Co to znaczy literacki kabaret definicja.

Definicja KABARET LITERACKI oznacza wywodzi się z zamkniętych spotkań towarzyskich twórców.

Czy przydatne?

Definicja KABARET LITERACKI

Co znaczy KABARET LITERACKI: Kabaret jako swoiste zdarzenie kulturowe i specyficzna organizacja artystyczna wywodzi się z zamkniętych spotkań towarzyskich twórców, improwizacji o charakterze satyryczno rozrywkowym odbywających się w wybranej kawiarni czy knajpce. Etapowo przekształca się w kameralny spektakl estradowy złożony z piosenek, recytacji, popisów muzycznych i tanecznych wiązanych w całość tekstami organizatora wspólnej zabawy artystów i publiczności - konferansjera. Spektakl taki może być przedstawiany w kawiarni, w teatrzyku estradowym, czy także - współcześnie - inscenizowany w radiu albo telewizji. Pierwszym polskim kabaretem był krakowski "Zielony Balonik" (1905-1912), a najgłośniesze kabarety międzywojenne to preskamandrycka Kawiarnia Pisarzy "Pod Pikadorem" (1918-1919) i teatrzyk estradowy "Qui pro Quo"(1919-1932).
Życie kulturalne państwie, rodzące się w momencie tuż powojennym, wyłoniło dwa znamienne zjawiska artystyczne o charakterze kabaretowym nawiązujące do dotychczasowej ewolucji form estradowych i zapowiadało ich dwutorowy postęp. Założony w 1945 r. w Łodzi teatr "Syrena" wyraźnie nawiązywał do modelu teatrzyku estradowego, jaki ukształtował się w momencie międzywojennym (dyrektorem "Syreny", przeniesionej w r. 1948 do Warszawy, został jeden z autorów "Qui pro Quo", J. Jurandot). W okolicy składanek kabaretowych grywała (i grywa) "Syrena" farsy, komedie muzyczne, operetki, wystawiała widowiska rewiowe i szopki satyryczne, pozostając najdłużej istniejącym w Polsce teatrem estrady.
Drugim typem teatrzyku był krakowski kabaret "Siedem Kotów" (1946-1947), będący w znacznym stopniu kabaretem autorskim K.I. Gałczyńskiego. Autor Teatrzyku "Zielona Gęś" (Gałczyński sam recytował własne wiersze na estradzie) prowadził tu, podobnie jak w "Przekroju", kampanię przeciw kołtunerii mieszczaństwa i inteligenckim stereotypom myślowym. Równocześnie wprowadzał w poetykę postskamandryckiego tekstu estradowego przedmioty groteski, poetyckiej fantasmagorii i absurdalnego humoru. Monologi Gałczyńskiego bezbłędnie interpretowała nowa gwiazda estrady - I. Kwiatkowska. Odrzucony poprzez konserwatywną publiczność kabaret ten wkrótce zakończył swą działalność, lecz typ humoru i sama twórczość Gałczyńskiego (raczej "Zielona Gęś") powrócić miały w kabaretowych dokonaniach młodszych pokoleń.
Lata socrealizmu nie były przychylne dla kabaretu, stąd także jednym z przejawów "odwilży" stał się, założony poprzez A. Marianowicza w 1954 r., efemeryczny kabaret "Stańczyk". Dłużej funkcjonował "Szpak" (1954-1960) Z. Wiktorczyka, gdzie K. Rudzki stworzył nową kreację konferansjera - wychowawcy publiczności; tutaj przedstawiane były między innymi teksty S. Mrożka. Po 1956 r. powstawało sporo kabaretów amatorskich i profesjonalnych, występujących w kawiarni i zbliżonych do teatrzyku estradowego. "Wagabunda" (1956-1967) to przykład kabaretu solistów (L. Wysocka, B. Kobiela, M. Załucki), o zróżnicowanym repertuarze, mającym zadowolić przypadkową regularnie publiczność spotykaną w czasie krajowych i zagranicznych wojaży. Specyficzne połączenie elitarności z masowym adresem zapowiadało spektakle kabaretowe w ogromnych salach widowiskowych transmitowane poprzez TV. Natomiast "Koń" J. Dobrowolskiego i "Owca" J. Dobrowolskiego i S. Tyma to udaremnione poprzez cenzurę próby powstania kabaretu politycznego. Nie miał takich problemów prowadzony poprzez Mariana Hemara w radiu "Wolna Europa" w latach 1952-1968 cotygodniowy twórczy program kabaretowy, zawierający satyryczne wiersze na aktualne tematy polityczne i liryczne piosenki. Z kolei istniejące w PRL warunki zmuszały autorów kabaretowych do stosowania aluzji i niedomówień, do tworzenia wspólnego z pulicznością, zaszyfrowanego języka albo także ucieczki w tematy politycznie neutralne. Taką metodą ucieczki były kabarety międzywojennych wspomnień: "Lopek" (1963-1967) K. Krukowskiego i wrocławski "Dymek z papierosa" W. Dzieduszyckiego. Międzywojenne teksty wykorzystywał także "Dudek"(1964-1970) E. Dziewońskiego, opisując zarazem społeczno obyczajowy pejzaż Polski lat "małej stabilizacji" (w szczególności w "śpiewanych felietonach") W. Młynarskiego). Grę z cenzurą i próbę powstania nowej formuły widowiska kabaretowego podejmowały kabarety wywodzące się ze studenckiego ruchu kulturalnego. Teatry studenckie (jak warszawskie: Studencki Teatr Satyryków, "Hybrydy" i "Stodoła" czy gdański "Bim Bom") w mniejszym albo większym stopniu operowały składanką satyryczną, razem z publicznością budowały specyficzny nastrój każdego spektaklu. Agresywna satyra polityczna, drwina ze świętości narodowych i poetycki surrealizm - to tylko nie wszystkie z możliwości studenckich teatrów kabaretów.
Najciekawszym artystycznie i mającym największy rezonans socjalny zjawiskiem kabaretowym lat 60. był jednak telewizyjny "Kabaret Starszych Panów" J. Przybory i J. Wasowskiego. Grono wspaniałych aktorów kreujących autonomiczny świat pełen sympatycznie groteskowych postaci, ciepły liryzm, niezwykła kultura literacka tekstów i indywidualność obu autorów w roli konferansjerów, zadecydowały o niezwykłej popularności tego, kontynuowanego poprzez 8 lat, widowiska.
Lata 70. to, w pierwszej kolejności, działalność powstałego jeszcze w 1968 r. kabaretu "Pod Egidą", związanego nieodłącznie z nazwiskami J. Pietrzaka i J. Kofty. "Egida" została pomyślana jako kabaret polityczny, żywiła się aktualnością i konkretem społecznym, próbowała dokonywać satyrycznych syntez naszej współczesności. Równocześnie na drugim, apolitycznym w zasadzie, biegunie począwszy od 1956 r. działała "Piwnica pod Baranami" (P. Skrzynecki, E. Demarczyk, W. Dymny, K. Litwin, K. Zachwatowicz), kabaret literaturze śpiewanej, groteski i parodii, niepowtarzalnego nastroju. Mocno osadzony w tradycji kultury galicyjskiej i z życzliwą ironią traktujący jej relikty, pozwalał widzowi uciekać od rzeczywistości w surrealistyczną utopię. Oba kabarety, nie zmieniając w zasadzie swoich koncepcji, działają do dzisiaj.
Inne kabarety lat 70. (wywodzące się raczej ze studenckiego ruchu kulturalnego), gdzie satyra socjalna splata się z upodobaniem do humoru absurdalnego to: poznański "Tey" (Z. Laskowik, K. Jaślar, J. Rewiński, B. Smoleń), warszawski "Salon Niezależnych" (J. Kleyff, J. Weiss), wrocławska "Elita" (J. Kaczmarek, A. Waligórski). Ten ostatni współpracował z Ilustrowanym Tygodnikiem Rozrywkowym, popularną audycją radiową o charakterze kabaretowym (A. Kreczmar, J. Janczarski, J.T. Stanisławski, J. Markuszewski, S. Friedman). Audycją o podobnym charakterze był program Sześćdziesiąt min. na godzinę (J. Fedorowicz, M. Wolski, A. Zaorski, E. Szumańska, M. Czubaszek).
U progu następnej dekady niektórzy artysty tych programów (w pierwszej kolejności J. Fedorowicz) bez trudu znaleźli wspólny język z uczestnikami strajków czy widzami Teatru Domowego, działającego poza cenzurą. Prekursorem tego rodzaju występów był jeszcze w latach 60. J. Szpotański, autor i wykonawca "opery" politycznej Cici i gęgacze (został za nią skazany na 3 lata więzienia), utworu o niewątpliwym rodowodzie kabaretowym. Wkrótce pojawili się tacy pieśniarze polityczni z kręgu studenckiego undergroundu, jak: P. Gintrowski i J. Kaczmarski. Ze zrozumiałych względów nie wspierali się oni rozbudowanymi spektaklami, przedstawiali swe pomysły w wąskim gronie zaufanych przyjaciół. To, co wspólne w pozacenzuralnej działalności wymienionych pisarzy i w jawnej twórczości estradowej lat 70., to szeroki udział różnych form groteski, pure nonsensu i absurdalnego humoru, a na płaszczyźnie językowej obecność stylizacji i kalamburu. Współcześnie formy kabaretowe zostały wpisane w kulturę masową (występy, konkursy, przeglądy i festiwale w wielkich salach widowiskowych), zaanektowane i zmodyfikowane poprzez radio i telewizję. W najwyższym stopniu udaną próbą przeniesienia kabaretu w przestrzeń TV i stworzeniem jego odrębnej formuły stały się autorskie widowiska O. Lipińskiej. Inscenizowane utwory Gałczyńskiego, ostra satyra polityczna i socjalna współtworzą w nich groteskowy wizerunek Polski w momencie ustrojowej transformacji.
(Tomasz Stępień)
Zobacz także: DRAMAT
Co znaczy KRYTYKA LITERACKA:
Porównanie uprawianych poprzez krytykę literacką jedynie w niewielkim stopniu wymieniła się od czasów romantyzmu, jednak ich wpływ, zakres i oddźwięk socjalny znacząco się poszerzyły, co miało związek ze kabaret literacki co znaczy.
Krzyżówka KRESOWY TEMAT:
Dlaczego spopularyzowali w poezji polskiej klasycy XIX w. To za ich sprawą Litwa i Ukraina urosły do rangi narodowych przestrzeni mitorodnych. Literackie wyprawy na kresy autorów współczesnych przeważnie kabaret literacki krzyżówka.
Co to jest "KULTURA" PARYSKA I JEJ FENOMEN:
Jak lepiej ukazał się pierwszy numer kwartalnika Kultura zredagowanego poprzez Jerzego Giedroycia i Gustawa Herlinga Grudzińskiego. W tym samym roku Giedroyć sprzedał rzymską drukarnię i przeniósł się do kabaret literacki co to jest.
Słownik KONCEPTYZM I JAN ANDRZEJ MORSZTYN:
Kiedy dworska - rozkwitająca w cieniu Kirke, mistrzyni metamorfozy i maskarady, urzeczywistniająca przekonanie, Iż świat jest monumentalnym teatrem, a życie olśniewającym spektaklem - była predestynowana kabaret literacki słownik.
Czym jest KWADRYGA:
Od czego zależy ugrupowanie poetyckie działające w Warszawie na przełomie lat 20. i 30. (czasopismo Kwadryga 1927-1931). Ekipa ukształtowała się w towarzyskim kręgu gimnazjalno - uniwersyteckim i złączona była kabaret literacki czym jest.

Czym jest kabaret literacki znaczenie w Motywy literatura K .

  • Dodano:
  • Autor: