Co to znaczy neoklasycyzm definicja.

Definicja NEOKLASYCYZM oznacza Polsce obserwowany w latach 1907-1917. Rozpowszechniony za sprawą.

Czy przydatne?

Definicja NEOKLASYCYZM

Co znaczy NEOKLASYCYZM: Ruch literacki związany z odrodzeniem klasycyzmu w Europie u schyłku XIX w. W Polsce obserwowany w latach 1907-1917. Rozpowszechniony za sprawą "szkoły romańskiej" Jeana Moreas, który uznawał klasycyzm za antidotum na romantyzm, podobnie jak Edward Porębowicz i Władysław Kozicki w Polsce. Moreas głosił hasło "renesansu klasycyzmu" nawiązując do form klasycystycznych literaturze francuskiej XVII i XVIII w. André Gide i Antoine Thibaudet głosili program odnowy języka w oparciu o tradycje kulturowe i literackie przeszłości. Paul Valéry, czołowy przedstawiciel neoklasycyzmu, początkowo związany z symbolizmem, dążył do uzyskania klarownej wypowiedzi poetyckiej w łączności z wymaganiami liryki nowoczesnej. Odpowiednio z ideą przewodnią kierunku - jedność i ciągłość kultury wpływa na wytworzenie zbiorowej świadomości ludzkiej. Światowy neoklasycyzm zgłębiał przebieg tego procesu sięgając do psychologii, antropologii, filozofii i literatury (w Stanach Zjednoczonych - Ezra Pound, w Anglii - T.S. Eliot). Literatura neoklasycystyczna odwoływała się w pierwszej kolejności do doświadczeń antyku grecko rzymskiego, a również średniowiecza, renesansu, baroku, do wyobrażeń mitycznych, motywów archetypicznych i biblijnych. Zasadniczym celem artystów stało się odtwarzanie powszechnych potrzeb człowieka i jego ponadczasowych ideałów (z tego powodu zaadaptowano teorię archetypów Junga).
W Polsce neoklasycyzm był odpowiedzią na wszechwładnie panujący, chorobliwy dekadentyzm (zobacz). Penetrację odległych obszarów literatury sprowokowało wyczerpanie się dotychczasowych środków i tematów, przechodzących już w stereotypy. Zmęczenie powtarzalnością, ideowa apatia zmuszała do poszukiwań - odmiennych niż dekadenckie - metod twórczych i źródeł inspiracji. Szlak filozofii i kultury starożytnej, a również ich renesansowych kontynuacji wysunął nowe warunki poetom: filozofia stoicka tłumiła symptomy "nerwowości", nakazując pogodzenie się z życiem, reaktywacja antyku przywróciła wartość piękna, harmonii i dyscypliny artystycznej.
Program klasycystyczny rozpopularyzowali poeci skupieni wokół (zobacz Czasopisma Młodej Polski) czasopisma "Museion" (1911-1913) między innymi Ludwik Hieronim Morstin, Edward Leszczyński, Władysław Kozicki, Zdzisław Dębicki. Swój udział w propagowaniu "piękna klasycystycznego w artystycznej kulturze narodowej" (sformułowanie Morstina) miał także lwowski kwartalnik "Lamus" (1908-1913). Obydwa pisma drukowały przekłady z literatury grecko rzymskiej, okazywały zainteresowanie polskim renesansem (między innymi literaturą Szymonowica, Kochanowskiego), informowały o zdobyczach klasycyzmu francuskiego. Na łamach "Lamusa" i "Museionu" publikował swe klasycyzujące wiersze Leopold Staff.
Utwory klasyczno parnasistowskie pojawiały się sporadycznie u: Kazimierza Przerwy Tetmajera (Mastodonty, Dyskobol, Achilles), Jana Kasprowicza (nie wszystkie wiersze z tomiku Chwile), Tadeusza Micińskiego (Minotaur), Lucjana Rydla (Ja jestem satyr), Kazimiery Zawistowskiej (Nimfa), Maryli Wolskiej (Penelopa), Bolesława Leśmiana (Akteon). Dla modernistów tematy klasyczne stanowiły okazję do skonfrontowania bohaterów mitologicznych i historycznych z bezsilnym dekadentem; świata trwałych wartości z rzeczywistością zdegradowaną:
Olimpia stoi w pełnej chwale:
Zeusowy chram ma w niebie czoło,
Na stopniowanym piedestale
Spogląda Nike w jońskie fale
I szumi święty gaj wokoło.
[ . . . . . . . . . . . . . ]
Dla nas radosna olimpiada
We spiże trąb już nie uderzy,
Nad nami nieba próżnia blada -
I nawet głośno pieśń nie gada
O zapomnianej czci rycerzy.
[Józef Weyssenhoff Tanatos]
Rzeźby, marmury, posągi antyczne kumulowały istotę piękna, podkreślały jego kulturotwórcze znaczenie (wiersze Morstina, Kozickiego, Dębickiego, Staffa). Poszczególne sceny mitologiczne były alegoriami życia, Zgonu, tęsknoty, przemijania, miłości. Wątki pasterskie, arkadyjskie pejzaże, zazwyczaj ujęte w wymiar snu czy marzenia, pełniły funkcję terapeutyczną (na przykład W greckim teatrze L.H. Morstina).
W w najwyższym stopniu konsekwentny sposób przestrzegał zasad klasycyzmu Staff, który mistrzowsko opanował hieratyczną formę wypowiedzi w długich, wieloczłonowych zdaniach z częstymi inwersjami, przerzutniami, retorycznymi inwokacjami i heksametrycznym wersem. Jego utwory nierzadko przypominały swą strukturą artystyczną tłumaczenia łacińsko greckie, tak jak wiersz Marek Aureliusz mówi:
Świata koronę na głowie nosząc, a w sercu tysiące
Grotów losu, do liczby dawnych przyjmuję dziś nowy,
Co, jak tamte, nie zdoła zachwiać niezłomnej mej duszy:
Zgon twą synu. Nie będziesz berłem już trudził się po
[mnie
W następnych zbiorach wierszy publikowanych między 1908-1914 Staff zanegował modernistyczne wzory liryki dekadenckiej. Chaosowi środków artystycznych przeciwstawił ład klasycznie zorientowanej poetyki, emocjonalne rozwichrzenie zastąpił uczuciową łagodnością. Dekadencko pesymistyczną koncepcję myślową odrzucił już w chwili debiutu (1901). Zafascynowany Nietzscheańską filozofią mocy głosił potrzebę aktywności w tomie Sny o potędze, poszerzając tym samym krąg "witalistów" - autorów liryki odrodzeńczej (Antoni Lange, Tetmajer, Bogusław Adamowicz, Gustaw Daniłowski, Józef Ruffer). I podobnie jak oni zerwał z postulatami Nietzschego, choć nie dla propozycji Schopenhauera i Hartmanna, ale dla wizji świata wg stoików i racjonalistów. W zbiorach wierszy Gałąź kwitnąca (1908) i Uśmiechy godz. (1910) próbuje połączyć treści destrukcyjne z konstruktywną apoteozą życia. Poetyka cyklów Echa italo greckie i Śladem stopy antycznej opiera się na klasycystycznej idei harmonii. Odwołuje się do ideału kalos kagathos łączącego definicja piękna z definicją dobra, bo "...im bardziej uszlachetniasz serce, tym oblicze sztuki twej bardziej prawe" (Estetyka). Apolińska klarowność i mistrzostwo w operowaniu słowem zbliża formę artystyczną Staffa do klasycystycznej doskonałości. Dyscyplina świadomości poety ujarzmia grozę mitów religii i historii, porządkuje pogańską zmysłowość i dionizyjski nieład. Klasycyzm Staffa, to nie tylko postawa artystyczna, lecz także światopoglądowa: to zrównoważenie duchowe, radość z najdrobniejszych objawów życia, to "... w łzach widzieć słodycz smutną, dobroć chorą w grzechu" (Przedśpiew). W dwudziestoleciu międzywojennym efektem tak pojętego klasycyzmu były zbiory Wysokie drzewa (1932) i Barwa miodu (1936). Refleksja poetycka Staffa koncentrowała się na problemach etycznych. Nie zwracała się jednak ku korzeniom chrześcijańskim czy mistycznym - była laicką wypowiedzią pragmatyka broniącego marzenia i "mitu zdobywczego człowieka" (Irena Maciejewska), dążącego do integracji różnych kultur i do osiągnięcia zgody z życiem. Przyjęcie filozofii stoickiej wpłynęło na wybór idealizującej konwencji i łagodność obrazowania. Użytkowana we wczesnej twórczości impresja została zastąpiona poprzez opis, abstrakcyjna metafora poprzez fabułę balladową, obrazy symboliczne ustąpiły miejsca realistycznym, melancholijną tonację ubarwiły przebłyski humoru. Wymieniła się wymowa wierszy miłosnych: zamiast gwałtownych uniesień proponuje się pogodzenie z przemijalnością uczuć. Przedmioty piękna wprowadza się pod postacią ogrodów różanych, gajów laurowych, marmurowych tarasów, białych dworków, antycznych rzeźb. Artyficjalne obrazy przesycone są atmosferą ciszy i słodyczy o działaniu uspakajającym. Konkretna zabudowa świata przedstawionego może zawierać pierwiastek irracjonalny - przeczucie "innego" bytu. Poznanie go jest uwarunkowane życiem "bez grzechu". Nadzwyczajna wrażliwość na piękno słowa poetyckiego, podparta precyzyjnymi studiami filologicznymi, umożliwiła poecie połączenie wielu metod twórczych w jasnych i logicznych całościach lirycznych. Plastyczność obrazów, muzyczność rytmu i kunsztowność formy nie dawały wrażenia nadmiaru. Jak twierdził Julian Krzyżanowski "...styl Staffa uderzał gdyż jednocześnie zdumiewającą precyzją rysunku, znamienną dla urodzonego klasycysty".
Odrodzenie klasycyzmu pokazało żywotność i trwałość kultury europejskiej, obroniło wartości etyczne skazane poprzez dekadentyzm na zagładę. Był to fakt tym bardziej istotny, Iż w tym samym czasie ruch futurystyczny opowiedział się za całkowitym zerwaniem z tradycją kulturową.
(Marta Rabikowska)
Co znaczy NIE BOSKA KOMEDIA:
Porównanie poprzez Zygmunta Krasińskiego i wydany w 1835 r., powszechnie uważany za arcydzieło polskiego romantyzmu. Naukowcy wydzielili w nim niejako dwa dramaty. Pierwszy, obejmujący pierwszą i drugą część neoklasycyzm co znaczy.
Krzyżówka NEOROMANTYZM:
Dlaczego artystycznych epoki, który w podręczniku Juliana Krzyżanowskiego uzyskał rangę nazwy zbiorczej całego okresu (Neoromantyzm polski. 1890-1918, 1963, Wyd. 3-1980). W opozycji do modernizmu (synonimu neoklasycyzm krzyżówka.
Co to jest NATURALIZM:
Jak lepiej Młodej Polski wykorzystujący przedmioty światopoglądu materialistycznego i scjentycznego, koncepcję Darwinowskiej walki o byt, Taine´owską teorię środowiska, akceptujący pesymistyczne skutki neoklasycyzm co to jest.
Słownik NIC DWA RAZY SZYMBORSKIEJ:
Kiedy liryk Szymborskiej (śpiewany poprzez Łucję Prus i Korę) od wielu lat przyciąga odbiorców prostotą kompozycji i mądrością prawdy, która głosi, Iż wszystko zdarza się tylko raz. Wiersz wyraźnie neoklasycyzm słownik.
Czym jest NOWELE ELIZY ORZESZKOWEJ:
Od czego zależy autorki Nad Niemnem nowele zajmują poczesne miejsce, w pierwszej kolejności z racji na nośność tez programowych. Debiutowała w drugiej połowie lat 60. XIX w. trzema krótkimi tekstami prozatorskimi, z neoklasycyzm czym jest.

Czym jest neoklasycyzm znaczenie w Motywy literatura N .

  • Dodano:
  • Autor: