Co to znaczy gombrowicza fenomen definicja.

Definicja FENOMEN GOMBROWICZA oznacza z okresu dojrzewania, powieść Ferdydurke, powieść w odcinkach.

Czy przydatne?

Definicja FENOMEN GOMBROWICZA

Co znaczy FENOMEN GOMBROWICZA: Witold Gombrowicz w momencie międzywojennym opublikował tom opowiadań Pamiętnik z okresu dojrzewania, powieść Ferdydurke, powieść w odcinkach Opętani i dramat Iwona, księżniczka Burgunda, a również szereg felietonów, reportaży i opinii w codziennej i tygodniowej prasie warszawskiej i kieleckiej. W sierpniu 1939 r. udał się (razem z Czesławem Straszewiczem) na zaproszenie linii oceanicznych w podróż do Argentyny na nowo zwodowanym transatlantyku "Chrobry". Wybuch II wojny światowej zastał go na pokładzie statku. Po wylądowaniu w Buenos Aires zaczął on starania o uzyskanie przydziału do armii polskiej, jednak niska kategoria zdrowotna sprawiła, że nie skończyły się one powodzeniem. Gombrowicz podjął wtedy decyzję o pozostaniu w Argentynie. W 1963 r. przyjechał pierwszy raz od 1939 r. do Europy - dostał roczne stypendium Fundacji Forda na pobyt w Berlinie Zachodnim. Później - w 1964 r. - osiadł we Francji, wpierw w Paryżu, a potem w Vence na Lazurowym Wybrzeżu. Jest uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy XX w., aczkolwiek sławę - również międzynarodową (do 1971 r. tłumaczono jego utwory na 16 języków) - uzyskał dopiero w ostatnim roku życia.
Na emigracji Gombrowicz powtórnie debiutował za namową pisarzy współpracujących z paryską "Kulturą" i Instytutem Literackim (gł. J. Wittlina i K.A. Jeleńskiego) dopiero w 1953 r. powieścią Trans Atlantyk i dramatem (zobacz) Ślub. Od 1953 r. stale współpracował z paryską "Kulturą", publikując w niej swój Dziennik, który później został wydany w trzech tomach obejmujących lata 1953-1956, 1957-1961 i 1961-1966. W paryskim Instytucie Literackim Gombrowicz opublikował pozostałe własne powojenne powieści: Pornografię i Kosmos; dramat Operetka, obszerny esej O Dantem. Już po Zgonu pisarza ukazała się podręcznik zawierająca dwa cykle gawęd przygotowywanych na zamówienie Sekcji Polskiej Radia Wolna Europa - Wspomnienia polskie i Wędrówki po Argentynie. Również po Zgonu ukazał się wywiad - rzeka z poetą, gdzie jako autor podpisany jest Dominique de Roux pt. Rozmowy z Gombrowiczem i nie dokończony dramat Historia.
Gombrowicz na trwałe zapewnił sobie miejsce w historii literatury polskiej nie tylko rangą artystyczną swoich powieści, dramatów i dziennika, lecz również kreowaną poprzez siebie legendą pisarza. W międzywojniu tę legendę wyznaczały: epatowanie ziemiańsko arystokratycznym pochodzeniem i organizowanie "własnego" stolika w restauracji "Ziemiańska", wokół którego gromadziła się ekipa młodych pisarzy. Na emigracji autolegenda Gombrowicza wiązać się będzie w pierwszej kolejności z argentyńskim odosobnieniem, organizowaniem poprzez niego w kawiarni "Rex" pracy nad przekładem Ferdydurke na język hiszpański, gdzie uczestniczyli młodzi pisarze kubańscy i argentyńscy, z jego bezkompromisową postawą wobec polskich środowisk emigracyjnych i z autokreacyjnością Dziennika, którego cel określał jako wykreowanie wielkiego pisarza - Witolda Gombrowicza.
Powtórnemu - "emigracyjnemu" - debiutowi Gombrowicza towarzyszyła atmosfera skandalu i oburzenia. Trans Atlantyk był utworem bluźnierczym, a słynne powiedzenie "Bronię Polaków przed Polską", gdzie chodziło autorowi Ferdydurke o obronę suwerenności indywiduum przed patriotycznym terrorem, narodową (= stadną) mitologią, nareszcie przed wulgarną wersją polonocentryzmu, było poprzez środowiska emigracyjne opatrznie rozumiane jako atak na polską tożsamość narodową "przechowywaną" poprzez politycznych uchodźców. Również swoisty autobiografizm pisarza, który narratorem bohaterem powieści czyni zwyczajnie "pisarza Witolda Gombrowicza" (od Trans Atlantyku będzie to stała reguła jego powieści), zaś za pozorną kanwę fabuły służą mu pierwsze dni pobytu w Argentynie, również przysporzył mu w środowiskach emigracyjnych wielu wrogów. Tak wielu, Iż nawet w najwyższym stopniu chyba liberalny spośród emigracyjnych wydawców (Jerzy Giedroyć) wahał się z decyzją o publikacji powieści w całości, a ostatecznie przekonał go artykuł Józefa Wittlina Apologia Gombrowicza. Trans Atlantyk to w twórczości Gombrowicza powieść niezwykła, w pierwszej kolejności z racji na radykalny zwrot w stronę tradycji sarmackiej (zarówno obyczajowej, jak i językowej) i aluzyjność w relacji do tekstu Mickiewiczowskiego Pana Tadeusza.
Skandal towarzyszył niemal wszystkim emigracyjnym utworom Gombrowicza. W Pornografii dopatrywano się bluźnierstwa w relacji do narodowych świętości Polaków (akcja powieści toczy się w okresie okupacji na polskiej prowincji, jej bohaterami są między innymi członkowie AK), jak i polsko chrześcijańskich norm obyczajowych. Dziennik był świadomie zaplanowany jako atak na sporo przedmiotów rozpowszechnionej w środowiskach emigracyjnych wersji patriotyzmu. Eseje (Sienkiewicz i Przeciw poetom) również operowały strategią skandalu.
Ostatnią i chyba najwybitniejszą - a z całą pewnością w najwyższym stopniu mroczną i wieloznaczną - powieścią Gombrowicza jest Kosmos. Jest w niej zarówno motyw buntu przeciw Rodzinie i tradycji, znany z poprzednich utworów pisarza, jak i próba odnalezienia porządku, sensu w świecie. Bohater powieści - Witold, pomimo desperackich prób, nie potrafi tego dokonać samotnie, zwraca się więc do innych postaci powieściowych i zaczyna z nimi subtelną grę polegającą na reżyserowaniu następnych interakcji. Także te - "interakcyjne" - próby kończą się niepowodzeniem. Okazuje się, Iż złożenie uporządkowanego "kosmosu" - nawet z perspektywy jednostki i tylko na jej przeznaczenie - nie jest możliwe. Kosmos jest jedyną spośród powieści Gombrowicza w tak mocny sposób nawiązującą do tradycji awangardowej powieści z połowy XX w., raczej do francuskiej noveau roman. Jednak, o ile narracyjne i językowe eksperymenty tam były podporządkowane wzbogaceniu powieściowej techniki, tu są podporządkowane ekspresji treści metafizycznych.
Twórczość emigracyjną Gombrowicza - zarówno powieściową, jak i dramaturgiczną - należy traktować jako kontynuację wątków i stylu zapoczątkowanego debiutanckimi opowiadaniami z Pamiętnika z okresu dojrzewania. Stosuje - np. - strategię narracyjną polegającą na reżyserowaniu poprzez narratora bohatera sytuacji w świecie przedstawionym. Najpełniej ta strategia będzie zastosowana w Pronografii, gdzie para głównych bohaterów - Fryderyk i Witold - kojarzy ze sobą na zasadzie podobieństwa dwoje "niedojrzałych" - Karola i Henię; i w Kosmosie, gdzie Witold wspólnie z Fuksem opierając się na kojarzenia z pozoru nieistotnych przedmiotów świata (strzałka na suficie, powieszony na sznurku patyk, powieszony ptak) dokonuje rekonstrukcji reguł jego uporządkowania.
Problematyka "formy" w twórczości Gombrowicza zbliża go do filozofii egzystencjalnej (obszerną polemikę z doktryną egzystencjalizmu, raczej Sartre´a, znaleźć można w Dzienniku). Bohaterzy jego opowiadań, powieści i dramatów są samotni i w bezradny sposób usiłują wyzwolić się ze swojej "formy" (= towarzyskiego i obyczajowego konwenansu). Nie to jest jednak możliwe i wyzwolenie z jednej formy znaczy uwięzienie się w innej. Konkluzją, wprost wyrażoną poprzez Gombrowicza w Dzienniku i Rozmowach z Gombrowiczem, jest teza, Iż kultura ogranicza jednostkę, a jedyną drogą do odzyskania poprzez nią suwerenności i wolności jest ciągłe wyzwalanie się z "form" narzucanych poprzez kulturę. W tym kontekście należy interpretować Gombrowiczowską rozprawę z metodą "polskości" (Trans Atlantyk, Ślub, Dziennik) i jego apologię niedojrzałości (Dziewictwo, opowiadanie sprzed 1939 r.; Ferdydurke, Pornografia), a również preferowaną w jego twórczości estetykę form niedoskonałych, kalekich i niedokończonych (Iwona, księżniczka Burgunda, Dziewictwo, Gonzalo z Trans Atlantyku, Katasia z Kosmosu). Ta problematyka rzutuje także na eksperymenty Gombrowicza powiązane z gatunkami literackimi: próba napisania "pierwszorzędnej powieści drugorzędnej" (Opętani), hybrydyczność Dziennika, próby nawiązania do gatunku gawędy szlacheckiej (Trans Atlantyk, Wspomnienia polskie, Wędrówki po Argentynie), nawiązania do powieści popularnej - romansowej i kryminalnej (Zbrodnia z premedytacją, Pornografia, Kosmos) czy fascynacja teatralnym gatunkiem operetki (Operetka, Historia).
Powieści Gombrowicza, dzięki takim swoim cechom, jak: kreacyjność, autotematyzm, operowanie groteską, parodią i pastiszem i drugorzędność fabuły i oryginalność stylu, wywarły ogromny wpływ na postęp gatunku powieści w poezji polskiej. Do powinowactw z Gombrowiczem przyznają się także pisarze tej rangi, co Milan Kundera. Podobnie rzecz ma się z jego twórczością dramaturgiczną, tu najwybitniejszym chyba kontynuatorem Gombrowicza jest Sławomir Mrożek. Również Dziennik i eseistyka autora Ferdydurke wywarły wpływ na polską literaturę współczesną, będąc nie tylko źródłem ważnych dyskusji i polemik literackich (na przykład z Czesławem Miłoszem), które współkształtowały tożsamość ideową paru już pokoleń polskiej inteligencji, lecz także "przygotowały" mechanizm emancypacji tych - przed Gombrowiczem nie uznawanych jako literackie - gatunków wypowiedzi.
Charakter fenomenu mają dzieje recepcji krytycznej i naukowej dzieła Gombrowicza. Jego pisarstwo doczekało się bodaj największej ilości opracowań krytycznych, naukowych i wspomnieniowych, jego dramaty niemal na stałe są obecne w repertuarze polskich teatrów, doczekały się także wielu premier na scenach zagranicznych. A działo się tak pomimo niepublikowania w Polsce żadnej jego książki w momencie od 1957 r. (wtedy w okresie "odwilży" wydano Ferdydurke i zestaw opowiadań pt. Bakakaj) do 1986 r. (edycja Dzieł w krakowskim "Wydawnictwie Literackim").
Spośród obszernej ilości krytycznych opracowań twórczości autora Ślubu najistotniejszymi są książki Jerzego Jarzębskiego, Zdzisława Łapińskiego i Andrzeja Falkiewicza i szkice Jana Błońskiego, Józefa Wittlina, Artura Sandauera, Konstantego Aleksandra Jeleńskiego i Wita Tarnawskiego. Istotne miejsce w poezji przedmiotu zajmują także książki o charakterze wspomnieniowym - Tadeusza Kępińskiego, Rity Gombrowicz, Rajmunda Kalickiego, Joanny Siedleckiej i Kazimierza Głaza.
(Józef Olejniczak)
Zobacz także: DRAMATY GOMBROWICZA; DZIENNIK GOMBROWICZA; ŚLUB GOMBROWICZA
Co znaczy FRASZKI JANA KOCHANOWSKIEGO:
Porównanie czytelnik, w szczególności ten, który zetknął się z antologią Juliana Tuwima Cztery wieki fraszki polskiej, sądzi regularnie, Iż fraszka to krótki utwór wierszowany o treści niepoważnej, wręcz fenomen gombrowicza co znaczy.
Krzyżówka FIN DE SIE`CLE:
Dlaczego charakteryzujących ostatnie dziesięciolecia XIX w., o zawartości niejednoznacznej, a nawet wewnętrznie sprzecznej. Termin, pochodzący z języka francuskiego, znaczy koniec wieku . W ramach tego fenomen gombrowicza krzyżówka.
Co to jest FARAON BOLESŁAWA PRUSA:
Jak lepiej ukazywała się w latach 1895-1896 w Tygodniku Ilustrowanym , zaś jej wydanie książkowe nastąpiło w 1897. Reprezentując schemat powieści profesorskiej (co zresztą zarzucał Prusowi Sienkiewicz), był fenomen gombrowicza co to jest.
Słownik Fizjokratyzm:
Kiedy ekonomicznym, a zarazem kierunkiem filozoficznym, zainicjowanym we Francji w latach 50. XVIII w. poprzez F. Quesneya. Poglądy i koncepcje mistrza (wyłożone między innymi w Tablicy ekonomicznej fenomen gombrowicza słownik.
Czym jest FRANCISZKANIZM:
Od czego zależy nawiązujący do światopoglądu świętego Franciszka z Asyżu, spopularyzowanego anonimowym dziełem Kwiatki św. Franciszka z Asyżu, przetłumaczonym w Polsce w 1892. Wzór św. Franciszka skłaniał do fenomen gombrowicza czym jest.

Czym jest fenomen gombrowicza znaczenie w Motywy literatura F .

  • Dodano:
  • Autor: