Co znaczy JĘZYK, TO DZIKIE MIĘSO KRYNICKIEGO:
Wiersz Ryszarda Krynickiego podejmuje problem języka niejako na dwa metody. Po pierwsze - "język" jest wprost podanym tematem wiersza, po drugie z kolei - organizacją poetycką rządzą chwyty, charakterystyczne dla literaturze lingwistycznej. Oba te aspekty tekstu są nierozerwalne. Nie można zrozumieć wiersza bez zwrócenia uwagi na sposób mówienia, jaki prezentuje w nim Krynicki. Równie istotne to jest, o czym się pisze, jak i to, jak się pisze.
Skomplikowanie sensów pojawia się wspólnie z pierwszym słowem wiersza. Budowa całej wypowiedzi poetyckiej opiera się na pewnym schemacie językowym. Powtarza się w niej coś na kształt początkowej formuły dowolnej słownikowej definicji: język, to.... Problem, wszakże w tym, Iż aczkolwiek następują po sobie różne wersje owej definicji, do końca nie mamy pewności, co jest definiowane.
"Język" przedstawiany w wierszu jest narządem mowy. Jego charakterystyka jednoznacznie wskazuje, Iż element opisu to obiekt ludzkiego ciała. Świadczą o tym liczne wyrażenia i zwroty metaforyczne, oparte na zewnętrznych analogiach, odwołujące się do skojarzeń wyglądowych. W takiej wizualnej charakterystyce nie mieszczą się jednak wszystkie dopełnienia. Część spośród nich wyzyskując w większości somatyczną (cielesną) ornamentykę, kieruje się ku innemu punktowi odniesienia. Bezpośrednio przedstawianym przedmiotem nie jest w nich "ciało języka", ale język rozumiany jako mowa w jej wielu aspektach (komunikacyjnym, społecznym, psychicznym, etycznym).
W wierszu wykreowany został obraz "języka" jako narządu stanowiącego w człowieku obiekt obcy ("dzikie mięso", "to nieludzkie"), zwierzęcy ("to oswajane"), a nawet wrogi ("nas okrąża"). Nie to jest jednak obraz jednoznaczny. Z jednej gdyż strony "język" stanowi zagrożenie ("dławi stworzenia słów"), z drugiej - jest "bezbronną bronią".
Wiersz Ryszarda Krynickiego zbudowany jest z powtarzających się, powracających nieustannie słów, tematów, głosek. Największa ekipa tych powtarzalnych przedmiotów opisuje tytułowy "język" w kategoriach cielesno zwierzęcych.
Pojawia się także w obrębie tekstu jakiś drugi biegun. To biegun myśli, logiki, poznania, moralności. Wprowadzają go dwa niemal identyczne oksymorony: "kłamliwa prawda", "prawdziwe kłamstwo", i paradoks "ucząc się prawdy, prawdziwie kłamie". Ten drugi, abstrakcyjny biegun odniesień tekstu, także służy opisaniu "języka". Lecz, jak łatwo się domyślić, "język" jest w tym aspekcie pojmowany jako narzędzie porozumiewania się - umowny zasób znaków i form gramatycznych.
W wierszu wyraźnie przeważa, co prawda, ekipa wyrazów i metafor narzucających odbiorcy cielesno zwierzęcy obraz "języka", ale oksymoroniczne wprowadzenie opozycji prawda - fałsz uświadamia nam, Iż jedynym w istocie obiektem poetyckich roztrząsań są wartości towarzyszące międzyludzkiej komunikacji. Plan somatyczny (cielesny) jest rozległą metaforą, dzięki której możliwe staje się ekspresyjne wyartykułowanie sądów w planie, umownie uznanym tu za abstrakcyjny. Obejmować one mogą takie dziedziny jak: logikę, etykę, epistemologię i inne.
Wiersz Ryszarda Krynickiego opiera się na jednej metaforze. Jej wartość semantyczna zamyka się w tytułowym i wczesnym wypowiedzeniu: "język, to dzikie mięso". Cały tekst bazuje niejako na nieustannym powtarzaniu i przypominaniu sensów zawartych w tym pierwszym stwierdzeniu. Następne wersje tytułowej metafory poszerzają co prawda pole semantyczne i stylistyczne utworu, lecz odbywa się to w ramach ściśle zamkniętego kręgu. Ośrodkiem wiersza pozostaje teza postawiona w tytule, która samoistnie, jakby odśrodkowo, nabrzmiewa i narasta, w perspektywie informacyjnej, językowej i emocjonalnej.
W wierszu Krynickiego ludzie nie są w stanie zapanować nad własnym językiem. "Język" "nas przerasta", każda zatem wypowiedź zawiera treści niekontrolowane poprzez jej autora, zawiera gotową, nieprzekraczalną dla użytkownika języka wiedzę o świecie. Jest zdeterminowany społecznie, czyli "dławi przegrane stworzenia słów". Podsuwa gotowe formuły i zawarte w nich oceny, którymi człowiek posługuje się niemal bezwiednie. W niepewność zostaje poddana opozycja "wewnętrzne - zewnętrzne". Krynicki akcentuje paradoks opierający na fakcie używania języka "na zewnątrz", od środka ("język to obnażone serce"), co wywoływać może złudzenie autorstwa, oryginalności, panowania nad treściami własnej wypowiedzi przy jej jednoczesnym "przerastaniu" człowieka - wykraczaniu poza sensy, jakie założył mówiący. Zewnętrzność języka podkreśla wymownie obraz "połykania" i "wypluwania".
Fundamentalnym punktem odniesienia zarówno dla konstrukcji wiersza Język, to dzikie mięso, jak i jego sensów jest, co już sygnalizowaliśmy, poetyka "lingwizmu", z której zaczerpnął Krynicki w pierwszej kolejności chwyty instrumentacyjne i grę homonimami. Wybitne uzupełnienie tych zabiegów stanowi całościowa koncepcja budowy tekstu - jest nią Peiperowska idea "układu rozkwitającego".
(Dariusz Pawelec)
Zobacz także: NOWA FALA
Skomplikowanie sensów pojawia się wspólnie z pierwszym słowem wiersza. Budowa całej wypowiedzi poetyckiej opiera się na pewnym schemacie językowym. Powtarza się w niej coś na kształt początkowej formuły dowolnej słownikowej definicji: język, to.... Problem, wszakże w tym, Iż aczkolwiek następują po sobie różne wersje owej definicji, do końca nie mamy pewności, co jest definiowane.
"Język" przedstawiany w wierszu jest narządem mowy. Jego charakterystyka jednoznacznie wskazuje, Iż element opisu to obiekt ludzkiego ciała. Świadczą o tym liczne wyrażenia i zwroty metaforyczne, oparte na zewnętrznych analogiach, odwołujące się do skojarzeń wyglądowych. W takiej wizualnej charakterystyce nie mieszczą się jednak wszystkie dopełnienia. Część spośród nich wyzyskując w większości somatyczną (cielesną) ornamentykę, kieruje się ku innemu punktowi odniesienia. Bezpośrednio przedstawianym przedmiotem nie jest w nich "ciało języka", ale język rozumiany jako mowa w jej wielu aspektach (komunikacyjnym, społecznym, psychicznym, etycznym).
W wierszu wykreowany został obraz "języka" jako narządu stanowiącego w człowieku obiekt obcy ("dzikie mięso", "to nieludzkie"), zwierzęcy ("to oswajane"), a nawet wrogi ("nas okrąża"). Nie to jest jednak obraz jednoznaczny. Z jednej gdyż strony "język" stanowi zagrożenie ("dławi stworzenia słów"), z drugiej - jest "bezbronną bronią".
Wiersz Ryszarda Krynickiego zbudowany jest z powtarzających się, powracających nieustannie słów, tematów, głosek. Największa ekipa tych powtarzalnych przedmiotów opisuje tytułowy "język" w kategoriach cielesno zwierzęcych.
Pojawia się także w obrębie tekstu jakiś drugi biegun. To biegun myśli, logiki, poznania, moralności. Wprowadzają go dwa niemal identyczne oksymorony: "kłamliwa prawda", "prawdziwe kłamstwo", i paradoks "ucząc się prawdy, prawdziwie kłamie". Ten drugi, abstrakcyjny biegun odniesień tekstu, także służy opisaniu "języka". Lecz, jak łatwo się domyślić, "język" jest w tym aspekcie pojmowany jako narzędzie porozumiewania się - umowny zasób znaków i form gramatycznych.
W wierszu wyraźnie przeważa, co prawda, ekipa wyrazów i metafor narzucających odbiorcy cielesno zwierzęcy obraz "języka", ale oksymoroniczne wprowadzenie opozycji prawda - fałsz uświadamia nam, Iż jedynym w istocie obiektem poetyckich roztrząsań są wartości towarzyszące międzyludzkiej komunikacji. Plan somatyczny (cielesny) jest rozległą metaforą, dzięki której możliwe staje się ekspresyjne wyartykułowanie sądów w planie, umownie uznanym tu za abstrakcyjny. Obejmować one mogą takie dziedziny jak: logikę, etykę, epistemologię i inne.
Wiersz Ryszarda Krynickiego opiera się na jednej metaforze. Jej wartość semantyczna zamyka się w tytułowym i wczesnym wypowiedzeniu: "język, to dzikie mięso". Cały tekst bazuje niejako na nieustannym powtarzaniu i przypominaniu sensów zawartych w tym pierwszym stwierdzeniu. Następne wersje tytułowej metafory poszerzają co prawda pole semantyczne i stylistyczne utworu, lecz odbywa się to w ramach ściśle zamkniętego kręgu. Ośrodkiem wiersza pozostaje teza postawiona w tytule, która samoistnie, jakby odśrodkowo, nabrzmiewa i narasta, w perspektywie informacyjnej, językowej i emocjonalnej.
W wierszu Krynickiego ludzie nie są w stanie zapanować nad własnym językiem. "Język" "nas przerasta", każda zatem wypowiedź zawiera treści niekontrolowane poprzez jej autora, zawiera gotową, nieprzekraczalną dla użytkownika języka wiedzę o świecie. Jest zdeterminowany społecznie, czyli "dławi przegrane stworzenia słów". Podsuwa gotowe formuły i zawarte w nich oceny, którymi człowiek posługuje się niemal bezwiednie. W niepewność zostaje poddana opozycja "wewnętrzne - zewnętrzne". Krynicki akcentuje paradoks opierający na fakcie używania języka "na zewnątrz", od środka ("język to obnażone serce"), co wywoływać może złudzenie autorstwa, oryginalności, panowania nad treściami własnej wypowiedzi przy jej jednoczesnym "przerastaniu" człowieka - wykraczaniu poza sensy, jakie założył mówiący. Zewnętrzność języka podkreśla wymownie obraz "połykania" i "wypluwania".
Fundamentalnym punktem odniesienia zarówno dla konstrukcji wiersza Język, to dzikie mięso, jak i jego sensów jest, co już sygnalizowaliśmy, poetyka "lingwizmu", z której zaczerpnął Krynicki w pierwszej kolejności chwyty instrumentacyjne i grę homonimami. Wybitne uzupełnienie tych zabiegów stanowi całościowa koncepcja budowy tekstu - jest nią Peiperowska idea "układu rozkwitającego".
(Dariusz Pawelec)
Zobacz także: NOWA FALA
- Co znaczy JECHAĆ DO LWOWA ZAGAJEWSKIEGO:
- Porównanie Zagajewskiego od dłuższego już czasu postrzegana jest w sposób aż nazbyt jednoznaczny. Od przełomu, który nastąpił w latach 1981-1982, ustalana jest jako realizacja kulturowego bieguna wyobraźni język, to dzikie mięso krynickiego co znaczy.
- Krzyżówka JEZIERSKI FRANCISZEK SALEZY (1740-1791):
- Dlaczego poetą politycznym, dziennikarzem i działaczem oświaty. Studia teologiczne u stołecznych misjonarzy kontynuował po krótkiej przerwie we Włoszech. Po powrocie został wizytatorem szkół KEN, a potem język, to dzikie mięso krynickiego krzyżówka.
- Co to jest JASIŃSKI JAKUB (1761-1794):
- Jak lepiej najmłodszego pokolenia doby stanisławowskiej, znanym z postępowych poglądów socjalnych i politycznych. W Szkole Rycerskiej (1773-1780) zyskał wykształcenie i przygotowanie do działalności publicznej język, to dzikie mięso krynickiego co to jest.
- Słownik JAKOBINIZM:
- Kiedy jakobińską, która ukształtowała się w przedrewolucyjnej Francji, cechował radykalizm polityczny i socjalny. Jej zwolennicy piętnowali niesprawiedliwość podziału społeczeństwa na warstwy język, to dzikie mięso krynickiego słownik.
- Czym jest JANKO MUZYKANT HENRYKA SIENKIEWICZA:
- Od czego zależy przypadek komunikacyjna noweli w pozytywizmie (drukowanie w czasopismach i tracenie poprzez literaturę swoiście pojmowanej elitarności) i program socjalny propagowany w utworach literackich poprzez język, to dzikie mięso krynickiego czym jest.
Czym jest język, to dzikie mięso krynickiego znaczenie w Motywy literatura J .
