Co znaczy HISTORIA POLSKI JANA DŁUGOSZA:
Jan Długosz (1415-1480) pochodził z rodz. szlacheckiej herbu Wieniawa, studiował w Akademii Krakowskiej, od 1436 r. piastował godność kanonika krakowskiego, a w latach 1431-1455 był sekretarzem Zbigniewa Oleśnickiego. Po jego Zgonu Długosz pozostawał w służbie dyplomatycznej Kazimierza Jagiellończyka, podróżując między innymi do Włoch i do Ziemi Świętej i sprawując pieczę nad nauką królewskich synów. Tuż przed śmiercią został nominowany na arcybiskupa lwowskiego. W pamięci potomnych pozostał jednak w pierwszej kolejności jako najwybitniejszy historyk naszego średniowiecza.
Do pomniejszych prac historycznych Długosza należą: Banderia Prutenorum (Sztandary pruskie), opis pozyskanych pod Grunwaldem chorągwi krzyżackich; Insygnia, seu clenodia Regni Poloniae (Odznaki, a więc godła Królestwa Polski), żywoty: św. Stanisława biskupa i bł. Kingi, katalogi biskupów polskich, Księga uposażeń diecezji krakowskiej. Dziełem prawdziwie epokowym jest monumentalna historia Polski pt. Annales seu Cronicae inclyti Regni Poloniae (Roczniki a więc Kroniki sławnego Królestwa Polskiego) powstała w latach 1455-1480 (w całości opublikowano ją drukiem dopiero w XIX w.). W dwunastu księgach Historii Polski (tak zaczęto określać Annales już w XVI w.) przedstawił Długosz dojrzałą próbę krytyczno naukowej syntezy dziejów państwa od czasów najdawniejszych aż po epokę Jagiellonów.
Czasy, gdzie przyszło żyć Długoszowi, nosiły znamiona przełomu otwierającego nową epokę w dziejach państwa polskiego. Wskutek unii z Litwą (1386) ogromnie wzrosło znaczenie Polski na arenie europejskiej, do czego przyczyniły się zarówno sukcesy na polu militarno politycznym, jak postęp gospodarczy i kulturalny. Te właśnie czasy i dokonujące się w nich przemiany zapragnął utrwalić Długosz dla potomnych wspólnie z całą świetną przeszłością królestwa polskiego, która - nad czym ubolewał - spoczywa dotąd w mroku zapomnienia.
Dzieło swe oparł Długosz na imponującym materiale źródłowym, który zbierał poprzez całe życie w średniowiecznych archiwach i bibliotekach. Wykorzystał niemal wszystkie dostępne wówczas roczniki, diariusze, kalendarze, żywoty świętych, katalogi biskupów, kroniki: Galla, Kadłubka, Dzierzwy (Mierzwy), Janka z Czarnkowa, Kronikę wielkopolską. Dodał do tego także źródła obce - niemieckie, czeskie, ruskie, węgierskie. Spożytkował także listy, stosunki ustne i swe swoje przeżycia. Ten wielki i synkretyczny materiał zestawił i uporządkował wedle schematu annalistycznego (jest to wg dat rocznych), poddając wątpliwe przekazy krytyce historycznej, zaufaniem zaś darząc w pierwszej kolejności przekazy najstarsze, źródłowe. Za wzorem Liwiusza stosował tak zwany metodę pragmatyczną, wiążąc opisywane fakty w łańcuch przyczyn i skutków. W interpretacji dziejów Polski był żarliwym patriotą (mówi się nawet o "nacjonalizmie" Długosza) i rzecznikiem opatrznościowej wizji rodzimej historii. Tak na przykład zabójstwo św. Stanisława sprowadziło wg niego karę nie tylko na bezpośrednich sprawców, lecz również na całą Polskę, poprzez utratę korony królewskiej i podział państwie, a występki władców polskich doprowadziły do przejęcia władzy poprzez obcą (jagiellońską) dynastię. Poglądy na wzajemne stosunki państwa i Kościoła dzielił Długosz z Oleśnickim - był rzecznikiem teokratyzmu, jest to teorii głoszącej prymat władzy kościelnej. Osobiste sympatie i preferencje polityczne Długosza prowadziły niekiedy do stronniczości w oświetlaniu nie wszystkich faktów historycznych. Jak zauważa Tadeusz Witczak, "prawdę historyczną pojmował Długosz jako zgodność przekazu z ideologią, wiedzą i wyobraźnią badacza".
Na specjalne uznanie zasługuje otwierająca dzieło tak zwany chorografia - opis ziem i naturalnych i cywilizacyjnych warunków życia Polaków, Litwinów i Rusinów. Nie stronił jednak Długosz również od podawania informacji mniej wiarygodnych, utrwalonych w tradycji (na przykład podanie o Lechu) czy wysnutych z własnej erudycji i wyobraźni (na przykład opis panteonu bóstw słowiańskich).
Aczkolwiek Długoszowi przyświecał w pracy kronikarskiej w pierwszej kolejności cel pragmatyczny i moralno budujący, zadbał także o jego stronę literacką. Naśladowanie prozy dziejopisów rzymskich, a zatem łaciny klasycznej (mieszanej wszakże poprzez autora z łaciną średniowieczną) sprawiło, Iż znajdujemy w Rocznikach żywe fragmenty beletrystyczne, barwne opisy bitew i oblężeń, przytoczenia fikcyjnych mów i dialogów postaci, wstawki wierszowane.
Na osobną uwagę zasługuje stanowisko dzieła Długosza wobec rodzącego się humanizmu. Jego zalążki pojawiły się wszak w Krakowie, w otoczeniu kardynała Oleśnickiego. Długosz trzykrotnie odwiedzał Italię, skąd przywiózł między innymi rękopisy Sallustiusza, Cycerona i Liwiusza. Nawiązywał także do tych autorów w swoich Rocznikach, próbując naśladować ich język, składnię i styl - nie zawsze zresztą zbyt fortunnie, skoro późniejsi humaniści porównywali pod tym względem jego dzieło do "nie obrobionego kloca". Z kolei ani w wizji historycznej, ani w światopoglądzie Długosza nie znajdziemy pierwiastków humanistycznych. Roczniki były gdyż ostatnim w Europie ogromnym dziełem historycznym napisanym w duchu kościelnym, a ich artysta, jakkolwiek dobrze obeznany z kulturą starożytną i pozostający pod wpływem humanistycznej atmosfery późnośredniowiecznego Krakowa, nie wyszedł zdecydowanie poza granice swojej epoki. Jak pisał Marian Plezia: "Jego majątek pisarski jest najdojrzalszym owocem polskiej kultury literackiej XV w., naszej własnej "jesieni średniowiecza", niezbyt efektownej może, lecz gromadzącej plony z kilku wcześniejszych stuleci i przygotowującej wszechstronny postęp naszej narodowej cywilizacji w epoce odrodzenia".
Zobacz także: DZIEJOPISARSTWO, Istotne WYDARZENIA HISTORYCZNE
Do pomniejszych prac historycznych Długosza należą: Banderia Prutenorum (Sztandary pruskie), opis pozyskanych pod Grunwaldem chorągwi krzyżackich; Insygnia, seu clenodia Regni Poloniae (Odznaki, a więc godła Królestwa Polski), żywoty: św. Stanisława biskupa i bł. Kingi, katalogi biskupów polskich, Księga uposażeń diecezji krakowskiej. Dziełem prawdziwie epokowym jest monumentalna historia Polski pt. Annales seu Cronicae inclyti Regni Poloniae (Roczniki a więc Kroniki sławnego Królestwa Polskiego) powstała w latach 1455-1480 (w całości opublikowano ją drukiem dopiero w XIX w.). W dwunastu księgach Historii Polski (tak zaczęto określać Annales już w XVI w.) przedstawił Długosz dojrzałą próbę krytyczno naukowej syntezy dziejów państwa od czasów najdawniejszych aż po epokę Jagiellonów.
Czasy, gdzie przyszło żyć Długoszowi, nosiły znamiona przełomu otwierającego nową epokę w dziejach państwa polskiego. Wskutek unii z Litwą (1386) ogromnie wzrosło znaczenie Polski na arenie europejskiej, do czego przyczyniły się zarówno sukcesy na polu militarno politycznym, jak postęp gospodarczy i kulturalny. Te właśnie czasy i dokonujące się w nich przemiany zapragnął utrwalić Długosz dla potomnych wspólnie z całą świetną przeszłością królestwa polskiego, która - nad czym ubolewał - spoczywa dotąd w mroku zapomnienia.
Dzieło swe oparł Długosz na imponującym materiale źródłowym, który zbierał poprzez całe życie w średniowiecznych archiwach i bibliotekach. Wykorzystał niemal wszystkie dostępne wówczas roczniki, diariusze, kalendarze, żywoty świętych, katalogi biskupów, kroniki: Galla, Kadłubka, Dzierzwy (Mierzwy), Janka z Czarnkowa, Kronikę wielkopolską. Dodał do tego także źródła obce - niemieckie, czeskie, ruskie, węgierskie. Spożytkował także listy, stosunki ustne i swe swoje przeżycia. Ten wielki i synkretyczny materiał zestawił i uporządkował wedle schematu annalistycznego (jest to wg dat rocznych), poddając wątpliwe przekazy krytyce historycznej, zaufaniem zaś darząc w pierwszej kolejności przekazy najstarsze, źródłowe. Za wzorem Liwiusza stosował tak zwany metodę pragmatyczną, wiążąc opisywane fakty w łańcuch przyczyn i skutków. W interpretacji dziejów Polski był żarliwym patriotą (mówi się nawet o "nacjonalizmie" Długosza) i rzecznikiem opatrznościowej wizji rodzimej historii. Tak na przykład zabójstwo św. Stanisława sprowadziło wg niego karę nie tylko na bezpośrednich sprawców, lecz również na całą Polskę, poprzez utratę korony królewskiej i podział państwie, a występki władców polskich doprowadziły do przejęcia władzy poprzez obcą (jagiellońską) dynastię. Poglądy na wzajemne stosunki państwa i Kościoła dzielił Długosz z Oleśnickim - był rzecznikiem teokratyzmu, jest to teorii głoszącej prymat władzy kościelnej. Osobiste sympatie i preferencje polityczne Długosza prowadziły niekiedy do stronniczości w oświetlaniu nie wszystkich faktów historycznych. Jak zauważa Tadeusz Witczak, "prawdę historyczną pojmował Długosz jako zgodność przekazu z ideologią, wiedzą i wyobraźnią badacza".
Na specjalne uznanie zasługuje otwierająca dzieło tak zwany chorografia - opis ziem i naturalnych i cywilizacyjnych warunków życia Polaków, Litwinów i Rusinów. Nie stronił jednak Długosz również od podawania informacji mniej wiarygodnych, utrwalonych w tradycji (na przykład podanie o Lechu) czy wysnutych z własnej erudycji i wyobraźni (na przykład opis panteonu bóstw słowiańskich).
Aczkolwiek Długoszowi przyświecał w pracy kronikarskiej w pierwszej kolejności cel pragmatyczny i moralno budujący, zadbał także o jego stronę literacką. Naśladowanie prozy dziejopisów rzymskich, a zatem łaciny klasycznej (mieszanej wszakże poprzez autora z łaciną średniowieczną) sprawiło, Iż znajdujemy w Rocznikach żywe fragmenty beletrystyczne, barwne opisy bitew i oblężeń, przytoczenia fikcyjnych mów i dialogów postaci, wstawki wierszowane.
Na osobną uwagę zasługuje stanowisko dzieła Długosza wobec rodzącego się humanizmu. Jego zalążki pojawiły się wszak w Krakowie, w otoczeniu kardynała Oleśnickiego. Długosz trzykrotnie odwiedzał Italię, skąd przywiózł między innymi rękopisy Sallustiusza, Cycerona i Liwiusza. Nawiązywał także do tych autorów w swoich Rocznikach, próbując naśladować ich język, składnię i styl - nie zawsze zresztą zbyt fortunnie, skoro późniejsi humaniści porównywali pod tym względem jego dzieło do "nie obrobionego kloca". Z kolei ani w wizji historycznej, ani w światopoglądzie Długosza nie znajdziemy pierwiastków humanistycznych. Roczniki były gdyż ostatnim w Europie ogromnym dziełem historycznym napisanym w duchu kościelnym, a ich artysta, jakkolwiek dobrze obeznany z kulturą starożytną i pozostający pod wpływem humanistycznej atmosfery późnośredniowiecznego Krakowa, nie wyszedł zdecydowanie poza granice swojej epoki. Jak pisał Marian Plezia: "Jego majątek pisarski jest najdojrzalszym owocem polskiej kultury literackiej XV w., naszej własnej "jesieni średniowiecza", niezbyt efektownej może, lecz gromadzącej plony z kilku wcześniejszych stuleci i przygotowującej wszechstronny postęp naszej narodowej cywilizacji w epoce odrodzenia".
Zobacz także: DZIEJOPISARSTWO, Istotne WYDARZENIA HISTORYCZNE
- Co znaczy HYMN DO MIŁOŚCI OJCZYZNY:
- Porównanie zobacz ŚWIĘTA MIŁOŚCI KOCHANEJ OJCZYZNY historia polski jana długosza co znaczy.
- Krzyżówka HISTORIA:
- Dlaczego teraźniejszością, zwracając się w stronę przeszłości i przyszłości. W Polsce sprzyjał temu porozbiorowy postęp świadomości historycznej. Dokonano wtedy rehabilitacji przeszłości, w szczególności zaś historia polski jana długosza krzyżówka.
- Co to jest HISTORYZM:
- Jak lepiej uwrażliwienie romantyków na historię wyrażało się w ujmowaniu poprzez nich wszelkich zjawisk w ich wymiarze historycznym, czasowym, jako zmiennych i podlegających konkretnym warunkom swej epoki. W historia polski jana długosza co to jest.
- Słownik HYMNY KASPROWICZA:
- Kiedy średniowiecznej hymniki chrześcijańskiej sięgnął Kasprowicz w dwóch tomach poetyckich: Ginącemu światu (1901) i Salve Regina (1902), powstających w latach (1898-1901), a wydanych pt. Hymny w 1922 r historia polski jana długosza słownik.
- Czym jest HERMETYZM:
- Od czego zależy hermetyzmu do literaturze przedostało się z filozofii. Wiąże się je z mitem o Hermesie, gdzie destabilizacji ulegały wszystkie zasady, na jakich opierał się grecki racjonalizm, czyli: zasada historia polski jana długosza czym jest.
Czym jest historia polski jana długosza znaczenie w Motywy literatura H .
