadków, do czego przyczyniła się tyleż podatność młodziutkiego bohatera na wiecowe hasła, co atrakcyjna dla nastolatka możliwość odrzucenia pętających jego żywiołowość norm świata dorosłych. Dopiero z czasem, etapowo, bohater dostrzega burzycielski aspekt rewolucji. Znamienne przy tym, Iż zmiana postawy następuje nie tyle pod wpływem własnych doświadczeń (zgon matki, nędza, wielokrotne upokorzenia), ile psychicznego wstrząsu, jaki Cezary przeżywa nad zwłokami młodziutkiej Ormianki. Przybyły niebawem po rodzinę tata, który w czasie wojny przeszedł na stronę Legionów, namawia syna do wyjazdu do Polski. Opowieść o szklanych domach stanowi mit, który Seweryn świadomie przeciwstawia idei rewolucji, jaka mimo wszystko nadal posiada dla Cezarego pewien powab. Nietrudno wszakże zauważyć, Iż autor z pewną dozą ironii potraktował tu idee, które w dotychczasowej twórczości były mu bardzo bliskie (utopia szklanych domów jest w istocie uproszczoną wersją programu polskich socjalistów i społeczników, a szlachetny i genialny naukowiec, który dzięki wynalazkowi rozwiązuje socjalne problemy, jest echem poprzednich bohaterów Żeromskiego). Konfrontacja wizji szklanych domów z tym, co spotyka Cezary po przekroczeniu polskiej granicy, stanowi pożegnanie utopii, jaką poeta rozpoznał w bliskim mu ideowym projekcie.
W drugiej części powieści, Nawłoci, Żeromski kwestionuje inny mit, mit narodowego solidaryzmu, wezwania "Kochajmy się", będącego tytułem ostatniej księgi Pana Tadeusza. Sporo scen tej partii książki aluzyjnie nawiązuje do Mickiewiczowskiej epopei (spotkanie sam na sam Cezarego i Karoliny jest parafrazą pierwszego spotkania Tadeusza i Zosi; nieco poprzednia scena, gdy Baryka obserwuje uciekającą przed perliczką Wandę, to natomiast trawestacja epizodu Księgi III). Utopia polskiego dworku załamuje się ostatecznie z chwilą, gdy Cezary w trakcie pobytu w Chłodku zwraca uwagę na socjalne kontrasty wsi. Przedtem komplikuje się wszakże jego przypadek osobista (romans z Laurą, tragiczny finał rywalizacji o Cezarego pomiędzy Wandą i Karoliną), co okazuje się sprzyjać wyczuleniu bohatera na nie dostrzegane poprzez niego poprzednio problemy.
W ostatniej partii Przedwiośnia (Wiatr od Wschodu) dominuje zdecydowanie dyskurs. Tu rozgrywają się główne w powieści ideowe duży. Partnerami Baryki są: jego protektor, Szymon Gajowiec, wysoki urzędnik ministerstwa finansów, który w imię pragmatyzmu zarzucił swój dawny idealizm, i komuniści. Aczkolwiek Gajowiec uczestniczy w przygotowaniu reformy monetarnej Grabskiego, jego postawa, odsuwanie w nieokreśloną przyszłość rozwiązania najistotniejszych, zdaniem Cezarego, problemów (reforma rolna), odbiera mu wiarygodność. W dyskusjach z Gajowcem bohater domaga się od elity wysunięcia idei, która mogłaby zastosować socjalną energię dla realizacji głownych zadań. Ceną odraczania koniecznych decyzji okazuje się gdyż strata zaufania do państwa ze strony tych obywateli, którym nie zaproponowano niczego. Alternatywą okazuje się idea proletariackiej rewolucji.
Ostateczną decyzję Baryki poprzedza rozstanie z Laurą: Cezary rozumie, Iż był tylko zabawką w rękach pięknej kobiety. Ideowe wybory bohatera w niemałym stopniu okazują się więc uwarunkowane poprzez jego perypetie romansowe. Barykę wabi także wizja spełnienia osobistego czy erotycznego ("uroda życia", aby posłużyć się tytułem jednej z poprzednich powieści Żeromskiego).
Słynna scena finałowa Przedwiośnia sugeruje, że dokonany poprzez bohatera wybór nie oznaczał opowiedzenia się "za", ale podjęty został "przeciw". Przeciw bierności i ideowemu tchórzostwu politycznej elity, która zrezygnowała z decyzji trudnych, lecz niezbędnych dla uczynienia państwa ojczyzną wszystkich obywateli. Jeżeli Baryka uczestniczy w robotniczym pochodzie na Belweder, to w geście protestu przeciw krzywdzie upośledzonych, a nie dlatego, aby stał się adeptem komunizmu. Taka diagnoza, a zarazem gorzka wizja wystąpienia przeciw państwu tych, którzy poczuli się poprzez nie zdradzeni, okazała się pytaniem o los niepodległej Polski.
Własną pozycję Przedwiośnie zawdzięcza nie tylko przenikliwości i zdolności stawiania poprzez pisarza trudnych pytań. Żeromski zarzucił tu młodopolską manierę stylistyczną (stopniowe odchodzenie od niej można zauważyć w utworach stworzonych w drugiej dekadzie XX w.). Rezygnacja z lirycznych pejzaży, korespondująca z emocjonalnymi i duchowymi stanami bohaterów, pozwoliła z kolei powieści zyskać na kompozycyjnej przejrzystości.
(Krzysztof Uniłowski)
- Co znaczy PAMIĘĆ:
- Porównanie od wcześniejszych epok i wzbogaciło wizję stałego indywidualnego ja . Chrześcijańską wiarę w duszę nieśmiertelną uzupełniono (albo zastąpiono) koncepcją osobowości, tożsamości własnej. Charakter i przedwiośnie żeromskiego co znaczy.
- Krzyżówka PROCESY W POLSZCZY¬NIE:
- Dlaczego się z zespołu języków słowiańskich, a dokładniej z zachodniosłowiańskiej ekipy dialektycznej zwanej lechicką , do której około IX w. należały plemiona zamieszkujące dorzecza Odry, Warty i Wisły przedwiośnie żeromskiego krzyżówka.
- Co to jest POEZJA HERBERTA:
- Jak lepiej Zbigniewa Herberta niemal od debiutu cieszyła się rosnącym uznaniem czytelników i krytyków. Pisarz publikował od 1948 r. w prasie, w 1954 r. zamieścił 20 wierszy w odwilżowej antologii wydanej przedwiośnie żeromskiego co to jest.
- Słownik POTOCKI JAN (1761-1815):
- Kiedy jednego z najznaczniejszych rodów arystokratycznych w Rzeczypospolitej szlacheckiej. Syn Józefa, krajczego koronnego, i Anny Teresy z Ossolińskich, znanej w europejskich kręgach towarzyskich. W wieku przedwiośnie żeromskiego słownik.
- Czym jest POEZJA W JĘZYKU ŁACIŃSKIM:
- Od czego zależy literaturę polską epok dawnych, a w szczególności średniowiecza, renesansu i baroku, musimy pamiętać o tym, Iż przewarzająca część tekstów tych epok została napisana w języku łacińskim. Także w epoce przedwiośnie żeromskiego czym jest.
Czym jest przedwiośnie żeromskiego znaczenie w Motywy literatura P .
