Co znaczy KOMISJA EDUKACJI NARODOWEJ:
Tę nadzwyczajnie istotną dla dziejów polskiej oświaty i kultury instytucję powołał sejm delegacyjny 14 października 1773 r. dzięki staraniom Stanisława Augusta i ekipy współpracujących z nim patriotów. Na rzecz KEN przekazano olbrzymie dobra pozostałe po rozwiązanym zakonie jezuitów. Jej członkowie (między innymi A. Zamoyski, J.L. Chreptowicz, I. Potocki, A.K. Czartoryski, G. Piramowicz, M. Poniatowski) zajęli się opracowaniem nadrzędnej koncepcji nauki, nowej sieci szkół (wydziałowych i podwydziałowych), programu nauczania na poszczególnych poziomach, a również doborem i kształceniem odpowiedniej kadry nauczycielskiej. Zrąb założeń programowych Komisji zawierały modyfikowane w następnych wersjach Ustawy KEN dla stanu akademickiego i na szkoły [...] (1781, 1783, 1790). Komisji podlegały placówki szkolnictwa średniego i wyższego. Planowano także zmiany w szkołach elementarnych (parafialnych). Akademia Krakowska i Akademia Wileńska, po reorganizacji noszące nazwę Szkół Głównych Korony i Litwy, miały kształcić wykwalifikowanych nauczycieli świeckich.
Komisja nawiązała do nowoczesnych propozycji zachodnich i do poprzednich rozwiązań rodzimych (Collegium Nobilium, Szkoły Rycerskiej). Reforma oświaty zmierzała do tego, aby szkoły wychowywały młodzież w duchu oświeceniowych ideałów, kształciły nowe pokolenia światłych, wyzwolonych z przesądów obywateli i patriotów, zdolnych w przyszłości do ukształtowania nowoczesnego społeczeństwa i przeprowadzenia w kraju koniecznych zmian. W doborze elementów kierowano się wymogiem łączenia logicznie uporządkowanej, teoretycznej wiedzy z praktycznymi umiejętnościami (między innymi przedmioty higieny, miernictwo, wiedza rolnicza, dzieje rzemiosł), potrzebą kształtowania moralnej i etycznej postawy wychowanków i wpajania im obywatelskich "należytości i powinności". Znacząco ograniczono łacinę, nauczano z kolei j. polskiego, wymowy, historii i prawa i edukacji moralnej. Sporą wagę przywiązywano do nauk przyrodniczych i ścisłych (między innymi historii naturalnej, fizyki, geometrii) i wychowania fizycznego. Zalecano kształcenie zdolności władania polszczyzną jako sprawnym narzędziem porozumiewania się i przekazu myśli. Przygotowywano młodzież do uczestnictwa w życiu zbiorowości realizującym zasady porządku fizyczno moralnego.
Przygotowaniem podręczników dostosowanych do programowych założeń reformy oświaty zajęło się powołane poprzez Komisję w 1775 r. Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych. Organizacja ta ogłaszała publiczne konkursy na książki do nauczania poszczególnych elementów. Brano pod uwagę zgodność podręczników z zatwierdzonym poprzez KEN programem nowoczesnego kształcenia i patriotycznego wychowania. Dbano także, aby zakres, stopień trudności i sposób podania wiedzy dostosowany był do możliwości uczniów i potrzeb nauczycieli. Dzięki szeroko zakrojonej akcji i przestrzeganiu jasnych założeń dydaktycznych i wychowawczych pod koniec XVIII w. szkoły średnie zostały wyposażone w nowe polskie podręczniki (łącznie 29), dobrze przygotowane merytorycznie i metodycznie. Znalazła się pośród nich napisana poprzez O. Kopczyńskiego Gramatyka dla szkół narodowych dla klas I-III (1778-1781) i Wymowa i literatura dla szkół narodowych (cz. 1, 1792) Piramowicza. Książki wydane i zatwierdzone poprzez Towarzystwo służyły młodzieży i nauczycielom również potem, w momencie zaborów.
Początkowo prace KEN natrafiały na opór ze strony konserwatywnej szlachty i władz Kościoła i środowisk zakonnych. Sprzeciw budziło przejęcie poprzez świecką instytucję kontroli nad całym szkolnictwem. Komisja podejmowała szereg kroków mających na celu pomyślną realizację przyjętego programu. W okresie wizytacji szkół oceniano zakres, sposoby i poziom nauczania poszczególnych elementów i zdolności nauczycieli. Władca osobiście odwiedzał nie wszystkie placówki i finansował zakup pomocy naukowych. Akcję popularyzacji dzieła reformy oświaty wspierały również znane osobistości życia publicznego (między innymi I. Potocki, H. Kołłątaj). KEN skończyła działalność po ostatnim rozbiorze. Najpierw w. XIX, w zmienionej sytuacji politycznej i historycznej dawni współpracownicy i wychowankowie podlegających jej szkół odegrali znaczną rolę w procesie utrwalania dorobku polskiej kultury i rodzimych tradycji. Świadczy o tym między innymi aktywność Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Programowe założenia i patriotyczne i obywatelskie idee KEN twórczo kontynuowano również w procesie kształtowania mechanizmu oświaty na ziemiach polskich w momencie zaborów.
(Bożena Mazurkowa)
Zobacz także: COLLEGIUM NOBILIUM, CZARTORYSKI ADAM KAZIMIERZ KOŁŁˇTAJ HUGO, SZKOŁA RYCERSKA
Komisja nawiązała do nowoczesnych propozycji zachodnich i do poprzednich rozwiązań rodzimych (Collegium Nobilium, Szkoły Rycerskiej). Reforma oświaty zmierzała do tego, aby szkoły wychowywały młodzież w duchu oświeceniowych ideałów, kształciły nowe pokolenia światłych, wyzwolonych z przesądów obywateli i patriotów, zdolnych w przyszłości do ukształtowania nowoczesnego społeczeństwa i przeprowadzenia w kraju koniecznych zmian. W doborze elementów kierowano się wymogiem łączenia logicznie uporządkowanej, teoretycznej wiedzy z praktycznymi umiejętnościami (między innymi przedmioty higieny, miernictwo, wiedza rolnicza, dzieje rzemiosł), potrzebą kształtowania moralnej i etycznej postawy wychowanków i wpajania im obywatelskich "należytości i powinności". Znacząco ograniczono łacinę, nauczano z kolei j. polskiego, wymowy, historii i prawa i edukacji moralnej. Sporą wagę przywiązywano do nauk przyrodniczych i ścisłych (między innymi historii naturalnej, fizyki, geometrii) i wychowania fizycznego. Zalecano kształcenie zdolności władania polszczyzną jako sprawnym narzędziem porozumiewania się i przekazu myśli. Przygotowywano młodzież do uczestnictwa w życiu zbiorowości realizującym zasady porządku fizyczno moralnego.
Przygotowaniem podręczników dostosowanych do programowych założeń reformy oświaty zajęło się powołane poprzez Komisję w 1775 r. Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych. Organizacja ta ogłaszała publiczne konkursy na książki do nauczania poszczególnych elementów. Brano pod uwagę zgodność podręczników z zatwierdzonym poprzez KEN programem nowoczesnego kształcenia i patriotycznego wychowania. Dbano także, aby zakres, stopień trudności i sposób podania wiedzy dostosowany był do możliwości uczniów i potrzeb nauczycieli. Dzięki szeroko zakrojonej akcji i przestrzeganiu jasnych założeń dydaktycznych i wychowawczych pod koniec XVIII w. szkoły średnie zostały wyposażone w nowe polskie podręczniki (łącznie 29), dobrze przygotowane merytorycznie i metodycznie. Znalazła się pośród nich napisana poprzez O. Kopczyńskiego Gramatyka dla szkół narodowych dla klas I-III (1778-1781) i Wymowa i literatura dla szkół narodowych (cz. 1, 1792) Piramowicza. Książki wydane i zatwierdzone poprzez Towarzystwo służyły młodzieży i nauczycielom również potem, w momencie zaborów.
Początkowo prace KEN natrafiały na opór ze strony konserwatywnej szlachty i władz Kościoła i środowisk zakonnych. Sprzeciw budziło przejęcie poprzez świecką instytucję kontroli nad całym szkolnictwem. Komisja podejmowała szereg kroków mających na celu pomyślną realizację przyjętego programu. W okresie wizytacji szkół oceniano zakres, sposoby i poziom nauczania poszczególnych elementów i zdolności nauczycieli. Władca osobiście odwiedzał nie wszystkie placówki i finansował zakup pomocy naukowych. Akcję popularyzacji dzieła reformy oświaty wspierały również znane osobistości życia publicznego (między innymi I. Potocki, H. Kołłątaj). KEN skończyła działalność po ostatnim rozbiorze. Najpierw w. XIX, w zmienionej sytuacji politycznej i historycznej dawni współpracownicy i wychowankowie podlegających jej szkół odegrali znaczną rolę w procesie utrwalania dorobku polskiej kultury i rodzimych tradycji. Świadczy o tym między innymi aktywność Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Programowe założenia i patriotyczne i obywatelskie idee KEN twórczo kontynuowano również w procesie kształtowania mechanizmu oświaty na ziemiach polskich w momencie zaborów.
(Bożena Mazurkowa)
Zobacz także: COLLEGIUM NOBILIUM, CZARTORYSKI ADAM KAZIMIERZ KOŁŁˇTAJ HUGO, SZKOŁA RYCERSKA
- Co znaczy KWADRYGA:
- Porównanie ugrupowanie poetyckie działające w Warszawie na przełomie lat 20. i 30. (czasopismo Kwadryga 1927-1931). Ekipa ukształtowała się w towarzyskim kręgu gimnazjalno - uniwersyteckim i złączona była komisja edukacji narodowej co znaczy.
- Krzyżówka KROPIŃSKI LUDWIK (1767-1844):
- Dlaczego powieściopisarza, dramaturga i poety upłynęła w burzliwych latach schyłku XVIII w. Walczył na Litwie w 1792 r., w insurekcji i kampanii 1812 r. - powrócił z wojny w randze generała. Protekcji A.J komisja edukacji narodowej krzyżówka.
- Co to jest KRASICKI IGNACY (1735-1801):
- Jak lepiej Warmiński był najwybitniejszym przedstawicielem klasycyzmu w poezji polskiej drugiej połowy XVIII w. Jego majątek pisarski, już ówcześnie uznawany za wzorcowy, cechuje ogromna różnorodność form komisja edukacji narodowej co to jest.
- Słownik KINO:
- Kiedy niepodległości kinematograf był już trwałym elementem krajobrazu największych miast. Do mieszkańców miasteczek i wielu wsi regularnie docierało tylko kino wędrowne , które od 1903 r. na terenach komisja edukacji narodowej słownik.
- Czym jest KABARET MŁODOPOLSKI:
- Od czego zależy jest oznaką dezaktualizowania się problematyki, stylu uprawiania literatury i metody celebrowania eksponowanej pisarskiej roli. Treści ówczesnej filozofii, założenia estetyki, style zachowań komisja edukacji narodowej czym jest.
Czym jest komisja edukacji narodowej znaczenie w Motywy literatura K .
