Co to znaczy klasycyzujaca poezja definicja.

Definicja POEZJA KLASYCYZUJACA oznacza lirycznej, która w swoich postawowych założeniach.

Czy przydatne?

Definicja POEZJA KLASYCYZUJACA

Co znaczy POEZJA KLASYCYZUJACA: Pod definicją literaturze klasycyzującej kojarzymy taki rodzaj twórczości lirycznej, która w swoich postawowych założeniach programowych świadomie nawiązuje do literatury, kultury, sztuki epok dawnych, przejmuje nie wszystkie jej normy w stopniu nie zmienionym, modyfikuje owe normy albo także ustawia się wobec nich polemicznie. Warunkiem koniecznym istnienia wiersza klasycyzującego (albo w innej terminologii: neoklasycystycznego) jest zatem jego usytuowanie w porządku tradycji, a również czynny relacja wobec jej propozycji światopoglądowych i stylowych. Relacja ten może mieć charakter progresywny, tzn. utwór będzie dążył do oddania rzeczywistości już znanej przez nowoczesną formułę językową i tekstową (wybór mowy wierszowej i gatunku poetyckiego jest dozwolonym prawem autora), bądź także może mieć charakter konserwatywny, tzn. wiersz będzie świadomie kotwiczony w skodyfikowanej poetyce epok dawnych, włącznie z przejmowaniem jej zasad budowy tekstu. Literatura klasycyzująca może w rezultacie przyjmować oferty kanoniczne (poetyki dawnej), stylizacyjne czy pastiszowe, wreszcie rewoltujące. Nie jest przy tym warunkiem obligatoryjnym jawne czy podtekstowe nawiązywanie do ustalonych utworów (faktów kultury) minionych epok, wystarczy, że wiersz będzie przez odpowiednie ustrukturyzowanie mowy poetyckiej oddawał (nie wszystkie) założenia programowe tej epoki, wykorzystywał użytkowane w niej toposy, odwoływał się do jej światoobrazu. Wprawdzie aluzja, przejęty cytat, motto czy także przywołanie konkretnych postaci jest najprostszym z przedmiotów uruchomienia tradycji w tekście, lecz, powtórzmy, usytuowanie utworu w porządku diachronii literackiej może także odbywać się subtelniej, na przykład przez wybór metrum albo gatunku retorycznego (ody, dytyrambu, elegii, sonetu, i tym podobne), nawet jeżeli ów gatunek zostanie ujęty w formie nowoczesnej, czyli na przykład nie w układzie regularnego sylabotonika, ale niesystemowego wiersza wolnego.
Wyodrębnienie literaturze klasycyzującej jako wyraźnego nurtu charakterystyczne jest wyłącznie dla współczesnej świadomości literackiej. Przedtem w badaniach nad liryką XX w. uznawano jedynie istnienie tendencji, czyli czegoś, co jest jednym z przejawów danego zjawiska, nie jest jednak zjawiskiem charakterystycznym albo powszechnym. Wiązało się to z faktem, że literatura przed rokiem 1947 w większym stopniu była kontynuatorką tradycji niż jej rewelatorką. Z tego także względu odnowienie nastawień klasycystycznych po roku 1910, współwystępowanie podobnych gatunków retorycznych po roku 1918 w antagonistycznych ugrupowaniach Skamandra i Awangardy Krakowskiej, i tak dalej - rozpatrywano jako ewolucję postaw wobec sztuki lirycznej, a nie jako stwarzanie nowego metody wypowiedzi poetyckiej. Klasycystyczne wiersze na przykład Jana Stura czy Adama Bederskiego, pisarzy z gatunku poznańskiego "Zdroju", uważano powszechnie za realizację poetyki ekspresjonistycznej, wiersze Antoniego Słonimskiego czy Jarosława Iwaszkiewicza ze Skamandra za realizację poetyki skamandryckiej, z kolei retoryczne ody Juliana Przybosia za schemat wiersza awangardowego. Regulacja tego typu została zarzucona już w latach 60., zaś poezję klasycyzującą uznano za jedną z orientacji liryki powojennej (i szerzej: całego XX w.).
Możliwe są dwie interpretacje współczesnego klasycyzmu poetyckiego: wąska - zakładająca podporządkowanie go wzorcom kultury antycznej czy tak zwany basensu śródziemnomorskiego, i szeroka, wedle której ideał "klasyczności" jest charakterystyczny dla wszelkiej liryki intelektualnej i refleksyjnej, nawet jeżeli jest ona w swoich podstawach programowych eklektyczna. W obydwu interpretacjach zakłada się nadto konieczność zwięzłości i precyzji stylistycznej wiersza neoklasycystycznego i jego humanistycznej (antropologicznej) perspektywy, podkreśla się wagę korespondencji z innymi sztukami, jak: malarstwo czy rzeźba, jako wartość postulowaną zmienia się również marzenie pokonania chaosu świata i poszukiwania sensu (porządku) w kulturze. Wreszcie rzecz główna: współczesny klasycyzm poetycki - i tego przeświadczenia nie kwestionują obie interpretacje - jest próbą związania w jedną całość wartości kultury europejskiej, zbliżeniem do ideału uniwersalistycznego, heroicznym postulatem widzenia świata jako niepodzielnej jedności, przekonaniem, Iż porządek antropogenezy jest również porządkiem myśli, teleologią.
Powszechnie przyjmuje się, że najwybitniejszymi współcześnie pisarzami klasycyzującymi są Zbigniew Herbert i Jarosław Marek Rymkiewicz, z kolei do czołówki całego nurtu należą między innymi Julia Hartwig, Artur Międzyrzecki i Jerzy S. Sito. Nie to jest chociaż prawda całkowita, albowiem grono powojennych "klasycystów" jest bardziej liczne (w każdym pokoleniu literackim znajdziemy jego reprezentantów), niejednokrotnie także są oni wybitniejsi od wymienionej tutaj ostatniej trójki autorów. Przy dosyć niejednoznacznej definicji neoklasycyzmu występuje nadto ryzyko błędu interpretacyjnego. W przekonaniu potocznego rozumienia tego nurtu - "klasycystami" są (mogą być) przecież Czesław Miłosz, Antoni Słonimski, Adam Ważyk, Mieczysław Jastrun, Stanisław Grochowiak, Bogdan Czaykowski, Adam Czerniawski, Bolesław Taborski, późni Adam Zagajewski i Stanisław Barańczak, pomijając już tak zdeklarowanych "klasycystów", jak: Bohdan Zadura, Andrzej Kaliszewski, Krzysztof Lisowski, Stanisław Zajączek, Marek Baterowicz, Drzewucki czy także poeci "pokolenia trzydziestolatków", debiutujący po roku 1989: Eugeniusz Tkaczyszyn Dycki, Andrzej Niewiadomski, Andrzej Sosnowski, Krzysztof Koehler, Jarosław Klejnocki, Marzena Broda... (imię ich: Legion). Zatrzymajmy się zatem tylko przy Herbercie i Rymkiewiczu, dwóch uznanych poprzez wszystkich przedstawicielach współczesnego neoklasycyzmu.
Poezję Zbigniewa Herberta zaliczymy do oferty rewoltującej. Wyrosła z tradycji wiersza poróżewiczowskiego, osadzona mocno w historii i współczesności naszego wieku, liryka autora Struny światła jest konstatacją dramatycznego rozpadu wartości i upadku autorytetów dzisiejszej kultury. Herbert powiada wszakże, Iż w perspektywie długiego trwania dziejów - teraźniejszość nasza nie odbiega znowuż tak daleko od tego, co działo się przed wiekami. Podstaw dla sztuki nowoczesnej i dla dzisiejszej etyki szukać zatem należy u korzeni człowieczeństwa. Nasza współczesność rozpoczyna się od jaskini w Lascaux, stwierdza pisarz, nasza sztuka bierze swój start od sporu Apollina z Marsjaszem. Ideał harmonii, ładu czy porządku świata jest utopią; nigdy taki ideał nie istniał, aczkolwiek jest on odwieczną tęsknotą ludzkości. Pomiędzy wyobrażeniem o dawnym świecie i światem wykreowanym poprzez literaturę nie ma zasadniczej różnicy, każdy z nas pragnie innego świata, odmiennego niż ten, z którym mamy do czynienia na co dzień. I jakkolwiek nie da się dokonać prostego przełożenia dawnych wartości do istniejącego współcześnie kodeksu norm aprobowanych, można na bazie tych wzorów stwarzać kodeks wartości indywidualnych. Będzie to, w istocie rzeczy, aksjologia heroiczna, postulat etyki trudnej, ale możliwej. Istotną rolę odgrywa tu pamięć, która pozwala porządkować fakty biografii, sprzyja konserwacji tego, co jest "dobrem" przeszłości i odrzuceniu tego, co traktowane jest jako "zło". Człowiek dla Herberta to homo irrequietus, podróżujący nie tylko do źródeł kultury ogólnoludzkiej, szukający potwierdzeń swojego rodowodu, lecz również pragnący odnaleźć wartości, o których wie, Iż istnieją, aczkolwiek ich zaakceptowanie wiąże się regularnie z pokonaniem w sobie odruchu zwątpienia, z odrzuceniem jakże natrętnie nasuwającego się przy każdej okazji relatywizmu. Herbertowski postulat heroicznej etyki indywidualnej to głos w kwestii odbudowy wartości i autorytetu na gruzach relatywizmu i zwątpienia współczesnej kultury.
Wg Jarosława Marka Rymkiewicza literatura zawsze mieści się w porządku tradycji, jest nieustanną aktualizacją jej tropów i symboli, wyrazem nieświadomości zbiorowej. W tym sensie nie istnieje w sztuce ani "przeszłość", ani "teraźniejszość", ale wiecznotrwałe "teraz". Ograniczanie wzorów tradycji do jednego obszaru kulturowego i jakiegoś wyimka czasowego sprawia, że wzory te widzi się w redukującym zafałszowaniu. Tradycja to splot różnych, niejednokrotnie zwróconych przeciwko sobie, wektorów. Pisarz każdorazowo odczuwa ich presję, dlatego "wiersz [...] jest ponowieniem wzoru" już istniejącego w kulturze, rodzajem imitacji czy stylizacji. Przed wtórnością przekazu wiersz broni się autentycznością przeżycia artysty. Owo przeżycie to uzewnętrznienie pytań duszy ludzkiej o istotę zagadnienia (jeżeli mowa o systemie pojęć), dramatu (jeżeli dotyczą one spraw osobowych), losu (jeżeli traktują o zbiorowości czy narodzie), teleologii (jeżeli pyta się o porządek transcendencji). Literatura Rymkiewicza wybiera ofertę stylizacyjną (pastiszową), jest propozycją klasycyzmu kontynuacyjnego, modyfikującego wzorce poetyki dawnej, lecz również ochraniającego jej ideę czystości (która również może być uznana za wyraźny symbol aksjologii).
Mieczysław Jastrun pisał w Micie śródziemnomorskim, wybitnym zbiorze esejów z roku 1962, czyli niemalże u początków narodzin powojennego neoklasycyzmu: "Nikt dzisiaj nie może przewidzieć, jakie będzie jutro ludzkości. Przewidywania w nowym świecie mają jeszcze mniej szans na sprawdzenie niż kiedykolwiek w przeszłości. Jedno wydaje się prawdopodobne: zmierzch pewnego typu kultury humanistycznej, wytworzonej pośrodku tysiącleci Europy. W pewnym sensie koniec Europy, koniec świadomości europejskiej jako wytworu mitu śródziemnomorskiego. Lecz koniec pewnej kultury nie znaczy jeszcze końca świata". To porażająca diagnoza. Współczesna polska literatura klasycyzująca dogłębnie odczuwa jej nieuchronne konsekwencje. Końcu świata nie zapobiegnie, nie chce jednak dopuścić do końca europejskiej świadomości.
(Marian Kisiel)
Co znaczy POEZJA WARTOŚCI ETYCZNYCH:
Porównanie wartości etycznych , gdzie precyzuje się specjalną cechę czy także cecha powojennej liryki, należy do najtrudniej definiowalnych na gruncie współczesnej świadomości literackiej. Z punktu widzenia poezja klasycyzujaca co znaczy.
Krzyżówka PROZA PO ROKU 1989:
Dlaczego razie literaturze (zobacz Literatura po roku 1989), opublikowane w ostatnich latach książki prozatorskie starszych autorów nie spotkały się z przychylnym przyjęciem. Utwory utrzymane w konwencji poezja klasycyzujaca krzyżówka.
Co to jest POEZJA HERBERTA:
Jak lepiej Zbigniewa Herberta niemal od debiutu cieszyła się rosnącym uznaniem czytelników i krytyków. Pisarz publikował od 1948 r. w prasie, w 1954 r. zamieścił 20 wierszy w odwilżowej antologii wydanej poezja klasycyzujaca co to jest.
Słownik POWIEŚĆ SOCREALISTYCZNA:
Kiedy Zawodowego Literatów Polskich w Szczecinie (1949) stanowi chronologiczną granicę określającą nowy program polityki kulturalnej. Tendencje zapowiadające ogłoszenie realizmu socjalistycznego jako poezja klasycyzujaca słownik.
Czym jest PERIODYZACJA, NAZWA EPOKI, GEOGRAFIA LITERACKA:
Od czego zależy przypada około 1890 r.; jego datę końcową zwykło się wiązać z rokiem 1918. Oba te terminy należy objaśnić i wyliczyć wątpliwości, pomimo których utrwaliły się w nauce o poezji. W pobliżu progu 1890 poezja klasycyzujaca czym jest.

Czym jest poezja klasycyzujaca znaczenie w Motywy literatura P .

  • Dodano:
  • Autor: