Co znaczy POEZJA PO ROKU 1994:
Przypadek na mapie literackiej z początkiem 1994 r. wymieniła się za sprawą stworzenia nowego czasopisma literackiego, jakim był poznański "Nowy Nurt". Biorąc pod uwagę jego cykl wydawniczy (dwutygodnik) i zogniskowanie na łamach w najwyższym stopniu reprezentatywnych nazwisk młodoliterackich (Stasiuk, Świetlicki, Podsiadło, Tokarczuk), pismo to w krótkim czasie osiągnęło miano najważniejszego pisma młodej literatury. Takiemu obrotowi kwestie niewątpliwie pomógł fakt coraz rzadszego ukazywania się "bruLionu". Po pierwszej fali poetyckich wystąpień pod szyldem "bruLionu", jaka miała miejsce w 1993 r. dzięki wydaniu serii tomików (Marcina Barana, Jacka Podsiadło, Marcina Świetlickiego, Krzysztofa Jaworskiego, Marcina Sendeckiego), zaczęły pojawiać się tomiki wierszy autorów nieco młodszych, których poetyka wyrastała z podobnych przesłanek estetycznych. Mariusz Grzebalski (1969), Dariusz Sośnicki (1969), Krzysztof Śliwka (1967) i Robert Adamczak (1964) to autorzy debiutanckich książek wydanych na przełomie 1993 i 1994 r. Negatyw M. Grzebalskiego otrzymuje nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny za idealny debiut, Rajska rzeźnia K. Śliwki nagrodę im. Georga Trakla, z kolei Marlewo D. Sośnickiego i Wiersze sześciu obrotów R. Adamczaka cieszą się dużym zainteresowaniem ze strony czytelników i krytyki literackiej.
Lubelskie "Kresy" w 1994 r. rozpisują pośród pisarzy z roczników sześćdziesiątych ankietę na temat pokolenia. Opinie, jakie pojawiły się w numerze 21/1995, ujawniły zgodność co do pojawienia się po 1989 r. nowej formacji pokoleniowej, kolokwialnie zwanej "brulionowcami". W okolicy tak zwany "brulionowców" i autorów publikujących własne debiutanckie książki, baczną uwagę krytyki zwrócili w tym czasie własnymi tomikami autorzy, do których zaliczono Andrzeja Sosnowskiego (Życie na Korei, Sezon na Helu), Tadeusza Pióro (Okęcie), Darka Foksa (Wiersze dla fryzjerów) i Eugeniusza Tkaczyszyna Dyckiego (Peregrynarz). To ekipa pisarzy wyraźnie osobnych, proponujących schemat wiersza odbiegający od dykcji tak zwany "oharystycznej", skupiony na swoistej nieciągłości i fragmentaryczności świata przedstawionego. Charakterystycznym znakiem rozpoznawczym dla tej poetyki jest próba odświeżenia klasycznych form poetyckich (sonet, sekstyna); to również gra konwencjami i żonglowanie stylami. W numerze 19/1995 "Nowego Nurtu" zostaje opublikowany esej krytycznoliteracki Karola Maliszewskiego pt. Nasi klasycyści, nasi barbarzyńcy, gdzie opisał i nazwał zarysowującą się w tym czasie dychotomię. Maliszewski omawia zdarzenie klasycyzmu w młodej literaturze (Wojciech Wencel, Jarosław Klejnocki, Krzysztof Koehler), będące w ostrej opozycji do tak zwany "literaturze barbaryzującej" (Marcin Świetlicki, Jacek Podsiadło, Marcin Sendecki). Tekst ten wywołał burzę w prasie literackiej. Maliszewski, aczkolwiek daleki był od prostych podziałów, wykazując sporą specyfikę zjawiska i akcentując niemożność jednoznacznej klasyfikacji danych poetyk, spotkał się z różnymi polemicznymi głosami. W tym czasie (przełom 1995/96) coraz silniej dochodzą do głosu rówieśnicy Grzebalskiego czy Śliwki, publikowanymi wierszami i debiutanckimi książkami, poszerzając tym samym formację rocznikową tak zwany "postbrulionizmu". Pisarzami tymi są Maciej Melecki (1969), który publikuje: Te kwestie (1995) i Niebezpiecznie blisko (1996), Wojciech Bonowicz (1967): Wybór mniejszości (1996), Krzysztof Siwczyk (1977): Dzikie dzieci (1995), Wojciech Kuczok (1972): Opowieści samowite (1996), Szymon Kantorski (1969): Solo (1996) i M.K.E. Baczewski (1967): Fortepian Baczewskiego (1995). Ta swoista erupcja tomików znajduje własne potwierdzenie w artykułach krytycznych i licznych recenzjach zamieszczanych szczególnie na łamach "Nowego Nurtu", lecz również takich pism jak: "Studium", "Kartki", "FA art", "Opcje", "Na Dziko", "Pracownia".
Macie swoich pisarzy to tytuł wydanej w 1995 r. pierwszej antologii literaturze polskiej autorów urodzonych po 1960 r., która prezentuje w sporej dawce (około 60 nazwisk) szeroki wachlarz trendów, stylów i kierunków, jakie towarzyszą najmłodszej literaturze. Uzupełnieniem dla tej antologii jest Parnas bis - leksykon literatury polskiej urodzonej po 1960 roku, wydany w 1995 r. Mocnym echem odbiło się pojawienie tak zwany formacji regionalnych, z których główną jest bodaj "śląska szkoła literaturze życia" (termin ukuty poprzez Karola Maliszewskiego, za kanwę którego posłużyła mu antologia Inny świt wydana w 1994 r., gromadząca wiesze młodych pisarzy ze Śląska między innymi Wojciecha Kuczoka, Bartłomieja Majzla, Macieja Meleckiego, Grzegorza Olszańskiego). Poeci związani ze środowiskiem "bruLionu" wydają własne tomiki już poza serią "bibLioteki". Książki Marcina Świetlickiego: 37 wierszy o wódce i papierosach (1996), Trzecia połowa (1996), Marcina Barana: Zabiegi miłosne (1996), Sprzeczne fragmenty (1996), Jacka Podsiadło: Dobra ziemia dla murarzy (1994), To all the whales I´d love before (1996) ugruntowują ich poetycką pozycję, nadając nowy wymiar artystycznym poszukiwaniom. Krakowski "NaGłos" (nr 21/1996) publikuje pierwszą część eseju Karola Maliszewskiego pt. Trzy wiersze ponowoczesne. Postulatywna strona tego tekstu zawiera komentarz do wierszy Macieja Meleckiego, Mariusza Grzebalskiego i Dariusza Sośnickiego, jako tych autorów, których wiersze wskazują na "ponowoczesny" charakter poetyckiego podejścia do formy i języka. Maliszewski opisuje go tak: "Wiersz ponowoczesny chce być partnerski, pragnie być braterski. Nigdy belferski. Tłumi artystowskie ciągoty, nie wpisuje się w mit modernistycznego wyniesienia. Tworzy iluzję jednorodności codziennej przestrzeni rozgrywającego się - rozgrywanego w nas, odbiorcach - monologu lirycznego. Jest skromny, wręcz dokumentalny. Stawia na bezpośredniość, zaś usuwając bariery [...] dochodzi do granic - rozbija je, rozciąga - rozumienia wiersza jako wiersza." Rozwinięciem tych tez będzie część druga omawiająca wiersze Darka Foksa i Tomasza Majerana, zamieszczona w "Nowym Nurcie" (nr 9/1996) pt. W atmosferze drwiny z dotychczasowych układów. Roman Honet (1974), Bartłomiej Majzel (1974), Tomasz Hrynacz (1972) to poeci, którzy stanowią dopełnienie formacji "postbrulionowej", ujawniający nową wrażliwość poetyckiej ekspresji w formie zwrócenia się ku wyobraźni i wizyjności. Potwierdzeniem tego zdaje się być następna ankieta redakcji "Kresów", która zadała najmłodszej generacji pisarzy (tak zwany "roczniki siedemdziesiąte") pytania o ewentualne dostrzeganie nowych zjawisk i trendów w tej formacji. Plon tej ankiety, zaprezentowany w "Kresach" (nr 30/1997) przyniósł niejednoznaczny relacja do owych sugestii. Głosom w pełni domagającym się przyznania racji (Honet, Hrynacz, Majzel), co do pojawienia się ekipy autorów, których literatura mogłaby egzemplifikować wytworzenie się nowego języka (wyobraźni, metafory) przeciwstawione zostały opinie sceptyczne i dystansujące się (Hamkało, Wieczorek) do tego rodzaju prób pospiesznego klasyfikowania.
(Maciej Melecki)
Lubelskie "Kresy" w 1994 r. rozpisują pośród pisarzy z roczników sześćdziesiątych ankietę na temat pokolenia. Opinie, jakie pojawiły się w numerze 21/1995, ujawniły zgodność co do pojawienia się po 1989 r. nowej formacji pokoleniowej, kolokwialnie zwanej "brulionowcami". W okolicy tak zwany "brulionowców" i autorów publikujących własne debiutanckie książki, baczną uwagę krytyki zwrócili w tym czasie własnymi tomikami autorzy, do których zaliczono Andrzeja Sosnowskiego (Życie na Korei, Sezon na Helu), Tadeusza Pióro (Okęcie), Darka Foksa (Wiersze dla fryzjerów) i Eugeniusza Tkaczyszyna Dyckiego (Peregrynarz). To ekipa pisarzy wyraźnie osobnych, proponujących schemat wiersza odbiegający od dykcji tak zwany "oharystycznej", skupiony na swoistej nieciągłości i fragmentaryczności świata przedstawionego. Charakterystycznym znakiem rozpoznawczym dla tej poetyki jest próba odświeżenia klasycznych form poetyckich (sonet, sekstyna); to również gra konwencjami i żonglowanie stylami. W numerze 19/1995 "Nowego Nurtu" zostaje opublikowany esej krytycznoliteracki Karola Maliszewskiego pt. Nasi klasycyści, nasi barbarzyńcy, gdzie opisał i nazwał zarysowującą się w tym czasie dychotomię. Maliszewski omawia zdarzenie klasycyzmu w młodej literaturze (Wojciech Wencel, Jarosław Klejnocki, Krzysztof Koehler), będące w ostrej opozycji do tak zwany "literaturze barbaryzującej" (Marcin Świetlicki, Jacek Podsiadło, Marcin Sendecki). Tekst ten wywołał burzę w prasie literackiej. Maliszewski, aczkolwiek daleki był od prostych podziałów, wykazując sporą specyfikę zjawiska i akcentując niemożność jednoznacznej klasyfikacji danych poetyk, spotkał się z różnymi polemicznymi głosami. W tym czasie (przełom 1995/96) coraz silniej dochodzą do głosu rówieśnicy Grzebalskiego czy Śliwki, publikowanymi wierszami i debiutanckimi książkami, poszerzając tym samym formację rocznikową tak zwany "postbrulionizmu". Pisarzami tymi są Maciej Melecki (1969), który publikuje: Te kwestie (1995) i Niebezpiecznie blisko (1996), Wojciech Bonowicz (1967): Wybór mniejszości (1996), Krzysztof Siwczyk (1977): Dzikie dzieci (1995), Wojciech Kuczok (1972): Opowieści samowite (1996), Szymon Kantorski (1969): Solo (1996) i M.K.E. Baczewski (1967): Fortepian Baczewskiego (1995). Ta swoista erupcja tomików znajduje własne potwierdzenie w artykułach krytycznych i licznych recenzjach zamieszczanych szczególnie na łamach "Nowego Nurtu", lecz również takich pism jak: "Studium", "Kartki", "FA art", "Opcje", "Na Dziko", "Pracownia".
Macie swoich pisarzy to tytuł wydanej w 1995 r. pierwszej antologii literaturze polskiej autorów urodzonych po 1960 r., która prezentuje w sporej dawce (około 60 nazwisk) szeroki wachlarz trendów, stylów i kierunków, jakie towarzyszą najmłodszej literaturze. Uzupełnieniem dla tej antologii jest Parnas bis - leksykon literatury polskiej urodzonej po 1960 roku, wydany w 1995 r. Mocnym echem odbiło się pojawienie tak zwany formacji regionalnych, z których główną jest bodaj "śląska szkoła literaturze życia" (termin ukuty poprzez Karola Maliszewskiego, za kanwę którego posłużyła mu antologia Inny świt wydana w 1994 r., gromadząca wiesze młodych pisarzy ze Śląska między innymi Wojciecha Kuczoka, Bartłomieja Majzla, Macieja Meleckiego, Grzegorza Olszańskiego). Poeci związani ze środowiskiem "bruLionu" wydają własne tomiki już poza serią "bibLioteki". Książki Marcina Świetlickiego: 37 wierszy o wódce i papierosach (1996), Trzecia połowa (1996), Marcina Barana: Zabiegi miłosne (1996), Sprzeczne fragmenty (1996), Jacka Podsiadło: Dobra ziemia dla murarzy (1994), To all the whales I´d love before (1996) ugruntowują ich poetycką pozycję, nadając nowy wymiar artystycznym poszukiwaniom. Krakowski "NaGłos" (nr 21/1996) publikuje pierwszą część eseju Karola Maliszewskiego pt. Trzy wiersze ponowoczesne. Postulatywna strona tego tekstu zawiera komentarz do wierszy Macieja Meleckiego, Mariusza Grzebalskiego i Dariusza Sośnickiego, jako tych autorów, których wiersze wskazują na "ponowoczesny" charakter poetyckiego podejścia do formy i języka. Maliszewski opisuje go tak: "Wiersz ponowoczesny chce być partnerski, pragnie być braterski. Nigdy belferski. Tłumi artystowskie ciągoty, nie wpisuje się w mit modernistycznego wyniesienia. Tworzy iluzję jednorodności codziennej przestrzeni rozgrywającego się - rozgrywanego w nas, odbiorcach - monologu lirycznego. Jest skromny, wręcz dokumentalny. Stawia na bezpośredniość, zaś usuwając bariery [...] dochodzi do granic - rozbija je, rozciąga - rozumienia wiersza jako wiersza." Rozwinięciem tych tez będzie część druga omawiająca wiersze Darka Foksa i Tomasza Majerana, zamieszczona w "Nowym Nurcie" (nr 9/1996) pt. W atmosferze drwiny z dotychczasowych układów. Roman Honet (1974), Bartłomiej Majzel (1974), Tomasz Hrynacz (1972) to poeci, którzy stanowią dopełnienie formacji "postbrulionowej", ujawniający nową wrażliwość poetyckiej ekspresji w formie zwrócenia się ku wyobraźni i wizyjności. Potwierdzeniem tego zdaje się być następna ankieta redakcji "Kresów", która zadała najmłodszej generacji pisarzy (tak zwany "roczniki siedemdziesiąte") pytania o ewentualne dostrzeganie nowych zjawisk i trendów w tej formacji. Plon tej ankiety, zaprezentowany w "Kresach" (nr 30/1997) przyniósł niejednoznaczny relacja do owych sugestii. Głosom w pełni domagającym się przyznania racji (Honet, Hrynacz, Majzel), co do pojawienia się ekipy autorów, których literatura mogłaby egzemplifikować wytworzenie się nowego języka (wyobraźni, metafory) przeciwstawione zostały opinie sceptyczne i dystansujące się (Hamkało, Wieczorek) do tego rodzaju prób pospiesznego klasyfikowania.
(Maciej Melecki)
- Co znaczy POEZJA HERBERTA:
- Porównanie Zbigniewa Herberta niemal od debiutu cieszyła się rosnącym uznaniem czytelników i krytyków. Pisarz publikował od 1948 r. w prasie, w 1954 r. zamieścił 20 wierszy w odwilżowej antologii wydanej poezja po roku 1994 co znaczy.
- Krzyżówka POWRÓT Z WARSZAWY NA WIEŚ:
- Dlaczego Karpiński napisał tę elegię na przełomie 1783 i 1784 r., gdy po trzech latach pobytu w Warszawie zdecydował się wrócić na Ukrainę do dzierżawionej wsi. Pisarz wyjeżdżał ze stolicy zawiedziony i poezja po roku 1994 krzyżówka.
- Co to jest POEZJA PO ROKU 1989:
- Jak lepiej znaczącej cezury, jeżeli chodzi o nowe propozycje estetyczne w literaturze. Na literackiej scenie dominują nadal autorzy starszych generacji, kontynuujący swoją drogę twórczą. Ku ich nowym poezja po roku 1994 co to jest.
- Słownik PROCESY W POLSZCZY¬NIE:
- Kiedy moment uważany poprzez historyków j. polskiego za końcowy moment doby nowopolskiej. 1918 r. stworzył zupełnie nowe warunki rozwoju j. polskiego. W państwie po odzyskaniu niepodległości zaczęło poezja po roku 1994 słownik.
- Czym jest POWSTANIE LISTOPADOWE:
- Od czego zależy wydarzeniem historycznym w epoce polskiego romantyzmu, stając się wewnętrzną cezurą w dziejach tego prądu, dzielącą go na dwa odrębne fazy. Zapoczątkowane Nocą Listopadową 29 XI 1830 r., opracowane poezja po roku 1994 czym jest.
Czym jest poezja po roku 1994 znaczenie w Motywy literatura P .
