Co to znaczy romantyzmu epigonów poezja definicja.

Definicja POEZJA EPIGONÓW ROMANTYZMU oznacza się potem, potomek. W łacinie epigonus oznacza.

Czy przydatne?

Definicja POEZJA EPIGONÓW ROMANTYZMU

Co znaczy POEZJA EPIGONÓW ROMANTYZMU: Wyraz epigon wywodzi się z języka greckiego, epígonos - to ten, który urodził się potem, potomek. W łacinie epigonus oznacza "pogrobowiec", a więc dziecko urodzone już po Zgonu ojca. Słowo, z upływem czasu, przekształcił się w termin naukowy i w tym znaczeniu epigon to "naśladowca ogromnych, utalentowanych poprzedników; kontynuator nieaktualnych idei, przeżywających się kierunków" (leksykon j. polskiego pod red. M. Szymczaka). Krytycy literaccy i naukowcy historii literatury zazwyczaj zwracali uwagę na brak oryginalności, bierne naśladownictwo przedtem stworzonych, znakomitych utworów. Drugi zarzut kierowany wobec literaturze epigonów wypływał z jej niezgodności z tendencjami obecnymi w ówczesnej sztuce, była to gdyż twórczość odwołująca się do przestarzałych, odrzuconych już poprzez innych pisarzy, koncepcji. Jednak nie zawsze twórczość epigońska jest świadectwem grafomanii i braku talentu.
W romantyzmie zdarzenie epigonizmu było szczególnie widoczne. Nowa literatura bardzo błyskawicznie się skonwencjonalizowała, jeszcze przed rokiem 1830 Franciszek Dzierżykraj Morawski (1783-1861), klasyk próbujący pogodzić oba wrogie obozy, strofujący zarówno jeden, jak i drugi z nich, ironicznie pisał: "Oni [klasycy] co najmniej, w smutnej małpienia potrzebie, / Homerów naśladują, a wy samych siebie. / Za nic wam są Szekspirów, Szyllerów przykłady, / Spętaną stopą swoje powtarzacie ślady, / I tak, coście nowością samą darzyć mieli, / Ledwieście się zrodzili, a już zestarzeli." Klasycy uważali, Iż naśladowanie wzorów, a więc tekstów uznawanych za doskonałe, jest środkiem prowadzącym do doskonalenia warsztatu pisarskiego, bo ożywia wyobraźnię, wzbogaca język i kształci dobry smak twórcy. Romantycy postulowali oryginalność literaturze - obrazów, metaforyki, języka - lecz równocześnie również prostotę słownictwa: wykorzystywali styl kolokwialny, regionalizmy. Te dwie tendencje regularnie były sprzeczne. Nie jest już istotna hierarchia i czystość gatunków (naśladowanie wzorów pomagało w zachowaniu tych cech), ale wyobraźnia i język. Romantyzm wymagał od artystów niepowtarzalności, czyli nieustannej zmienności, szukania nowych dróg. Nie wszyscy artyści potrafili temu sprostać, regularnie (gdy chcieli przekazać to samo przeżycie, tę samą prawdę o świecie, co jakiś znakomity artysta) zaczynali - wbrew założeniom romantyzmu - mówić w ten sam sposób. I z reguły nadużywali środków i metod wypracowanych poprzez poprzednika, bo chcieli czytelnikom bardziej owe prawdy unaocznić.
Najpierw epoki ogromną popularność zdobyły poezje Adama Mickiewicza i wkrótce pojawiła się rzesza jego naśladowców. Powstały zjawiska zwane balladomanią i sonetomanią. Do epigonów przyszłego wieszcza należeli wtedy np. Antoni Edward Odyniec (1804-1885), Aleksander Chodźko (1804-1891), Stefan Witwicki (1801-1847), Jan Nepomucen Kamiński (1777-1855), Józef Łapsiński (1805-1831). Klasycy drwili z tych utworów, wykazywali w nich nadmiar cech charakterystycznych dla ballad i sonetów Mickiewicza: zdrobnień, wyrazów kolokwialnych, regionalizmów, wyrazów egzotycznych, pytań, wykrzyknień, używania w metaforach konkretnych rzeczowników określających definicje abstrakcyjne, zestawiania odległych znaczeniowo wyrazów. Franciszek Salezy Dmochowski (1801-1871), krytyk literacki (syn znanego klasyka postanisławowskiego - Franciszka Ksawerego, autora dydaktycznego poematu Sztuka rymotwórcza), wyśmiał jedną z ballad Witwickiego, gdzie na przestrzeni kilkudziesięciu wersów doliczył się trzydziestu ośmiu znaków zapytania. To, co w literaturze Mickiewicza oddawało niezwykłość, tajemniczość świata, tu stawało się nużącą manierą. Witwicki uznał słuszność zarzutów i zniszczył nakład swoich Ballad i romansów (w dwóch tomach!). Natomiast Kamiński regularnie grzeszył tworzeniem dziwacznych metafor. Pisał w sonetach: "Wypiłem duszą duszę kałamarza: / Już pióro znaków, oko łez nie roni", "Już w mym umyśle płomień się zapala, / Okropny powóz jedzie w mojej duszy, / Turkoce strasznie, później się oddala." Czego można się jednak spodziewać po utworach stworzonych wskutek zakładu? W dodatku takiego: Kamiński założył się, Iż pośrodku 48 godz. napisze sto sonetów lepszych niż wiersze Mickiewicza. Zielińska próbowała określić systemy zjawiska epigonizmu i doszła do wniosku, Iż balladomania wynika z odkrycia poprzez Mickiewicza w balladach wartości, jaką ma ludowe spojrzenie na rzeczywistość, z kolei sonetomania wypływa z chęci zmierzenia się z klasykami i udowodnienia, Iż romantyk potrafi poradzić sobie z tak tradycyjną metodą o ściśle ustalonych regułach. Z kolei obie manie dodatkowo były skutkiem rywalizacji z literaturą Mickiewicza, któremu wielu autorów chciało dorównać albo nawet go przewyższyć.
Poza balladami i sonetami epigoni wykorzystywali Dziady, Odę do młodości, Farysa, Konrada Wallenroda, propagując postawę indywidualistycznego bohatera, bajroniczną albo werterowską. W tym duchu tworzyli między innymi Edmund Wasilewski (1814-1846), Karol Baliński (1817-1864), Gustaw Zieliński (1809-1881), Tomasz August Olizarowski (1811-1879), Franciszek Żygliński (1815-1849), Włodzimierz Wolski (1824-1882), Mieczysław Romanowski (1833-1863). Rewolucjoniści oczywiście wybierali z dorobku Mickiewicza schemat bohatera walczącego, a nie - cierpiącego miłosne męki. Poeci krajowi w momencie polistopadowym w pierwszej kolejności skupiali się na ukazaniu rozdźwięku pomiędzy ideałem a rzeczywistością (przeważnie przedstawianego jako konflikt człowieka, zazwyczaj poety, z otoczeniem albo zobrazowanemu w dziejach nieszczęśliwej, zakończonej samobójstwem, miłości). Etapowo coraz większą popularność zdobywa Juliusz Słowacki. Jego ogromnym wielbicielem jest Kornel Ujejski, który jednak od naśladownictwa obecnego we inicjalnych utworach (na przykład Monolog Ankarströma) potrafił przejść do twórczego dialogu z wieszczami.
Spośród autorów tworzących w okresie dominacji nurtu pozytywistycznego do romantyzmu odwoływali się Adam Asnyk (1838-1897), Maria Konopnicka (1842-1910) czy mniej od nich utalentowana Jadwiga Łuszczewska - Deotyma (1834-1908).
(Anna Krysztofiak)
Zobacz także: BALLADA, BALLADY I ROMANSE, Literatura ROMANTYZMU KRAJOWEGO, SONET (CYKL SONETOWY), SONETY KRYMSKIE, SONETY ODESKIE
Co znaczy PIEŚŃ LEGIONÓW POLSKICH WE WŁOSZECH:
Porównanie Wybickiego - oświeceniowego publicysty, dramaturga i poety - jest pierwowzorem Mazurka Dąbrowskiego, współczesnego hymnu narodowego. Pieśń powstała w Reggio Emilia pomiędzy 16 a 19 VII 1797 r. dla poezja epigonów romantyzmu co znaczy.
Krzyżówka POEZJA LINGWISTYCZNA:
Dlaczego lingwistyczna to jedna z głownych orientacji w polskiej literaturze powojennej. Literatura lingwistyczna rodziła się na przełomie lat 50. i 60. Wyodrębnił ją, scharakteryzował i nazwał Janusz poezja epigonów romantyzmu krzyżówka.
Co to jest PRZEDŚPIEW STAFFA:
Jak lepiej pochodzi z tomu pod tytułem Gałąź kwitnąca wydanego w roku 1908. Historycy literatury uważają ten tom za idealną ilustrację klasycznych fascynacji Leopolda Staffa - świetnie władającego greką i poezja epigonów romantyzmu co to jest.
Słownik POEMAT DYGRESYJNY:
Kiedy gatunkowych, charakterystycznych dla epoki romantyzmu, poemat dygresyjny - ten przedziwny, prawdziwie poetycki splot przedmiotów lirycznych, epickich i dramatycznych, łączących się ze sobą pod poezja epigonów romantyzmu słownik.
Czym jest PROCESY W POLSZCZY¬NIE:
Od czego zależy zastrzeżenia, Iż moment od końca XV w. do początków wieku XVII, który w dziejach literatury i kultury określamy jako renesans, odegrał bardzo istotną rolę w rozwoju j. polskiego. W klasycznej już poezja epigonów romantyzmu czym jest.

Czym jest poezja epigonów romantyzmu znaczenie w Motywy literatura P .

  • Dodano:
  • Autor: